Jürgen Klinsmann

Jeugd

Jürgen Klinsmann werd geboren in het West-Duitse Göppingen als de zoon van Martha en Siegfried Klinsmann. Zijn vader was een bakker. Daarnaast had hij ook drie broers.

Via de bescheiden clubs TB Gingen en Geislingen an der Steige belandde Klinsmann in 1974 bij de jeugd van SV Stuttgarter Kickers. De blonde aanvaller bleek al snel een talentvolle voetballer te zijn, maar moest van zijn ouders zijn opleiding als bakker afmaken. In 1982 rondde Klinsmann zijn bakkersopleiding af.

Stuttgarter Kickers

Datzelfde jaar maakte Klinsmann zijn debuut in het eerste elftal van Stuttgarter Kickers. Vanaf het seizoen 1982/83 zou de 17-jarige spits een vaste waarde worden. In die dagen legde Klinsmann ook regelmatig intensieve trainingen af onder leiding van Horst Allman, een gerenommeerde sprintcoach. Onder toezicht van Allman verbeterde Klinsmann zijn snelheid. In het seizoen 1983/84 werd hij met 19 doelpunten een van de uitblinkers in de 2. Bundesliga.

VfB Stuttgart

In 1984 stapte Klinsmann over naar stadsrivaal VfB Stuttgart, dat toen in tegenstelling tot Stuttgarter Kickers wel in de Bundsliga uitkwam. Onder coach Willi Entenmann werd de jonge aanvaller meteen een titularis. In zijn eerste seizoen op het hoogste niveau scoorde Klinsmann 15 doelpunten, waardoor hij samen met Karl Allgöwer topschutter van het team werd. De blonde spits had een uitstekend torinstinct, maar kon niet voorkomen dat Stuttgart in de middenmoot bleef hangen. In 1986 bereikte Klinsmann met Stuttgart de finale van de DFB-Pokal. Stuttgart verloor daarin met 5-2 van Bayern München. Hoewel Stuttgart ook nadien in de Duitse competitie niet verder raakte dan de subtop bleef Klinsmann zich verder ontwikkelen als spits. In het seizoen 1987/88 maakte hij naam met een omhaaldoelpunt tegen Bayern München. Hij scoorde dat seizoen in totaal 19 doelpunten en werd zo topschutter in de Bundesliga. Na afloop van het seizoen werd de 24-jarige Klinsmann voor het eerst verkozen tot Duits voetballer van het jaar.

In het seizoen 1988/89 bereikte Stuttgart, dat inmiddels onder leiding van Arie Haan stond, de finale van de UEFA Cup. Klinsmann kwam in de heenwedstrijd tegen het Napoli van stervoetballer Diego Maradona niet in actie en zag hoe de Duitsers met 2-1 verloren. In de terugwedstrijd was Klinsmann er wel bij. Hij scoorde een doelpunt, maar raakte met Stuttgart niet verder dan een 3-3 gelijkspel.

Internazionale

In de zomer van 1989 tekende Klinsmann een driejarig contract bij Internazionale. De Italiaanse club van coach Giovanni Trapattoni beschikte toen met Andreas Brehme en Lothar Matthäus al over twee Duitse internationals. Ondanks de defensieve tactiek van Trapattoni slaagde Klinsmann er in zijn eerste jaar in Milaan in om 13 te keer te scoren. Hij leerde bovendien Italiaans spreken, waardoor hij zich ook bij de supporters populair maakte. Na zijn eerste seizoen nam hij met West-Duitsland deel aan het WK in Italië. Klinsmann veroverde er met zijn land de wereldtitel.

Het daaropvolgende seizoen won hij ook met Inter een eerste prijs. Klinsmann en zijn ploegmaats bereikten de finale van de UEFA Cup en namen het daarin met AS Roma op tegen een andere Italiaanse topclub. Inter won de heenwedstrijd in Milaan met 2-0 en hield in de terugwedstrijd stand ondanks een 1-0 nederlaag. In de Serie A bevestigde Klinsmann dat jaar zijn goede vorm met in totaal 14 goals. Na het seizoen werd Klinsmanns contract met twee jaar verlengd.

In 1991 werd Trapattoni opgevolgd Corrado Orrico, maar onder diens leiding zakte Inter in elkaar. Er werden kliekjes gevormd binnen de spelersgroep en topspelers als Klinsmann haalden nooit hun beste vormpeil. Orrico werd nog voor het einde van het seizoen ontslagen, maar ook onder diens opvolger Luis Suárez presteerde Inter niet goed. Klinsmann viel door zijn slechte prestaties ook even naast het Duits elftal.

AS Monaco

Na het EK 1992 ruilde de aanvaller Italië in voor Frankrijk. Klinsmann ging aan de slag bij het AS Monaco van trainer Arsène Wenger en werd er in de loop der jaren een ploegmaat van onder meer Victor Ikpeba, Emmanuel Petit, Youri Djorkaeff en de Belgen Enzo Scifo en Philippe Léonard. De aanvaller maakte er meteen indruk en loodste Monaco in 1993 naar de tweede plaats in de Ligue 1. Omdat kampioen Olympique Marseille later beschuldigd werd van omkoping mocht Monaco in 1993/94 als vicekampioen deelnemen aan de UEFA Champions League. De Franse club bereikte verrassend de halve finale, waarin het werd uitgeschakeld door latere winnaar AC Milan.

