Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988

Hoewel er tijdens de editie van 1987 niet veel over gezegd was, waren de communicatiemiddelen in Joegoslavië nog steeds ver onder de maat. Sponsor Rothmans zag het belang van deze middelen in en stelde op eigen initiatief een aantal telefoonlijnen open voor de internationale pers.

Verder verkocht men tegen alle regels in rennerskwartierkaarten aan het publiek en de stapels strobalen die de vangrails moesten afdekken werden niet hersteld als er een coureur gevallen was.

Ook de medische verzorging was vanuit de organisatie niet gegarandeerd, maar men had wel de beschikking over de Clinica Mobile van dokter Costa. Een nieuw probleem was de verplaatsing van de GP van juni naar juli, want door het drukke vakantieverkeer waren zowel het circuit als de hotels voor de teams en coureurs nauwelijks bereikbaar.

Dan was er nog het regelrecht domme programma, waarbij de zondagstrainingen niet voor 11.00 uur aanvingen waardoor het programma - ondanks het ontbreken van de zijspanklasse - pas na 18.00 uur eindigde. Dat kwam ook omdat er tussen de 125- en de 500cc-klasse een zinloze pauze van twee uur was gepland.

Voor de vierde achtereenvolgende keer zette Christian Sarron zijn Sonauto-Yamaha op poleposition, maar hij gaf al aan in de race geen risico's te nemen omdat een week later zijn thuis-Grand Prix op het Circuit Paul Ricard plaats zou vinden. Honda Racing Corporation bleef doorontwikkelen aan de Honda NSR 500, waardoor Wayne Gardner over een nieuw frame beschikte. Hij reed de tweede trainingstijd voor Niall Mackenzie. Randy Mamola profiteerde van het ontwikkelingswerk van Massimo Broccoli, waardoor de Cagiva en ook de Pirelli-banden steeds beter functioneerden en hij reed de zesde tijd. Eddie Lawson had de vijfde tijd gereden, maar werd enkele minuten voor het einde van de laatste training van de baan gereden door Patrick Igoa. Lawson hield aan zijn val een schouderluxatie over, waardoor het deelnemen aan de race op losse schroeven kwam te staan. Malcolm Campbell debuteerde bij het team van ELF met de achttiende tijd.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	1"30'176
2.	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	1"30'511
3.	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	1"30'602
4.	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	1"30'730
5.	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"30'952
6.	Randy Mamola	Cagiva	1"31'098
7.	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	1"31'163
8.	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"31'400
9.	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	1"31'829
10.	Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	1"32'060

Wayne Rainey had een bliksemstart, maar hij werd toch vrij snel achterhaald door Wayne Gardner en Christian Sarron. De kopgroep van vijf man (inclusief Kevin Magee en Randy Mamola) viel uiteen in drie stukken: bijna de hele race zat Christian Sarron binnen enkele meters van Wayne Gardner, zonder een enkele aanval te doen. Teamgenoten Rainey en Magee volgden op enkele seconden achterstand en daarachter zat Mamola, die lang een eenzame race reed. Vooraan gebeurde eigenlijk niets, behalve dat Sarron tegen het einde afhaakte en Gardner vrij eenvoudig de overwinning schonk. Mamola wist echter in te lopen op het Lucky Strike-Yamaha-duo en hij ging de strijd aan met Magee. Dit was eigenlijk het enige echte gevecht in de race, want Magee vocht wel degelijk terug, maar hij moest uiteindelijk de vierde plaats laten aan Mamola, of misschien ook wel aan Pirelli, want dit was ook een strijd tussen bandenfabrikanten. Lucky Strike-Yamaha was het enige team dat Dunlop gebruikte, Cagiva (Mamola) gebruikte Pirelli en de rest stond op Michelins. Eddie Lawson had veel pijn aan zijn geblesseerde schouder gehad en had maar één arm om mee te sturen. Hij werd toch nog tiende, maar zijn puntenvoorsprong op Gardner begon nu toch ernstig te slinken. Na de GP van Oostenrijk bedroeg die nog 40 punten, maar nu slonk ze tot 20 punten. Patrick Igoa bleef de hele race achter Lawson, hoewel hij later toegaf dat hij hem gemakkelijk had kunnen inhalen. Hij schaamde zich echter omdat hij de oorzaak van Lawson's blessure was.

