Трентски собор

Трентскиот собор бил деветнаесеттиот вселенски собор на католичката црква. Се состанал во Тренто, денес северна Италија на 13 декември 1545, и траел, во 25 седници низ три периоди, сѐ до 4 декември 1563. Првите 8 седници се одржале во Тренто (1545-1547), 9-11 седница во Болоња (1547), 12-16 во Тренто (1551-1552), а последните 9 седници се одржале повторно во Тренто (1559-1563). Со соборот претседавале тројца папи: Павле III до 1547, Јулиј III до 1552 и Пиј IV до 1563.

Соборот се смета за еден од најзначајните собори на црквата,^[1] бидејќи бил реформски, како одговор на ширењето на протестантското движење.

Соборот издал осуди на „протестантскиот ерес“ и ги зацврстил црковните учења на католичката црква во домените на скриптурата, традицијата, изворниот грев, оправданието, богослужението, евхаристијата и обожувањето на светите. Издал и неколку реформски декрети.^[2] Дефинирајќи ја католичката доктрина за спасението, богослужбите и библиските канони, Соборот всушност одговорил на аргументите на протестантската реформација.

Трентскиот собор, иако издолжен и прекинуван неколкупати поради политички и верски несогласувања, претставувал значајна реформа на католичката црква и отелотворение на она што се нарекува контрареформација. Се смета за прв современ вселенски собор на католичката црква, чии достигања продолжуваат да живеат во неа до денес.^[3][4]