Klinsmann miste wel een deel van het seizoen door gescheurde ligamenten. Bovendien raakte Monaco in de Ligue 1 niet verder dan de 9e plaats. De Duitser, die steeds vaker als enige spits werd uitgespeeld, begon zijn ploegmaats op de korrel te nemen. Na het succesvolle WK 1994 zocht hij andere oorden op.

Tottenham Hotspur

Ondanks een aanbieding van het Spaanse Atlético Madrid tekende de 30-jarige spits na het WK een contract bij Tottenham Hotspur, dat £2 miljoen (zo'n €2,355 miljoen) betaalde voor zijn transfer. In Engeland was echter niet iedereen even enthousiast met de komst van de Duitser. Klinsmann had in Engeland een slechte reputatie wat betreft schwalbes. Daarnaast had hij ook een belangrijk aandeel in de uitschakeling van de Engelse nationale ploeg op het WK 1990.

Ondanks het scepticisme van de Britse voetbalpers werd Klinsmann in geen tijd een publiekslieveling in Londen. Bij zijn debuutwedstrijd tegen Sheffield United was hij meteen goed voor een doelpunt. Bij het vieren van de goal zorgde hij voor wat zelfspot door opvallend naar de grond te duiken. Tottenham won het spannende duel met 3-4.

Klinsmann werd zo geliefd in Engeland dat er zo'n 150.000 shirts van hem verkocht werden. Daarnaast kreeg hij ook een beeld in Madame Tussauds wassenbeeldenmuseum.

Hij sloot het seizoen af met 21 competitiedoelpunten en werd nadien verkozen tot FWA Footballer of the Year. Hij was na Bert Trautmann de tweede Duitser die de trofee wist te winnen.

Bayern München

Na een afwezigheid van zes jaar keerde Klinsmann terug naar zijn vaderland. Hij belandde in 1995 bij FC Bayern München, dat toen onder leiding stond van coach Otto Rehhagel. Bayern werd, ondanks een trainerswissel in april 1996, vicekampioen en veroverde voor het eerst de UEFA Cup. In de finale versloeg Bayern het Franse Girondins de Bordeaux met 2-0 en 3-1 zeges. Klinsmann scoorde in de terugwedstrijd het laatste doelpunt van de finale. In totaal was hij goed voor 15 doelpunten in de UEFA Cup, een record dat pas in 2011 verbroken werd door Radamel Falcao's 17 doelpunten in de UEFA Europa League.

In 1996 werd de spits opnieuw verenigd met coach Giovanni Trapattoni. Onder de Italiaan veroverde de 33-jarige Klinsmann zijn eerste Duitse landstitel. Bayern werd in 1997 kampioen met twee punten voorsprong op Bayer Leverkusen.

Ondanks het veroveren van de UEFA Cup en de Duitse titel kende Klinsmann geen al te beste periode in München. Hij had een slechte relatie met ploegmaat Lothar Matthäus en ook Trapattoni gunde de spits weinig vertrouwen. De Italiaanse coach wisselde de spits enkele weken voor het binnenhalen van de titel door Carsten Lakies, een Duitse amateurvoetballer die nadien nooit nog voor het eerste elftal zou uitkomen. Een gefrustreerde Klinsmann trapte na de wissel een reclamebord stuk.

Sampdoria en opnieuw Tottenham

In 1997 keerde Klinsmann terug naar Italië. Hij tekende een contract bij Sampdoria, maar verliet de club al tijdens de winterstop. Voor de terugronde van het seizoen 1997/98 werd hij uitgeleend aan zijn ex-club Tottenham. Daar scoorde hij 9 keer in 15 competitieduels. Vier van die treffers maakte hij in een ruime zege tegen Wimbledon FC (6-2). Na de laatste speeldag van de Premier League zette Klinsmann een punt achter zijn spelerscarrière.

In 2003 maakte Klinsmann nog even een comeback. Onder het pseudoniem "Jay Göppingen" - verwijzend naar zijn geboorteplaats - sloot hij zich in 2003 aan bij Orange County Blue Star. Hij speelde 8 wedstrijden voor de Amerikaanse club en maakte daarin 5 doelpunten. Klinsmann woonde op dat ogenblik al een tijdje in Californië.

Klinsmann maakte als tiener deel uit van de nationale jeugdploegen van West-Duitsland. In 1988 nam hij met zijn land deel aan de Olympische Spelen in Seoel. Duitsland veroverde er brons door in de troostfinale met 3-0 te winnen van Italië. Klinsmann opende in dat duel al na vijf minuten de score.

