Juventus F.C.

Chronologia nazw:

• 1897: Sport-Club Juventus
• 1899: Foot-Ball Club Juventus
• 1936: Juventus
• 1942: Juventus Cisitalia
• 1945: Juventus Football Club

Początki

Sport-Club Juventus powstał z inicjatywy turyńskich uczniów liceum Massimo D'Azeglio Lyceum 1 listopada w roku 1897^[1]. Zmiana nazwy na Foot-Ball Club Juventus nastąpiła w 1899 roku, w 1900 klub został włączony w struktury Włoskiego Związku Piłki Nożnej. W biało-czarnych koszulkach piłkarze zaczęli grać od 1903 roku. Rok później piłkarze rozegrali pierwszy oficjalny mecz. Przeciwnikiem było FC Torinese. Mecz zakończył się porażką 0:1. 9 kwietnia 1905 Juventus zdobył pierwsze mistrzostwo Włoch. W walce pokonał zespoły Milanu i Sampdorii. Za sukcesem klubu stał biznesmen Alfred Dick. Po zakończeniu I wojny światowej aspiracje Bianconerich wzrosły. Bramki bronił Giacone, a w obronie pomagali mu Novo (zaliczył występy w reprezentacji kraju) i Bruno. W tym samym czasie Corrado Corradini napisał dla klubu hymn, który obowiązywał do lat sześćdziesiątych. Giampiero Combi, jeden z najlepszych piłkarzy świata, zadebiutował w barwach Juventusu w roku 1923. Tego samego roku Edoardo Agnelli, syn założyciela Fiata, został mianowany nowym prezydentem klubu.

Ponieważ Juventus pozyskiwał coraz większą rzeszę kibiców, postanowiono rozgrywać mecze na obiekcie przy Marsiglia Road. Trenerem Juve został Jenő Károly z Węgier, który wraz z Hirzerem (również Węgier) uzupełnił zdolności Combiego, Rosetty, Muneratiego i Bigatto. W 1923 roku do użytku oddano nowy stadion. Efektem tej współpracy był drugi tytuł mistrzowski zdobyty w sezonie 1925/26. Sezon 1929/30 to pierwszy sezon Serie A, w którym udział wzięło 18 drużyn. A już od następnego, przez pięć lat (1930/31-1934/35) Juventus wygrywał rokrocznie ligę włoską. W klubie grały takie gwiazdy jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien, Bertolini, Ferrari i Borel, a trenerem był Carlo Carcano, który prowadził także reprezentację Włoch. W 1936 roku klub skrócił nazwę do Juventus, a w sezonach 1942/1943 i 1944 nazywał się Juventus Cisitalia.

Po II wojnie światowej

W 1945 klub przyjął obecną nazwę Juventus Football Club. Po zdobyciu piątego z rzędu mistrzostwa Włoch w katastrofie lotniczej niedaleko Genui zginął Edoardo Agnelli. W roku 1947 prezydenturę objął Giovanni Agnelli. W tym czasie w klubie grały takie sławy jak Parola i dwójka Duńczyków – Hansen (pierwotnie miał występować w Torino) i Præst. W tym samym czasie w Juventusie grał Giampiero Boniperti, który zaliczył 664 mecze dla Juve, w tym 444 w Serie A. W 15 sezonach zdobył dla Juventusu 177 bramek.

W latach 1950 i 1952 Juventus dołożył kolejne dwa tytuły mistrzowskie. W 1954 roku Giovanni Agnelli zrezygnował z prezydentury na rzecz swojego młodszego brata, który po odbyciu służby wojskowej w 1955 roku objął stery Juve.

Dzięki Omarowi Sívoriemu (jako pierwszy piłkarz Juventusu otrzymał „Złotą Piłkę”) i Johnowi Charlesowi Juventus wywalczył kolejne 3 scudetta (1958, 1960, 1961) oraz pierwszą gwiazdkę za wywalczenie 10 tytułów mistrzowskich. Rok 1967 przyniósł kolejne scudetto dla Juventusu. Prezydentem był już Vittore Catelli. Umberto Agnelli zrezygnował z przewodzenia Bianconerim tuż przed sezonem 1961/62.

Wielkie czasy Juventusu

W 1971 roku prezydentem został Giampiero Boniperti. W następnych 15 latach (1972-87) Juventus dziewięć razy był najlepszą drużyną we Włoszech. Dołożył też sukcesy na arenie europejskiej i międzynarodowej. Trenerami w tych czasach byli Vycpálek, Parola i Giovanni Trapattoni. Barwy Juve w tych latach reprezentowali tacy piłkarze jak: Zoff, Scirea, Capello, Cabrini, Causio, Rossi, Gentile, Furino, Anastasi i Bettega. Włochów uzupełniali obcokrajowcy, m.in.: Zbigniew Boniek, Francuz Michel Platini (zdobywca 2 scudetto, 2 Europejskich Pucharów, Pucharu Interkontynentalny, 3 tytułów króla strzelców, 3 Złotych Piłek) i Duńczyk Michael Laudrup.

Tragedia na Heysel

Osobny artykuł: Tragedia na Heysel.

Jednym z najtragiczniejszych momentów tamtych czasów, był finał Pucharu Mistrzów w roku 1985, kiedy naprzeciwko sobie stanęły drużyny Juventusu i Liverpoolu. Kibice Liverpoolu rzucili się na kibiców Juventusu w trakcie meczu. W wyniku obrażeń i ścisku jaki zapanował wśród uciekających kibiców zginęło 39 fanów z Włoch.

Wydarzenia te były emitowane na żywo przez wszystkie stacje telewizyjne, które wykupiły prawo do emisji tego meczu, w tym także przez Telewizję Polską. Zamieszki zaczęły się około godziny 19. Fani Liverpoolu bez problemu przedarli się przez małe ogrodzenie i zaatakowali kibiców Juventusu. Włoscy kibice zaczęli uciekać, tratując się nawzajem. Część osób została przygnieciona trzymetrową ścianą, która zawaliła się pod naporem tłumu.

Mimo tego mecz rozegrano, a Juventus – z Michelem Platinim i Zbigniewem Bońkiem w składzie – wygrał z Liverpoolem 1:0 zdobywając po raz pierwszy Puchar Europy.

