Mary Pierce

Córka Francuzki i Amerykanina, jest obywatelką Francji. Debiutowała w gronie tenisistek zawodowych jako 14-latka w 1989. W 1990 wystąpiła po raz pierwszy w turnieju wielkoszlemowym French Open (przegrała w II rundzie). Rok później awansowała do czołowej setki rankingu światowego, osiągnęła III rundę we French Open i US Open oraz odniosła pierwsze zwycięstwa turniejowe – w Palermo wygrała zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Sezon 1991 zakończyła jako 26. tenisistka na świecie. W 1992 była w IV rundzie (1/8 finału) French Open i US Open i przesunęła się do czołowej dwudziestki w rankingu światowym. Na początku 1993 awansowała do ćwierćfinału Australian Open, będąc blisko pokonania ówczesnej trzeciej zawodniczki na świecie Argentynki Sabatini (przegrała 6:4, 6:7 (12-14), 0:6). Jesienią 1993 wygrała prestiżowy turniej halowy w Filderstadt i zapewniła sobie pierwszy w karierze występ w turnieju Masters; w Masters odniosła pierwsze w karierze zwycięstwo nad zawodniczką z czołowej dziesiątki na świecie, pokonując najpierw Sabatini, a w kolejnej rundzie weterankę Navrátilovą.

W 1994 nie wygrała żadnego turnieju, ale odniosła duży sukces, awansując do finału wielkoszlemowego French Open; w turnieju tym zaimponowała serią błyskawicznych zwycięstw – w drodze do finału nie tylko nie straciła seta, ale nie pozwoliła żadnej z przeciwniczek zdobyć więcej niż 2 gemy w secie. Nie miała kłopotów z pokonaniem liderki rankingu światowego Niemki Graf, którą zwyciężyła w półfinale 6:2, 6:2. W tej dyspozycji uchodziła za faworytkę finału z defensywną Hiszpanką Sánchez Vicario, ale jednak uległa rywalce; na końcowy wynik nie pozostał bez wpływu deszcz, który opóźnił rozegranie finału o jeden dzień oraz nadał ziemnej nawierzchni kortu paryskiego wolniejszy, sprzyjający Hiszpance charakter. Po turnieju French Open Pierce awansowała do pierwszej dziesiątki rankingu WTA (na pozycję nr 7). We wrześniu t.r. była w ćwierćfinale US Open, a na turnieju Masters ponownie pokonała Graf.

W styczniu 1995 odniosła pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym – Australian Open. Była pierwszą Francuzką, która osiągnęła finał w Australian Open oraz pierwszą francuską triumfatorką imprezy wielkoszlemowej od 1967, kiedy na French Open wygrała Françoise Durr. Po finałowym zwycięstwie (nad Sánchez Vicario) Pierce awansowała na najwyższą w karierze pozycję w rankingu światowym – nr 3. W dalszej części sezonu występowała mniej udanie, podobnie w 1996; wypadła z czołowej dziesiątki i do Australian Open 1997 przystąpiła jako nierozstawiona. Niespodziewanie ponownie dotarła do finału, pokonując po drodze cztery wyżej sklasyfikowane rywalki; w finale nie sprostała Szwajcarce Hingis, ale zrewanżowała się jej pod koniec sezonu w ćwierćfinale Masters. W 1997 wygrała również międzynarodowe mistrzostwa Włoch (Italian Open) w Rzymie, a w Masters przegrała dopiero w finale z Czeszką Novotną.

Do jej największych sukcesów w kolejnych latach należy przede wszystkim zwycięstwo we French Open w 2000, zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej (w parze z Hingis). W finale singla pokonała Hiszpankę Martínez, w półfinale – swoją partnerkę deblową Hingis. Po tym sukcesie ponownie awansowała na pozycję nr 3 na świecie, tym razem także w klasyfikacji deblistek. Wcześniej w 2000 była w parze z Hingis w finale Australian Open w grze podwójnej, ale lepsza okazała się para amerykańsko-australijska Lisa Raymond/Rennae Stubbs. Późnym latem 2000 Pierce odniosła poważną kontuzję, która najpierw zmusiła ją do wycofania się z rywalizacji w US Open, a potem wykluczyła z gry do końca sezonu i na niemal cały rok 2001. W 2002, występując we French Open z tzw. „dziką kartą” (specjalnym zaproszeniem od organizatorów), dotarła do ćwierćfinału, w którym uległa późniejszej triumfatorce Serenie Williams; była wówczas sklasyfikowana w rankingu światowym na pozycji nr 132 i stała się tym samym najniżej notowaną ćwierćfinalistką w Wielkim Szlemie od czasu wprowadzenia rankingu w 1975.

