Frank Lampard

Urodzony w Romford w Londynie jest synem Franka Lamparda seniora, byłego obrońcy, reprezentanta Anglii oraz dwukrotnego zdobywcy Pucharu Anglii z West Ham United. Jego matka, Pat zmarła na zapalenie płuc 24 kwietnia 2008 roku^[3] i od czasu jej śmierci po każdym strzelonym golu patrzy się w niebo i unosi ręce oddając jej cześć^[4]. Jego wujkiem jest szkoleniowiec Harry Redknapp^[5], zaś kuzynem Jamie Redknapp^[6], który grał przez 12 sezonów w Liverpoolu oraz 17 razy wystąpił w reprezentacji Anglii, po czym w roku 2005 zakończył karierę^[7].

Lampard uczył się w Brentwood School w Esseksie, gdzie jego klasową koleżanką była osobowość telewizyjna Jodie Marsh. W GCSE z łaciny otrzymał ocenę A*^[8]; był to jeden z 12 egzaminów jakie wykonał. IQ Lamparda wynosi więcej niż 150, przez co mieści się w 0,1% osób w społeczeństwie, które mają taki iloraz inteligencji^[9].

West Ham United

Lampard karierę rozpoczynał w sierpniu 1992 roku w West Ham United^[10]. Dwa lata później jego wujek, Harry Redknapp został szkoleniowcem klubu a jego ojciec asystentem^[11][12]. W październiku 1995 roku został wypożyczony do grającego w Division Two Swansea City i w tym zespole zadebiutował w wygranym 2:0 meczu z Bradford City, zaś pierwszą bramkę strzelił w meczu z Brighton & Hove Albion^[13]. W Swansea rozegrał łącznie dziewięć ligowych meczów i w styczniu 1996 roku powrócił do Londynu. Tego samego roku wraz z zespołem juniorów West Ham, którego był kapitanem doszedł do finału FA Youth Cup^[14]. 5 maja w meczu z Sheffield Wednesday zadebiutował w West Ham, zaś resztę sezonu spędził na rezerwie^[15].

Rok później w marcowym spotkaniu z Aston Villą doznał kontuzji nogi po rozegraniu 13 ligowych meczów^[16]. 9 sierpnia 1997 roku w meczu z Barnsley zdobył swoją pierwszą bramkę dla zespołu^[17] i stał się podstawowym graczem klubu występując w ponad 30 meczach. W sezonie 1998/1999 zagrał w każdym spotkaniu Premier League^[18] i West Ham rozgrywki Premier League zakończył na piątym miejscu, przez co zakwalifikował się do europejskich pucharów^[19]. W sezonie 1999/2000 zdobył 13 bramek i był trzecim najlepszym strzelcem zespołu^[20]. Zdobył także swoją pierwszą bramkę w europejskich pucharach, w meczu Pucharu Intertoto z FC Jokerit. Łącznie strzelił trzy gole w tych rozgrywkach oraz w Pucharze UEFA^[21]. Po sprzedaniu Rio Ferdinanda do Leeds United po sezonie 2000/2001 oraz odejściu jego ojca oraz wujka Redknappa z zespołu, Lampard przeszedł za 11 milionów funtów do Chelsea^[22]. Wcześniej otrzymał także ofertę od Aston Villi^[14].

Chelsea

Lampard pierwszy raz w Premier League dla nowego klubu wystąpił 19 sierpnia w zremisowanym 1:1 meczu z Newcastle United, zaś w spotkaniu z Tottenhamem Hotspur otrzymał pierwszą czerwoną kartkę^[23]. Sezon 2001/2002 zakończył z 37 ligowymi występami. Zdobył pięć bramek w Premier League i siedem we wszystkich rozgrywkach^[24]. W pierwszym meczu następnego sezonu, z Charlton Athletic zdobył bramkę dającą Chelsea zwycięstwo 3:2. Był podstawowym graczem zespołu i wystąpił we wszystkich meczach ligowych (38). W 48 wszystkich swoich spotkaniach zdobył osiem bramek^[25].

We wrześniu 2003 roku został wybrany najlepszym piłkarzem miesiąca w Premier League, zaś w październiku najlepszym graczem miesiąca PFA według kibiców. W sezonie 2003/2004 po raz pierwszy zdobył dwucyfrową liczbę bramek w lidze (10); poza tym strzelił cztery gole w rozgrywkach Ligi Mistrzów^[26], w której Chelsea dotarła do półfinału.

