Valerie Young

Valerie Isobel Margaret Young, z domu Sloper (ur. 10 sierpnia 1937 w Ashburton^[1]) – nowozelandzka lekkoatletka, specjalistka rzutu dyskiem i pchnięcia kulą, zdobywczyni siedmiu medali w pchnięciu kulą oraz w rzucie dyskiem podczas Igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotna olimpijka.

Valerie Young

Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1937 Ashburton, Nowa Zelandia
Wzrost	180 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Nowa Zelandia Igrzyska Brytyjskiej Wspólnoty Narodów złoto Cardiff 1958 lekkoatletyka (pchnięcie kulą) złoto Perth 1962 lekkoatletyka (pchnięcie kulą) złoto Perth 1962 lekkoatletyka (rzut dyskiem) złoto Kingston 1966 lekkoatletyka (pchnięcie kulą) złoto Kingston 1966 lekkoatletyka (rzut dyskiem) srebro Christchurch 1974 lekkoatletyka (pchnięcie kulą) brąz Cardiff 1958 lekkoatletyka (rzut dyskiem)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zajęła 5. miejsce w pchnięciu kulą na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne^[1]. Na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1958 w Cardiff zwyciężyła w tej konkurencji, wyprzedzając Suzanne Allday z Anglii i Jackie Gelling z Kanady, a także zdobyła brązowy medal w rzucie dyskiem, za Allday i swoją koleżanką z reprezentacji Nowej Zelandii Jennifer Thompson^[2]. Zajęła 4. miejsce w pchnięciu kula i 10. miejsce w rzucie dyskiem na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie^[1].

Zwyciężyła w pchnięciu kulą (przed Jean Roberts z Australii i Allday) oraz w rzucie dyskiem (przed Australijkami Rosslyn Williams i Mary McDonald) na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1962 w Perth^[2]. Ponownie zajęła 4. miejsce w pchnięciu kulą, a także 13. miejsce w rzucie dyskiem na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio^[1]. Obroniła tytuły mistrzowskie w pchnięciu kulą (wyprzedzając Mary Peters z Irlandii Północnej i Nancy McCredie z Kanady) i w rzucie dyskiem (przed Roberts i Carol Martin z Kanady) na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1966 w Kingston^[2]. Po tych igrzyskach wycofała się na kilka lat w wyczynowego uprawiania lekkiej atletyki.

Powróciła jako aktywna zawodniczka na początku następnej dekady. Zdobyła brązowy medal w pchnięciu kulą na igrzyskach Konferencji Pacyfiku w 1973 w Toronto^[3], a następnie srebrny medal w tej konkurencji na igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1974 w Christchurch (ulegając Jane Haist z Kanady, a wyprzedzając Roberts)^[2].

Young zdobyła 37 tytułów mistrzyni Nowej Zelandii (najwięcej spośród wszystkich zawodników), w tym 18 złotych medali w rzucie dyskiem i 17 w pchnięciu kulą^[4]:

• pchnięcie kulą – od 1955/1956 do 1865/1966, 1971/1972, 1972/1973, 1973/1974, 1978/1979, 1979/1980 i 1980/1981
• rzut dyskiem – 1956/1957, 1957/1958, od 1960/1961 do 1965/1966, 1971/1972, 1972/1973 i od 1974/1975 do 1981/1982
• pięciobój – 1957/1958 i 1962/1963

Piętnaście razy poprawiała rekord Nowej Zelandii w pchnięciu kulą do rezultatu 17,26 m, uzyskanego 20 października 1964 w Tokio. Rekord ten został poprawiony dopiero w 2002 przez Valerie Adams. Young była również czterokrotną rekordzistką swego kraju w rzucie dyskiem do wyniku 53,77 m (17 listopada 1962 w Geraldton; rekord ten poprawiła Elizabeth Ryan w 1990) oraz dwukrotną w pięcioboju, do wyniku 4459 punktów (2 lutego 1964 w Christchurch)^[5]. Według stanu na listopad 2023 Young zajmuje 5. miejsce w pchnięciu kulą i 9. miejsce w rzucie dyskiem na liście najlepszych nowozelandzkich zawodniczek w historii^[6].

W 1987 roku Valerie Young została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi w lekkoatletyce^[7].