Wielka trójca – Triada

Rok 1994 to początek przewodnictwa wielkiej trójcy (Antonio Giraudo, Luciano Moggi i Roberto Bettega). Trenerem został Marcello Lippi. W pierwszym roku pracy od razu poprowadził piłkarzy do pierwszego od 9 lat mistrzostwa Włoch. Do tego dołożył także dziewiąty Puchar Włoch, lecz poniósł porażkę w finale Pucharu UEFA.

Sezon 1995/96 to sukces w Lidze Mistrzów (spadkobiercy po Pucharze Europy). W finale drużyna Lippiego pokonała AFC Ajax po rzutach karnych. Kolejne lata to kolejne sukcesy: Puchar Interkontynentalny w Tokio, Superpuchar Europy, a do tego kolejny sukces w krajowych rozgrywkach, czyli 24. scudetto.

Lippi doprowadził Juventus do kolejnych dwóch finałów Ligi Mistrzów jednak Juventus nie zdołał pokonać najpierw Borussii Dortmund (1996/97), a potem Realu Madryt (1997/98). Lippi te niepowodzenia wynagrodził kibicom zdobywając scudetto numer 25. i kolejny Superpuchar Włoch.

Barwy Juve reprezentowali wtedy między innymi: Peruzzi, Ferrara, Pessotto, Zidane, Dechamps, Ravanelli, Vialli, Vieri, Inzaghi, R. Baggio oraz Del Piero, który stał się symbolem Juventusu na przełomie wieków. W 1999 roku Lippiego zastąpił Carlo Ancelotti. W 1999 roku Bianconeri wywalczyli awans do Pucharu UEFA wygrywając Puchar Intertoto. Rok 2001 to powrót Marcello Lippiego i dokładnie tak samo jak w roku 1994 Lippi obejmując Juventus zdobył scudetto. Rok później powtórzył wyczyn deklasując pozostałe drużyny Serie A. Lippi dwukrotnie staje przed szansą wywalczenia dziesiątego trofeum w Pucharze Włoch, jednak najpierw silniejsza była AC Parma (2001/02), a następnie S.S. Lazio (2003/04).

Pod koniec maja 2004 roku nowym trenerem Juve zostaje Fabio Capello, który już w pierwszym sezonie zdobył z zespołem Starej Damy scudetto. Sezon 2004/2005 Juve zakończyło na ćwierćfinale Ligi Mistrzów. Do klubu przed sezonem przybyli: Cannavaro, Zebina, Emerson, Mutu, Ibrahimović.

Latem zespół zasili Christian Abbiati, Giorgio Chiellini oraz Patrick Vieira. W następnym sezonie 2005/2006 Juventus ponownie sięgnął po Mistrza Włoch, lecz w Lidze Mistrzów doszedł do ćwierćfinału ulegając Arsenalowi.

Afera Calciopoli

Osobny artykuł: Afera Calciopoli.

Pod koniec sezonu 2005/06 wyszła na jaw sprawa kontaktowania się z rzekomymi osobami odpowiedzialnymi za przydzielanie arbitrów na mecze ligowe przez przedstawicieli zarządów czołowych włoskich klubów – Juventusu, Milanu, Lazio oraz Fiorentiny – tzw. Afera Calciopoli. Na podstawie wyroku, który zapadł 14 lipca 2006 roku, Juventus został zdegradowany do Serie B. Tym samym odebrane zostały mu również tytuły mistrzowskie wywalczone w sezonach 2004/2005 oraz 2005/2006, jak również prawo do występów w kolejnej edycji Ligi Mistrzów. Jednocześnie klub przystąpić miał do rozgrywek Serie B z ujemnym dorobkiem 30 punktów. W związku z tym z klubu odeszli: Cannavaro, Thuram, Zambrotta, Vieira, Ibrahimovic i Emerson. Jednak pozostanie w klubie zadeklarowały żywe legendy klubu: Alessandro Del Piero, Mauro Camoranesi, David Trezeguet, Pavel Nedved, i Gianluigi Buffon. 25 lipca 2006 roku sąd apelacyjny włoskiej federacji piłkarskiej złagodził karę klubowi, odejmując 17 punktów w miejsce 30 na starcie kolejnego sezonu Serie B. 27 października 2006 Sąd Arbitrażowy złagodził karę do 9 karnych punktów.

Powrót do Serie A

19 maja 2007 roku, na trzy kolejki przed końcem rozgrywek, Juventus zapewnił sobie bezpośredni awans do Serie A. Po wyjazdowej wygranej z AC Arezzo (5-1) turyńczycy mieli 8 punktów przewagi nad drugim Genoa CFC oraz 10 nad trzecim SSC Napoli, co dało im pewne pierwsze miejsce, premiowane promocją do najwyższej klasy rozgrywkowej bez udziału w barażach. Po ostatnim gwizdku sędziego zawodnicy Starej Damy założyli różowe koszulki z napisem „B...astA” (litera B przekreślona; basta po włosku znaczy dosyć).

Po tym jak Juve wywalczyło awans do Serie A zespół zasiliło wielu zawodników, którzy mieli pomóc w zdobyciu mistrzostwa kraju. Zaliczają się do nich Vincenzo Iaquinta, Sergio Almirón, Antonio Nocerino, Domenico Criscito oraz Tiago Mendes.Niestety sezon 2007/08 Juventus zakończył na trzeciej pozycji tuż za Interem i Romą, a przed Fiorentiną. W klasyfikacji strzelców wygrało dwóch graczy Juventusu: Alessandro Del Piero (21 bramek) i David Trezeguet (20 bramek). Pozycja ta dała możliwość wystąpienia ponownie klubu w Lidze Mistrzów.

Latem 2008 roku do klubu sprowadzono Amauriego, Alexandra Manningera, Olofa Mellberga i Christiana Poulsena. Drużynę opuścili Antonio Nocerino, Domenico Criscito oraz Rubén Olivera. W sezonie 2008/09 Juventus zajął drugą pozycję i tym razem ustąpił pola jedynie Interowi. Za Starą Damą znalazły się A.C. Milan i ACF Fiorentina. Najlepszym strzelcem zespołu ponownie okazał się Alessandro Del Piero, który zdobył 12 bramek. Tuż za nim znalazł się Amauri z dorobkiem 11 goli. W Lidze Mistrzów Juventus doszedł do 1/8 finału, ulegając w nim Chelsea.