Pos	Coureur	Merk	Ronden	Tijd	Grid	Punten
1	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	30	45"44'146	2	20
2	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	30	+7'742	1	17
3	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	30	+21'338	4	15
4	Randy Mamola	Cagiva	30	+23'620	6	13
5	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	30	+23'848	7	11
6	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	30	+58'290	8	10
7	Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	30	+1"02'254	10	9
8	Rob McElnea	Pepsi-Suzuki	30	+1"02'459	11	8
9	Ron Haslam	ELF-HRC-Honda	30	+1"05'832	12	7
10	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	30	+1"19'750	5	6
11	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	30	+1"46'303	9	5
12	Patrick Igoa	Gauloises-Sonauto-Yamaha	29	+1 ronde	13	4
13	Donnie McLeod	"ELF-Samurai" (Honda)[1]	29	+1 ronde	19	3
14	Mike Baldwin	"ELF-Samurai" (Katayama-ELF-Honda)[1]	29	+1 ronde	22	2
15	Bruno Kneubühler	Honda	29	+1 ronde	20	1
16	Fabio Barchitta	Katayama-HRC-Honda	29	+1 ronde	21
17	Fabio Biliotti	Honda	29	+1 ronde	23
18	Karl Truchsess	Honda	29	+1 ronde	24
19	Daniel Amatriaín	Honda	29	+1 ronde	26
20	Eddie Laycock	Honda	29	+1 ronde	23
21	Andreas Leuthe	Suzuki	29	+1 ronde	27
22	Silvo Habat	Suzuki	29	+1 ronde	29
23	Wolfgang von Muralt	Suzuki	28	+2 ronden	31
24	Jean-Luc Demierre	Suzuki	28	+2 ronden	35
25	Georg Jung	Honda	28	+2 ronden	34
26	Helmut Schütz	Honda	28	+2 ronden	36

Coureur	Merk	Ronden	Oorzaak	Grid
Maarten Duyzers	HDJ-Honda	19		25
Michael Rudroff	Honda	16		28
Malcolm Campbell	ELF-Honda	16		18
Ari Rämö	Honda	7		32
Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	4	Vastloper	3
Marco Gentile	Fior-Marlboro-Yamaha	4		15
Raymond Roche	Cagiva	2	Opgave[2]	14
Marco Papa	Honda	2	Val	16
Alessandro Valesi	Honda	1	Val	17
Pavol Dekánek	Honda	0		33

Coureur	Merk
Steve Manley	Suzuki
Josef Doppler	Honda
Vincenzo Cascino	Honda
Michael Kaplan	Honda
Larry Vacondio	Suzuki
Niggi Schmassmann	Honda
Franz Schopf	Suzuki

Coureur	Merk	Oorzaak
Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	Blessure[3]
Tadahiko Taira	Tech 21-Yamaha	Gezin[4]
Gustav Reiner	Hein Gericke-Honda	Blessure[5]
Massimo Broccoli	Cagiva

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	165
2	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	145
3	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	132
4	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	100
5	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	91
6	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	86
7	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	85
8	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	76
9	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	65
10	Rob McElnea	Pepsi-Suzuki	58

Hoewel Sito Pons aan de leiding ging van het wereldkampioenschap in de 250cc-klasse, pakte hij in Rijeka pas zijn eerste poleposition. Juan Garriga, Jacques Cornu, Dominique Sarron, Reinhold Roth en Carlos Lavado stonden echter allemaal binnen één seconde, zodat er een spannende race verwacht werd.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	1"32'041
2.	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	1"32'449
3.	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	1"32'561
4.	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	1"32'614
5.	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	1"32'889
6.	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	1"32'894
7.	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"33'160
8.	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	1"33'394
9.	Manfred Herweh	Levior-Yamaha	1"33'646
10.	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	1"33'760

