Մատտեո Ռենցի

Մատտեո Ռենցին վարչապետի պաշտոնից հրաժարական է տվել այն բանից հետո, երբ իր ներկայացրած սահնանադրական բարեփոխումների նախագիծը մերժվել է 2016 թվականի դեկտեմբերին անցկացված համաժողովրդական հանրաքվեի արդյունքներով։ 2013-2018 թթ., կարճատև ընդմիջումներով, նա եղել է Իտալիայի ժողովրդավարական կուսակցության քարտուղարը։ 2018 թվականին Իտալիայում անցկացված համընդհանուր ընտրություններում կուսակցության կրած պարտությունից հետո հրաժարվել է նաև կուսակցության քարտուղարի պաշտոնից։ Մինչ այդ՝ 2004-2009 թթ. եղել է Ֆլորենցիայի մարզի նախագահը, իսկ 2009-2014 թթ.՝ Ֆլորենցիայի քաղաքապետը^[11][12]։ 2018 թվականի մարտ ամսից դարձել է Իտալիայի սենատի անդամ^[13]։

Իտալիայի կառավարության ղեկավար նշանակվելով 39 տարեկան և 42 օրական հասակում՝ Ռենցին փաստորեն եղել է Իտալիայի ամենաերտասարդ վարչապետը (52 օրով ավելի երիտասարդ է եղել, քան Բենիտո Մուսոլինին, ով այդ բարձր պաշտոնն ստանձնել է 1922 թվականին), ինչպես նաև՝ եղել է G7-ի՝ Յոթնյակի երկրների ամենաջահել ղեկավարը։ Իտալիայում առաջինն է եղել, ով քաղաքապետի պաշտոնից միանգամից նշանակվել է վարչապետի պաշտոնին։ Հաճախ նրան անվանում են Եվրոպայի սոցիալիստական կուսակցության de facto առաջնորդ՝ հակադրված Եվրոպայի ժողովրդական կուսակցությանն ու Անգելա Մերկելին (այս երկու առաջնորդներին հաճախ անվանում են Merkenzi)^[14][15][16]: 2014 թվականին ամերիկյան Fortune ամսագիրը 40-ից ցածր տարիք ունեցող աշխարհի ամենաազդեցիկ անձանց ցանկում Ռենցիին հատկացրել է երրորդ տեղը, իսկ Foreign Policy-ն նրան ներառել է Top 100 Global Thinkers ցուցակում^[17][18]։ Ավելին պետք է ասել. Ռենցին հայտնի է il Rottamatore (մենամարտող, մարտնչող) մականունով, որին արժանացել է Իտալիայի քաղաքական ողջ հաստատությունը՝ իսթաբլիշմենթը նորացնելու իր հավակնոտ (ամբիցիոզ) ձգտումների համար^[19]։

Քաղաքական դիտորդները Ռենցիին համարում են կենտրոնամետ և ազատական՝ centrist և liberal^[20]: Վարչապետի պաշտոնում Ռենցիի գտնված տարիների նրա ղեկավարած կաբինետը մի շարք բարեփոխումներ է նախաձեռնել՝ երկրի ընտրական համակարգը փոփոխելու, աշխատանքային օրենսդրությունը բարելավելու և տնտեսության խթանմանը առավելագույն արդյունավետությամբ ծառայեցնելու, քաղաքացիական դատավարության համակարգը պարզեցնելու, վարչարարությունն ընդհանրապես բարեփոխելու նպատակներով, ինչպես նաև վերացրել է մի շարք մանր հարկեր^[21][22]։

• Ma le giubbe rosse non uccisero Aldo Moro. La politica spiegata a mio fratello. Florence: Giunti. 1999. ISBN 88-09-01483-9.
• Tra De Gasperi e gli U2. I trentenni e il futuro. Florence: Giunti. 2006. ISBN 88-09-04793-1.
• A viso aperto. Florence: Polistampa. 2008. ISBN 978-88-596-0448-8.
• "La mi' Firenze". 1949–2009. Florence: Polistampa. 2010. ISBN 978-88-596-0755-7.
• Fuori!. Milan: Rizzoli. 2011. ISBN 978-88-17-04899-6.
• Stil Novo. La rivoluzione della bellezza tra Dante e Twitter. Milan: Rizzoli. 2012. ISBN 978-88-17-05642-7.
• Oltre la rottamazione. Milan: Mondadori. 2013. ISBN 978-88-04-63298-6.
• Avanti. Perché l'Italia non si ferma. Milan: Feltrinelli. 2017. ISBN 978-88-07-17313-4.

