วงศ์นกยาง
นกยาง หรือ นกกระยาง (อังกฤษ: Heron, Bittern, Egret) เป็นนกวงศ์หนึ่ง ที่อยู่ในอันดับนกกระทุง (Pelecaniformes) ใช้ชื่อวงศ์ว่า Ardeidae
| วงศ์นกยาง ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: พาลีโอซีน-ปัจจุบัน, 55–0Ma | |
|---|---|
 | |
| นกยางโทนใหญ่ หรือ นกกระยางขาว (Ardea alba) | |
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์  | |
| โดเมน: | ยูแคริโอตา |
| อาณาจักร: | สัตว์ |
| ไฟลัม: | สัตว์มีแกนสันหลัง |
| ชั้น: | สัตว์ปีก |
| อันดับ: | นกกระทุง |
| วงศ์: | วงศ์นกยาง Leach, 1820[1] |
| วงศ์ย่อย[1] | |
| |
 | |
| แผนที่แสดงการกระจายพันธุ์ | |
มีลักษณะโดยรวม คือ เป็นนกน้ำที่มีทั้งขนาดเล็ก, ขนาดกลาง และขนาดใหญ่มีคอและขายาว มักพบเดินท่องน้ำหากินหรือยืนนิ่งบนกอหญ้าหรือพืชน้ำ คอยใช้ปากแหลมยาวจับสัตว์น้ำเล็ก ๆ หรือแมลงบนพื้นเป็นอาหาร ขณะบินจะพับหัวและคอแนบลำตัว เหยียดขาไปข้างหลัง ทำรังรวมกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่บนต้นไม้ ใช้กิ่งไม้สานกันอย่างหยาบ ๆ[2] พบทั้งหมด 61 ชนิดทั่วโลก พบในประเทศไทย 20 ชนิด [3] หากินในเวลากลางวัน[4]
รายชื่อนกในวงศ์นกยางที่พบในประเทศไทย
| ชื่อ | ชื่อวิทยาศาสตร์ | สถานะ |
|---|---|---|
| นกกระสานวล | Ardea cinerea | นกอพยพ, เคยขยายพันธุ์ในประเทศไทย |
| นกกระสาใหญ่ | Ardea sumatrana | หายากมาก |
| นกกระสาแดง | Ardea purpurea | นกอพยพ |
| นกยางโทนใหญ่ | Ardea alba | |
| นกยางโทนน้อย | Egretta intermedia | นกอพยพ |
| นกยางเปีย | Egretta garzetta | |
| นกยางจีน | Egretta eulophotes | นกอพยพ, หายากมาก เสี่ยงต่อการสูญพันธุ์ทั่วโลก[5] |
| นกยางทะเล | Egretta sacra | |
| นกยางกรอกพันธุ์อินเดีย | Ardeola grayii | |
| นกยางกรอกพันธุ์จีน | Ardeola bacchus | นกอพยพ |
| นกยางกรอกพันธุ์ชวา | Ardeola speciosa | |
| นกยางควาย | Bubulcus ibis | |
| นกยางเขียว | Butorides striata | |
| นกแขวก | Nycticorax nycticorax | |
| นกยางลายเสือ | Gorsachius melanolophus | |
| นกยางไฟหัวดำ | Ixobrychus sinensis | |
| นกยางไฟหัวเทา | Ixobrychus eurhythmus | นกอพยพผ่าน |
| นกยางไฟธรรมดา | Ixobrychus cinnamomeus | |
| นกยางดำ | Ixobrychus flavicollis | |
| นกยางแดงใหญ่ | Botaurus stellaris | นกอพยพ |
ความเชื่อ
นกยาง หรือ นกกระยาง เป็นนกที่ปรากฏอยู่ในความเชื่อร่วมของชาวเอเชียหลายชนชาติ ที่เกี่ยวข้องหรือเกี่ยวพันกับพิธีศพหรือความตาย โดยชาวญี่ปุ่นเรียกว่า "ตันโจะ" (ญี่ปุ่น: 丹頂; อันเป็นชื่อร่วมกับนกกระเรียนมงกุฎแดง) เชื่อว่าเป็นนกที่เป็นพาหนะนำพาดวงวิญญาณผู้ตายไปสู่สัมปรายภพ หรือหลักฐานทางโบราณคดีของเวียดนาม ย้อนไปในยุควัฒนธรรมดงเซินเมื่อ 2,500 ปีก่อน ปรากฏรูปนกในกลองมโหระทึก เชื่อกันว่าเป็นนกยาง (บ้างก็ว่าเป็นนกกระเรียน)
ในความเชื่อของชาวโตบา กลุ่มปฐมชาติของเกาะซาโมเซอร์ ในเกาะสุมาตรา อินโดนีเซีย มีการเก็บศพไว้ภายในอาคารที่มีรูปทรงคล้ายบ้าน เรียกอาคารนี้ว่า "โจโร" (joro) จากภาพถ่ายเก่าปี ค.ศ. 1920 ปรากฏลักษณะของอาคารนี้มีห้องเป็นรูปสี่เหลี่ยม ยกพื้นเรือนสูง และบนหลังคามีโลงศพจำลอง และมีนกสองตัวยืน เรียกว่า "มานุก-มานุก" (manuk-manuk) มีหน้าที่ปกป้องดวงวิญญาณของผู้ตายตลอดการเดินทางไปสู่โลกหน้า เชื่อกันว่าเป็นนกกระยาง [6][4]
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
