Grand Prix-wegrace van San Marino 1981

De Grand Prix van San Marino werd bij zeer hoge temperaturen gereden, afgezien van de hevige regenbui die de 500cc-race vroegtijdig beëindigde. Dat was vooral onplezierig voor de zieken, zoals Boet van Dulmen, die zijn koorts probeerde te onderdrukken door uren in het kinderbadje van zijn dochter Annemiek door te brengen, en de familie Roberts, waar eerst vriendin Pam en zoontje Kenny junior en later ook Kenny Roberts senior ziek werden. Kenny kon uiteindelijk niet eens van start gaan. De wereldtitel in de 50cc-klasse werd in Imola beslist. Nadat Toni Mang in de 350cc-klasse zijn grootste concurrent Jon Ekerold was kwijtgeraakt toen die in Raalte een enkel brak, kwam de 250cc-titel dichterbij omdat Carlos Lavado in Imola tijdens de training zijn onderbeen brak. De training kostte het leven aan Sauro Pazzaglia.

Met donkere wolken boven het circuit liet Roberto Gallina een intermediate voorband op de Suzuki van Marco Lucchinelli leggen, maar na de opwarmronde werd die weer vervangen door een slick, zoals alle andere rijders ook hadden. Kenny Roberts lag intussen met darmklachten in zijn motorhome, net als de rest van de familie Roberts. Graeme Crosby was als snelste weg, achtervolgd door Lucchinelli en Jack Middelburg. Diens motor kreeg al in de eerste ronde een vastloper, waardoor hij niet uitviel, maar wel veel vermogen miste omdat de machine regelmatig op drie cilinders ging lopen. Bovendien moest hij de motor opnieuw aanduwen waardoor hij op de laatste plaats terechtkwam. Barry Sheene nam in de tweede ronde de leiding voor Randy Mamola, Graeme Crosby en Marco Lucchinelli. Lucchinelli passeerde Sheene en begon een flinke voorsprong op te bouwen. Sheene hield de tweede plaats vast maar Crosby ging Mamola weer voorbij. Mamola's achterband was niet goed gemonteerd waardoor het achterwiel zo hard trilde dat de ketting soms over het tandwiel schoot. In de 19e ronde barstte een forse regenbui los en drie ronden later besloot de wedstrijdleiding de race af te breken. In de zesde ronde viel Willem Zoet, maar ook Gianni Rolando, die hem niet meer kon ontwijken. Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht: Rolando met een gebroken voet en Zoet met een aantal botbreuken.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Marco Lucchinelli	Suzuki	42:19.980	15
2	Barry Sheene	Yamaha	+3.310	12
3	Graeme Crosby	Suzuki	+6.460	10
4	Randy Mamola	Suzuki	+44.780	8
5	Kork Ballington	Kawasaki	+1:12.190	6
6	Guido Paci	Yamaha	+1:21.280	5
7	Jack Middelburg	Suzuki	+1:22.720	4
8	Marc Fontan	Yamaha	+1:22.850	3
9	Gianni Pelletier	Suzuki	+1:27.380	2
10	Keith Huewen	Yamaha	+1:35.230	1
11	Sergio Pellandini	Suzuki	+1:43.040
12	Christian Sarron	Yamaha	+2:07.320
13	Walter Migliorati	Suzuki	+2:21.660
14	Seppo Rossi	Suzuki	+2:22.680
15	Kimmo Kopra	Suzuki	+1 ronde
16	Michel Frutschi	Yamaha	+1 ronde
17	Fabio Biliotti	Suzuki	+1 ronde
18	Raffaele Pasqual	Yamaha	+1 ronde
19	Virginio Ferrari	Cagiva	+1 ronde
DNF	Willem Zoet	Suzuki	Val[1]
DNF	Gianni Rolando	Lombardini	Val
DNF	Franco Uncini	Suzuki	Val
DNF	Boet van Dulmen	Yamaha	Motor
DNF	Graziano Rossi	Morbidelli	Contract beëindigd

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Marco Lucchinelli	Suzuki	88
2	Randy Mamola	Suzuki	72
3	Kenny Roberts	Yamaha	58
4	Barry Sheene	Yamaha	57
5	Graeme Crosby	Suzuki	56
6	Boet van Dulmen	Yamaha	47
7	Jack Middelburg	Suzuki	27
8	Kork Ballington	Kawasaki	25
9	Hiroyuki Kawasaki	Suzuki	19
10	Guido Paci	Yamaha	14