Mimo że do klubu zakupiono Diego oraz Felipe Melo sezon 2009/10 dla zespołu był jednym z gorszych od kilkunastu lat. Trenerem został były piłkarz Juventusu Ciro Ferrara, jednak po kiepskich wynikach został zwolniony już w styczniu 2010. Nowym trenerem został Alberto Zaccheroni, który miał wyprowadzić Starą Damę z kryzysu. Jednak mu się to nie udało i Juventus ostatecznie zajął 7. pozycję i zakwalifikował się do III rundy kwalifikacyjnej Ligi Europy. Po zakończonym sezonie nowym trenerem został Luigi Delneri. W pierwszej rundzie fazy grupowej Ligi Europy Juventus trafił do grupy A, mając za przeciwników m.in. Lecha Poznań. Juventus jednak nie wyszedł z tej grupy zdobywając mniejszą liczbę punktów niż wspomniany Lech Poznań oraz angielski zespół Manchester City.

31 maja 2011 roku nowym szkoleniowcem zespołu został Antonio Conte. Sezon 2011/2012 Juve zakończyło z tytułem mistrza kraju. Dokonało tego w efektownym stylu – w lidze w 38 meczach zanotowali 24 zwycięstwa i 14 remisów, będąc pierwszą od 20 lat drużyną w Serie A, która przez cały sezon pozostała niepokonana. Ekipa doszła też do finału Pucharu Włoch, w którym przegrała 0:2 z SSC Napoli.

Ze względu na odebranie tytułów z sezonów 2004/05 i 2005/06 (afera Calciopoli), oficjalna liczba zdobytych mistrzostw Włoch wynosi 29. W związku z tym klub nie ma prawa umieścić trzech złotych gwiazdek na koszulkach (za 30 tytułów mistrzowskich). Od sezonu 2012/13 zrezygnowano z umieszczenia na koszulkach dwóch przysługujących klubowi gwiazdek, a pod herbem umieszczono napis 30 SUL CAMPO (pol. 30 NA BOISKU). Pomimo tych obostrzeń trzy złote gwiazdki prezentowane są na oficjalnej stronie klubu i cieszą się popularnością wśród kibiców.

W sezonie 2012/13 klub zakupił Nicolasa Anelkę, Paula Pogbę, Kwadwo Asamoaha, Sebastiana Giovinco, Mauricio Islę oraz Lúcio. Sezon 2012/13 klub zakończył na pierwszym miejscu w lidze za dorobkiem 87 punktów oraz dotarł do półfinału pucharu Włoch. W Lidze Mistrzów Juve dotarło do ćwierćfinału, gdzie uległo 0:4 Bayernowi Monachium.

W lipcu 2013 do klubu trafił Carlos Tévez, który otrzymał numer „10” po Alessandro Del Piero. Oprócz niego do klubu przybyli Fernando Llorente oraz Angelo Ogbonna. Zespół opuścili Alessandro Matri, Nicolas Anelka, Felipe Melo oraz Emanuele Giaccherini. Sezon zakończył się rekordową liczbą 102 punktów w lidze, co oczywiście przyniosło Juventusowi trzeci ligowy tytuł pod wodzą Conte. W Lidze Mistrzów klub zawiódł odpadając z grupy, a w Lidze Europejskiej nie wykorzystał szansy zagrania w finale na własnym stadionie po tym jak został wyeliminowany w półfinale przez Benficę.

15 lipca 2014 roku, po trzech wspaniałych latach pracy, Antonio Conte, który w maju zdecydował pozostać w klubie jeszcze co najmniej rok, zdecydował się go opuścić z powodu odmiennych z zarządem wizji klubu. W jego miejsce pojawił się Massimiliano Allegri, a do klubu przybyli również: na zasadzie wolnego transferu Kingsley Coman, kupiony z Realu Álvaro Morata i sprowadzony z Manchesteru United Patrice Évra oraz wypożyczeni Roberto Pereyra i Rômulo.

W 2018 klub dokonał największego transferu w historii klubu i włoskiej piłki za 100 milionów euro z Realu Madryt pozyskano portugalskiego napastnika Cristiano Ronaldo.

Klub ma barwy biało-czarne. Każda z nich ma swoje znaczenie. Przez całą historię piłkarze swoje domowe spotkania zazwyczaj grają w białych koszulkach w czarne pasy, białych spodenkach (czasem czarnych) oraz białych getrach. Do 1903 roku grali w różowych koszulkach z czarnym krawatem. Taki strój szybko tracił kolor podczas prania, dlatego dostawca został poproszony o opracowanie innej formy. Juventus zapytał jednego ze swoich członków zespołu, Anglika Johna Savage’a, czy mógłby dostarczyć z Anglii nowe koszule w kolorach, które byłyby bardziej wytrzymałe. Jego znajomy, który mieszkał w Nottingham i był kibicem Notts County F.C., zobowiązał się wysyłać czarno-białe koszule w paski do Turynu.

Pierwszy herb klubu powstał w 1920. Z czasem oficjalny emblemat Juventusu został poddany różnym i małym modyfikacjom. W latach 70. i 90. XX wieku logo Juventusu nie było tradycyjne. Wtedy sylwetka zebry została użyta jako herb. Poprzednia modyfikacja odznaki Juventusu miała miejsce w 2004 roku, kiedy herb klubu zamienił się w czarno-białą owalną tarczę podobnie to tarcz używanych przez włoskich duchownych. Jest on podzielony na pięć pionowych pasów: dwa białe paski i trzy czarne paski, wewnątrz których znajdują się inne elementy. W górnej części nazwa klubu nałożona na białą wypukłą sekcję ze złotą krzywizną (złoto za zasługi). Biała sylwetka szarżującego byka (jest symbolem gminy Turyn) znajdująca się w dolnej części owalnej tarczy została nałożona na czarną starą tarczę francuską. Nad podstawą czarnego trójkąta sferycznego znajduje się czarna sylwetka korony z muralu. Jest to wspomnienie o Augusta Tourinorum, starym mieście z czasów rzymskich. W przeszłości tło klubu było niebieskie – to tradycja dynastii Savoyów. Od 1982 roku herb miał dwie gwiazdki, ale w 2005 roku po odebraniu mistrzostwa gwiazdki zostały usunięte.

