Марын Ле Пен

Марын Ле Пен
Марын Ле Пен
	фр.: Marine Le Pen
member of the regional council of Île-de-France[d]
	28 сакавіка 2004 — 21 сакавіка 2010
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d]
	21 чэрвеня 2017 — 21 чэрвеня 2022
Папярэднік	Philippe Kemel[d]
дэпутат Еўрапейскага парламента
	20 ліпеня 2004 — 18 чэрвеня 2017
Пераемнік	Christelle Lechevalier[d]
conseiller régional des Hauts-de-France[d]
	1 студзеня 2016 — 2 ліпеня 2021
партыйны лідар[d] (National Rally[d])
	16 студзеня 2011 — 13 снежня 2021
Папярэднік	Жан-Мары Ле Пен
Пераемнік	Jordan Bardella[d]
member of the departmental council of Pas-de-Calais[d]
	з 1 ліпеня 2021
Папярэднік	Aurélia Beigneux[d]
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d]
	з 22 чэрвеня 2022
Нараджэнне	5 жніўня 1968[…] (55 гадоў); Нёі-сюр-Сен, акруга Нантэр[d], дэпартамент О-дэ-Сен, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Род	Ле Пен[d]
Імя пры нараджэнні	фр.: Marion Anne Perrine Le Pen
Бацька	Жан-Мары Ле Пен
Маці	Pierrette Lalanne[d]
Муж	Éric Iorio[d] і Franck Chauffroy[d]
Дзеці	Jehanne Chauffroy[d], Mathilde Chauffroy[d] і Louis Chauffroy[d]
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	National Rally[d];
Адукацыя	Універсітэт Пантэон-Асас;
Навуковая ступень	магістр права[d]
Дзейнасць	палітык, адвакат
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера	палітыка
Аўтограф
Сайт	mlafrance.fr
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Марын Ле Пен (фр.: Marine Le Pen; імя пры нараджэнні: Марыён Ан Перын Ле Пен (фр.: Marion Anne Perrine Le Pen); 5 жніўня 1968, Нёі-сюр-Сен (О-дэ-Сен)) — французскі палітык.^[6] Дачка вядомага палітыка-нацыяналіста Жана-Мары Ле Пена.

Біяграфія

Скончыла Універсітэт Парыж II Пантэон-Асас са ступенню магістра права; працавала адвакатам. У 1986 годзе ўступіла ў Нацыянальны фронт.

З 2003 года займала пасаду выканаўчага віцэ-прэзідэнта Нацыянальнага фронту, дэпутат Еўрапарламента з 2004 года (у 2009 годзе пераабраная). Яна таксама з’яўляецца членам рэгіянальнага савета Нор-Па-дэ-Кале з сакавіка 2010 і членам муніцыпальнага савета Хенін-Бамонс (Па-дэ-Кале) з сакавіка 2008. У студзені 2011 Марын была абрана на пасаду кіраўніка Нацыянальнага фронту, які на працягу 38 гадоў займаў яе бацька.^[7]^[8]

Кандыдат на французскіх прэзідэнцкіх выбарах 2012 года. Як паказалі сацыялагічныя апытанні, праведзеныя агенцтвам Ifop па замове газеты France Soir і Інстытутам Харыса па замове газеты «Le Parisien», на прэзідэнцкіх выбарах 2012 года ў першым туры за яе былі гатовыя прагаласаваць ад 20 да 23 % французаў, што выводзіла яе ў тройку самых папулярных палітыкаў Францыі.^[9]