Skocznia narciarska im. Zdzisława Hryniewieckiego
Skocznia narciarska im. Zdzisława Hryniewieckiego – nieistniejąca już normalna skocznia narciarska w Szczyrku – Salmopolu, w Beskidzie Śląskim. Funkcjonowała od 1984 roku do połowy lat 90. XX wieku.
| Punkt konstrukcyjny K85 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Data otwarcia | |
| Igelit | brak |
| Rekord | 91 m |
| (1994-02-17) | Ladislav Sulír |
| Kluby | LZS Sokół Szczyrk |
Położenie na mapie Szczyrku  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bielskiego  | |
| 49,680583°N 18,965361°E/49,680583 18,965361 | |
Znajdowała się przy końcowym odcinku serpentyn szosy ze Szczyrku na Przełęcz Salmopolską, na wysokości ok. 870 m n.p.m. Najazd skoczni był drewniany, oparty na betonowych podporach. Obiekt zawierał drewnianą wieżę sędziowską[1].
W budowie skoczni uczestniczyli m.in. przedstawiciele klubów LKS Wisła-Istebna, KS „Start” Wisła i Olimpia Goleszów[2]. Njazd skoczni był drewniany, ustawiony na betonowych podporach[3]. Obiekt otwarto 31 grudnia 1984 roku. Odbyły się wówczas zawody z udziałem 30 skoczków. Konkurs wygrał Tadeusz Fijas (z pierwszym rekordem obiektu – 75,5 m), drugie miejsce zajął Henryk Tajner[4].
W późniejszych latach wydłużono najazd, co pozwoliło na oddawanie dłuższych skoków. Punkt konstrukcyjny skoczni był umiejscowiony na 85. metrze, zaś odległość sędziowska wynosiła 89 metrów[5]. Skocznia była dobrze oceniana ze względu na dogodne położenie (długo utrzymywał się na niej śnieg, otoczenie lasu chroniło przed silnym wiatrem). Wadą obiektu był brak zaplecza, w tym wyciągu dla zawodników[1].
W 1989 i 1995 roku obiekt ten był areną mistrzostw Polski seniorów w skokach narciarskich, w 1989 roku także miejscem zmagań o mistrzostwo Polski w kombinacji norweskiej[6][7]. Dzięki homologacji Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS) na skoczni mogły być organizowane także zawody międzynarodowe. W 1989 i 1991 roku odbyły się tam konkursy Pucharu Europy w skokach narciarskich[8][9]. W latach 90. XX wieku rozgrywano tam także zawody Pucharu Świata „B” w kombinacji norweskiej[10].
Skocznia nosiła imię Zdzisława Hryniewieckiego, mistrza Polski z 1959 roku, którego karierę zakończył poważny wypadek, do którego doszło podczas skoku. Patronat został nadany na podstawie wyników konkursu na nazwę skoczni, zorganizowanego przez dziennik „Sport”[2].
Ostatni rekord skoczni – 91 m – ustanowił reprezentant Słowacji Ladislav Sulír w oficjalnym treningu przed zawodami Pucharu Świata „B” w kombinacji norweskiej (1994)[1].
Pod koniec lat 90. XX wieku skocznia popadła w ruinę i została przeznaczona do rozbiórki. Najazd skoczni uległ całkowitemu zniszczeniu w wyniku pożaru, do którego doszło 31 maja 2000 roku[1] i nie został odbudowany.