W styczniu 2017 roku Prezes Andrea Agnelli ogłosił ostatnią zmianę na herbie Juventusu. Odznaka reprezentuje słowo Juventus – dwie duże litery J pokazane razem w różnych wielkościach z niewielkim odstępem między nimi, aby prawie zrobić większe J. Agnelli powiedział, że znaczek odzwierciedla „sposób życia Juventusu”. Juventus był pierwszą drużyną w historii futbolu, która w 1958 roku dodała gwiazdę nad swoją odznaką, by reprezentować dziesiąte krajowe mistrzostwo w piłce nożnej. Od tamtej pory inne kluby również zaczęły umieszczać gwiazdy w swoim herbie.

• 
  Herb z 1928
• 
  od 2004 do 2017
• 
  od 2017 do 2020
• 
  od 2020

W swojej historii klub uzyskał kilka przydomków, la Vecchia Signora (Stara Dama) jest najlepszym tego przykładem. Część pseudonimu „Stara” to kalambur na słowo Juventus, co oznacza „młodzież” po łacinie. Pochodziła z wieku piłkarzy Juventusu w połowie lat trzydziestych. Druga część „Dama” z tego pseudonimu to sposób, w jaki fani klubu pieszczotliwie odnosili się do klubu przed 1930 rokiem. Klub jest również nazywany la Fidanzata d’Italia (Dziewczyna z Włoch), ponieważ przez lata otrzymywał wysoki poziom wsparcia od południowych włoskich pracowników-imigrantów (szczególnie z Neapolu i Palermo), którzy przybyli do Turynu, aby pracować dla FIAT-u od lat 30. XX wieku. Inne pseudonimy to: [La] Madama (Dama), i bianconeri (czarno-białe), le zebre (zebry) w odniesieniu do kolorów Juventusu. I gobbi (garbuski) to pseudonim, który służy do określania kibiców Juventusu, ale jest też czasem używany przez piłkarzy klubu. Najszerzej akceptowane pochodzenie Gobbi datuje się na lata pięćdziesiąte, kiedy piłkarze grali w dużych koszulkach. Kiedy zawodnicy biegali na boisku, koszulka, która miała sznurowany otwór na klatce piersiowej, tworzył wybrzuszenie na plecach (rodzaj efektu spadochronu), sprawiając, że gracze wyglądali na garbusów.

Oficjalnym hymnem Juventusu jest Juve (storia di un grande amore), czyli Juve (opowieść o wielkiej miłości), napisana przez Alessandrę Torre i Claudio Guidettiego, w wersji wokalnej i muzyki Paolo Belli skomponowanej w 2007 roku. Utwór ten jest grany często przez kibiców Juventusu na swoim stadionie.

Trofea międzynarodowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 03-06-2017)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Puchar Interkontynentalny	zdobywca	2	1985, 1996
	finalista	1	1973
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	2	1985, 1996
	finalista	7* (rekord)	1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	3	1977, 1990, 1993
	finalista	1	1995
Puchar Zdobywców	zdobywca	1	1984
	finalista	0
Superpuchar UEFA	zdobywca	2	1984, 1996
	finalista	0
Puchar Intertoto	zdobywca	1	1999
	finalista	0
Puchar Miast Targowych	zdobywca	0
	finalista	2	1965, 1971

Trofea krajowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach Włoch (stan na: 01-08-2020)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	36*[2] (rekord) (dwa tytuły odebrano klubowi wskutek afery Calciopoli, sezon 04/05 i 05/06)	1905, 1926, 1931, 1932, 1933, 1934, 1935, 1950, 1952, 1958 , 1960, 1961, 1967, 1972, 1973, 1975, 1977, 1978, 1981, 1982 , 1984, 1986, 1995, 1997, 1998, 2002, 2003, 2012, 2013, 2014 , 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020
	II miejsce	21* (rekord)	1903, 1904, 1906, 1938, 1946, 1947, 1948, 1953, 1954, 1963, 1974, 1976, 1980, 1983, 1987, 1992, 1994, 1996, 2000, 2001, 2009
	III miejsce	11	1910, 1927, 1930, 1940, 1943, 1951, 1968, 1970, 1979, 2004, 2008
Puchar	zdobywca	14* (rekord)	1938, 1942, 1959, 1960, 1965, 1979, 1983, 1990, 1995, 2015, 2016, 2017, 2018, 2021
	finalista	7	1973, 1992, 2002, 2004, 2012, 2020, 2022
Superpuchar	zdobywca	9* (rekord)	1995, 1997, 2002, 2003, 2012, 2013, 2015, 2018, 2020
	finalista	7	1990, 1998, 2005, 2014, 2016, 2017, 2019
II liga	I miejsce	1	2007
	II miejsce	0
	III miejsce	0

• Campionato Federale di Prima Categoria:
  • mistrz (2x): 1908, 1909

Inne trofea

• Torneo di Viareggio:
  • zdobywca (8x): 1961, 1994, 2003, 2004, 2005, 2009, 2010, 2012
  • finalista (5x): 1953, 1954, 1965, 1968, 2006
• Coppa delle Alpi:
  • zdobywca (1x): 1963
  • finalista (1x): 1966
• Coppa Città di Torino:
  • zdobywca (1x): 1964
• Coppa dell'Amicizia:
  • zdobywca (1x): 1963–1965
• Coppa Super Clubs:
  • zdobywca (1x): 1983
• Trofeo Luigi Berlusconi:
  • zdobywca (11x): 1991, 1995, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2010, 2012, 2021
  • finalista (9x): 1996, 1997, 2002, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011
• Memorial Pier Cesare Baretti:
  • zdobywca (2x): 1992, 1993
• Trofeo Birra Moretti:
  • zdobywca (6x): 1997, 2000, 2003, 2004, 2006, 2008
  • finalista (4x): 1998, 2002, 2005, 2007
• Torneo Repubblica di San Marino:
  • zdobywca (3x): 1998, 2001, 2002
  • finalista (1x): 2000
• Trofeo Valle d’Aosta:
  • zdobywca (3x): 2001, 2002, 2003
• Trofeo TIM:
  • zdobywca (1x): 2009
  • finalista (5x): 2001, 2003, 2006, 2008, 2011

• Odznaka honorowa UEFA: 1988

Rozgrywki międzynarodowe

Europejskie puchary

Osobny artykuł: Juventus F.C. w europejskich pucharach.

