Раберта Мецола

З’яўляецца юрыстам і спецыялізавалася на еўрапейскім праве і палітыцы ў Еўрапейскім калегіуме. Яна займала пасаду аташэ па прававым і судовым супрацоўніцтве Мальты ў Пастаянным прадстаўніцтве Мальты пры Еўрапейскім Саюзе^[8], а з 2012 па 2013 год у якасці юрыдычнага саветніка Вярхоўнага прадстаўніка Саюза па замежных справах і палітыцы бяспекі Кэтрын Эштан^[9].

Раннія гады

У студэнцкія гады Мецола ўваходзіла ў SDM (Studenti Demokristjani Maltin), KNZ (Нацыянальная моладзевая рада) і MŻPN (Moviment Żgħażagħ Partit Nazzjonalista), перш чым была абраная генеральным сакратаром Студэнтаў-дэмакратаў Еўропы (EDS), студэнцкага аддзялення Еўрапейскай народнай партыі, а таксама на пасады ў рамках Еўрапейскага моладзевага форуму (YFJ)^[8]. У 2002 годзе яна была абраная віцэ-прэзідэнтам Моладзевай канвенцыі аб будучыні Еўропы, што адкрыла шлях да яе актыўнага ўдзелу ў перамовах і распрацоўцы Еўрапейскай канстытуцыйнай дамовы, а пазней і Лісабонскай дамовы. 

Мецола была актыўнай у Partit Nazzjonalista (Нацыяналістычнай партыі) на Мальце з юнацтва, дзе працавала ў міжнародным сакратарыяце партыі; актыўна праводзіла кампанію за галасаванне «за» на рэферэндуме аб членстве ў ЕС у 2003 годзе і займалася валанцёрствам у выбарчай групе PN ELCOM. Яна балатавалася на выбарах у Еўрапарламент у 2004 годзе і Еўрапарламент у 2009 годзе ў якасці кандыдата ад нацыяналістаў на Мальце. На тых выбарах яна не была абраная. 

Дэпутат Еўрапарламента 2013—2022

Раберта Мецола паспяхова ўдзельнічала ў выбарах 24 красавіка 2013 года, на вызваленае месца Саймана Бусутыла, стаўшы адной з першых жанчын-членаў Еўрапарламента на Мальце. У парламенце яна сядзіць у якасці члена групы Еўрапейскай народнай партыі (EPP).

Пасля пераабрання ў парламент на поўны тэрмін у 2014 годзе яна была абраная на пасаду намесніка старшыні Камітэта па петыцыях у ліпені 2014 года^[10]. Акрамя таго, яна была членам шэрагу камітэтаў і дэлегацый, уключаючы Камітэт па грамадзянскіх свабодах, юстыцыі і ўнутраных справах і дэлегацыю па сувязях са Злучанымі Штатамі^[11]. З 2016 па 2017 год Мецола ўваходзіла ў парламенцкі камітэт па расследаванні адмывання грошай, ухілення ад выплаты падаткаў, схемы ўхілення ад выплаты падаткаў якіх былі расследаваны ў Панамскіх дакументах больш шырока^[11]. У межах Камітэта па грамадзянскіх свабодах, юстыцыі і ўнутраных справах яна з 2018 года ўваходзіць у групу назірання за вяршэнствам закона^[12].

У дадатак да сваіх абавязкаў у камітэце Раберта Мецола далучылася да Міжгрупы Еўрапарламента па правах дзіцяці^[13].

У лістападзе 2020 года яе абралі першым віцэ-прэзідэнтам Еўрапарламента, замест Мэрэд МакГінес, якая стала еўракамісарам Ірландыі. Яна стала першай мальтыйскай дэпутаткай Еўрапарламента, якая стала віцэ-прэзідэнтам^[14].

