Patricia Hitchcock

Młodość i rodzina

Patricia Alma Hitchcock urodziła się 7 lipca 1928 w domu przy Cromwell Road 153 w Londynie^[1], jako jedyna córka reżysera Alfreda Hitchcocka (1899–1980) i Almy Reville (1899–1982)^[2]. Od najmłodszych lat nazywano ją „Pat”^[2]. Po jej narodzinach ojciec zakupił za kwotę 2,5 tys. funtów 11-akrową posiadłość Winter’s Grace nieopodal Shamley Green^[3], położoną pięć mil od Guildford, gdzie cała rodzina spędzała weekendy^[4]. Uczęszczała do szkoły z internatem w Sussex. Od dziecka przejawiała uzdolnienia sceniczne. Reżyser Alexander Korda napisał do niej list z pochwałami za występ w szkolnym przedstawieniu Król, który niczego się nie nauczył oraz zaoferował dziewczynce kontrakt filmowy^[5].

Na początku marca 1939 razem z rodzicami przeniosła się do Stanów Zjednoczonych^[6]. Uczęszczała do prywatnej szkoły dla dziewcząt Marymount High School^[7], prowadzonej przez siostry z zakonu przy Bulwarze Zachodzącego Słońca w Bel Air, dzielnicy Los Angeles w stanie Kalifornia^[8]. Do grona jej ulubionych gwiazd filmowych należeli: Bette Davis, Bing Crosby, Bob Hope, Cary Grant, Clark Gable, Fredric March, Gene Autry oraz Humphrey Bogart^[9].

Debiut teatralny i filmowy

W 1941 zadebiutowała w teatrze. Wystąpiła u boku Victora Kiliana w komediodramacie Solitaire autorstwa Johna Van Drutena, reżyserowanym przez Dudleya Diggesa^[a][10][11]. Wcieliła się w Virginię, bogatą dziewczynę, zaprzyjaźniającą się z włóczęgą. Za swoją kreację zebrała przychylne opinie krytyków, w przeciwieństwie do spektaklu, który uważano za „błahy i bez innowacji”^[10]. Brooks Atkinson, recenzując jej występ, pisał za pośrednictwem „The New York Timesa”, że „gra Virginię z dziecinną niewinnością i szczerością”^[12]. Z uwagi na japoński atak na Pearl Harbor, przeprowadzony 7 grudnia, przedstawienie zdjęto z afisza po trzech tygodniach^[13]. „Przed premierą nie czułam się zbyt pewnie. Byłam zdenerwowana. Ale odetchnęłam, gdy dowiedziałam się, że na widowni nie będzie ojca. Kręcił wtedy film [Sabotaż] w Hollywood” – wspominała^[10].

Po raz drugi wystąpiła na scenie w 1944, w wieku szesnastu lat. Zagrała w broadwayowskiej komedii Violet, będącej adaptacją cyklu opowiadań o młodej pannie Majsterklepce^[14] autorstwa Whitfielda Cooka^[15]. Premiera miała miejsce w nowojorskim Belasco Theatre, jednak krytyczne recenzje – Violet określano jako „nad wyraz przygnębiającą komedię” – spowodowały zdjęcie sztuki z afisza po dwudziestu trzech przedstawieniach^[15][16].

Ukończywszy w 1947 Marymount High School, mając aktorskie ambicje, przeniosła się do Londynu, gdzie od 1948 do 1950 studiowała na Royal Academy of Dramatic Art (RADA)^[17][18]. W 1950 zadebiutowała w filmie fabularnym Trema, reżyserowanym przez jej ojca. Otrzymała drobną rolę Chubby Bannister, przyjaciółki Evy Gill (Jane Wyman)^[19]. Hitchcock w żartobliwym tonie przyznawał: „Chcę sprawdzić, czy nauczyła się czegoś na studiach i czy warto było na to wydawać pieniądze”^[20]. W tym samym roku zagrała w dramacie historycznym The Mudlark (reż. Jean Negulesco) z głównym rolami Aleca Guinnessa i Irene Dunne^[21].

