Paquistán

O nome Pakistan significa literalmente "Terra dos puros" en urdú e persa. Foi acuñado en 1933 como un acrónimo (Pakstan) ideado por Choudhry Rahmat Ali, un activista do Movemento de Paquistán.^[4] Está formado a partir das iniciais das rexións do país: Punjab, Afgania, Kashmir (Caxemira en galego), o Sind e o Baluchistán.^[5][6][7] A letra i foi incorporada para facer máis doada a pronunciación e dotar do seu significado ó nome.^[8]

A historia de Paquistán, que no período que precede a fundación da nación en 1947, é compartida por Afganistán, India e Irán, pódese datar ata os comezos da vida humana no sur de Asia.

A rexión actual de Paquistán serviu como terra fértil para algunhas das máis importantes civilizacións do sur de Asia e como porta de entrada do subcontinente a Oriente medio e Asia Central. Paquistán é fogar dalgúns dos máis importantes sitios arqueolóxicos, incluíndo os restos máis antigos de homínidos do Paleolítico no sur de Asia, localizados no val do río Soan. Localizada na primeira ruta de migración costeira do homo sapiens ó saír de África, a rexión foi habitada dende moi cedo por humanos modernos.

Os seguintes séculos viron á rexión absorber moitas influencias doutras culturas, cuxas representacións pódense atopar no lugar de Taksila, representando o período budista, o sitio greco-budista de Takht-i-Bahi, os monumentos islámicos-sindhi de Thatta, pertencentes ó século XIV, e os monumentos mogois construídos no século XVII no forte Lahore. Dende o s. XVIII, a rexión foi dominada pola Compañía Británica das Indias Orientais, dando como resultado 90 anos de continuo dominio británico, e rematando coa creación de Paquistán en 1947, a través dos esforzos, do poeta nacional Allama Iqbal e o fundador do país, Muhammad Ali Jinnah. Dende entón, experimentou gobernos democráticos e militares, dando como resultado períodos dun importante crecemento económico e militar e tamén outros de inestabilidade; deste último o máis significativo foi o que resultou na secesión, en 1971, do leste de Paquistán, que se convertería en Bangladesh.

Paquistán declarouse oficialmente unha nación federal, e en outubro de 1999 o xeneral Pervez Musharraf derrocou ao goberno civil, liderado por Nawaz Sharif, e asumiu o poder executivo. As eleccións do goberno local levaronse a cabo no 2000. Musharraf declarouse presidente en 2001. Elixiuse un novo parlamento en 2002, e nomeouse a Zafarullah Khan Jamali, fiel seguidor de Musharraf: primeiro ministro. Despois de máis dun ano de preitos políticos na lexislatura bicameral, Musharraf presentou un compromiso con algúns dos seus opoñentes parlamentarios, e outorgou aos seus seguidores dous terzos da maioría de votos requirida para modificar a constitución en decembro de 2003. As reformas constitucionais aprobaron algúns dos decretos de Musharraf e, de maneira retroactiva, legitimizaron a súa presidencia, co que o liberaron do requisito de ser electo para ocupar o seu cargo.

Os intermitentes períodos democráticos en Paquistán obedecen a unha longa historia de ditaduras militares, incluídas a do xeneral Ayub Khan, na década de 1960, a do xeneral Muhammad Zia-ul-Haq, nos anos 1980, e a do xeneral Pervez Musharraf, a partir de 1999.

Tras gañar as eleccións do 6 de outubro de 2007, Pervez Musharraf prometera renunciar ao seu cargo de xefe do exército e levar a cabo un goberno civil. Ante isto, a ex primeira ministra Benazir Bhutto volveu ao país tras varios anos de exilio, coa esperanza dun retorno paulatino á democracia. Con todo, o 3 de novembro produciuse un autogolpe de Estado, botando por terra as promesas de apertura e iniciando unha nova ditadura militar con Musharraf á cabeza. O 27 de decembro dese mesmo ano a ex primeira ministra Benazir Bhutto é asasinada nun atentado.

O 18 de agosto de 2008, Pervez Musharraf dimitiu para evitar a destitución por parte da Asemblea Nacional que se ía a votar ao día seguinte polos partidos que sostiñan ao goberno. Substituíulle de maneira interina Muhammad Mian Soomro, presidente do Senado, tal como ten previsto a constitución ata a elección dun novo presidente. Nas eleccións presidenciais do 6 de setembro foi elixido presidente Asif Ali Zardari.^[9]

O Paquistán está organizado administrativamente en 4 provincias, 3 territorios federais e un estado autónomo.

• Provincias:

• Baluchistán
• Fronteira do Noroeste
• Panxab
• Sind.

• Territorios:

• Islamabad
• Áreas tribais (Administración Federal).* Zona de Caxemira administrada polo goberno federal
• Territorios do Norte (Administración Federal)

• Estado autónomo:

• Caxemira Libre (en caxemirés Azad Kashmir ou Azad Jammu aur Kashmir (AJK))

