Полска/Грчка желка

Географскиот опсег на полската желка ги вклучува Северна Африка, Јужна Европа и Југозападна Азија . Распространета е на брегот на Црното Море на Кавказот (од Анапа, Русија, до Сухуми, Абхазија, Грузија, на југ), како и во други региони на Грузија, Ерменија, Иран и Азербејџан .

Најстариот познат дефинитивен фосил е од раниот плиоцен во Грција,^[4] но примероците наведени како Testudo cf.graeca се познати од доцниот и средниот миоцен во Грција и Турција.^[5][6]

Полската желка (T. g. ibera) често се меша со Ридската желка (T. hermanni). Сепак, забележливите разлики им овозможуваат да се разликуваат.

Поделбата на подвидови е тешка и збунувачка. Со оглед на нивниот огромен опсег на три континенти, различните терени, клими и биотопи се создадале огромен број на сорти, при што постојано се откриваат нови подвидови. Во моментов се објавени најмалку 20 подвидови:

• Т. g. graeca (Северна Африка и Јужна Шпанија)
• Т. g. soussensis (Јужен Мароко)
• Т. g. marokkensis (Северно Мароко)
• Т. g. nabulensis - туниска желка (Тунис)
• Т. g. cyrenaica (Либија)
• Т. g. ibera (Турција)
• Т. g. armeniaca - ерменска желка (Ерменија)
• Т. g. buxtoni (Касписко Море)
• Т. g. terrestris (Израел/Либан)
• Т. g. zarudnyi (Иран/Азербејџан)
• Т. g. whitei (Алжир)
• Т. g. floweri (Јордан)

Овој нецелосен список ги покажува проблемите во поделбата на видот на подвидови. Разликите се првенствено во големината и тежината, како и бојата, која се движи од темно кафеава до светло жолта, и видовите на флеки, кои се движат од еднобојни до многу дамки. Исто така, свиткувањето на рабовите на нивните карапаси се движи од минимално до изразено. За да не се изгубиме во бројот на подвидови, неодамна, неколку желки претходно класифицирани како T. graeca се доделени на различни видови, па дури и на различни родови .

Генетското богатство на T. graeca се покажува и во неговото вкрстување. Желките од различни групи често се парат, создавајќи потомство со многу различни форми и бои. Можеби најдоброто средство за идентификација за иднината е едноставно местото на потекло.

Најмалата, а можеби и најубавата од подвидот е туниската желка . Има особено светла и впечатлива боја. Сепак, ова се и најчувствителните желки од овој вид, па затоа не можат да се чуваат на отворено во умерена клима, бидејќи студените и дождливи лета брзо предизвикуваат разболување на животните. Тие исто така не се способни за долга хибернација .

На другата крајност, животните од североисточна Турција се многу робусни, како што е ридската желка. Најголемите примероци потекнуваат од Бугарија . Пријавени се примероци од 7 килограми. За споредба, туниската желка има максимална тежина од 0,7 кг (1,5 lb). T. graeca е исто така тесно поврзана со маргиналната желка ( T. marginata ). Двата вида можат да се вкрстуваат, создавајќи потомство способно за репродукција.

Мажјаците од T. graeca се разликуваат од женките во шест главни точки. Прво, тие се генерално помали. Нивните опашки се подолги од женките и се стеснуваат рамномерно до одредена точка, а отворот на клоакалот е подалеку од основата на опашката. Долната страна е малку закривена, додека женките имаат рамна обвивка на долната страна. Задниот дел на машкиот капак е поширок отколку што е долг и задните плочи на карапасот често се наведнуваат нанадвор.

Кај полската желка веднаш по будењето од хибернација, започнува инстинктот за парење. Мажјаците ги следат женките со голем интерес, ги опкружуваат, ги гризат во екстремитетите, ги удираат. За време на копулацијата, мажјакот ја отвора устата, покажувајќи го црвениот јазик и испуштајќи звуци на чкрипење.

За време на парењето, женката стои во место, прицврстувајќи се со предните нозе, движејќи го предниот дел од телото лево и десно во истиот ритам како и извиците на мажјакот. Едно успешно парење ќе и овозможи на женката да несе јајца повеќе пати. Кога се размножуваат во заробеништво, паровите женки и мажјаци мора да се чуваат одвоени.

Една или две недели пред несењето на јајцата, животните значително се вознемируваат, се движат наоколу за да мирисаат и копаат во почвата, дури и да ја вкусат, пред да го изберат идеалното место за несење јајца. Еден или два дена пред поставувањето на јајцето, женката се однесува агресивно, доминантно качувајќи друго животно како за копулација и го испушта истиот звук на чкрипење што мажјакот го произведува за време на копулацијата. Целта на ова однесување е да се произведе почит во заедницата на желките, така што женката нема да биде вознемирувана од другите за време на несењето јајца. Понатамошните детали за однесувањето на несењето јајца се исти како оние што се детализирани за маргиналната желка.

Полската желка вообичаено се продава како домашно милениче во земјите каде е распространета како што се Мароко и Шпанија, и покрај незаконската трговија.^[7][8][9] Ова може да доведе до неодржливо отстранување на дивите поединци за локална трговија со домашни миленичиња и за извоз. Исто така, постои загриженост за благосостојбата со оваа трговија, бидејќи животните не се соодветно сместени кога се продаваат, што предизвикува висока стапка на смртност во заробеништво.^[10]

Во заробеништво, желката сака лисја од глуварче и други лиснати растенија. Сепак, иако уживаат и во јадењето зелена салата, тоа не им се препорачува поради недостаток на хранливи материи кои им се потребни на желките за да преживеат.^[11]

• Европски желки. (на германски).
• Broasca Testoasa Greaca - Testudo graeca . (на романски).