Po udanych występach w kolejnych latach (m.in. wygrana w turnieju w Hertogenbosch na nawierzchni trawiastej w 2004) powróciła do czołowej dwudziestki na świecie, a w maju 2005 dotarła do finału French Open, pokonując po drodze m.in. liderkę rankingu Davenport; w decydującym meczu uległa Belgijce Justine Henin-Hardenne. W lipcu t.r. wygrała wielkoszlemowy Wimbledon w grze mieszanej (w parze z Hindusem Bhupathim), a w sierpniu odniosła 17. turniejowe zwycięstwo w grze pojedynczej – w drodze po tytuł w San Diego nie przegrała seta (w finale pokonała Japonkę Sugiyamę). Dobrą dyspozycję potwierdziła na turnieju wielkoszlemowym US Open 2005, ponownie awansując do finału; pokonała m.in. wyżej notowaną rodaczkę Mauresmo; w finale nie sprostała Kim Clijsters z Belgii.

Od 1990 reprezentuje Francję w Pucharze Federacji; przyczyniła się do zdobycia Pucharu przez zespół narodowy w 1997 i 2003. Wystąpiła m.in. w 1991 w meczu z Polską – pokonała w grze pojedynczej Magdalenę Mróz, ale w deblu, partnerując Nathalie Tauziat, uległa parze Mróz/Teodorowicz (ostatecznie Polki wygrały 2:1). Pierce reprezentowała kraj także na igrzyskach w Atenach w 2004, przegrywając w grze pojedynczej (w ćwierćfinale) z Henin-Hardenne.

W sezonie 2006 odnotowała kilka startów w turniejach. Na początku roku przegrała w drugiej rundzie Australian Open z Czeszką Ivetą Benešovą, niecały miesiąc później osiągnęła finał w Paryżu, przegrany z Amélie Mauresmo. Kontuzja stopy i kostki wyeliminowała ją z gry aż do lipca, do turnieju w San Diego. Przegrała w ćwierćfinale z Mariją Szarapową. Wycofała się z turnieju w Montrealu, w US Open dotarła do trzeciej rundy, ulegając Li Na niespotykanym wynikiem 6/4 0/6 0/6. We wrześniu przegrała w pierwszej rundzie w Luksemburgu z późniejszą zwyciężczynią Aloną Bondarenko. Po kolejnym słabym występie w Stuttgarcie i Zurychu, doszła do drugiej rundy w Linzu. Podczas meczu z Wierą Zwonariową, po wygraniu pierwszego seta i przed tie-breakiem w drugim, upadła, doznając poważnej kontuzji lewego kolana. Z kortu została wywieziona na noszach. Spadła na 79 miejsce w rankingu. W grudniu przeszła operację kontuzjowanego kolana. W czerwcu 2007 uczestniczyła w ceremonii wręczenia nagród Justine Henin i Anie Ivanović w czasie finału gry pojedynczej kobiet wielkoszlemowego Roland Garros. Kibicom francuskim zgromadzonym na stadionie Philipa Chatrier obiecała wówczas powrót do Paryża w roli zawodniczki.

Tenisistka zapowiedziała, że nie jest jeszcze gotowa na przejście na sportową emeryturę. Jednak jej powrót na letnich igrzyskach olimpijskich nie doszedł do skutku ze względu na kontuzję.

W 2019 została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[1].

