Letnie Igrzyska Olimpijskie 1956
XVI Letnie Igrzyska Olimpijskie (oficjalnie Igrzyska XVI Olimpiady) odbyły się w 1956 roku w Melbourne (Australia), zaś konkurencje hippiczne w Sztokholmie (Szwecja).
 IO 1952 | |
|---|---|
| Stolica igrzysk | |
| Liczba ekip | 72 |
| Liczba sportowców | 3314 |
| Liczba konkurencji | 145 w 18 dyscyplinach |
| Otwarcie | |
| Oficjalne otwarcie | Filip Mountbatten (książę Edynburga) |
| Zamknięcie | |
| Przysięga olimpijska | John Landy (sportowcy) |
| Znicz olimpijski | Ron Clarke |
| Stadion |
Po raz pierwszy igrzyska olimpijskie odbyły się na kontynencie australijskim. Ze względu na zawirowania polityczne wiele państw zrezygnowało z wysłania swoich reprezentacji: Hiszpania, Holandia, Szwajcaria – jako sprzeciw wobec inwazji Związku Radzieckiego na Węgry, natomiast Egipt, Irak i Libia ze względu na kryzys sueski, a Chińska Republika Ludowa w proteście przeciwko uczestnictwu w igrzyskach reprezentacji Tajwanu. Z powodu odwróconych pór roku na południowej półkuli igrzyska rozpoczęły się dopiero w listopadzie (najpóźniej w historii), a ze względu na duże odległości i trudności transportowe (długi okres obowiązującej wówczas w Australii kwarantanny dla zwierząt) konkurencje jeździeckie rozegrano w Sztokholmie pół roku wcześniej. Wschodnie i Zachodnie Niemcy wystąpiły we wspólnej, niemieckiej reprezentacji pod flagą olimpijską. Po raz pierwszy odbyła się ceremonia zamknięcia igrzysk, podczas której zawodnicy maszerowali bez podziału na zespoły narodowe.
Wybór organizatora
Decyzja o wyborze gospodarzy zarówno letnich jak i zimowych igrzysk olimpijskich w roku 1956 podjęta została podczas 43. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, która odbyła się w dniach od 25 do 28 kwietnia 1949 roku w Rzymie.
O prawo organizacji Igrzysk XVI Olimpiady ubiegało się 10 miast. Najwięcej aplikacji pochodziło ze Stanów Zjednoczonych, gdzie chęć goszczenia zawodów wyraziły: Chicago, Detroit, Filadelfia, Los Angeles, Minneapolis oraz San Francisco. Listę kandydatów uzupełniały stolica Meksyku, kanadyjski Montreal, argentyńskie Buenos Aires oraz australijskie Melbourne, które było jedyną propozycją spoza Ameryki. Meksyk, Melbourne oraz San Francisco o prawo organizacji igrzysk olimpijskich starały się po raz pierwszy w historii. Dla kandydatury Buenos Aires było to drugie podejście (po przegranym głosowaniu o prawo goszczenia zawodów w 1936 roku). Pozostałe miasta w swojej przeszłości wielokrotnie zgłaszały chęć organizacji letnich igrzysk olimpijskich (a w przypadku Montrealu i Minneapolis także zimowych). Chicago oraz Los Angeles w przeszłości były już wybierane na organizatorów tych imprez (kolejno w 1904[a] i 1932 roku).
Głosowania w ramach 43. sesji MKOl odbyły się 28 kwietnia. W pierwszej turze odpadły oferty Montrealu i San Francisco (0 głosów) oraz Minneapolis i Filadelfii (1 głos). W drugim głosowaniu członkowie komitetu olimpijskiego odrzucili kandydaturę Meksyku (3 głosy), natomiast w trzecim odpadły Detroit (4 głosy) i Los Angeles (5 głosów). Do ostatniej fazy przeszły aplikacje Melbourne (która prowadziła we wszystkich dotychczasowych głosowaniach zdobywając kolejno 14, 18 i 19 głosów) oraz Buenos Aires (z dotychczasowym poparciem na poziomie 9, 12 i 13 głosów). W ostatniej turze propozycja Melbourne po raz kolejny uzyskała największe uznanie (21 głosów), wygrywając z kandydaturą argentyńską dzięki przewadze jednego głosu.
| Wybory organizatora Igrzysk XVI Olimpiady (wyniki głosowania)[1] | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miasto | Państwo | Runda 1 | Runda 2 | Runda 3 | Runda 4 |
| Melbourne |  Australia | 14 | 18 | 19 | 21 |
| Buenos Aires |  Argentyna | 9 | 12 | 13 | 20 |
| Los Angeles |  Stany Zjednoczone | 5 | 4 | 5 | — |
| Detroit | Stany Zjednoczone | 2 | 4 | 4 | — |
| Meksyk |  Meksyk | 9 | 3 | — | — |
| Chicago | Stany Zjednoczone | 1 | — | — | — |
| Minneapolis | Stany Zjednoczone | 1 | — | — | — |
| Filadelfia | Stany Zjednoczone | 1 | — | — | — |
| San Francisco | Stany Zjednoczone | 0 | — | — | — |
| Montreal |  Kanada | 0 | — | — | — |
Państwa uczestniczące
|
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Na Igrzyskach w Melbourne zadebiutowało 7 państw: Etiopia, Federacja Malajska, Fidżi, Kambodża, Kenia, Liberia i Borneo Północne (obecnie stan Malezji).
Państwa uczestniczące jedynie w zawodach jeździeckich w Sztokholmie
Dyscypliny główne
_pictogram.svg){kind=small}
_pictogram.svg){kind=small}
_pictogram.svg){kind=small}
Dyscypliny pokazowe
Statystyka medalowa
| Klasyfikacja medalowa | |||||
| Lp. | Państwo | złoto | srebro | brąz | razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 |  ZSRR | 37 | 29 | 32 | 98 |
| 2 | Stany Zjednoczone | 32 | 25 | 17 | 74 |
| 3 | Australia | 13 | 8 | 14 | 35 |
| 4 |  Węgry | 9 | 10 | 7 | 26 |
| 5 |  Włochy | 8 | 8 | 9 | 25 |
| 6 |  Szwecja | 8 | 5 | 6 | 19 |
| 7 |  Niemcy | 6 | 13 | 7 | 26 |
| 8 |  Wielka Brytania | 6 | 7 | 11 | 24 |
| 9 |  Rumunia | 5 | 3 | 5 | 13 |
| 10 |  Japonia | 4 | 10 | 5 | 19 |
| ... | ... | ... | ... | ... | ... |
| 17 |  Polska | 1 | 4 | 4 | 9 |
| Zobacz pełną klasyfikację medalową | |||||
Medale zdobyte przez Polaków
Złote
Srebrne
- Janusz Sidło – rzut oszczepem
- Jerzy Pawłowski – szermierka – szabla indywidualnie
- Marian Kuszewski, Zygmunt Pawlas, Jerzy Pawłowski, Andrzej Piątkowski, Wojciech Zabłocki, Ryszard Zub – szermierka – szabla, drużynowo
- Adam Smelczyński – strzelectwo – trap
Brązowe
- Henryk Niedźwiedzki – boks – waga piórkowa
- Zbigniew Pietrzykowski – boks – waga lekkośrednia
- Barbara Ślizowska, Lidia Szczerbińska, Dorota Horzonkówna, Natalia Kotówna, Helena Rakoczy – gimnastyka – ćwiczenia z przyborem, drużynowo
- Marian Zieliński – podnoszenie ciężarów – waga piórkowa