Roland Freymond was met zijn Ad Maiora opnieuw als eerste weg, maar Toni Mang haalde hem binnen een paar ronden in. Freymond had op zijn beurt geen enkele moeite om zijn achtervolgers voor te blijven. Aanvankelijk reed Pierluigi Conforti op de derde plaats, maar hij werd ingehaald door Jean-François Baldé. Thierry Espié werd vijfde en haalde daarmee de eerste punten voor Pernod binnen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Toni Mang	Kawasaki	45:43.810	15
2	Roland Freymond	Ad Maiora	+19.910	12
3	Jean-François Baldé	Kawasaki	+23.020	10
4	Pierluigi Conforti	Kawasaki	+33.200	8
5	Thierry Espié	Pernod	+40.320	6
6	Jean-Louis Tournadre	Bimota-Yamaha	+46.150	5
7	Christian Estrosi	Yamaha	+47.070	4
8	Patrick Fernandez	Bimota-Yamaha	+49.570	3
9	Jacques Bolle	Yamaha	+52.550	2
10	Didier de Radiguès	Yamaha	+59.160	1
11	Jeffrey Sayle	Armstrong-Rotax	+59.600
12	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki	+1:15.690
13	Mick Grant	Armstrong-Rotax	+1:22.960
14	Martin Wimmer	Yamaha	+1:30.230
15	Pierre Bolle	Yamaha	+1:31.770
16	Jean-Marc Toffolo	Armstrong-Rotax	+1:31.870
17	Alan North	Yamaha	+1:39.960
18	Franco Marcheggiani	Yamaha	+1:40.170
19	Richard Schlachter	Yamaha	+1:44.140
20	Eero Hyvärinen	Yamaha	+1:45.160
21	Graeme Geddes	Yamaha	+1:53.050
22	Peter Looijesteijn	Rotax	+2:01.630
DNS	Sauro Pazzaglia	MBA	Gewond in training (†)[2]
DNS	Carlos Lavado	Yamaha	Blessure in training[3]

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Toni Mang	Kawasaki	100
2	Jean-François Baldé	Kawasaki	67
3	Carlos Lavado	Yamaha	56
4	Patrick Fernandez	Bimota-Yamaha	38
5	Roland Freymond	Ad Maiora	36
6	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha/Pernod	24
7	Massimo Massimiani	Ad Maiora	22
8	Eric Saul	Chevallier-Yamaha	19
	Martin Wimmer	Yamaha
10	Richard Schlachter	Yamaha	15

Loris Reggiani had het hele seizoen teamorders gehad om Ángel Nieto voor te laten, maar in zijn thuisrace werd dat omgedraaid: Nieto moest zorgen dat Reggiani kon winnen. Na de opwarmronde moesten Jan Thiel en Martin Mijwaart snel de bougies van Reggiani's Minarelli vervangen, want de motor sloeg over. Reggiani startte als snelste, terwijl Nieto de rest van het veld probeerde af te remmen, maar dat lukte niet helemaal. Maurizio Vitali en Iván Palazzese wisten voorbij te glippen en joegen op Reggiani. Ook Pier Paolo Bianchi en Guy Bertin volgden, waardoor Nieto besloot de leiding maar over te nemen en Reggiani op sleeptouw te nemen. Na veertien ronden was de strijd gestreden. Reggiani ging op kop voor Nieto, terwijl Bertin uitviel. Bianchi was op achterstand gereden, maar reed het gat weer dicht, waardoor het op de finishlijn nog spannend werd. Uiteindelijk finishte hij 20 meter achter Nieto.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Loris Reggiani	Minarelli	43:57.520	15
2	Ángel Nieto	Minarelli	+1.800	12
3	Pier Paolo Bianchi	MBA	+2.100	10
4	Ricardo Tormo	Sanvenero	+21.910	8
5	Jacques Bolle	Motobécane	+27.670	6
6	Hugo Vignetti	MBA	+33.580	5
7	Roberto Ruosi	MBA	+1:13.230	4
8	Gerhard Waibel	MBA	+1:13.550	3
9	August Auinger	MBA	+1:13.700	2
10	Willy Pérez	MBA	+1:18.480	1
11	Thierry Noblesse	MBA	+1:25.300
12	Anton Straver	MBA	+1:41.200
13	Johnny Wickström	MBA	+2:09.140
14	Olivier Liégeois	MBA	+2:17.010
15	Joe Genoud	MBA	+1 ronde
16	Per-Edvard Carlsson	MBA	+1 ronde
17	Hans Müller	MBA	+1 ronde
18	Jacky Hutteau	Afam	+1 ronde
19	Peter Balaz	MBA	+1 ronde
DNF	Guy Bertin	Sanvenero	Ontsteking
DNF	Theo Timmer	MBA
DNF	Maurizio Vitali	MBA	Motor
DNF	Iván Palazzese	MBA
DNS	Henk van Kessel	EGA/MBA[4]

