ช่วงอายุคาลาเบรียน
ช่วงอายุคาลาเบรียน (อังกฤษ: Calabrian) คือการแบ่งย่อยของสมัยไพลสโตซีนในธรณีกาล กำหนดไว้ที่ 1.8 ล้านปีก่อนถึง 774,000 ปีก่อน (±5,000 ปี) นับเป็นช่วงเวลาประมาณ 1.026 ล้านปี
| ช่วงอายุคาลาเบรียน | ||
|---|---|---|
| 1.80 – 0.774 ล้านปีก่อน | ||
| วิทยาการลำดับเวลา | ||
39°02′19″N 17°08′05″E / 39.0385°N 17.1348°E
35°17′39″N 140°08′47″E / 35.2943°N 140.1465°E
จุดสิ้นสุดของช่วงอายุนี้ถูกกำหนดโดยการสลับขั้วแม่เหล็กโลก (7.81 แสนปีก่อน ±5 พันปี) และการพลันจ์เข้าสู่ยุคน้ำแข็ง โลกที่แห้งแล้งอาจหนาวเย็นและแห้งแล้งกว่าในช่วงอายุไมโอซีนตอนปลาย (ช่วงอายุเมสซิเนียน) จนถึงช่วงอายุไพลโอซีนตอนต้น (ช่วงอายุแซนเคลียน) ที่มีอากาศหนาวเย็น[5] เดิมทีคาลาเบรียนเป็นชื่อของหินช่วงอายุสัตวชาติอ้างอิงจากซากดึกดำบรรพ์มอลลัสก์ของทวีปยุโรป ต่อมานำมาใช้เป็นชื่อของช่วงอายุทางธรณีวิทยาในตอนต้นของสมัยไพลสโตซีน ซึ่งเริ่มต้นด้วยช่วงอายุเจลาเซียน ตัวอย่างเช่น พลาติโกนัสและสัตวชาติแบลงกันจะปรากฏครั้งแรกในช่วงอายุดังกล่าว
ประวัติของการนิยามช่วงอายุคาลาเบรียน
เนื่องจากเปลือกหอยเป็นซากดึกดำบรรพ์ที่มีจำนวนมาก นักธรณีวิทยาในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 จึงใช้มอลลัสกาและแบรคิโอพอดในการระบุขอบเขตการลำดับชั้นหิน ดังนั้น ช่วงอายุคาลาเบรียนแต่เดิมจึงถูกกำหนดให้เป็นกลุ่มชีวินของซากดึกดำบรรพ์มอลลัสกาและแบรคิโอพอดส่วนใหญ่ที่สูญพันธุ์ไปในตอนนั้น จากนั้นจึงมีการพยายามค้นหาการนำเสนอที่ดีที่สุดของกลุ่มชีวินในชั้นหินการลำดับชั้นหิน ปี พ.ศ. 2491 นักวิทยาศาสตร์ได้ใช้การปรากฏของสัตวชาติไม่มีกระดูกสันหลังในน้ำเย็น (ตอนเหนือ) ในตะกอนทะเลของทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเป็นหมุดหมายการเริ่มต้นของช่วงอายุคาลาเบรียน การประชุมธรณีวิทยาสากลครั้งที่ 18 ณ กรุงลอนดอนในเวลาต่อมาจึงได้กำหนดฐานของสมัยไพลสโตซีนไว้ที่ชั้นหินทะเลของหินช่วงอายุสัตวชาติคาลาเบรียน (Calabrian Faunal Stage) และกำหนดชั้นหินแบบฉบับไว้ในอิตาลีตอนใต้ อย่างไรก็ตาม มีการค้นพบว่าชั้นหินแบบฉบับดั้งเดิมมีความไม่ต่อเนื่องที่จุดดังกล่าวและที่ฐานของหินช่วงอายุคาลาเบรียน ซึ่งได้นิยามไว้ตามกลุ่มชีวินของสัตวชาติอันขยายออกไปจนถึงในช่วงก่อนหน้าในสมัยไพลสโตซีน จึงมีการเลือกชั้นหินแบบฉบับขึ้นใหม่ห่างจากแหล่งเดิมไปหลายไมล์ ณ วรีซา ตั้งอยู่ห่างจากของเทศบาลโกรโตเน แคว้นคาลาเบรียทางตอนใต้ 4 กิโลเมตร การวิเคราะห์ไอโซโทปของสตรอนเชียมและออกซิเจน รวมถึงแพลงก์ตอนของฟอรามินิเฟอราได้ยืนยันถึงความอยู่รอดได้ภายในชั้นหินแบบฉบับนี้ ต่อมาในปี พ.ศ. 2527 การประชุมธรณีวิทยาสากลครั้งที่ 27 ณ กรุงมอสโกจึงได้มีการอนุมัติหินแบบฉบับอย่างเป็นทางการ และช่วงเวลาเริ่มต้นที่แต่เดิมคาดว่าประมาณ 1.65 ล้านปีก่อนได้ถูกคำนวณใหม่เป็น 1.806 ล้านปีก่อนแทน[6]
การนิยามทางการปัจจุบัน
จุดและแหล่งชั้นหินแบบฉบับขอบทั่วโลก หรือ GSSP สำหรับจุดเริ่มต้นของสมัยไพลสโตซีนเดิม[7] อยู่ในชั้นหินอ้างอิงที่วรีซา ห่างจากเทศบาลโกรโตเนในอิตาลีตอนใต้ไปทางใต้ประมาณ 4 กิโลเมตร ตำแหน่งซึ่งเพิ่งได้รับการยืนยันโดยการวิเคราะห์ไอโซโทปของสตรอนเซียมและออกซิเจน รวมถึงแพลงก์ตอนของฟอรามินิเฟอรา[8]
ดังนั้นจุดเริ่มต้นของช่วงอายุคาลาเบรียนจึงถูกกำหนดไว้เป็น บริเวณเหนือด้านบนสุดของสภาพขั้วแม่เหล็กในหินรุ่น C2n (ออลดูไว) และระดับการสูญพันธุ์ของ Discoaster brouweri ซึ่งเป็นซากดึกดำบรรพ์ขนาดเล็กมากหินปูน (ฐานของหิน CN13) เหนือขอบเป็นการปรากฏน้อยที่สุดของ Gephyrocapsa spp. ซากดึกดำบรรพ์ขนาดเล็กมากขนาดกลางหินปูน และระดับการสูญพันธุ์ของ Globigerinoides extremus แพลงก์ตอนของฟอรามินิเฟอรา[6]
จุดสิ้นสุดของช่วงอายุกาลาเบรียนถูกกำหนดไว้ที่เหตุการณ์การสลับขั้วแม่เหล็กโลกบรุนส์–มาสึยามะ[8][9]
อ้างอิง
- ช่วงอายุคาลาเบรียน ที่ ฐานข้อมูล GeoWhen