Pacyficzny pierścień ognia

Pacyficzny Pierścień Ognia, także: Okołopacyficzny Pas Sejsmiczny (ang. (Pacific) Ring of Fire, także: Circum-Pacific belt[1]) – strefa częstych trzęsień ziemi i erupcji wulkanicznych, złożona z pasu rowów oceanicznych, łuków wyspowych i aktywnych wulkanów, która otacza niemal nieprzerwanie Ocean Spokojny na długości ok. 40 tys. km. W Pacyficznym Pierścieniu Ognia znajdują się 452 wulkany, i występuje tu ok. 90% wszystkich trzęsień ziemi na świecie.

Pacyficzny Pierścień Ognia

Położenie

Pacyficzny Pierścień Ognia – złożony z rowów oceanicznych, łuków wyspowych i aktywnych wulkanów – otacza niemal nieprzerwanie Ocean Spokojny na długości ok. 40 tys. km[2].

Do Pacyficznego Pierścienia Ognia zaliczane są następujące obszary (od zachodu na wschód, zgodnie z ruchem wskazówek zegara):

Nowa ZelandiaRów Izu-Ogasawara (Bonin)Kalifornia
Rów KermadecRów RiukiuMeksyk
Rów TongaJaponiaRów Środkowoamerykański
Rów Bougainville’aRów JapońskiGwatemala
Rów SundajskiRów Kurylsko-KamczackiKolumbia
IndonezjaKamczatkaEkwador
Nowa GwineaAleutyPeru
FilipinyRów AleuckiRów Atakamski
Rów FilipińskiAlaskaChile
Rów MariańskiGóry Kaskadowe

Do „Pacyficznego Pierścienia Ognia” zaliczane są również Wyspy Galápagos oraz Hawaje, leżące wewnątrz pierścienia[3].

Geologia

Rozmieszczenie płyt tektonicznych

Cechą charakterystyczną są strefy subdukcji zarówno we wschodniej, jak i zachodniej części pierścienia[2]. Wzdłuż Ameryk pod płytę północnoamerykańską wchodzą płyty tektoniczne Nazca i kokosowa (przy czym płyta kokosowa wchodzi również pod płytę karaibską), także płyta Juan de Fuca i płyta pacyficzna[2]. Po stronie azjatyckiej płyta pacyficzna wchodzi pod płytę filipińską i płytę indoaustralijską na zachodzie i pod płytę antarktyczną na południu[2].

Równocześnie dno Pacyfiku przyrasta w strefach spreadingu na dnie oceanu (Grzbiet Wschodniopacyficzny). Obejmuje nieomal ciągły pas rowów oceanicznych wzdłuż wybrzeży obu Ameryk, wschodniej Azji oraz rowy Kermadec i Tonga, wzdłuż których znajdują się strefy wulkaniczne typowe dla stref subdukcji. Ponadto na Pacyfiku znajduje się szereg wulkanicznych łańcuchów górskich będących wynikiem plam gorąca[4]. Z uwagi na częste trzęsienia ziemi strefę nazywany jest także Okołopacyficznym Pasem Sejsmicznym (ang. Circum-Pacific belt)[5][1].

W „Pierścieniu Ognia” znajdują się 452 wulkany[2], w tym większość czynnych wulkanów Ziemi[6][7], i występuje tu ok. 90% wszystkich trzęsień ziemi na świecie[2][1]. Leżą tu m.in. takie wulkany jak Pinatubo, Fudżi, Mount St. Helens czy Paricutín[2]. Doszło tu do największych wybuchów wulkanów, trzęsień ziemi i związanych z nimi kataklizmów w historii, m.in. w 1815 roku odnotowano najpotężniejszą erupcję w XIX w. – wybuch wulkanu Tambora w Indonezji[8], a w 1960 roku u wybrzeży Chile – najsilniejsze w historii trzęsienie ziemi – wielkie trzęsienie chilijskie o magnitudzie 9,5 w skali Richtera[9].

Przypisy