Rok później otrzymała angaż do psychologicznego dreszczowca noir Nieznajomi z pociągu, również reżyserowanego przez Hitchcocka. Wcieliła się w postać Barbary, młodszej siostry Anny Morton (Ruth Roman). W ocenie Patricka McGilligana była to „najbardziej złożona postać, jaką córka Hitchcocka zagrała w filmie swojego ojca, została ukazana jako wesoła miłośniczka zbrodni”^[22]. Mimo że Hitchcock wymyślił postać Barbary specjalnie z myślą o córce (nie występuje ona w książce autorstwa Patricii Highsmith z 1950, na podstawie której zrealizowano film), to musiała ona uczestniczyć w castingach do produkcji ojca, podobnie jak i inni aktorzy, oraz traktowano ją na planie bez żadnych przywilejów^[22]. Wspominając pracę nad filmem przyznawała: „Na planie [ojciec] dawał mi polecenia i zachowywał się bardzo krytycznie. Mogłabym równie dobrze nazywać się Jane Jones, a nie Patricia Hitchcock”^[b][24].

W latach 50. występowała też w radiu i telewizji, pojawiając się w takich programach, jak Suspense, The Life of Riley, sitcomie My Little Margie oraz w jednym z odcinków Playhouse 90, reżyserowanym przez Johna Frankenheimera. Miała otrzymać rolę w serialu komediowym stacji NBC The Robert Cummings Show (dostała ją Ann B. Davis), lecz plany te przerwała ciąża^[25]. W latach 1955–1960 pojawiła się gościnnie w dziesięciu odcinkach serialu kryminalnego Alfred Hitchcock przedstawia. Jak twierdziła, „potrzebowali dziewczyny z angielskim akcentem”^[25]. W 1956, będąc już mężatką, wystąpiła w roli damy dworu w dramacie religijnym Dziesięcioro przykazań (reż. Cecil B. DeMille)^[26].

Cztery lata później po raz trzeci zagrała u ojca, w dreszczowcu psychologicznym Psychoza. Wcieliła się w rolę Caroline, rozgadanej współpracownicy Marion Crane (Janet Leigh) (postać Caroline nie występowała w powieści Roberta Blocha z 1959)^[27]. Otrzymywała 500 dolarów dziennie, z gwarancją dwudniowej pracy^[20].

W 1975 wystąpiła u boku Barbary Baxley i Cloris Leachman w filmie telewizyjnym Ladies of the Corridor (reż. Robert Stephens), emitowanym w stacji PBS. Rok później zagrała w telewizyjnej wersji Six Characters in Search of an Author (reż. Stacy Keach)^[28]. Ostatni raz na ekranie pojawiła się w 1978, występując w produkcji Skateboard (reż. George Gage)^[28].

Po zakończeniu kariery aktorskiej

W 1984 przekazała Margaret Herrick Library w Beverly Hills w stanie Kalifornia dokumentację ojca, jego zdjęcia, pamiątki oraz materiały produkcyjne^[28]. Zajmowała się również recenzjami książek poświęconych jej ojcu. Publicznie skrytykowała biografię pióra Donalda Spoto – Alfred Hitchcock: The Dark Side of Genius z 1980, w której autor przedstawił reżysera jako „makabrycznego żartownisia, przerażone dziecko i tyrańskiego artystę”. Współpracownicy Hitchcocka i ludzie znający go osobiście wyrażali swoje oburzenie. Patricia Alma O’Connell uznała, że „Spoto przekręcił fakty”^[29].

W 2000 była współproducentem krótkometrażowego filmu dokumentalnego The Man on Lincoln’s Nose (reż. Daniel Raim)^[30]. W 2002 dostarczyła rodzinne zdjęcia oraz napisała przedmowę do książki Footsteps in the Fog: Alfred Hitchcock’s San Francisco autorstwa Jeffa Krafta i Aarona Leventhala^[31]. Rok później O’Connell opublikowała wspólnie z Laurentem Bouzereau biografię swojej matki – Alma Hitchcock: The Woman Behind the Man, która ukazała się nakładem wydawnictwa Berkley Books^[31][32].