Vlak na de start van de 250cc-race in Rijeka werd Toni Mang aangetikt door Donnie McLeod, waardoor beiden ten val kwamen. McLeod bleef ongedeerd, maar Mang brak een sleutelbeen. Intussen nam Sito Pons de leiding, gevolgd door Dominique Sarron en Juan Garriga. In de vierde ronde nam Garriga de tweede plaats over en hij ging er samen met Pons vandoor. Reinhold Roth, Jacques Cornu en Luca Cadalora vochten achter Sarron om de vierde plaats. Garriga was duidelijk sneller in het bochtige deel van het circuit, maar werd steeds op snelheid geklopt door Pons. Na een bijna-val besloot Garriga genoegen te nemen met de tweede plaats. Daarvoor moest hij echter wel een aanval van Sarron afslaan. Sarron nam de tweede plaats even in, maar in de laatste bocht remde Garriga hem uit. Dat deed hij op een moment dat er een achterblijver ingehaald werd, waardoor Sarron even werd opgehouden. Om de vierde plaats werd net zo hard gevochten door Roth en Cadalora, terwijl Cornu door versleten banden moest afhaken en zesde werd.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	40"21'39	1	20
2	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	+5'00	2	17
3	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	+6'06	4	15
4	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	+24'20	5	13
5	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	+24'38	7	11
6	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	+30'24	3	10
7	Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	+1"01'06	11	9
8	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	+1"11'56	12	8
9	Harald Eckl	Römer-Aprilia-Rotax	+1"14'83	13	7
10	Maurizio Vitali	Gazzaniga-Rotax	+1"23'05	19	6
11	Stefano Caracchi	Honda	+1"23'22	21	5
12	Urs Jucker	Yamaha	+1 ronde	22	4
13	Jean-François Baldé	Defi-Rotax	+1 ronde	17	3
14	August Auinger	Aprilia-Rotax	+1 ronde	31	2
15	Bruno Casanova	FMI-Aprilia-Rotax	+1 ronde	15	1
16	Guy Bertin	Yamaha	+1 ronde	30
17	Andreas Preining	Aprilia-Rotax	+1 ronde	26
18	Massimo Matteoni	Yamaha	+1 ronde	27
19	Bruno Bonhuil	Honda	+1 ronde	36
20	Urs Luzi	Honda	+1 ronde	28
21	René Delaby	Yamaha	+1 ronde	33
22	Jochen Schmid	Honda	+1 ronde	29
23	Hans Lindner	Honda	+1 ronde	34
24	Bernard Schick	Honda		35

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Gary Cowan	Yamaha		23
Jean-Michel Mattioli	Docshop-Yamaha		16
Hans Becker	Yamaha		18
Masahiro Shimizu	Terra-HRC-Honda	Motor	14
Helmut Bradl	Honda		24
Manfred Herweh	Levior-Yamaha	Val	9
Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	Val	8
Javier Cardelús	Aprilia-Rotax		23
Paolo Casoli	Pileri-AGV-Garelli		32
Donnie McLeod	7Up-EMC-Rotax	Val	20
Christian Boudinot	Fior-Rotax		37
Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	Val[6]	10

Coureur	Merk	Grid	Oorzaak
Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	6	Blessure[7]

Coureur	Merk
Jean-Francois Foray	Yamaha
Ivan Troisi	Yamaha
Nedy Crotta	Aprilia-Rotax
Alain Bronec	Honda
Martin Sraj	Honda
Zdravko Leljak	Honda
Stefan Klabacher	Aprilia-Rotax
Thierry Rapicault	Fior-Rotax
Hervé Duffard	Honda
D. Srdoc	Honda

Coureur	Merk	Oorzaak
John Kocinski	Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Jim Filice	HRC-Honda
Martin Wimmer	Fath-Hein Gericke-Yamaha	Blessure[8]
Iván Palazzese	Yamaha	Blessure[9]
Alberto Puig	Honda
Wilco Zeelenberg	Docshop-Yamaha
Kevin Mitchell	Yamaha

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	149
2	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	145
3	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	122
4	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	100
5	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	91
6	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	87
7	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	83
8	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	63
9	Masahiro Shimizu	Terra-HRC-Honda	51
10	Donnie McLeod	7Up-EMC-Rotax	36

Jorge Martínez reed als eerste en enige een tijd onder de 1 minuut 39 seconden. Hans Spaan pakte de tweede plaats voor Domenico Brigaglia. Garelli was de stuurproblemen nog steeds niet te boven, ondanks de montage van Honda RS 125-frames. Regerend wereldkampioen Fausto Gresini wist zich niet te kwalificeren en Luis Miguel Reyes moest vanaf de zeventiende plaats starten.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Jorge Martínez	Nieto-Ducados-Derbi	1"38'820
2.	Hans Spaan	Samson-Sharp-Honda	1"39'230
3.	Domenico Brigaglia	Gazzaniga-Rotax	1"39'349
4.	Hubert Abold	Honda	1"39'381
5.	Gastone Grassetti	Honda	1"39'488
6.	Corrado Catalano	Aprilia-Rotax	1"39'578
7.	Kohji Takada	Fukuda-Honda	1"39'590
8.	Adi Stadler	Honda	1"39'813
9.	Ezio Gianola	Honda	1"39'835
10.	Ian McConnachie	Cagiva	1"40'024