Juventus w finałach Ligi Mistrzów

Juventus dziewięciokrotnie występował w finale Ligi Mistrzów. Zawodnicy włoskiego zespołu podnieśli jednak puchar tylko dwa razy.

Sezon	Miejsce finału	Przeciwnik	Wynik	Strzelcy[3]
1972/1973	Belgrad	AFC Ajax	0:1 (0:1)	Rep 4'
1982/1983	Ateny	Hamburger SV	0:1 (0:1)	Magath 7'
1984/1985	Bruksela	Liverpool F.C.	1:0 (0:0)	Platini 56' (k.)
1995/1996	Rzym	AFC Ajax	1:1 (1:1, 1:1), k. 4:2	Ravanelli 12' – Litmanen 41'
1996/1997	Monachium	Borussia Dortmund	1:3 (0:2)	Del Piero 64' – Riedle 29', 34', Ricken 71'
1997/1998	Amsterdam	Real Madryt	0:1 (0:0)	Mijatović 67'
2002/2003	Manchester	A.C. Milan	0:0 (0:0, 0:0), k. 2:3
2014/2015	Berlin	FC Barcelona	1:3 (0:1)	Morata 55' – Rakitić 4', Suárez 68', Neymar 90+7'
2016/2017	Cardiff	Real Madryt	1:4 (1:1)	Mandžukić 27' – Ronaldo 20', 64', Casemiro 61', Asensio 90'

Rozgrywki krajowe

Bilans występów klubu Juventus F.C. w rozgrywkach piłkarskich Włoch (Stan na 22 maja 2022 r.)
Poziom	Rozgrywki	Sezony	Mecze	Z	R	P	B+	B–	Pkt	Lata	Awanse	Spadki	Naj.
I	Campionato Federale	4	15	9	1	4	38	16	19	1900–1903	0	0	2
I	Prima Categoria	15	167	77	29	61	353	261	183	1904–1920/21	0	0	1
I	Prima Divisione	5	95	53	22	20	190	89	128	1921/22–1925/26	0	0	1
I	Divisione Nazionale	5	128	69	33	26	278	131	171	1926/27–1928/29, 1945/46	0	0	2
I	Serie A	90	2967	1609	810	538	5247	2839		1929/30–2005/06, od 2007/08	0	1	1
II	Serie B	1	42	28	10	4	83	30	85	2006/07	1	0	1
III	Serie C	0									0	0
IV	Serie D	0									0	0
V	Eccellenza	0									0	0
	Coppa Italia	74	405	228	99	78	762	400		od 1926			1
	Supercoppa italiana	17	17	8	3	6	29	23		od 1990			1

Liga włoska

Klub od 1900 występuje na najwyższym poziomie. Jedynie w sezonach 1898 i 1899 nie brał udziału, a w sezonie 2006/07 został zdegradowany do drugiego poziomu. Jest rekordzistą ligi, zdobywając 36 razy tytuł Mistrza Włoch.

Puchar Włoch

Dotychczas klub rozegrał 405 meczów w rozgrywkach o Puchar kraju. 14 razy zwyciężał, a 7 przegrał w finale.

Superpuchar Włoch

Dotychczas klub dziewięciokrotnie zdobył Superpuchar Włoch i ośmiokrotnie poniósł w finale porażkę.

Rekordy klubowe

• Najwięcej punktów w Serie A: 102 (2013/14)
• Najmniej punktów w Serie A: 29 (1938/39 i 1961/62)
• Największe domowe zwycięstwo: 9:1 z Interem (1960/61) i 8:0 z Fiorentiną (1952/53)
• Największa domowa porażka: 7:1 z Milanem (1949/50)
• Największe wyjazdowe zwycięstwo: 7:0 z Pro Patria (1950/51)
• Największa wyjazdowa porażka: 6:0 z Interem (1953/54)
• Najwyższe zwycięstwo w pucharach: Juventus – Rumelange 7:0 (1970/71), Juventus – Lechia Gdańsk 7:0 (1983/84), Juventus – Valur Reykjavík 7:0 (1986/87), Juventus – Olimpiakos 7:0 (2003/04)
• Najwięcej zwycięstw w Serie A: 33 (2013/14)
• Najwięcej kolejnych zwycięstw: 15 (2015/16)
• Najwięcej zwycięstw na wyjeździe: 14 (1949/50)
• Najmniej porażek w sezonie: 0 (2011/12)
• Najwięcej zdobytych pkt. na możliwe: 102 na 114 (2013/14)
• Udział piłkarza w kolejno rozegranych meczach: 330 (Dino Zoff)
• Najwyższa porażka w pucharach: Wiener SK – Juventus 7:0 (1958/59)
• Najlepszy strzelec w historii: Alessandro Del Piero (301 goli)
• Najwięcej goli w jednym sezonie w lidze: Felice Borel (32, 1933/34)
• Najwięcej występów: Alessandro Del Piero (700)
• Najwięcej goli w 1 meczu: 6 (Omar Sívori. Juventus – Inter 9:1, 1960/61)
• Najwięcej widzów na delle Alpi: 67.229 (15 maja 2003, Juventus – Real Madryt)
• Najmniej widzów na delle Alpi: 237 (2001/02, z Sampdorią w Pucharze Włoch)
• Najdroższy transfer (zakup): 112 mln EUR (2018, Cristiano Ronaldo z Real Madryt)
• Najdroższy transfer (sprzedaż) 105 mln EUR (2016, Paul Pogba do Manchester United)
• Najwięcej tytułów króla strzelców: 3 (Michel Platini)
• Najdłuższa kadencja trenerska: 13 lat (Giovanni Trapattoni)
• Najdłuższa prezydentura: 19 lat (Giampiero Boniperti – 1971-1990)
• Najdłużej nosił opaskę kapitana Alessandro Del Piero – (1999-2012)
• Najdłużej szyła stroje dla Juventusu firma Kappa – 21 lat (1979-2000)
• Najdłużej noszony sponsor na koszulkach – Ariston (8 lat – 1981-1989)
• Węgier Ferenc Hirzer, strzelił więcej goli niż rozegrał meczów (w 43 meczach strzelił 50 bramek)
• Michel Platini jako zawodnik Juventusu zdobywał „Złotą Piłkę” 3 razy z rzędu (1983, 1984, 1985) – to pierwszy taki przypadek w historii piłki nożnej
• Juventus jest pierwszym zespołem, który zdobył trzy najważniejsze europejskie trofea

