1994ko Italiako Giroa

1994ko Italiako Giroa
Datu orokorrak
Lasterketa	77. Italiako Giroa
Etapak	23
Datak	maiatzak 22 – 1994.eko ekainak 12
Luzera	3.721 km
Herrialdea	Italia Frantzia Eslovenia Austria
Irteera-lekua	Bolonia
Helduera-lekua	Milan
Taldeak	17
Parte-hartzaileak	153
Amaitu dutenak	99
Bataz besteko abiadura	36,955 km/o
Emaitzak
Txapelduna	Jevgeni Berzin (Gewiss-Ballan)
Txapeldunordea	Marco Pantani (Carrera Jeans-Tassoni)
Hirugarrena	Miguel Indurain (Banesto)
Puntukako sailkapena	Djamolidine Abdoujaparov (Polti-Vaporetto)
Eskalatzailerik onena	Pascal Richard (GB-MG Boys Maglificio-Technogym-Bianchi)
Gazte onena	Jevgeni Berzin (Gewiss-Ballan)
Talderik onena	Carrera Jeans-Tassoni
◀1993	1995▶
Dokumentazioa

1994ko Italiako Giroa Itzuli Handi honen 77. edizioa izan zen. 1994ko maiatzak 22 eta ekainak 12 artean ospatu zen, 22 etapatan banatuta 3721 kilometroko ibilbidea eginez, garailea izan zen Yevgeni Berzinek, batez beste, 37,150 kilometro orduko abiaduran egin zituenak.

Azken hiru Tourren eta azken bi Giroen garailea izan zen Miguel Indurain, berriz ere Giroa irabazteko faborito nagusia zen. Bere arerio nagusien artean jada ezagunak ziren Claudio Chiappucci eta Gianni Bugno zeuden. Pavel Tonkoven gorakada bat ere espero zen. Bigarren maila batean, Andrew Hampsten eta Piotr Ugrumov erabateko zalantza ziren, baina ez zeuden erabat baztertuta.

Giro honetan belaunaldi aldaketa nabarmena gertatu zen. Aldaketa honen buru nagusiki Jevgeni Berzin eta Marco Pantani izan ziren.

Aurreko edizioan bezala, lehen etapa bikoitza izan zen, iraupeneko etapa luze bat hasieran eta sarrerako labur bat gero. Egun amaieran Armand de las Cuevas zen liderra. Maglia arrosa, hurrengo egunetan, Moreno Argentinen eskuetara pasako zen, baina laugarren etapan galdu zuen, bere taldekide zen Jevgeni Berzinen mesedetan. Berzin, jada aurreko edizioan parte hartu eta 90. postuan amaitu zuena, erlojupeko espezialista bezala agertzen ari zen, baina hiru asteko Itzuli bat, mendate altuekin, jasateko gai izango ote zen oraindik frogatzeke zegoen. Gainera, urte osoa oso forma egoera onean zeraman (beste proba batzuen artean Lieja-Bastogne-Lieja irabazi zuen) eta askok, José Miguel Echávarri horien artean, azken hastean beherakada bat izango zuela espero zuten.

Kelme taldeko Laudelino Cubinok irabazi zuen 7. etapa, Fiuggin zirkuitu batean ospatu zena. Hurrengo egunean, 44 kilometroko erlojupeko bat ospatu zen, non Indurainek bere lehen kolpea emango zuela espero zen, baina horren ordez, Berzin izan zen lidertza sendotu zuena, etapan laugarren izan zen nafarrari bi minutu eta erdi baino gehiago ateraz.

Sailkapen nagusirako eraginik izan ez zuten ihesaldi eta esprinten artean amaitu ziren zenbait etaparen ondoren, mendiko lehen etapetara iritsi zen itzulia, non Berzinek oraindik bere balioa erakutsi behar zuen.

Horietako lehenean, 14.ean, etapa honen garailea izan zen Marco Pantaniren dohaiak ikusi ahal izan ziren. Baina hurrengo etapan, itzuli honetako etapa erregina izango zenean, Stelvio eta Mortirolo izugarriak eta Valico de Santa Cristina izeneko hirugarren mailako mendate txiki bat igo zirelarik, erakutsi zuen Pantanik eskalatzaile bezala zuen kalitatea. Stelvio mitiko eta gogorrerako igoera lasaia izan zen, eta faborito bakar bat ere ez zen beste guztien gainetik agertu. Mortiroloko igoeran hautsi zen lasterketa. Ia hasieran, Pantanik indar handiz eraso zuen. Berzin bere atzetik joan zen, baina ezin izan zuen italiarraren erritmoa jasan. Hurrengo kilometroetan, bazirudien Berzinek pot egin zuela eta Indurainek, errusiarra harrapatzeaz gain, aurreratu egin zuela. Hala izan zen, eta Mortiroloko igoera oso gogorra zenez (12 kilometro batez beste %11ko maldarekin) errusiarrak pot egin zuen.

Aurretik, bitartean, Pantanik igoerarik azkarrenaren errekorra gainditu zuen (munduko txirrindularitzaren mendate mitiko askotan lortu duena). Jaitsieran, Pantanik abiada bizian zihoan Indurainen zain geratu zen, nafarrak erlojupekoan jasan zuen kolpea itzultzeko asmoa zuelarik. Etapako azken mendatearen hasieran, 5 kilometro inguruko luzera zuen hirugarren mailako mendate txiki bat, Pantanik eta Indurainek hiru minutu baino gehiago ateratzen zizkioten fisikoki eta moralki hondoratua zegoen Berzini. Alabaina, nafarrak sekulako txakalaldia jasan zuen azkeneko igoera hartan, hala, lider bihurtzeko eta bere hirugarren Giroa irabazteko aukera galduz. Egunaren amaieran, nafarrak minutu erdi baino ez zion jan Berzini, hala ere, hirugarren eta oraindik garaipena lortzeko aukerekin mantentzen zelarik. Dena den, Berzinek, Mortiroloko ahulaldia gora-behera, bere konfiantza indartua ikusi zuen. Bestaldetik, Pantanik asko sentitzen zuen lehen astean bere taldeko liderra zen Chiappucciri eman zion laguntza, baita banakako erlojupekoan galdutako denbora ere.

18. etapa, 35 kilometroko kronoigoera bat, erabakigarri agertzen zen lasterketaren egoera ikusita. Alabaina, Berzinek ez zuen hutsik egin, eta berriz ere Indurain gainditu zuen, honi hogei segundo ateraz. Etapa, gehiago bihurtu zen etapan hirugarren izan zen Pantani eta Indurainen arteko bigarren postua lortzeko lehia baten. Azkenik, minutu erdi eskasagatik, bigarren postua italiarrarentzat izan zen.

Oraindik Alpeetako bi etapa geratzen ziren arren, sailkapen nagusiak ez zuen aldaketa nabarmenik jasan. Lehen hirurak elkar zainduz joan ziren, eta itzulia zeuden postuetan amaitu zuten.

1994ko edizio honek, lehen aldiz, Indurainen gizatasuna erakutsi zuen, eta garaiezina ez zela frogatu zuen. 1994ko Frantziako Tourra oso irekia agertzen zen nafarraren porrot honen ondoren. Era berean, belaunaldi aldaketaren urtea izan zen. Bugno eta Chiappucci bezalakoek Marco Pantani eta Jevgeni Berzin bezalakoei tokia uzten zieten. Hiru txirrindulari gazte egon ziren lehen lauen artean. Garailea eta bigarrena, Berzin eta Pantani, 24 urte zituztenak, eta laugarrena, Pavel Tonkov, 25ekoa.