Bandeira	Entidade	Nome en Urdú	Capital	Área	Poboación	Linguas Oficiais
	Baluchistán	بلوچستان	Queta	347.190 km²	10.247.362 (2008)	baluchi, urdú
	Provincia da Fronteira do Noroeste	شمال مغربی سرحدی صوبہ	Pexauar (Peshawar)	74.521 km²	20.215.000 (2008)	Paxto, urdú
	Panxab	پنجاب	Lahore	205.344 km²	81.845.433 (2008)	panxabés , urdú
	Sind	سندھ	Carachi (Karachi)	140.914 km²	46.378.000 (2008)	sindés, urdú
	Islamabad	وفاقی دارالحکومت	Islamabad	1.165,5 km²	955.629 (2008)	inglés, urdú
	Áreas tribais	وفاقی قبائلی علاقہ جات	Pexauar	27.220 km²	6.500.000 (2008)	Paxto, urdú
	Caxemira Libre	آزاد کشمیر	Muzafarabad (Muzaffarabad)	13.297 km²	4.567.982 (2008)	caxemirés, urdú
	Territorios do Norte	شمالی علاقہ جات	Guilguit (Gilgit)	72.496 km²	1.800.000 (2008)	inglés, urdú

Evolución da división administrativa de Paquistán

Paquistán está situado no sur do continente asiático e linda ao noroeste con Afganistán, ao nordés coa China, ao leste coa India, ao oeste con Irán e ao sur co océano Índico. O seu principal río é o Indo, o cal flúe por Punjab até desembocar no mar Arábigo. Contra o norte e o occidente do territorio localízase unha rexión montañosa, na cal están algúns dos cumes máis altos do mundo. O sueste paquistaní, especialmente cara á fronteira coa India, é unha rexión desértica.

Relixión

Paquistán é o segundo país islámico por poboación^[10] e o segundo con máis poboación xiíta no mundo^[11]. Arredor do 97% dos paquistanís son musulmáns, a maioría sunnitas, estimándose os xiítas entre o 5 e o 20%^[12][13]. Un 2,3% son ahmaditas^[14], que oficialmente non son considerados musulmáns desde a emenda constitucional de 1974.^[15]. Hai tamén varias comunidades coranistas, que só aceptan o Corán rexeitando a Hadîth (tradición)^[16][17]. A violencia sectaria entre denominacións musulmás aumentou nos últimos anos, con 400 mortos entre os xiítas só en 2012 pero tamén chamados á fin desa violencia e apelando á unidade entre xiítas e sunnitas contra ela^[18][19]. Os ahmaditas son particularmente perseguidos, en especial desde a emenda constitucional de 1974 e mesmo en 1984 prohibíuselles denominar os seus templos como mesquitas^[20]. En 2012 un 12% dos musulmáns paquistanís considerábanse só musulmáns, sen pertencer a ningunha denominación particular.^[21]

O islam sincretizou nalgún grao as crenzas preislámicas, resultando nunha relixión con algunhas tradicións diferentes ás do mundo árabe^[22]. O sufismo, unha tradición mística islámica ten unha longa historia no país e é moi popular, con dous santuarios de místicos sufís con longa tradición, os de Alí Hajweri en Lahore (ca. XII)^[23] e Shahbaz Qalander en Sehwan.

Tras o islam, as outras dúas grande relixións son o hinduísmo e o cristianismo con arredor de 2.800.000 de fieis cada unha en 2005.^[24]. Tamén hai seguidores da Fe Bahá'í, uns 30.000, do sikhismo, budismo e zoroastrianismo, con arredor de 20.000 seguidores cada unha^[12] e uns poucos xainistas. A maioría dos cristiáns son descendentes de conversos das castas baixas hinduístas punxabís durante a época colonial británica. Fóra do Punxab, os cristiáns só teñen presenza nos centros urbanos. Unha excepción é a comunidade católica de Karachi, que ten a súa orixe en emigrantes procedentes de Goa e mais en támiles establecidos na cidade na primeira metade do século XX.

A sociedade paquistaní é moi xerárquica, con grande importancia das etiquetas culturais locais e os valores tradicionais islámicos que gobernan a vida persoal e política. A unidade familiar básica é a familia extensa,^[25] malia que hai unha tendencia cara ás familias nucleares por razóns socioeconómicas.^[26] O traxe tradicional tanto para homes como para mulleres é o Shalwar Kameez; os pantalóns e as camisolas son populares tamén entre os homes.^{[Cómpre referencia]} A clase media medrou ata os 35 millóns de habitantes, e a clase alta e media alta acadou os 17 millóns nas últimas décadas.^[27] As festas de Paquistán, como o Eid ul-Fitr, Eid al-Adha e o Ramadán son relixiosas na súa orixe.

Bibliografía

• Ahmed, Akbar (1997). Jinnah, Pakistan and Islamic Identity: The Search for Saladin. Routledge. ISBN 978-0-415-14966-2
• Cohen, Stephen Philip (2006). The Idea of Pakistan. Brookings Institution Press ISBN 978-0-8157-1503-0
• Lieven, Anatol (2012). Pakistan: A Hard Country. PublicAffairs. ISBN 978-1-61039-145-0
• Malik, Hafeez (2006). The Encyclopedia of Pakistan. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-597735-6
• Malik, Iftikhar (2005). Culture and Customs of Pakistan (Culture and Customs of Asia). Greenwood. ISBN 978-0-313-33126-8
• McCartney, Matthew (2011). Pakistan – The Political Economy of Growth, Stagnation and the State, 1951–2009 Routledge. ISBN 978-0-415-57747-2
• Raja, Masood Ashraf (2010) [1857–1947]. Constructing Pakistan: Foundational Texts and the Rise of Muslim National Identity. Oxford. ISBN 978-0-19-547811-2
• Spear, Percival (2007). India, Pakistan and the West. Read Books Publishers. ISBN 1-4067-1215-9

Ligazóns externas

• Páxina oficial (en urdú)
• Poboación de Paquistán