Een jaar eerder had de spits ook zijn debuut gemaakt bij het West-Duits elftal van bondscoach Franz Beckenbauer. De oud-wereldkampioen nam de 24-jarige aanvaller in 1988 ook mee naar het Europees kampioenschap, dat door West-Duitsland zelf werd georganiseerd. De Duitsers werden er in de halve finale uitgeschakeld door later winnaar Nederland (2-1). Twee jaar later werd West-Duitsland wereldkampioen. Op het WK in Italië nam het team van Beckenbauer sportieve wraak tegen Nederland, dat in de 1/8 finale met 2-1 werd uitgeschakeld. Het geladen duel werd ontsierd door een spuwincident tussen Frank Rijkaard en Klinsmanns spitsbroeder Rudi Völler. Na de uitsluiting van Völler vormde Klinsmann met succes een eenmansaanval. In de finale werd Argentinië met 1-0 verslagen.

Twee jaar later bereikte Duitsland, dat inmiddels gecoacht werd door Berti Vogts, ook de finale van het EK in Zweden. In de finale verloren de Duitsers met 2-0 van Denemarken. Klinsmann speelde de volledige wedstrijd.

Op het WK 1994 in de Verenigde Staten werd België uitgeschakeld na een controversieel duel waarin de Zwitserse scheidsrechter Kurt Röthlisberger de Belgen geen strafschop toekende na een duidelijke overtreding op de doorgebroken Josip Weber. Röthlisberger werd na de wedstrijd door de FIFA naar huis gestuurd, Duitsland zelf vloog er een ronde later uit na een 2-1 nederlaag tegen Bulgarije. Klinsmann scoorde vijf keer tijdens het WK en kwam zo één doelpunt tekort om gedeeld topschutter te worden.

In 1996 nam Vogts de inmiddels 32-jarige Klinsmann ook mee naar het EK in Engeland. De Duitsers bereikten er opnieuw de finale en wonnen daarin met 2-1 van Tsjechië na een golden goal van invaller Oliver Bierhoff. Klinsmann was op dat ogenblik aanvoerder van het Duits elftal en mocht dus als eerste de Europese beker in ontvangst nemen. Hij kreeg de prijs uit handen van koningin Elizabeth II.

Ook toen Duitsland zich plaatste voor het WK 1998 in Frankrijk bleef de inmiddels 34-jarige Klinsmann aanvoerder. Duitsland overleefde de groepsfase en schakelde in de 1/8 finale Mexico uit. In de kwartfinale botste Duitsland op Kroatië, dat voor het eerst aan een WK deelnam. De Kroaten wonnen overtuigend met 3-0.

Klinsmann speelde in totaal 108 wedstrijden voor Duitsland en was goed voor 47 goals. Alleen Lothar Matthäus (150), Miroslav Klose (130) en Lukas Podolski (111) kwamen vaker uit voor Die Mannschaft. Klinsmann, die in eigen land de bijnaam "Gouden Bormbardier" kreeg omwille van zijn blonde haren en neus voor doelpunten, scoorde voor Duitsland op zes opeenvolgende toernooien (EK 1988, WK 1990, EK 1992, WK 1994, EK 1996, WK 1998).

