इरानेली पठार

इरानी पठार वा फारसी पठार पश्चिमी एसिया, मध्य एसिया र दक्षिण एसियाको भौगोलिक विशेषता हो। यसले यूरेशियन प्लेटको अंश बनाउँछ र अरबी प्लेट र इन्डियन प्लेटको बिचमा जोडिएको छ, पश्चिममा जाग्रोस पर्वत, उत्तरमा क्यास्पियन सागर र कोपेट डाग, उत्तरपश्चिममा आर्मेनियाली हाईल्यान्ड्स र काकेसस पर्वतहरू, हर्मुज जलसन्धि र दक्षिणमा पर्शियन खाडी र पूर्वमा भारतीय उपमहाद्वीप बीच अवस्थित छ।^[१]

इरानी पठारहरूले ढोका, हलो र टोकरीहरू बनाउन रूखहरू काट्छन्। फलफूल पनि लगाइन्छ। नास्पाती, स्याउ, खुबानी, क्विन्स, प्लम्स, नेक्टारिन्स, चेरी, मलबेरी र पीचहरू २०औँ शताब्दीमा सामान्यतया देखिएका थिएँ।^[२] बादाम र पिस्ता न्यानो क्षेत्रहरूमा सामान्य छन्। खजूर, सुन्तला, अङ्गूर, तरबूज र कागती पनि उत्पादन गरिन्छ। अन्य खानेकुराहरूमा आलु र काउली पर्छन्, जुन युरोपेली बसोबासले सिँचाइ सुधार नआएसम्म बढ्न गाह्रो थियो। अन्य तरकारीहरूमा बन्दाबी, टमाटर, आर्टिचोक, काकडी, पालक, मूली, सलाद र बैंगन समावेश छन्।^[२]

उत्तरपश्चिममा क्यास्पियनदेखि दक्षिणपूर्वमा बलुचिस्तानसम्म, इरानी पठार लगभग २,००० किलोमिटर (१,२०० माइल) सम्म फैलिएको छ। यसले इरानको ठुलो भाग, सम्पूर्ण अफगानिस्तान, र सिन्धु नदीको पश्चिममा अवस्थित पाकिस्तानको भागहरू समेट्छ, लगभग ३,७००,००० वर्ग किलोमिटर (१,४००,००० वर्ग माइल) को क्षेत्रफल ओगटेको छ। पठार भनिने बावजुद, यो समतल देखि टाढा छ, र धेरै पर्वत शृङ्खलाहरू समावेश गर्दछ; यसको उच्चतम बिन्दु नोशाक हिन्दुकुशमा ७,४९२ मिटर (२४,५८० फीट) छ।^[३]