W lipcu 2004 roku przedłużył swoją umowę z klubem o pięć lat^[11]. Został również mianowany drugim kapitanem zespołu przez José Mourinho^[10]. W sezonie 2004/2005 zagrał w 28 ligowych spotkaniach. Strzelił również 13 bramek (19 we wszystkich rozgrywkach) i poza tym z 16 asystami na koncie został najlepszym asystentem w lidze^[27][28]. Wraz z Chelsea zdobył także mistrzostwo Anglii^[29]. W Lidze Mistrzów jego klub odpadł po półfinałach z Liverpoolem, zdobył natomiast Pucharu Ligi. W tych rozgrywkach Lampard wystąpił sześciokrotnie i strzelił dwie bramki^[28]. Został również wybrany najlepszym piłkarzem roku według FWA^[10].

W sezonie 2005/2006 zdobył 16 bramek w 35 meczach^[30]. We wrześniu 2005 roku Lampard znalazł się w najlepszej jedenastce na świecie według FIFPro. 28 grudnia opuścił mecz ligowy z powodu choroby i tym samym zakończył serię 164 kolejnych występów w Premier League; pobił rekord, który należał wcześniej do Davida Jamesa (159 spotkań)^[31][32]. Pierwszy występ z tej serii zaliczył 13 października 2001 roku, w czasie pierwszego sezonu w Chelsea. Na gali Piłkarza Roku FIFA oraz w plebiscycie na Złotą Piłkę zajął drugie miejsce, za Ronaldinho^[33][34].

Z powodu kontuzji pleców Johna Terry’ego Lampard większą część sezonu 2006/2007 grał jako kapitan. Zdobył także swoją 77. bramkę dla klubu i stał się najbardziej bramkostrzelnym pomocnikiem Chelsea, bijąc rekord Dennisa Wise^[35]. Lampard sezon zakończył z 21 golami we wszystkich rozgrywkach, w tym rekordowej liczbie sześciu bramek zdobytych w Pucharze Anglii. 6 stycznia 2007 roku w trzeciej rundzie tych rozgrywek w spotkaniu z Macclesfield Town strzelił natomiast swojego pierwszego hat-tricka dla Chelsea. W meczu ćwierćfinałowym z Tottenhamem Hotspur zdobył dwa gole wyrównując zarazem wynik z 3:1 na 3:3; został również wybrany najlepszym graczem rundy za ten występ^[36]. Po wygranym finale z Manchesterem United Lampard powiedział, że chciałby zostać w klubie „na zawsze”^[37].

W sezonie 2007/2008 Lampard zmagał się z kontuzją i wystąpił w 24 ligowych spotkaniach, najmniej od sezonu 1996/1997. 16 lutego 2008 roku w meczu Pucharu Anglii z Huddersfield Town zdobył setną bramkę dla Chelsea stając się ósmym graczem, który tego dokonał^[38]. 12 marca 2008 roku zdobył cztery bramki w wygranym 6:1 meczu z Derby County. Mimo śmierci matki Lampard zagrał w półfinałowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Liverpoolem, w którym jego zespół wygrał dzięki jego bramce strzelonej z rzutu karnego w dogrywce. W finałowym meczu z Manchesterm United zdobył bramkę na 1:1 w 45. minucie, jednak jego zespół przegrał po serii rzutów karnych.

13 sierpnia 2008 roku przedłużył swój kontrakt z klubem o pięć lat. Ma w tym czasie zarobić 39,2 miliona funtów^[39]. W pierwszych jedenastu spotkaniach sezonu 2008/2009 zdobył pięć bramek. 2 listopada strzelił swojego setnego gola w Premier League. 17 stycznia 2009 roku w meczu ze Stoke City po raz 400. wystąpił w Chelsea. W drugim ćwierćfinałowym meczu z Liverpoolem strzelił dwie bramki, zaś w następnym meczu z Arsenalem również zdobył gola. Sezon zakończył z 12 bramkami na koncie oraz został wybrany najlepszym piłkarzem roku w klubie. W finale Pucharu Anglii z Evertonem strzelił gola a Chelsea wygrała 2:1^[40].

W sierpniowym spotkaniu o Tarczę Wspólnoty z Manchesterem United zdobył bramkę, a Chelsea wygrała po serii rzutów karnych. W 2010 roku Chelsea zdobyła Mistrzostwo Anglii i Puchar Anglii. Lampard z liczbą 22 goli w lidze został drugim strzelcem zespołu i czwartym całej Premier League. Był też najlepszym asystentem na angielskich boiskach.