Interlands van Jürgen Klinsmann voor  West-Duitsland en  Duitsland
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie	Goals
Als speler van VfB Stuttgart
1	12 december 1987	Brazilië – West-Duitsland	1 – 1	Oefeninterland
2	16 december 1987	Argentinië – West-Duitsland	1 – 0	Oefeninterland
3	2 april 1988	West-Duitsland – Argentinië	1 – 0	Oefeninterland
4	27 april 1988	West-Duitsland – Zwitserland	1 – 0	Oefeninterland
5	4 juni 1988	West-Duitsland – Joegoslavië	1 – 1	Oefeninterland
6	10 juni 1988	West-Duitsland – Italië	1 – 1	EK-eindronde
7	14 juni 1988	West-Duitsland – Denemarken	2 – 0	EK-eindronde
8	17 juni 1988	West-Duitsland – Spanje	2 – 0	EK-eindronde
9	21 juni 1988	West-Duitsland – Nederland	1 – 2	EK-eindronde
10	19 oktober 1988	West-Duitsland – Nederland	0 – 0	WK-kwalificatie
11	26 april 1989	Nederland – West-Duitsland	1 – 1	WK-kwalificatie
12	31 mei 1989	Wales – West-Duitsland	0 – 0	WK-kwalificatie
Als speler van Inter Milaan
13	4 oktober 1989	West-Duitsland – Finland	6 – 1	WK-kwalificatie
14	15 november 1989	West-Duitsland – Wales	2 – 1	WK-kwalificatie
15	28 februari 1990	Frankrijk – West-Duitsland	2 – 1	Oefeninterland
16	25 april 1990	West-Duitsland – Uruguay	3 – 3	Oefeninterland
17	26 mei 1990	West-Duitsland – Tsjecho-Slowakije	1 – 0	Oefeninterland
18	30 mei 1990	West-Duitsland – Denemarken	1 – 0	Oefeninterland
19	10 juni 1990	West-Duitsland – Joegoslavië	4 – 1	WK-eindronde
20	15 juni 1990	West-Duitsland – Verenigde Arabische Emiraten	5 – 1	WK-eindronde
21	19 juni 1990	West-Duitsland – Colombia	1 – 1	WK-eindronde
22	24 juni 1990	West-Duitsland – Nederland	2 – 1	WK-eindronde
23	1 juli 1990	West-Duitsland – Tsjecho-Slowakije	1 – 0	WK-eindronde
24	4 juli 1990	West-Duitsland – Engeland	1 – 1	WK-eindronde
25	8 juli 1990	West-Duitsland – Argentinië	1 – 0	WK-eindronde
26	29 augustus 1990	Portugal – West-Duitsland	1 – 1	Oefeninterland
27	10 oktober 1990	Zweden – West-Duitsland	1 – 3	Oefeninterland
28	31 oktober 1990	Luxemburg – Duitsland	2 – 3	EK-kwalificatie
29	19 december 1990	Duitsland – Zwitserland	4 – 0	Oefeninterland
30	27 maart 1991	Duitsland – Sovjet-Unie	2 – 1	Oefeninterland
31	1 mei 1991	Duitsland – België	1 – 0	EK-kwalificatie
32	5 juni 1991	Wales – Duitsland	1 – 0	EK-kwalificatie
33	11 september 1991	Engeland – Duitsland	0 – 1	Oefeninterland
34	25 maart 1992	Italië – Duitsland	1 – 0	Oefeninterland
35	22 april 1992	Tsjecho-Slowakije – Duitsland	1 – 1	Oefeninterland
36	30 mei 1992	Duitsland – Turkije	1 – 0	Oefeninterland
37	12 juni 1992	GOS – Duitsland	1 – 1	EK-eindronde
38	15 juni 1992	Schotland – Duitsland	0 – 2	EK-eindronde
39	18 juni 1992	Nederland – Duitsland	3 – 1	EK-eindronde
40	21 juni 1992	Zweden – Duitsland	2 – 3	EK-eindronde
41	26 juni 1992	Denemarken – Duitsland	2 – 0	EK-eindronde
Als speler van AS Monaco
42	9 september 1992	Denemarken – Duitsland	1 – 2	Oefeninterland
43	14 oktober 1992	Duitsland – Mexico	1 – 1	Oefeninterland
44	18 november 1992	Duitsland – Oostenrijk	0 – 0	Oefeninterland
45	16 december 1992	Brazilië – Duitsland	3 – 1	Oefeninterland
46	20 december 1992	Uruguay – Duitsland	1 – 4	Oefeninterland
47	24 maart 1993	Schotland – Duitsland	0 – 1	Oefeninterland
48	14 april 1993	Duitsland – Ghana	6 – 1	Oefeninterland
49	10 juni 1993	Brazilië – Duitsland	3 – 3	US Cup
50	13 juni 1993	Verenigde Staten – Duitsland	3 – 4	US Cup
51	19 juni 1993	Engeland – Duitsland	1 – 2	US Cup
52	13 oktober 1993	Duitsland – Uruguay	5 – 0	Oefeninterland
53	17 november 1993	Duitsland – Brazilië	2 – 1	Oefeninterland
54	15 december 1993	Argentinië – Duitsland	2 – 1	Oefeninterland
55	18 december 1993	Verenigde Staten – Duitsland	0 – 3	Oefeninterland
56	22 december 1993	Mexico – Duitsland	0 – 0	Oefeninterland
57	23 maart 1994	Duitsland – Italië	2 – 1	Oefeninterland
58	28 mei 1994	Duitsland – Ierland	0 – 2	Oefeninterland
59	2 juni 1994	Oostenrijk – Duitsland	1 – 5	Oefeninterland
60	8 juni 1994	Canada – Duitsland	0 – 2	Oefeninterland
61	17 juni 1994	Duitsland – Bolivia	1 – 0	WK-eindronde
62	21 juni 1994	Duitsland – Spanje	1 – 1	WK-eindronde
63	27 juni 1994	Duitsland – Zuid-Korea	3 – 2	WK-eindronde
64	2 juli 1994	Duitsland – België	3 – 2	WK-eindronde
65	10 juli 1994	Bulgarije – Duitsland	2 – 1	WK-eindronde
Als speler van Tottenham Hotspur
66	7 september 1994	Rusland – Duitsland	0 – 1	Oefeninterland
67	12 oktober 1994	Hongarije – Duitsland	0 – 0	Oefeninterland
68	16 november 1994	Albanië – Duitsland	1 – 2	EK-kwalificatie
69	14 december 1994	Moldavië – Duitsland	0 – 3	EK-kwalificatie
70	18 december 1994	Duitsland – Albanië	2 – 1	EK-kwalificatie
71	22 februari 1995	Spanje – Duitsland	0 – 0	Oefeninterland
72	29 maart 1995	Georgië – Duitsland	0 – 2	EK-kwalificatie
73	26 april 1995	Duitsland – Wales	1 – 1	EK-kwalificatie
74	7 juni 1995	Bulgarije – Duitsland	3 – 2	EK-kwalificatie
Als speler van Bayern München
75	6 september 1995	Duitsland – Georgië	4 – 1	EK-kwalificatie
76	8 oktober 1995	Duitsland – Moldavië	6 – 1	EK-kwalificatie
77	11 oktober 1995	Wales – Duitsland	1 – 2	EK-kwalificatie
78	15 november 1995	Duitsland – Bulgarije	3 – 1	EK-kwalificatie
79	15 december 1995	Zuid-Afrika – Duitsland	0 – 0	Oefeninterland
80	21 februari 1996	Portugal – Duitsland	1 – 2	Oefeninterland
81	27 maart 1996	Duitsland – Denemarken	2 – 0	Oefeninterland
82	24 april 1996	Nederland – Duitsland	0 – 1	Oefeninterland
83	29 mei 1996	Noord-Ierland – Duitsland	1 – 1	Oefeninterland
84	1 juni 1996	Duitsland – Frankrijk	0 – 1	Oefeninterland
85	4 juni 1996	Duitsland – Liechtenstein	9 – 1	Oefeninterland
86	16 juni 1996	Rusland – Duitsland	0 – 3	EK-eindronde
87	19 juni 1996	Italië – Duitsland	0 – 0	EK-eindronde
88	22 juni 1996	Duitsland – Kroatië	2 – 1	EK-eindronde
89	30 juni 1996	Duitsland – Tsjechië	2 – 1	EK-eindronde
90	4 september 1996	Polen – Duitsland	0 – 2	Oefeninterland
91	9 oktober 1996	Armenië – Duitsland	1 – 5	WK-kwalificatie
92	9 november 1996	Duitsland – Noord-Ierland	1 – 1	WK-kwalificatie
93	14 december 1996	Portugal – Duitsland	0 – 0	WK-kwalificatie
94	26 februari 1997	Israël – Duitsland	0 – 1	Oefeninterland
95	2 april 1997	Albanië – Duitsland	2 – 3	WK-kwalificatie
96	30 april 1997	Duitsland – Oekraïne	2 – 0	WK-kwalificatie
97	7 juni 1997	Oekraïne – Duitsland	0 – 0	WK-kwalificatie
Als speler van Sampdoria
98	20 augustus 1997	Noord-Ierland – Duitsland	1 – 3	WK-kwalificatie
99	6 september 1997	Duitsland – Portugal	1 – 1	WK-kwalificatie
100	10 september 1997	Duitsland – Armenië	4 – 0	WK-kwalificatie
Als speler van Tottenham Hotspur
101	25 maart 1998	Duitsland – Brazilië	1 – 2	Oefeninterland
102	30 mei 1998	Duitsland – Colombia	3 – 1	Oefeninterland
103	5 juni 1998	Duitsland – Luxemburg	7 – 0	Oefeninterland
104	15 juni 1998	Duitsland – Verenigde Staten	2 – 0	WK-eindronde
105	21 juni 1998	Duitsland – Joegoslavië	2 – 2	WK-eindronde
106	25 juni 1998	Duitsland – Iran	2 – 0	WK-eindronde
107	29 juni 1998	Duitsland – Mexico	2 – 1	WK-eindronde
108	4 juli 1998	Kroatië – Duitsland	3 – 0	WK-eindronde