Rekordy indywidualne

Piłkarze z największą liczbą meczów Najwięcej meczów[4] Lp. Piłkarz Mecze 1. Alessandro Del Piero 705 2. Gianluigi Buffon 656 3. Gaetano Scirea 552 4. Giuseppe Furino 528 5. Roberto Bettega 482 6. Dino Zoff 476 7. Giorgio Chiellini 472 8. Giampiero Boniperti 459 9. Sandro Salvadore 450 10. Franco Causio 447

Piłkarze z najwięcej strzelonych bramek Najwięcej bramek[5] Lp. Piłkarz Bramki 1. Alessandro Del Piero 289 2. Giampiero Boniperti 179 3. Roberto Bettega 178 4. David Trezeguet 171 5. Omar Sívori 167 6. Felice Borel 158 7. Pietro Anastasi 130 8. John Hansen 124 9. Roberto Baggio 115 10. Federico Munerati 114

Inne zdobycze indywidualne

Włoski piłkarz roku (Włochy)
Rok	Piłkarz
1998	Alessandro Del Piero
2006	Fabio Cannavaro
2008	Alessandro Del Piero

Obcokrajowiec roku (Włochy)
Rok	Piłkarz
1997 2001	Zinédine Zidane
2002	David Trezeguet
2003	Pavel Nedvěd
2004	Zlatan Ibrahimović

Włoski bramkarz roku (Włochy)
Rok	Piłkarz
1997 1998	Angelo Peruzzi
1999 2001[6] 2002 2003 2004 2005 2006	Gianluigi Buffon

Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Juventus F.C..

Stan na 17 marca 2024^[7]

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Wojciech Szczęsny
2	2 obrońcaOB	Mattia De Sciglio
3	2 obrońcaOB	Gleison Bremer
4	2 obrońcaOB	Federico Gatti
5	3 pomocnikPO	Manuel Locatelli
6	2 obrońcaOB	Danilo (kapitan)
7	4 napastnikNA	Federico Chiesa
9	4 napastnikNA	Dušan Vlahović
10	3 pomocnikPO	Paul Pogba (zawieszony)
11	3 pomocnikPO	Filip Kostić
12	2 obrońcaOB	Alex Sandro
14	4 napastnikNA	Arkadiusz Milik
15	4 napastnikNA	Kenan Yıldız
16	3 pomocnikPO	Weston McKennie

Nr	Poz.	Piłkarz
17	4 napastnikNA	Samuel Iling-Junior
18	4 napastnikNA	Moise Kean
20	3 pomocnikPO	Fabio Miretti
21	3 pomocnikPO	Nicolò Fagioli (zawieszony)
22	3 pomocnikPO	Timothy Weah
23	1 bramkarzBR	Carlo Pinsoglio
24	2 obrońcaOB	Daniele Rugani
25	3 pomocnikPO	Adrien Rabiot
26	3 pomocnikPO	Carlos Alcaraz (wypożyczony z Southampton)
27	2 obrońcaOB	Andrea Cambiaso
33	2 obrońcaOB	Tiago Djaló
36	1 bramkarzBR	Mattia Perin
41	3 pomocnikPO	Hans Nicolussi Caviglia

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr	Poz.	Piłkarz
	1 bramkarzBR	Stefano Gori (w Monza do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Tommaso Barbieri (w Pisa do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Davide De Marino (w Virtus Francavilla do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Koni De Winter (w Genoa do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Gianluca Frabotta (w Bari do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Facundo González (w UC Sampdoria do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Mattia Marino (w Ravenna do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Alessandro Minelli (w Pro Patria do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Luca Pellegrini (w Lazio do 30 czerwca 2025)
	2 obrońcaOB	Alessandro Pio Riccio (w Modena do 30 czerwca 2025)
	3 pomocnikPO	Enzo Barrenechea (w Frosinone do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Andrea Bonetti (w Taranto do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Arthur Melo (w Fiorentina do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Daouda Peeters (w Sudtirol do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Filippo Ranocchia (w Empoli do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Nicolò Rovella (w Lazio do 30 czerwca 2025)

Nr	Poz.	Piłkarz
	3 pomocnikPO	Nikola Sekulov(inne języki) (w Cremonese do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Alessandro Sersanti(inne języki) (w Lecco do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Marley Aké (w Udinese do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Matías Soulé (w Frosinone do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Mattia Compagnon(inne języki) (w Feralpisalò do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Félix Correia(inne języki) (w Gil Vicente do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Nicolò Cudrig(inne języki) (w Perugia do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Cosimo Marco da Graca(inne języki) (w Amorebieta do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Ferdinando Del Sole (w Latina do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Tommaso Galante (w Reggiana do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Kaio Jorge (w Frosinone do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Mirco Lipari (w Recanatese do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Christopher Lungoyi (w Yverdon do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Marco Olivieri (w Venezia do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Emanuele Pecorino (w Sudtirol do 30 czerwca 2024)

Trenerzy

Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Juventus F.C..