У лістападзе 2021 года Раберта Мецола была абрана ЕНП у якасці свайго кандыдата, каб змяніць Давіда Сасолі на пасадзе прэзідэнта Еўрапарламента пасля заканчэння яго паўнамоцтваў на пасадзе прэзідэнта ў студзені 2022 года^[15]. Сасолі быў шпіталізаваны з пнеўманіяй у верасні 2021 года^[16] і ў снежні абвясціў, што не будзе балатавацца на другі тэрмін на пасадзе прэзідэнта, што зрабіла Мецолу яго верагодным пераемнікам^[17]. Пасля далейшай шпіталізацыі Сасолі памёр 11 студзеня 2022 года^[18] за тыдзень да заканчэння тэрміну^[16]. Пасля смерці Сасолі Мецола стала выконваючым абавязкі прэзідэнта Еўрапарламента^[19].

Старшыня Еўрапейскага парламента

18 студзеня 2022 года Раберта Мецола была абрана старшынёй Еўрапарламента на два з паловай гады. Яна была абраная ў першым туры галасавання, атрымаўшы абсалютную большасць — 458 галасоў з 690 пададзеных^[4]. Як кандыдата ад ЕНП, яе таксама падтрымалі парламенцкія групы S&D і «Абнаўляючы Еўропу» пасля таго, як тры групы дасягнулі пагаднення аб выбарах старшыні, віцэ-старшыні і заканадаўчых прыярытэтах на другую палову паўнамоцтваў парламента^[20].

У якасці члена Камітэта па грамадзянскіх свабодах, юстыцыі і ўнутраных справах Мецола ў 2014 годзе кіравала працай ЕНП над неабавязковай «дарожнай картай ЕС супраць гамафобіі і дыскрымінацыі па прыкметах сексуальнай арыентацыі і гендарнай ідэнтычнасці»^[21]. Яна была суаўтарам неабавязковай справаздачы аб еўрапейскім міграцыйным крызісе ў 2016 годзе, накіраванай на ўсталяванне «абавязковага заканадаўчага падыходу» да перасялення і новых агульнаеўрапейскіх пагадненняў аб «рэадмісіі», якія павінны мець прыярытэт над двухбаковымі пагадненнямі паміж краінамі — членамі ЕС і краінамі — не членамі ЕС^[22].

Што датычыцца абортаў, Мецола пастаянна галасавала за рэзалюцыі ў абарону жыцця^[23]. Пры абранні старшынёй Еўрапарламента яна заявіла, што падчас свайго знаходжання на пасадзе будзе прадстаўляць пазіцыю парламента, якая прызнае бяспечны доступ да абортаў правам чалавека^[24].

У кастрычніку 2020 года Раберта Мецола прапанавала папраўкі да рэзалюцыі Камітэта па грамадзянскіх свабодах, юстыцыі і ўнутраных справах па Балгарыі, што выклікала спрэчкі^[25][26]. Яна настойвала на тым, што ў дакумент ўключана інфармацыя аб тым, што пратэсты ў Балгарыі фінансуюцца босам азартных гульняў, супраць якога выстаўлена 18 абвінавачанняў. Пасля таго, як сотні дэманстрантаў звязаліся з ёй у сацыяльных сетках і ёй пагражалі судом за паклёп і распаўсюджванне «падробленых навін», Мецола заблакавала доступ да сваіх сацыяльных сетак з Балгарыі^[27] і адклікала прапанаваную папраўку. 

Раберта Мецола нарадзілася ў Сент-Джуліянсе, Мальта, і вырасла ў Гзіры^[28].

Раберта і яе муж фін Ука Мецола (Партыя нацыянальнай кааліцыі) удзельнічалі ў выбарах у Еўрапарламент 2009 года, стаўшы першай сямейнай парай, якая ўдзельнічала ў адных і тых жа выбарах у Еўрапарламент ад дзвюх розных краін-членаў^[29]. Упершыню яны сустрэліся ў 1999 годзе, а пажаніліся ў кастрычніку 2005 года^[30]. У іх нарадзілася чацвёра сыноў^[31].