5 maja 2012 roku wraz z zespołem Chelsea zdobył Puchar Anglii sezonu 2011/12. Był to 7. w historii triumf Chelsea w Pucharze Anglii. Londyński klub z Lampardem w składzie dotarł do finału Ligi Mistrzów sezonu 2011/12, w którym zmierzył się z Bayernem Monachium 19 maja 2012 na stadionie Allianz Arena, gdzie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w finale Ligi Mistrzów.

11 maja 2013 roku Lampard w meczu z Aston Villą pobił rekord strzelonych bramek dla The Blues; razem ma ich 211, zaraz za nim jest Bobby Tambling.

Manchester City

W lipcu 2014 roku jako wolny agent podpisał kontrakt z nowo utworzonym klubem MLS New York City FC^[41]. Według mediów Lampard nie podpisał kontraktu, tylko krótkoterminową umowę z klauzulą od jej odstąpienia 31 grudnia 2014^[42][43]. W klubie z Nowego Jorku miał stawić się 1 stycznia 2015, w dniu, od którego nowy kontrakt miał obowiązywać^[44][45]. Pod koniec grudnia oficjalna strona klubu Manchester City poinformowała, że Lampard przedłuży umowę z tym zespołem, obowiązującą do końca sezonu 2014/2015^[46], co wywołało oburzenie wśród kibiców nowojorskiego klubu^[47].

Pierwszą bramkę w barwach The Citizens zdobył 21 września 2014 w meczu przeciwko swojemu byłemu klubowi Chelsea rozegranym na Etihad Stadium^[48]. Bramka Lamparda zapewniła podział punktów między obiema drużynami.

New York City FC

W styczniu 2015 podpisał kontrakt z New York City FC, obowiązujący od 1 lipca 2015^[49]. 14 listopada 2016 roku, klub New York City FC ogłosił, że Lampard opuści szeregi drużyny wraz ze zbliżającym się końcem kontraktu zawodnika. Po wygaśnięciu kontraktu Lampard zakończył karierę^[50].

W kadrze do lat 21 Lampard zadebiutował 13 listopada 1997 roku w meczu z Grecją. Do roku 2000 wystąpił w tej kategorii wiekowej niemal 20 razy^[11]. Był również kapitanem swojego zespołu^[14]. W drużynie seniorów po raz pierwszy wystąpił 10 października 1999 roku w spotkaniu z Belgią. W sierpniu 2003 roku w meczu z Chorwacją zdobył pierwszą bramkę^[40]. Brał udział w Euro 2004 i Mistrzostwach Świata w 2006 roku. Podczas Euro 2004 zdobył gola przeciwko reprezentacji Francji, która wygrała tamten mecz po dwóch bramkach Zinedine Zidane’a. W roku 2005 został również wybrany najlepszym graczem reprezentacji^[10]. Na Mistrzostwach Świata w RPA w meczu z Niemcami w 1/8 finału strzelił wyrównującego gola, który jednak nie został uznany. Lampard został powołany na Euro 2012, ale z udziału w turnieju wykluczyła go kontuzja uda odniesiona na treningu.

26 sierpnia 2014 roku zawodnik ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej^[51].

31 maja 2018 został menadżerem Derby County^[52]. W swoim jedynym sezonie w barwach tej drużyny doprowadził Barany do finału play-offów o awans do Premier League, w których przegrał z Aston Villą.

Od 4 lipca 2019 do 25 stycznia 2021 był menadżerem klubu, w którym świętował największe sukcesy jako zawodnik – Chelsea^[53][54].

Lampard był rekordzistą w Anglii pod względem serii nieprzerwanie rozgrywanych meczów w Premier League, rozpoczynający się 13 października 2001, a kończący 26 listopada 2005 i wynoszący 164 gry^[55]. Ten wynik prawie dwukrotnie (310 spotkań) poprawił w latach 2003–2012 Brad Friedel. Osiągnięcie to jest nadal rekordowe pod tym względem dla graczy występujących w polu^[56]. Frank pobił wcześniejszy rekord 159 występów z rzędu zdobyty przez Davida Jamesa^[55].

Ze 147 ligowymi bramkami na koncie jest najlepszym strzelcem w historii Chelsea oraz drugim pomocnikiem w Premier League, który przekroczył próg stu goli, wcześniej uczynił to Matthew Le Tissier.