Aanvankelijk bestond de kopgroep in de 125cc-klasse uit Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan, Julián Miralles en Stefan Prein, maar ze werd aangevuld door Ian McConnachie en Gastone Grassetti. Gastone Grassetti passeerde Spaan om teamgenoot Gianola te helpen, maar maakte een stuurfout waarvan ook Spaan het slachtoffer werd. Hij kwam ten val maar kon de race nog als veertiende afsluiten. Martínez en Gianola finishten vlak achter elkaar en de Belg Lucio Pietroniro werd verrassend derde, vlak vóór Domenico Brigaglia, Stefan Prein en Kohji Takada. Hans Spaan was verrast omdat hij ondanks zijn veertiende plaats nog iets uitgelopen was op zijn concurrenten, want Miralles was door een gebroken krukas niet gefinisht en Grassetti was gevallen. Martínez had de race overigens gereden met een gekneusde knie en een aantal ontvellingen, opgelopen bij een val in de training van de 80cc-klasse.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Jorge Martínez	Nieto-Ducados-Derbi	37"01'640	1	20
2	Ezio Gianola	Honda	+0'900	9	17
3	Lucio Pietroniro	Honda	+5'480	13	15
4	Domenico Brigaglia	Gazzaniga-Rotax	+5'620	3	13
5	Stefan Prein	Honda	+5'990	11	11
6	Kohji Takada	Fukuda-Honda	+6'120	7	10
7	Adi Stadler	Honda	+15'110	8	9
8	Luis Miguel Reyes	Pileri-AGV-Garelli	+24'640	17	8
9	Allan Scott	Honda	+25'460	18	7
10	Heinz Lüthi	Honda	+25'980	36	6
11	Krzysztof Galatowicz	Honda	+27'080	14	5
12	Josef Fischer	Noki-Rotax	+28'240	16	4
13	Hisashi Unemoto	Fukuda-Honda	+28'690	21	3
14	Hans Spaan	Samson-Sharp-Honda	+28'830	2	2
15	Robin Milton	Honda	+30'200	30	1
16	Johnny Wickström	Honda	+38'420	20
17	Claudio Macciotta	Honda	+43'120	23
18	Robin Appleyard	Honda	+43'260	24
19	Thierry Feuz	Ferac-Rotax	+43'680	22
20	Jörg Seel	Seel	+1 ronde	25
21	Bady Hassaine	Honda	+2 ronden	33

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Emilio Cuppini	Honda		29
Pier Paolo Bianchi	Cagiva		35
Gastone Grassetti	Honda	Val	5
Jean-Claude Selini	Honda		34
Ian McConnachie	Cagiva	Vastloper	10
Corrado Catalano	Aprilia-Rotax	Voorvork	6
Julián Miralles	Nieto-Ducados-Honda	Krukas	27
Hubert Abold	Honda	Val	4
Mike Leitner	LCR-Rotax		12
Juan Ramon Bolart	JJ Cobas-Rotax		26
Alfred Waibel	Honda		31
Gerhard Waibel	Waibel-Honda	Val	19
Esa Kytölä	Honda	Val	32
Serge Julin	Rotax		15
Manuel Herreros	Nieto-Ducados-Derbi		28

Coureur	Merk
Jussi Hautaniemi	Honda
Paolo Scappini	Faccioli
Stefan Dörflinger	Marlboro-Honda
Manuel Hernández	Honda
Francisco Debon	Arbizu-Casal
Fernando Gonzales	JJ Cobas-Rotax
Zdravko Matulja	Casal
Fausto Gresini	Pileri-AGV-Garelli
Janez Pintar	Honda
Karl Dauer	Honda
Marco Cipriani	Honda
Stefano Bianchi	Cordati

Coureur	Merk	Oorzaak
Àlex Crivillé	Nieto-Ducados-Derbi	Geen machine[10]
Paul Bordes	Honda
Jos van Dongen	Honda