Wygrane (2)

Rok	Turniej	Przeciwniczka	Wynik
1995	Australian Open	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:2
2000	French Open	Conchita Martínez	6:2, 7:5

Przegrane (4)

Rok	Turniej	Przeciwniczka	Wynik
1994	French Open	Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
1997	Australian Open	Martina Hingis	6:2, 6:2
2005	French Open (2)	Justine Henin	6:1, 6:1
2005	US Open	Kim Clijsters	6:3, 6:1

Wygrane (1)

Rok	Turniej	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik
2000	French Open	Martina Hingis	Virginia Ruano Pascual Paola Suárez	6:2, 6:4

Wygrane (1)

Rok	Turniej	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik
2005	Wimbledon	Mahesh Bhupathi	Paul Hanley Tetiana Perebijnis	6:4, 6:2

Wygrane turnieje

Gra pojedyncza (18)

Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik
1.	14 lipca 1991	Palermo, Włochy	Ziemna	Sandra Cecchini	6:0, 6:3
2.	23 lutego 1992	Cesena, Włochy	Dywanowa	Catherine Tanvier	6:1, 6:1
3.	12 lipca 1992	Palermo, Włochy	Ziemna	Brenda Schultz-McCarthy	6:1, 6:7(3), 6:1
4.	1 listopada 1992	San Juan, Portoryko	Twarda	Gigi Fernández	6:1, 7:5
5.	17 października 1993	Filderstadt, Niemcy	Twarda	Natalla Zwierawa	6:3, 6:3
6.	29 stycznia 1995	Australian Open, Melbourne, Australia	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:2
7.	24 września 1995	Tokio, Japonia	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:3
8.	11 maja 1997	Italian Open, Rzym, Włochy	Ziemna	Conchita Martínez	6:4, 6:0
9.	15 lutego 1998	Paryż, Francja	Dywanowa	Dominique van Roost	6:3, 7:5
10.	12 kwietnia 1998	Amelia Island, USA	Ziemna (zielona mączka)	Conchita Martínez	6:7(8), 6:0, 6:2
11.	25 października 1998	Moskwa, Rosja	Dywanowa	Monica Seles	7:6(2), 6:3
12.	1 listopada 1998	Luksemburg, Luksemburg	Dywanowa	Silvia Farina Elia	6:0, 2:0 krecz
13.	31 października 1999	Linz, Austria	Dywanowa	Sandrine Testud	7:6(2), 6:1
14.	23 kwietnia 2000	Hilton Head, USA	Ziemna (zielona mączka)	Arantxa Sánchez Vicario	6:1, 6:0
15.	11 czerwca 2000	French Open, Paryż, Francja	Ziemna	Conchita Martínez	6:2, 7:5
16.	19 czerwca 2004	's-Hertogenbosch, Holandia	Trawiasta	Klára Zakopalová	7:6(6), 6:2
17.	17 sierpnia 2005	San Diego, USA	Twarda	Ai Sugiyama	6:0, 6:3
18.	16 października 2005	Moskwa, Rosja	Dywanowa	Francesca Schiavone	6:4, 6:3

Gra podwójna (10)

Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
1.	8 lipca 1991	Palermo, Włochy	Ziemna	Petra Langrová	Laura Garrone Mercedes Paz	6:3, 6:7(5), 6:3
2.	16 września 1996	Tokio, Japonia	Twarda	Amanda Coetzer	Park Sung-hee Wang Shi-ting	6:1, 7:6(5)
3.	28 kwietnia 1997	Hamburg, Niemcy	Ziemna	Anke Huber	Ruxandra Dragomir Iva Majoli	2:6, 7:6(1), 6:2
4.	6 kwietnia 1998	Amelia Island, USA	Ziemna	Sandra Cacic	Barbara Schett Patty Schnyder	7:6(5), 4:6, 7:6(5)
5.	19 października 1998	Moskwa, Rosja	Dywanowa	Natalla Zwierawa	Lisa Raymond Rennae Stubbs	6:3, 6:4
6.	16 sierpnia 1999	Toronto, Kanada	Twarda	Jana Novotná	Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 2:6, 6:3
7.	1 listopada 1999	Lipsk, Niemcy	Dywanowa	Larisa Neiland	Jelena Lichowcewa Ai Sugiyama	6:4, 6:3
8.	31 stycznia 2000	Tokio, Japonia	Dywanowa	Martina Hingis	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	6:4, 6:1
9.	29 maja 2000	French Open, Francja	Ziemna	Martina Hingis	Virginia Ruano Pascual Paola Suárez	6:2, 6:4
10.	3 sierpnia 2003	Los Angeles, USA	Twarda	Rennae Stubbs	Jelena Bowina Els Callens	6:3, 6:3

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2020-01-03]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-01-03]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2020-01-03]  (ang.).