Bondscoach Duitsland

Op 26 juli 2004 volgde Klinsmann zijn vroegere spitsbroeder Rudi Völler op als bondscoach van Duitsland. Het team had er net een slecht Europees kampioenschap opzitten, waardoor Klinsmann besloot om drastisch in te grijpen. Hij begon zijn spelerskern te verjongen en zei dat hij geen rekening hield met de reputatie van spelers, enkel met hun prestaties. Hij nam ook oud-ploegmaat Oliver Bierhoff in dienst. Die moest zich met de public relations van het team bezighouden, zodat hij zich meer op het trainingsgedeelte kon concentreren. In de aanloop naar het WK 2006, waarvoor Duitsland als gastland rechtstreeks geplaatst was, kreeg Klinsmann heel wat kritiek te verduren. Zeker toen Duitsland in een oefenduel met 4-1 verloor van Italië. Ook zijn te aanvallende tactiek werd door de pers op de korrel genomen. Tijdens de Confederations Cup in 2005 begon Klinsmann te roteren onder zijn doelmannen, tot grote ergernis van keeper Oliver Kahn. In april 2006 koos Klinsmann resoluut voor Jens Lehmann als eerste doelman. Lehmann bereikte dat jaar met Arsenal FC de finale van de Champions League.

Op het WK maakte Duitsland een uitstekende indruk. Het won in de groepsfase elke wedstrijd en plaatste zich uiteindelijk voor de halve finale. Daarin verloor Duitsland met 2-0 van Italië. In de troostfinale won Duitsland met 3-1 van Portugal. Na het toernooi kreeg de fel bekritiseerde Klinsmann meer steun van het publiek. Ook Franz Beckenbauer, die aanvankelijk geen aanhanger was van Klinsmann, hoopte dat hij zou doorgaan als bondscoach.