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Ángel Nieto	Minarelli	110
2	Loris Reggiani	Minarelli	89
3	Pier Paolo Bianchi	MBA	68
4	Hans Müller	MBA	55
5	Jacques Bolle	Motobécane	31
6	Guy Bertin	Sanvenero	28
7	Iván Palazzese	MBA	27
	Stefan Dörflinger	Krauser-MBA
9	Maurizio Vitali	MBA	26
10	Willy Pérez	MBA	12
	Hugo Vignetti	MBA

Henk van Kessel kreeg vanaf Imola een fabrieks-Van Veen-Kreidler. Daardoor hoopte Van Veen in elk geval de constructeurstitel nog veilig te stellen. De machine was weliswaar iets sneller dan Van Kessels eigen Kreidler, maar had ook andere (Metzeler) banden, terwijl Van Kessel gewend was aan Michelin-banden. Van Kessel had een goede start, terwijl de Bultaco van Ricardo Tormo maar moeizaam op gang kwam. Van Kessel werd in de eerste ronden dan ook gevolgd door Theo Timmer, Giuseppe Ascareggi, Rolf Blatter, Hans-Jürgen Hummel en Hagen Klein. Binnen enkele ronden was Tormo echter bij Van Kessel, passeerde hem en bouwde een flinke voorsprong op. Van Kessel moest wel inhouden omdat zijn motor warm begon te lopen. Timmer moest intussen de aanvallen van Ascareggi afslaan, maar wist toch derde te worden. Tormo's overwinning betekende dat hij wereldkampioen was.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Ricardo Tormo	Bultaco	31:43.750	15
2	Henk van Kessel	Van Veen-Kreidler	+5.550	12
3	Theo Timmer	Bultaco	+29.120	10
4	Giuseppe Ascareggi	Minarelli	+31.870	8
5	Hans-Jürgen Hummel	Sachs	+1:15.940	6
6	Hagen Klein	Van Veen-Kreidler	+1:15.950	5
7	Claudio Lusuardi	Moto Villa	+1:41.250	4
8	George Looijesteijn	Kreidler	+1:50.770	3
9	Joaquín Galí	Bultaco	+1:50.930	2
10	Ingo Emmerich	Kreidler	+1:51.240	1
11	Giuliano Gerani	BBFT	+2:16.000
12	Günter Schirnhofer	Kreidler	+2:19.070
13	Otto Machinek	Kreidler	+2:24.570
14	Claudio Granata	Kreidler	+2:25.000
15	Giuliano Tabanelli	Ringhini	+2:25.810
16	Ramon Gali	Kreidler	+2:34.430
17	Enrico Cereda	Kreidler	+1 ronde
18	Thomas Engl	PCR	+1 ronde
19	Enzo Saffiotti	UFO	+1 ronde
20	Pascale Buonfante	UFO	+1 ronde
21	Reiner Koster	Malanca	+1 ronde
22	Kasimir Rapczynski	Kreidler	+1 ronde
23	Klaus Kull	Kreidler	+1 ronde
24	Joe Genoud	RYB	+1 ronde
25	Gerhard Singer	Kreidler	+1 ronde
DNF	Rolf Blatter	Kreidler	Val

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Ricardo Tormo (wereldkampioen)	Bultaco	90
2	Stefan Dörflinger	Van Veen-Kreidler	51
3	Theo Timmer	Bultaco	50
4	Hans-Jürgen Hummel	Sachs	37
5	Henk van Kessel	Kreidler	36
6	Rolf Blatter	Kreidler	34
7	Hagen Klein	Van Veen-Kreidler	32
8	Claudio Lusuardi	Bultaco	19
9	George Looijesteijn	Kreidler	18
10	Giuseppe Ascareggi	Bultaco	16

Bij de onweersbui tijdens de 500cc-race werden zes toeschouwers door de bliksem getroffen, maar de meesten kwamen er met lichte brandwonden vanaf. Een van hen moest ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat zijn hart had stilgestaan.

Graziano Rossi beëindigde abrupt zijn samenwerking met Morbidelli vanwege de slechte resultaten. Hij hoopte op de Kawasaki KR 500 van Gregg Hansford te kunnen starten, maar die machine was al terug naar Japan. Morbidelli ging op zoek naar een vervangende rijder, maar ving bot bij Jack Middelburg, Gianni Pelletier en Christian Estrosi. Graziano Rossi wist al dat de oude Suzuki-productieracers van Franco Uncini weer zouden worden opgebouwd voor hem.

Boet van Dulmen had al vaker geklaagd over zijn Michelin-banden, die door Suzuki-rijders ontwikkeld waren en niet voldeden op zijn Yamaha. In Imola kreeg hij toestemming om met Dunlop-banden te testen, maar toen de asfalttemperatuur op de racedag 53 °C bedroeg koos hij toch voor de Michelins, omdat hij die beter kende.