Yan Hui (uczeń Konfucjusza)

Yan Hui (chiń. upr. 颜回; chiń. trad. 顏回; pinyin Yán Huí; Wade-Giles Yen Hui), znany też jako Yan Yuan (chiń. upr. 颜渊; chiń. trad. 顏淵; pinyin Yán Yuān; Wade-Giles Yen Yüan); ur. 511 p.n.e., zm. 480 p.n.e. (lub 521-490^[1]) – wczesny uczony konfucjański.

Był ulubionym i najbardziej uzdolnionym uczniem Konfucjusza, według Zhuangzi dzięki zrozumieniu istoty dao osiągnął tak wielką mądrość, że sam mistrz uznał go za mędrszego od siebie^[2][3]. Był dalekim krewnym swego nauczyciela^[4] i był blisko z nim związany - ich relacja przypominała tę między ojcem a synem. Jego śmierć była wielkim ciosem dla Konfucjusza, który bardzo rozpaczał (aczkolwiek nie omieszkał napomnieć uczniów, że nadmiernie wystawny pogrzeb, jaki chcieli urządzić, jest niezgodny z obyczajami junzi, ludzi szlachetnych, których Yan Hui był ucieleśnieniem)^[1]. W Dialogach konfucjańskich znajdują się liczne pochwały jego przymiotów, jak również informacja że wiódł skromne i ubogie życie. Do postaci Yan Huia często nawiązywali późniejsi taoiści, czyniąc zeń doskonałego mędrca i pustelnika, który porzucając wszelkie sprawy doczesne osiągnął idealną harmonię ze wszechświatem^[5]. Mimo ubóstwa zawsze potrafił zachować postawę godną człowieka szlachetnego^[1]. Doskonałość jego cnót uznali również neokonfucjaniści, uważając Yana za drugiego po Konfucjuszu^[6]. W szczególności uważany jest za uosobienie ren (humanitaryzmu); sam podkreślał, że bardzo ceni sobie dobro innych, i nie chce podnosić własnych zasług, ponieważ jest to niewłaściwe i może poskutkować zrobieniem komuś krzywdy^[1].

Zaliczany do Czterech Towarzyszy, składano mu ofiary wspólnie z mistrzem^[7]. Według znacznie późniejszego przekazu był jedną z trzech osób (obok Konfucjusza i Laozi) wysłanych przez Buddę na Wschód^[8].