Ondanks zijn toegenomen populariteit als bondscoach besloot Klinsmann op 11 juli 2006 om zijn contract niet te verlengen. De assistent van Klinsmann, Joachim Löw, nam het roer over.

Bayern München

In juli 2008 volgde Klinsmann succescoach Ottmar Hitzfeld op als trainer van Bayern München, dat toen net kampioen was geworden. Klinsmann probeerde de club verder te professionaliseren. Hij richtte een nieuw performance center op en maakte van Engels de voertaal binnen het team.^[2] De club investeerde ook duizenden euro's aan computers, die door Klinsmann gebruikt werden om zijn spelers instructies mee te geven. Dit stond in sterk contrast met zijn latere opvolger Jupp Heynckes, die een bord en enkele stiften gebruikte om de tactiek te bespreken.^[3]

Op 27 april 2009 werd Klinsmann, die een conflict had met het bestuur, ontslagen. Bayern was op dat ogenblik slechts drie punten verwijderd van de eerste plaats. Jupp Heynckes maakte het seizoen verder af.

Bondscoach Verenigde Staten

Na zijn ontslag bij Bayern keerde Klinsmann terug naar Amerika. Hij werd er raadgever bij Toronto FC. Op 29 juli 2011 werd hij aangesteld als bondscoach van de Verenigde Staten.^[4] Een jaar later zorgde zijn team voor een historische zege tegen Italië. De viervoudige wereldkampioen verloor met 1-0 van de Verenigde Staten. Het was de eerste maal dat de Verenigde Staten wisten te winnen van Italië, dat toen al 20 wedstrijden ongeslagen was. In juli 2013 veroverde hij met de Verenigde Staten de CONCACAF Gold Cup. In de finale won het elftal van Klinsmann met 1-0 van Panama. Op 10 september 2013 plaatse Klinsmann zich met de Verenigde Staten voor het WK 2014 in Brazilië. Op 12 december 2013 werd zijn contract verlengd tot medio 2018. Op het eindtoernooi overleefden de Verenigde Staten de groepsfase met Portugal, Duitsland en Ghana als tegenstanders. Klinsmann werd achter vaderland Duitsland tweede in de groep en werd door België uitgeschakeld in de volgende ronde (knock-outfase). Op 21 november 2016 werd hij ontslagen als bondscoach van Team USA, na 2 nederlagen in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 2018 in Rusland.^[5]

Hertha BSC

Klinsmann werd op 27 november 2019 voorgesteld als nieuwe hoofdtrainer bij Hertha BSC. Hij was sinds half 2019 al lid van de raad van commissarissen van de club. Op 11 februari 2020 nam hij al na tien weken ontslag door gebrek aan vertrouwen van de clubleiding.

Bondscoach Zuid-Korea

In februari 2023 tekende Klinsmann een contract als bondscoach van Zuid-Korea tot en met het WK van 2026.^[6]