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Jenő Károly 1923 1926 2. József Viola 1926 1928 3. William Aitken 1928 1930 4. Carlo Carcano 1930 1935 5. Carlo Bigatto 1935 1935 6. Virginio Rosetta 1935 1939 7. Umberto Caligaris 1939 1941 8. Federico Munerati 1941 1941 9. Felice Borel 1941 1942 10. Renato Cesarini 1946 1948 11. William Chalmers 1948 1949 12. Jesse Carver 1949 1951 13. Luigi Bertolini 1951 1951 14. György Sárosi 1951 1953 15. Aldo Olivieri 1953 1955 16. Sandro Puppo 1955 1957 17. Ljubiša Broćić 1957 1959 18. Teobaldo Depetrini 1959 1959 19. Renato Cesarini 1959 1961 20. Carlo Parola 1961 1961 21. Gunnar Gren Július Korostelev 1961 1961 22. Carlo Parola 1961 1962 23. Paulo Amaral 1962 1964 24. Eraldo Monzeglio 1964 1964 25. Heriberto Herrera 1964 1969

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 26. Luis Carniglia 1969 1970 27. Ercole Rabitti 1970 1970 28. Armando Picchi 1970 1971 29. Čestmír Vycpálek 1971 1974 30. Carlo Parola 1974 1976 31. Giovanni Trapattoni 1976 1986 32. Rino Marchesi 1986 1988 33. Dino Zoff 1988 1990 34. Luigi Maifredi 1990 1991 35. Giovanni Trapattoni 1991 1994 36. Marcello Lippi 1994 1999 37. Carlo Ancelotti 1999 2001 38. Marcello Lippi 2001 2004 39. Fabio Capello 2004 2006 40. Didier Deschamps 2006 2007 41. Giancarlo Corradini 2007 2007 42. Claudio Ranieri 2007 2009 43. Ciro Ferrara 2009 2010 44. Alberto Zaccheroni 2010 2010 45. Luigi Del Neri 2010 2011 46. Antonio Conte 2011 2014 47. Massimiliano Allegri 2014 2019 48. Maurizio Sarri 2019 2020 49. Andrea Pirlo 2020 2021 50. Massimiliano Allegri 2021 Obecnie

Prezesi

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Eugenio Canfari 1897 1899 2. Enrico Canfari 1898 1901 3. Carlo Favale 1901 1902 4. Giacomo Parvopassuv 1903 1904 5. Alfredo Dick 1905 1906 6. Carlo Vittorio Varetti 1907 1910 7. Attilio Ubertalli 1911 1912 8. Giuseppe Hess 1913 1915 9. Gioacchino Armano Fernando Nizza Sandro Zambelli 1915 1918 10. Corrado Corradini 1918 1920 11. Gino Olivetti 1920 1923 12. Edoardo Agnelli 1923 1935 13. Enrico Craveri Giovanni Mazzonis 1935 1936

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 14. Emilio de la Forest de Divonne 1936 1941 15. Piero Dusio 1941 1947 16. Giovanni Agnelli 1947 1954 17. Craveri Cravetto Giustiniani 1954 1955 18. Umberto Agnelli 1955 1962 19. Vittore Catella 1962 1971 20. Giampiero Boniperti 1971 1990 21. Vittorio Caissotti di Chiusano 1990 2003 22. Franzo Grande Stevens 2003 2006 23. Giovanni Cobolli Gigli 2006 2009 24. Jean-Claude Blanc 2009 2010 25. Andrea Agnelli 2010 urzęduje

Klub rozgrywa swoje mecze domowe na stadionie Allianz Stadium w Turynie, który może pomieścić 41507 widzów.Początkowo, w latach 1897–1898 drużyna grała swoje mecze na boisku w Parco del Valentino lub w Giardino della Cittadella. Potem przeniósł się na Piazza d’Armi, gdzie występował do końca 1908, z wyjątkiem sezonu 1905/06, podczas którego macierzystą areną Juve był Stadio Motovelodromo Umberto I. Od 1909 do 1922 roku piłkarze grali na Stadio di Corso Sebastopoli, a od 1922 do 1933 na Stadio di Corso Marsiglia. Na tych stadionach Juventus wygrał 4 kolejne tytuły.

Od 1933 do 1990 roku Juventus rozgrywał swoje mecze domowe na Stadio Comunale. Początkowo stadion nosił nazwę „Benito Mussolini” i został zbudowany na Mistrzostwa Świata w 1934 roku. Po wojnie arenę zmieniono na zwyczajną nazwę „Stadio Comunale”, a później na Stadio Comunale „Vittorio Pozzo”. Na tym stadionie odbyło się 890 spotkań mistrzowskich z udziałem Juventusu, a od 1963 Juve dzielił stadion z Torino FC; arena mieściła 65 000 widzów.

Stadio delle Alpi

Osobny artykuł: Stadio delle Alpi.

Stadio delle Alpi został wybudowany w 1990 roku na potrzeby Mistrzostw Świata w piłce nożnej, których Włosi byli gospodarzami. Po dwóch latach budowy największą trudnością okazało się nadanie nazwy dla nowej areny piłkarskiej. Propozycje nadania takich nazw jak „Meeting” czy „Agora” szybko zostały porzucone przez radę miasta. Wówczas to pomyślano o górach Alpach, u podnóży których leży Turyn. Stąd też wzięła się nazwa – Stadio delle Alpi. Stadion ma teoretyczną pojemność 70040 miejsc, ale ze względów bezpieczeństwa zmniejszono jego pojemność najpierw do 67 tys., a potem do 60 tys. miejsc. Po sezonie 2005/06 Stadion Alpejski został zburzony, w jego miejsce powstał otwarty w 2011 roku Juventus Arena. W latach 2006–2011 Juventus swoje mecze rozgrywał na Stadio Olimpico di Torino.

Allianz Stadium

Osobny artykuł: Allianz Stadium (Turyn).

Stadion o nazwie Juventus Arena został wybudowany w 2011 roku, w miejscu wyburzonego w 2006 Stadio delle Alpi. Obiekt został zainaugurowany 8 września 2011 roku spotkaniem towarzyskim Juventusu z Notts County F.C., zakończonym remisem 1:1. Jest to pierwszy w historii włoskiego futbolu stadion należący w całości do klubu. Wszystkie pozostałe zespoły rozgrywają mecze na stadionach miejskich. Od 1 lipca 2017 roku na podstawie porozumienia z grupą ubezpieczeniową Allianz, stadion nosi nazwę Allianz Stadium.