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Jorge Martínez	Nieto-Ducados-Derbi	120
2	Ezio Gianola	Honda	103
3	Hans Spaan	Samson-Sharp-Honda	72
4	Julián Miralles	Nieto-Ducados-Honda	54
5	Gastone Grassetti	Honda	51
6	Stefan Prein	Honda	44
7	Adi Stadler	Honda	42
8	Gerhard Waibel	Honda	41
9	Domenico Brigaglia	Gazzaniga-Rotax	39
10	Hisashi Unemoto	Fukuda-Honda	36

Jorge Martínez zette weliswaar de snelste trainingtijd, maar hij werd door een plotselinge rukwind van zijn motor geblazen waardoor hij een aantal ontvellingen en een pijnlijke knie opliep. Zijn eigen sportarts wist hem op te lappen zodat hij toch zowel in de 80cc-race als de 125cc-race kon starten. Bert Smit was erg tevreden met zijn vierde startplaats, temeer omdat hij nog nooit in Rijeka gereden had.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Jorge Martínez	Nieto-Ducados-Derbi	1"42'839
2.	Stefan Dörflinger	Marlboro-LCR-Krauser	1"43'619
3.	Peter Öttl	Pichler-Krauser	1"43'935
4.	Bert Smit	Krauser	1"44'594
5.	Giuseppe Ascareggi	BBFT	1"44'713
6.	Bogdan Nikolov	Krauser	1"45'022
7.	Jörg Seel	Seel	1"45'126
8.	Günter Schirnhofer	Krauser	1"45'138
9.	János Szabó	Krauser	1"45'272
10.	Jos van Dongen	Rekro-Casal	1"45'274

Peter Öttl nam meteen de leiding in de race, gevolgd door Jorge Martínez. Voor Martínez waren de belangen groot: hij kon hier zijn wereldtitel veilig stellen maar was ook bont en blauw door zijn val in de training. Toch wisten Öttl en Martínez weg te lopen van Àlex Crivillé, die op zijn beurt weer werd gevolgd door Jörg Seel, Bogdan Nikolov en Bert Smit. In de voorlaatste ronde nam Martínez definitief de leiding en hij won voor Öttl, Seel en Nikolov. Smit kwam ten val waardoor Stefan Dörflinger zesde werd. Met nog slechts één race te gaan kon Martínez niet meer ingehaald worden en hij was wereldkampioen 80 cc.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Jorge Martínez	Nieto-Ducados-Derbi	29"32'75	1	20
2	Peter Öttl	Pichler-Krauser	+2'17	3	17
3	Àlex Crivillé	Nieto-Ducados-Derbi	+20'78	12	15
4	Jörg Seel	Seel	+21'94	7	13
5	Bogdan Nikolov	Krauser	+22'14	6	11
6	Stefan Dörflinger	Marlboro-LCR-Krauser	+30'32	2	10
7	Manuel Herreros	Nieto-Ducados-Derbi	+38'30	14	9
8	Jos van Dongen	Rekro-Casal	+38'45	10	8
9	Herri Torrontegui	Autisa	+47'32	16	7
10	Károly Juhász	Krauser	+48'40	13	6
11	Rainer Kunz	Ziegler	+48'56	11	5
12	Adrie Nijenhuis	Timmer-Samson-Casal	+55'75	20	4
13	Günter Schirnhofer	Krauser	+57'59	8	3
14	János Szabó	Krauser	+59'78	9	2
15	Alojz Pavlič	Seel	+1"05'60	18	1
16	Gabriele Gnani	Gnani	+1"06'02	17
17	Jaime Mariano	JJ Cobas-Rotax	+1"08'83	24
18	Reiner Koster	LCR-Casal	+1"19'00	25
19	Javier Arumi	Krauser	+1"29'64	21
20	Stefan Brägger	Casal	+1"33'94	28
21	Paolo Priori	Krauser	+1"35'61	30
22	Hans Koopman	Ziegler	+1"50'90	23
23	Jacques Bernard	Fantic	+1 ronde	27
24	René Dünki	Krauser	+1 ronde	15
25	Peter Tibori	Casal	+1 ronde	33
26	Serge Julin	Casal	+1 ronde	19
27	Thomas Engl	GPE	+1 ronde	29
28	Primoz Sovic	Eberhardt	+1 ronde	34
29	Lione Robert	SPR	+1 ronde	32
30	Brane Rokavec	Seel	+1 ronde	36
31	Chris Baert	Casal	+1 ronde	35