Interlands  Verenigde Staten onder leiding van Jürgen Klinsmann
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie
1	10 augustus 2011	Verenigde Staten – Mexico	1 – 1	Oefeninterland
2	2 september 2011	Verenigde Staten – Costa Rica	1 – 0	Oefeninterland
3	6 september 2011	België – Verenigde Staten	1 – 0	Oefeninterland
4	8 oktober 2011	Verenigde Staten – Honduras	1 – 0	Oefeninterland
5	11 oktober 2011	Verenigde Staten – Ecuador	0 – 1	Oefeninterland
6	11 november 2011	Frankrijk – Verenigde Staten	1 – 0	Oefeninterland
7	15 november 2011	Slovenië – Verenigde Staten	2 – 3	Oefeninterland
8	21 januari 2012	Verenigde Staten – Venezuela	1 – 0	Oefeninterland
9	25 januari 2012	Panama – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
10	29 februari 2012	Italië – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
11	26 mei 2012	Verenigde Staten – Schotland	5 – 1	Oefeninterland
12	30 mei 2012	Verenigde Staten – Brazilië	1 – 4	Oefeninterland
13	3 juni 2012	Canada – Verenigde Staten	0 – 0	Oefeninterland
14	8 juni 2012	Verenigde Staten – Antigua en Barbuda	3 – 1	WK-kwalificatie
15	12 juni 2012	Guatemala – Verenigde Staten	1 – 1	WK-kwalificatie
16	15 augustus 2012	Mexico – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
17	7 september 2012	Jamaica – Verenigde Staten	2 – 1	WK-kwalificatie
18	11 september 2012	Jamaica – Verenigde Staten	1 – 0	WK-kwalificatie
19	12 oktober 2012	Antigua en Barbuda – Verenigde Staten	1 – 2	WK-kwalificatie
20	16 oktober 2012	Verenigde Staten – Guatemala	3 – 1	WK-kwalificatie
21	14 november 2012	Rusland – Verenigde Staten	2 – 2	Oefeninterland
22	29 januari 2013	Verenigde Staten – Canada	0 – 0	Oefeninterland
23	6 februari 2013	Honduras – Verenigde Staten	2 – 1	WK-kwalificatie
24	22 maart 2013	Verenigde Staten – Costa Rica	1 – 0	WK-kwalificatie
25	26 maart 2013	Mexico – Verenigde Staten	0 – 0	WK-kwalificatie
26	29 mei 2013	Verenigde Staten – België	2 – 4	Oefeninterland
27	2 juni 2013	Verenigde Staten – Duitsland	4 – 3	Oefeninterland
28	7 juni 2013	Jamaica – Verenigde Staten	1 – 2	WK-kwalificatie
29	11 juni 2013	Verenigde Staten – Panama	2 – 0	WK-kwalificatie
30	18 juni 2013	Verenigde Staten – Honduras	1 – 0	WK-kwalificatie
31	5 juli 2013	Verenigde Staten – Guatemala	6 – 0	Oefeninterland
32	9 juli 2013	Verenigde Staten – Belize	6 – 1	CONCACAF Gold Cup
33	13 juli 2013	Verenigde Staten – Cuba	4 – 1	CONCACAF Gold Cup
34	16 juli 2013	Verenigde Staten – Costa Rica	1 – 0	CONCACAF Gold Cup
35	21 juli 2013	Verenigde Staten – El Salvador	5 – 1	CONCACAF Gold Cup
36	24 juli 2013	Honduras – Verenigde Staten	1 – 3	CONCACAF Gold Cup
37	28 juli 2013	Verenigde Staten – Panama	1 – 0	CONCACAF Gold Cup
38	14 augustus 2013	Bosnië en Herzegovina – Verenigde Staten	3 – 4	Oefeninterland
39	6 september 2013	Costa Rica – Verenigde Staten	3 – 1	WK-kwalificatie
40	10 september 2013	Verenigde Staten – Mexico	2 – 0	WK-kwalificatie
41	11 oktober 2013	Verenigde Staten – Jamaica	2 – 0	WK-kwalificatie
42	15 oktober 2013	Panama – Verenigde Staten	2 – 3	WK-kwalificatie
43	15 november 2013	Schotland – Verenigde Staten	0 – 0	Oefeninterland
44	19 november 2013	Oostenrijk – Verenigde Staten	1 – 0	Oefeninterland
45	1 februari 2014	Verenigde Staten – Zuid-Korea	2 – 0	Oefeninterland
46	5 maart 2014	Oekraïne – Verenigde Staten	2 – 0	Oefeninterland
47	2 april 2014	Verenigde Staten – Mexico	2 – 2	Oefeninterland
48	27 mei 2014	Verenigde Staten – Azerbeidzjan	2 – 0	Oefeninterland
49	1 juni 2014	Verenigde Staten – Turkije	2 – 1	Oefeninterland
50	7 juni 2014	Verenigde Staten – Nigeria	2 – 1	Oefeninterland
51	12 juni 2014	Ghana – Verenigde Staten	1 – 2	Wereldkampioenschap
52	22 juni 2014	Verenigde Staten – Portugal	2 – 2	Wereldkampioenschap
53	26 juni 2014	Verenigde Staten – Duitsland	0 – 1	Wereldkampioenschap
54	1 juli 2014	België – Verenigde Staten	2 – 1	Wereldkampioenschap
55	3 september 2014	Tsjechië – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
56	10 oktober 2014	Verenigde Staten – Ecuador	1 – 1	Oefeninterland
57	14 oktober 2014	Verenigde Staten – Honduras	1 – 1	Oefeninterland
58	14 november 2014	Verenigde Staten – Colombia	1 – 2	Oefeninterland
59	18 november 2014	Ierland – Verenigde Staten	4 – 1	Oefeninterland
60	1 februari 2015	Chili – Verenigde Staten	3 – 2	Oefeninterland
61	8 februari 2015	Verenigde Staten – Panama	2 – 0	Oefeninterland
62	25 maart 2015	Denemarken – Verenigde Staten	3 – 2	Oefeninterland
63	31 maart 2015	Zwitserland – Verenigde Staten	1 – 1	Oefeninterland
64	15 april 2015	Verenigde Staten – Mexico	2 – 0	Oefeninterland
65	5 juni 2015	Nederland – Verenigde Staten	3 – 4	Oefeninterland
66	10 juni 2015	Duitsland – Verenigde Staten	1 – 2	Oefeninterland
67	3 juli 2015	Verenigde Staten – Guatemala	4 – 0	Oefeninterland
68	7 juli 2015	Verenigde Staten – Honduras	2 – 1	CONCACAF Gold Cup
69	10 juli 2015	Verenigde Staten – Haïti	1 – 0	CONCACAF Gold Cup
70	13 juli 2015	Verenigde Staten – Panama	1 – 1	CONCACAF Gold Cup
71	18 juli 2015	Verenigde Staten – Cuba	6 – 0	CONCACAF Gold Cup
72	22 juli 2015	Verenigde Staten – Jamaica	1 – 2	CONCACAF Gold Cup
73	25 juli 2015	Verenigde Staten – Panama	1 – 1[7]	CONCACAF Gold Cup
74	4 september 2015	Verenigde Staten – Peru	2 – 1	Oefeninterland
75	8 september 2015	Verenigde Staten – Brazilië	1 – 4	Oefeninterland
76	10 oktober 2015	Mexico – Verenigde Staten	3 – 2	CONCACAF Cup
77	13 oktober 2015	Verenigde Staten – Costa Rica	0 – 1	Oefeninterland
78	13 november 2015	Verenigde Staten – Saint Vincent	6 – 1	WK-kwalificatie
79	17 november 2015	Trinidad en Tobago – Verenigde Staten	0 – 0	WK-kwalificatie
80	31 januari 2016	Verenigde Staten – IJsland	3 – 2	Oefeninterland
81	5 februari 2016	Verenigde Staten – Canada	1 – 0	Oefeninterland
82	25 maart 2016	Guatemala – Verenigde Staten	2 – 0	WK-kwalificatie
83	29 maart 2016	Verenigde Staten – Guatemala	4 – 0	WK-kwalificatie
84	22 mei 2016	Puerto Rico – Verenigde Staten	1 – 3	Oefeninterland
85	25 mei 2016	Verenigde Staten – Ecuador	1 – 0	Oefeninterland
86	28 mei 2016	Verenigde Staten – Bolivia	4 – 0	Oefeninterland
87	3 juni 2016	Verenigde Staten – Colombia	0 – 2	Copa América
88	7 juni 2016	Verenigde Staten – Costa Rica	4 – 0	Copa América
89	11 juni 2016	Verenigde Staten – Paraguay	1 – 0	Copa América
90	16 juni 2016	Verenigde Staten – Ecuador	2 – 1	Copa América
91	21 juni 2016	Argentinië – Verenigde Staten	4 – 0	Copa América
92	25 juni 2016	Colombia – Verenigde Staten	1 – 0	Copa América
93	2 september 2016	Saint Vincent – Verenigde Staten	0 – 6	WK-kwalificatie
94	6 september 2016	Verenigde Staten – Trinidad en Tobago	4 – 0	WK-kwalificatie
95	7 oktober 2016	Cuba – Verenigde Staten	0 – 2	WK-kwalificatie
96	11 oktober 2016	Verenigde Staten – Nieuw-Zeeland	1 – 1	Oefeninterland
97	11 november 2016	Verenigde Staten – Mexico	1 – 2	WK-kwalificatie
98	15 november 2016	Costa Rica – Verenigde Staten	4 – 0	WK-kwalificatie