Obiekty treningowe

Bazą treningową Juventusu jest Juventus Center mieszcząca się w Vinovo, w Piemoncie 14 km na południowy wschód od Turynu. Centrum zostało otwarte w 2006 roku. Teren ośrodka to 140 tys. m², chociaż obecnie użytkuje się 6 tys. m²^[8]. Obejmuje obiekty medyczne oraz szkolenia dla pierwszego zespołu, i dziewięć sekcji młodzieżowych. Z ośrodka jest też nadawana telewizja Juventus Channel.

Siedziby klubu

Główni sponsorzy

Sponsorzy techniczni

Juventus prowadzi drużyny dla dzieci i młodzieży w każdym wieku. Drużyna młodzieżowa dla najstarszych juniorów to Juventus Primavera. Juventus ma także oddział piłki nożnej kobiecej o nazwie Juventus Women – to drużyna zaliczana do jednych z najlepszych we Włoszech. W przeszłości (lata 1923–1947) klub uruchamiał i zamykał sekcje sportowe w dyscyplinach: tenis ziemny, hokej na lodzie, pływanie, bocce.

Juventus College

Klub założył i prowadzi własną szkołę dla dzieci i młodzieży o nazwie Juventus College (J-College). Ma ona na celu łączenie edukacji z rozwojem sportowym. Wpisuje się ona w filozofię klubu, w której liczy się nie tylko wynik sportowy, ale także zachowanie poza areną sportową i kulturalne zachowanie. We wrześniu 2014 roku J-College otrzymał włoskiego Ministra Edukacji tytuł Liceum Sportowego dla pierwszego stopnia edukacji.

Juventus od wielu dekad pojawia się w utworach wielu artystów. Nazwa klubu pojawia się w książkach włoskich pisarzy takich jak np. Mario Soldati czy Niccolo Ammaniti. Bracia Mauro i Marco La Villa stworzyli film The Juventus Story: Black and White Stripes. Juventus to pierwszy klub sportowy ze światowej czołówki, o którym Netflix nagrał serial dokumentalny. O Juventusie lub piłkarzach tej drużyny utwory muzyczne nagrali artyści rapowi m.in.: Barbitch, Daniboy, METRO czy Polak Emcef. Juventus to także pierwszy klub piłkarski na świecie, który wydał własną aplikację VR. Dzięki niej można z perspektywy pierwszej osoby zobaczyć np. trening drużyny czy szatnię przed meczem. Pierwsze historyczne relacje na żywo z meczu piłkarskiego we włoskim radiu i telewizji dotyczyły meczów Juventusu.

Książki o Juventusie:

• Renato Tavella – Il romanzo della grande Juventus (faublaryzowany dokument).
• Renato Tavella – Mario Pedrale seminatore d’oro bianconero. La scuola calcio Juventus nella storia.
• Claudio Moretti – 1001 storie e curiosità sulla grande Juventus che dovresti conoscere.
• Adam Digby – Juventus – Historia w Biało-Czarnych Barwach.
• Tomasz Lipiński – Juventus Turyn.
• Mariusz Kordek, Karol Nawrocki – Lechia – Juventus. Więcej niż mecz. (dokument, reportaż z dwumeczu Juventus – Lechia Gdański z 1983 roku).
• Zbigniew Boniek – Prosto z Juventusu.

We Włoszech działają różne grupy kibiców Juventusu. Do najważniejszych należą m.in. Arditi, Drughi Bianconeri, Nucleo, Viking, Tradizione czy Bravi Ragazzi^[9].

Kibice Juve posiadają oficjalny sojusz z holenderskim Den Haag (od 1989 r.)^{[potrzebny przypis]}. Drużyny darzą się sympatią, co widać między innymi po rozwieszonych na stadionach transparentach czy flagach. We Włoszech fani Starej Damy nawiązali dobre kontakty z kibicami Syrakuz – Siracusa Calcio^[10].

Największą niechęcią kibice Starej Damy darzą natomiast rywali z Mediolanu – A.C. Milan i Inter Mediolan (pojedynki tych drużyn nazywane są derbami Włoch) oraz lokalnych przeciwników – Torino FC. Poza tymi zespołami fani Juventusu nie lubią się z kibicami: Fiorentiny, Romy, S.S. Lazio, SSC Napoli, Livorno (za lewicowe poglądy). Jeżeli chodzi o drużyny z zagranicy, kibice Juventusu są wrogo nastawieni wobec fanów angielskiego Liverpool F.C. (po tragedii na Heysel) oraz niemieckiej Borussii Dortmund (po przegranym finale Ligi Mistrzów w 1997 roku)^[10].

Stara Dama ma także wielu kibiców w Europie Środkowej (w tym w Polsce), ich liczbę szacuje się na około 4 miliony^[11]. Oficjalny polski fanclub Juventusu (JuvePoland.com) zrzesza ponad 27,500 tysięcy osób^[12].

Osobny artykuł: Derby Turynu w piłce nożnej.

Derby Turynu, lub „Derby della Mole” są to mecze rozgrywane z udziałem dwóch drużyn z tego miasta – Juventusu oraz Torino FC. Po raz pierwszy mecz między tymi dwoma klubami odbył się w 1906 roku (w tym samym roku powstało Torino FC).

• Amatori Giuoco del Calcio FC
• Audace Torino
• FC Torinese
• Ginnastica Torino
• Internazionale Torino
• Junior FC
• Pastore Torino
• Piemonte FC
• Sisport Fiat
• Torino FC
• US Torinese
• Vigor Torino

• Oficjalna strona klubu (wł. • ang. • hiszp. • indonez. • chiń. • jap. • arab.)
• Juventus FC, [w:] baza Soccerway (drużyny) [dostęp 2021-01-02] .
• Profil klubu w bazie UEFA (ang.)
• Profil. weltfussballarchiv.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-14)]. klubu w bazie Weltfussballarchiv (ang.)
• Profil klubu w bazie Foot.dk (duń.)
• Profil klubu w bazie Footballdatabase (ang.)
• Profil klubu w bazie Thefinalball (ang.)
• Profil klubu w bazie Worldfootball (ang.)
• Juventus Turyn, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2020-11-27] .
• Wyniki meczów klubu w bazie RSSSF (ang.)