Wiewiórkowate

Gryzonie te dysponują dobrym wzrokiem, co odgrywa istotną rolę, jako że ich aktywność przypada na dzień. Wyjątek stanowią nocne polatuchy^[3].

Wiewiórkowate mają w szczęce siekacz, dwa przedtrzonowce (bądź jeden) oraz trzy trzonowce, w połówce żuchwy siekacz, przedtrzonowiec i 3 trzonowce. Podobne uzębienie występuje u sewelowatych (dwa przedtrzonowce szczęki)^[3].

W obrębie tej rodziny występuje pięć współcześnie występujących podrodzin^[4][5][2]:

• Sciurillinae Moore, 1959 – tropikowiórki – jedynym przedstawicielem jest rodzaj Sciurillus O. Thomas, 1914 – tropikowiórka, z jednym gatunkiem Sciurillus pusillus (É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803) – tropikowiórka karłowata
• Ratufinae Moore, 1959 – wiewióry
• Callosciurinae Pocock, 1923 – wiewiórczaki
• Sciurinae G. Fischer, 1817 – wiewiórki
• Xerinae Osborn, 1910 – afrowiórki

Obejmują one w sumie pół setki rodzajów, do których zalicza się około 270 gatunków^[3].

Opisano również podrodziny wymarłe^[6]:

• Aepyosciurinae Wang Banyue & Qiu Zhanxiang, 2003
• Cedromurinae Korth & Emry, 1991

oraz rodzaje wymarłe o niepewnej pozycji systematycznej:

• Comtia Vianey-Liaud, 2014^[7]
• Dehmisciurus Marković, De Bruijn & Wessels, 2016^[8] – jedynym przedstawicielem był Dehmisciurus obtusidens (Dehm, 1950)
• Hesperopetes Emry & Korth, 2007^[9]
• Lagrivea Mein & Ginsburg, 2002^[10] – jedynym przedstawicielem był Lagrivea vireti Mein & Ginsburg, 2002
• Oligosciurus Wang Banyue & Qiu Zhanxiang, 2004^[11] – jedynym przedstawicielem był Oligosciurus dangheensis Wang Banyue & Qiu Zhanxiang, 2004
• Oriensciurus Qiu Zhuding & Yan Cuiling, 2005^[12] – jedynym przedstawicielem był Oriensciurus linquensis Qiu Zhuding & Yan Cuiling, 2005
• Sciurion Skwara, 1986^[13] – jedynym przedstawicielem był Sciurion campestre Skwara, 1986
• Similisciurus Stevens, 1977^[14] – jedynym przedstawicielem był Similisciurus maxwelli Stevens, 1977
• Vulcanisciurus Lavocat, 1973^[15] – jedynym przedstawicielem był Vulcanisciurus africanus Lavocat, 1973

Wiewiórkowate wyodrębniły się zapewne w Ameryce Północnej. Obecnie najwięcej gatunków zamieszkuje kontynenty północnoamerykański i w jeszcze większym stopniu azjatycki. To właśnie w tropikalnych lasach na południowym wschodzie Azji obserwuje się najwięcej gatunków wiewiórkowatych^[3]. Występują jednak na wszystkich kontynentach poza Australią^[16][17]. Nie obserwuje się ich na Madagaskarze i na Saharze, nie sięgają również południowego krańca Ameryki Południowej^[3].

Większość wiewiórkowatych wiedzie dzienny tryb życia; wyłamują się aktywne nocą polatuchy. Niektórzy przedstawiciele tej rodziny wiodą społeczne życie, na przykład susły i nieświszczuki, zawiązując kolonie o dużej liczbie członków, którzy dzielą pomiędzy siebie role społeczne. Bezpieczeństwa takiej kolonii strzegą wystawieni na czatach wartownicy, którzy w razie niebezpieczeństwa zawiadamiają o nim inne osobniki za pomocą wydawanych przez siebie dźwięków, dysponując bogatym wachlarzem odgłosów^[3].

Gryzonie te przyjmują pokarm roślinny i zwierzęcy. Przed nastaniem zimy magazynują tłuszcz, który zużywają, gdy zimą zapadają w długą, trwającą nawet i pół roku hibernację. Podczas snu zimowego ich procesy życiowe zwalniają. Serce bije wolniej, mniej oddechów przypada na jednostkę czasu. Obniża się także temperatura ciała. Przystosowanie takie sprzyja wydłużeniu życia^[3].

Liczni członkowie wiewiórkowatych są zagrożeni wyginięciem bądź też narażeni na nie. Zagrożenie takie wynikać może z utraty siedlisk bądź wypierania przez gatunki introdukowane przez człowieka. Tak dzieje się w przypadku choćby wiewiórki pospolitej na terenie Wielkiej Brytanii oraz w północnych Włoszech, gdzie wypiera ją przybyła z kontynentu północnoamerykańskiego wiewiórka szara^[3].