Śmierć

Patricia Alma O’Connell zmarła 9 sierpnia 2021 w swoim domu w Thousand Oaks w stanie Kalifornia w wieku 93 lat. Informację o jej śmierci podała najmłodsza córka Kathleen „Katie” O’Connell-Fiala^[25][33]. Druga z córek, Teresa „Tera” Carrubby, przyznała, że jej matka zmarła we śnie z przyczyn naturalnych, dodając: „Zawsze była naprawdę dobra w ochronie spuścizny moich dziadków i upewnianiu się, że zawsze będą pamiętani”^[31]. Została pochowana na cmentarzu Valley Oaks Memorial Park w Westlake Village w Kalifornii^[34].

17 stycznia 1952 wyszła za mąż za Josepha E. O’Connella Jr., pochodzącego z Newton w stanie Massachusetts absolwenta prywatnej szkoły średniej Georgetown w Garrett Park w Maryland, który służył w United States Navy (USN) w czasie II wojny światowej^[35]. O’Connell Jr. sprawował też funkcję skarbnika Thomas Dalby Corporation w Watertown w Massachusetts^[36]. Był on wnukiem stryjecznym późniejszego kardynała, arcybiskupa Bostonu^[36]. Uroczystości weselne odbyły się kaplicy Najświętszej Marii Panny w Katedrze Świętego Patryka w Nowym Jorku^[37]. Po ślubie wydano przedpołudniowe przyjęcie na górnym tarasie hotelu St. Regis^[37]. Hitchcock usiłował przekonać zięcia do pracy w przemyśle filmowym, lecz bez skutku^[36]. Mieli trzy córki: Mary Almę Stone (ur. 17 kwietnia 1953), Teresę „Tere” Carrubby (ur. 2 lipca 1954) oraz Kathleen „Katie” Fialę (ur. 27 lutego 1959)^[36][38]. Pozostali małżeństwem przez ponad czterdzieści lat, do śmierci męża, który zmarł na atak serca w 1994^[39].

Od dzieciństwa jej pasją, którą zaszczepiła w niej matka, była jazda konno. Uprawiała ją, dopóki stan zdrowia jej na to pozwalał^[39].

W rozmowie z dziennikiem „The Guardian” z okazji setnej rocznicy urodzin swojego ojca (1999), przyznała: „Miałam całkowicie normalne życie. Moi rodzice byli zwykłymi ludźmi. Wiem, że wiele osób twierdzi, że mój ojciec musiał mieć mroczną wyobraźnię. Cóż, nie miał. Był genialnym filmowcem i wiedział, jak opowiadać historię, to wszystko”^[39].

W 2018 jej dom spłonął w wyniku niszczycielskiego pożaru Woolsey w południowej Kalifornii^[33].

Radio

Telewizja

Scena

• Peter Ackroyd: Alfred Hitchcock. Jerzy Łoziński (tłum.). Zysk i S-ka, 2017. ISBN 978-83-65521-79-8. (pol.).
• Gene Adair: Alfred Hitchcock: Filming Our Fears. Oxford University Press, 2002. ISBN 978-0195119671. (ang.).
• Michelangelo Capua: Jean Negulesco: The Life and Films. McFarland & Company, 2017. ISBN 978-1476666532. (ang.).
• Krzysztof Loska: Hitchcock – Autor wśród gatunków. Wydawnictwo Rabid, 2002. ISBN 978-83-88668-42-5. (pol.).
• Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
• Stephen Rebello: Alfred Hitchcock. Nieznana historia Psychozy. Jarosław Rybski (tłum.). SQN, 2013. ISBN 978-83-63248-70-3. (pol.).
• Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).

• Patricia Hitchcock w bazie IMDb (ang.)
• Patricia Hitchcock w bazie Filmweb