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Bert Smit	Krauser	Val	4
Giuseppe Ascareggi	BBFT		5
Janez Pintar	Eberhardt		22
Hagen Klein	Honda		31
Otto Machinek	OM-Spezial		37

Coureur	Merk	Grid
Zdravko Matulja	Casal	26

Coureur	Merk
Francesco Fantini	BBFT
Juan Esteve	Autisa

Coureur	Merk	Oorzaak
Ian McConnachie	Autisa	Geen machine[11]
Hubert Abold	Krauser

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Jorge Martínez (wereldkampioen)	Nieto-Ducados-Derbi	117
2	Àlex Crivillé	Nieto-Ducados-Derbi	75
3	Manuel Herreros	Nieto-Ducados-Derbi	69
4	Peter Öttl	Pichler-Krauser	65
5	Stefan Dörflinger	Marlboro-LCR-Krauser	60
6	Jos van Dongen	Rekro-Casal	47
7	Bogdan Nikolov	Krauser	45
8	Károly Juhász	Krauser	41
9	Giuseppe Ascareggi	BBFT	35
10	Herri Torrontegui	Autisa	28

Wat men op dit moment nog niet wist was dat de sleutelbeenbreuk van Toni Mang het einde van zijn carrière zou betekenen. De heling verliep langzaam en tegen het einde van het seizoen besloot Mang zijn beide fabrieks-Honda's ter beschikking te stellen aan Jochen Schmid en Helmut Bradl. Zelf maakte hij bekend te stoppen met racen.

Tijdens de 80cc-race negeerde Àlex Crivillé het pitbord met de tekst "Alex Box". Daarmee wilde het team hem dwingen om achter Manuel Herreros te gaan rijden. Kennelijk was de status van Herreros binnen het Nieto-team groot, want Crivillé moest een podiumplaats en ten minste zes punten laten schieten zodat Herreros één punt meer zou scoren. Zijn weigering kwam hem later op een straf te staan: Crivillé mocht niet in de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije starten.

In Rijeka kwam het tot de oprichting van de Professional Riders Association (PRA), die de belangen van de coureurs moest gaan behartigen. Het bestuur bestond voorlopig uit Sito Pons, Jorge Martínez, Fausto Gresini, Toni Mang en Wayne Gardner. De coureurs waren niet tevreden over de behartiging van hun belangen door de FIM, de ROPA (organisatoren) en de IRTA (teams).

Na de 500cc-race vlogen Randy Mamola en Eddie Lawson met een helikopter van Cagiva naar Bologna, officieel om de blessure van Lawson daar te laten behandelen door Willy Dungl^[12]. Een aardig gebaar, maar Lawson werd door de gebroeders Castiglioni (Cagiva) ontvangen om over een contract voor het seizoen 1989 te spreken. Mamola en Lawson bezochten daarna - onderweg naar Frankrijk - ook nog de Ferrari-fabriek in Maranello en maakten bekend dat ze in november met een Mitsubishi samen zouden deelnemen aan een autorace in Macau.

Manfred Herweh maakte zich niet erg geliefd onder zijn collega's nadat hij in de training Carlos Lavado in zijn val had meegesleept en in de race hetzelfde deed met Jean-Philippe Ruggia. Lavado hield aan zijn val een beenbreuk en een voetbreuk over, maar de tweede val van Herweh schakelde hem zelf voorlopig ook uit. Zijn Yamaha was total loss en zijn portemonnee leeg, waardoor hij de Grand Prix van Frankrijk moest overslaan.

Net als tijdens de Belgische Grand Prix werden er weer opnamen gemaakt voor de film Race for Glory. Donnie McLeod reed in de 500cc-race als stand-in voor de acteur Alex McArthur, de "good guy" in de film. Hij speelde de held van de film, Cody Gifford. Mike Baldwin was uit de Verenigde Staten overgevlogen om de rol van de "bad guy" Klaus Kroeter (Oliver Stritzel) te spelen. Ze namen beide gewoon deel aan de race, die (in de film) werd gewonnen door Kroeter (Baldwin) terwijl Gifford (McLeod) derde werd. Daar was wel wat knip- en plakwerk voor nodig, want in werkelijkheid werden ze allebei op een ronde gereden door Wayne Gardner.