Als speler

Internazionale

• Supercoppa Italiana: 1989
• UEFA Cup: 1990/91

Bayern München

• UEFA Cup: 1995/96
• Bundesliga: 1996/97

(West-) Duitsland

• FIFA WK: 1990
• UEFA EK: 1996
• U.S. Cup: 1993

Individueel als speler

• Duits doelpunt van het Jaar: 1987
• Topscorer Bundesliga: 1987/88
• kicker Bundesliga Ploeg van het Seizoen: 1987/88
• West-Duits Voetballer van het Jaar: 1988
• FIFA-wereldkampioenschap All-Star Team: 1990
• Duits Voetballer van het Jaar: 1994
• Premier League Speler van de Maand: augustus 1994
• Tottenham Hotspur Clubspeler van het Jaar: 1994
• FWA Footballer of the Year: 1994/95 (Tottenham Hotspur)
• Premier League PFA Ploeg van het Jaar: 1994/95
• ESM Ploeg van het Jaar: 1994/95
• IFFHS World's Top Goal Scorer of the Year: 1995
• Ballon d'Or: tweede in 1995
• Wereldvoetballer van het jaar: brons in 1995
• Topscoorder UEFA Cup: 1995/96
• FIFA XI: 1996, 1999
• FIFA 100

Als trainer

Verenigde Staten

• CONCACAF Gold Cup: 2013

Individueel als trainer

• Duits Trainer van het Jaar: 2006
• CONCACAF Trainer van het Jaar: 2013

Klinsmann leeft sinds 1998 in Los Angeles (Verenigde Staten) met zijn Amerikaanse echtgenote Debbie Chin en hun twee kinderen, Jonathan en Laila.

• Lijst van spelers van AS Monaco
• Lijst van spelers van FC Bayern München
• Lijst van spelers van Internazionale
• Lijst van spelers van Stuttgarter Kickers

Door op de afspeelknop te klikken kunt u dit artikel beluisteren. Na het opnemen kan het artikel gewijzigd zijn, waardoor de tekst van de opname wellicht verouderd is. Zie verder info over deze opname of download de opname direct. (Meer info over gesproken Wikipedia)

Zie de categorie Jürgen Klinsmann van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.