• Allegranti D. Matteo Renzi. Il rottamatore del PD. — Vallecchi, 2011. — 216 p. — ISBN 978-88-8427-219-5
• Ferrarese A., Ognibene S. Matteo il conquistatore: La vera storia di un'ascesa politica, con le rivelazioni di Matteo Renzi. — Giunti Editore, 2013. — 160 p. — ISBN 978-88-0979-240-1(չաշխատող հղում)
• Marcolisi P. Matteo il grande comunicatore. Storia e ascesa di Matteo Renzi. — Barbera, 2013. — 185 p. — ISBN 978-88-7899-613-7
• Poli S., Vanni M. Il seduttore. Matteo Renzi e la sinistra rosè. — Barbera, 2013. — 170 p. — ISBN 978-88-7899-646-5

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Մատտեո Ռենցի կատեգորիայում։

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են

Մատտեո Ռենցի հոդվածին

• Official website of the Presidency of the Council of Ministers
• Renzi's personal website
• Renzi on his party's website
• Маттео Ренци, премьер-министр Италии//Передача радиостанции «Эхо Москвы»
• Генри Сардарян (2014 թ․ փետրվարի 17). «Ренци и новое правительство Италии». МГИМО. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 23-ին. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
• «И с ним красивые министры. Италия получила самого молодого премьера в своей истории». Lenta.ru. 2014 թ․ փետրվարի 27. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
• «Ренци на сайте Демократической партии». Partito Democratico. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ փետրվարի 22-ին. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 8-ին.
• Redazione (2013 թ․ դեկտեմբերի 8). «BIOGRAFIA POLITICA - Renzi da rottamatore a segretario» (իտալերեն). RAI Giornale Radio. Վերցված է 2014 թ․ հունվարի 19-ին.
• Giorgio Dell’Arti (2014 թ․ փետրվարի 25). «Matteo Renzi». Cinquantamila Giorni (իտալերեն). Corriere della Sera. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
• «Matteo Renzi: Sindaco d'Italia» (իտալերեն). BiografieOnline. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
• Giorgio Dell’Arti (2014 թ․ ապրիլի 11). «Agnese Landini». Cinquantamila Giorni (իտալերեն). Corriere della Sera. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ մայիսի 2-ին. Վերցված է 2014 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
• Alessandro Sala (2015 թ․ փետրվարի 17). «Riforme, spine e hashtag: un anno di governo Renzi in otto schede» (իտալերեն). Corriere della Sera. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 18-ին.
• Fabio Martini (2015 թ․ փետրվարի 20). «Un anno di Renzi. L'uomo nuovo e la rivoluzione a metà» (իտալերեն). Corriere della Sera. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 23-ին.

Տեսանյութեր

• «Ренци в 1994 году на «Колесе фортуны»» (իտալերեն). YouTube. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 14-ին.
• «Предвыборный митинг с участием Ренци в [[Театро дель Сале|Театро дель Сале]]^{[[:it:Circolo Teatro del Sale|[it]]]} во Флоренции» (իտալերեն). Vimeo.com. 2009 թ․ հունիսի 18. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 12-ին. {{cite web}}: URL–wikilink conflict (օգնություն)
• «Ренци в программе Che tempo che fa» (իտալերեն). RAI. 2012 թ․ հոկտեմբերի 8. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 12-ին.
• Nino Luca (2014 թ․ փետրվարի 14). «Репортаж о выдвижении кандидатуры Ренци на должность премьера» (իտալերեն). Corriere TV. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 14-ին.
• Гэвин Хьюитт (2014 թ․ փետրվարի 14). «Самый молодой премьер-министр Италии». Русская служба Би-би-си. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 20-ին.
• «5 марта 2015 года Ренци возлагает цветы на место гибели Немцова» (իտալերեն). la Repubblica. 2015 թ․ մարտի 5. Վերցված է 2015 թ․ մարտի 5-ին.
• «5 марта 2015 года Ренци говорит Путину о Саманте Кристофоретти» (իտալերեն). la Repubblica. 2015 թ․ մարտի 5. Վերցված է 2015 թ․ մարտի 5-ին.
• «5 марта 2015 года Ренци на встрече с Д. А. Медведевым говорит об отсутствии иной альтернативы, кроме политического и дипломатического решения проблем» (իտալերեն). la Repubblica. 2015 թ․ մարտի 5. Վերցված է 2015 թ․ մարտի 5-ին.
• «5 марта 2015 года Ренци говорит о единстве Италии и России в борьбе против терроризма» (իտալերեն). la Repubblica. 2015 թ․ մարտի 5. Վերցված է 2015 թ․ մարտի 5-ին.
• «5 декабря 2016 года: Прощальная речь Ренци после провала на Конституционном референдуме» (իտալերեն). la Stampa. 2016 թ․ դեկտեմբերի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 5-ին.