16 bramek Lamparda w sezonie 2005/2006 było rekordem w Anglii w klasyfikacji bramek zdobytych przez pomocników. W sezonie 2009/2010 Lampard pobił swoje osiągnięcie, trafiając do siatki aż 22 razy w sezonie. 27 marca 2010, podczas meczu z Aston Villą, wygranym przez Chelsea 7:1, Lampard zdobył 4 gole i zanotował swoje 150. trafienie dla londyńskiego klubu. 17 marca 2013 zdobył swoją 200. bramkę dla The Blues, po trafieniu do bramki głową w wygranym 2:0 meczu z West Hamem. Dwa miesiące później, strzelając dwa gole w meczu z Aston Villą, pobił rekord strzelonych bramek dla Chelsea, należący do tego momentu do Bobby’ego Tamblinga^[57]. Łącznie Lampard zdobył dla Chelsea 211 bramek. Jako jeden z dwóch zawodników w historii Premier League zdobywał co najmniej 10 bramek w dziesięciu kolejnych sezonach (drugim jest Wayne Rooney). Jest szóstym najlepszym strzelcem w historii Premier League i czwartym najlepszym asystentem w dziejach ligi (za Rooneyem, Ceskiem Fàbregasem i Ryanem Giggsem)^[58]. Anglik rozegrał łącznie 609 meczów w Premier League, więcej spotkań na koncie mają jedynie James Milner, Ryan Giggs i Gareth Barry^[58].

Łącznie w lidze angielskiej rozegrał 48 904 minut i średnio co 278 minut zdobywał bramkę^[59].

Lampard ma dwie siostry o imionach Natalie i Clare^[3]. Mieszka w Surrey i ma dwójkę dzieci z Elen Rivers, z którą był zaręczony, Lunę oraz Islę; ta druga urodziła się kilka godzin po tym jak Chelsea zdobyła Puchar Anglii w roku 2007. W sierpniu 2006 roku opublikował swoją autobiografię zatytułowaną Totally Frank. W lutym 2009 roku Lampard rozstał się z Rives^[60][61]. W tym samym roku zaczął spotykać się z dziennikarką Christine Bleakley. 20 grudnia 2015 para wzięła ślub. Uroczystość odbyła się w Katedrze Św. Pawła w Londynie^[62]. Za zasługi dla angielskiego futbolu został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego^[63].

Lampard był uważany za gracza nieustępliwego. Dysponował silnym strzałem^[14] oraz potrafił tworzyć okazje strzeleckie^[32]. José Mourinho opisał go jako gracza „unikalnego”. Wyróżniał się boiskową „inteligencją”^[32].

Klubowe

West Ham

• Puchar Intertoto: 1999

Chelsea

Zwycięstwo

• Premier League: 2004/2005, 2005/2006, 2009/2010
• Puchar Anglii: 2006/2007, 2008/2009, 2009/2010, 2011/2012
• Puchar Ligi: 2004/2005, 2006/2007
• Tarcza Wspólnoty: 2005, 2009
• Liga Mistrzów: 2012
• Liga Europy UEFA: 2013

Drugie miejsce/Finalista

• Premier League: 2003/2004, 2006/2007, 2007/2008
• Puchar Anglii: 2001/2002, 2006/2007, 2008/2009, 2009/2010, 2011/2012
• Puchar Ligi: 2004/2005, 2006/2007
• Tarcza Wspólnoty: 2006, 2007, 2010
• Liga Mistrzów: 2007/2008

Reprezentacyjne

• FA Summer Tournament: 2004

Indywidualne

• Drużyna roku PFA: 2004, 2005, 2006
• Piłkarz roku Chelsea: 2004, 2005, 2009
• Piłkarz roku FWA: 2005
• Piłkarz roku PFA według kibiców: 2005
• Piłkarz roku w Premier League: 2005
• Jedenastka roku FIFPro: 2005
• Jedenastka roku ESM: 2004/2005, 2005/2006, 2009/2010
• Piłkarz Roku FIFA: drugie miejsce 2005
• Złota Piłka: drugie miejsce 2005
• Piłkarz roku w Anglii: 2004, 2005
• Najlepszy pomocnik sezonu UEFA: 2007/2008
• Zawodnik dekady w Premier League (2000-2009)
• Piłkarz miesiąca w Premier League: wrzesień 2003, kwiecień 2005, październik 2005, październik 2008

• Frank Lampard w bazie Soccerbase (ang.)
• Profil na oficjalnej stronie Chelsea (ang.)
• Frank Lampard w bazie National Football Teams (ang.)