Rocco Siffredi

Urodził się w skromnej rodzinie rzymskokatolickiej jako piąte z sześciorga dzieci Carmeli (zm. 15 marca 1991 na marskość wątroby spowodowaną nie zdiagnozowanym i nie leczonym zapaleniem wątroby od czasu wojny)^[18], gospodyni domowej, i Gennaro Tano (ur. 1924, zm. 15 lipca 2012)^[19], pracownika robót publicznych w mieście. Jego dziadek był hodowcą byków rozpłodowych^[20]. Miał czterech braci – Claudio, Giorgio, Armando i Antonio – oraz siostrę Mirellę^[21]. W 1971 jego starszy brat Claudio zmarł w wieku 12 lat, przyczyną śmierci był atak padaczki^[22]. Rocco był ministrantem w miejscowej parafii rzymskokatolickiej pod wezwaniem św. Józefa^[23]. Jego matka chciała, by został księdzem^[24]. W szkole był nieśmiały, ale nie zamknięty w sobie. Przez pięć lat uczęszczał do technikum elektronicznego. Stracił dziewictwo w wieku 13 lat z 25–latką^[25]. W okresie dojrzewania był czytelnikiem „Supersex”, powieści fotograficznej, w której jego idol, Gabriel Pontello^[26], grał kosmitę, który uprawia seks z Ziemianami. Miał tylko jedno wydanie magazynu; znalazł go leżącego na ulicy, ukrył w piwnicy i oglądał każdego popołudnia, kiedy wracał ze szkoły. W wieku 16 lat w tygodniu uczył się, a w weekendy sprzątał miejską plażę, a to, co zarobił, oddawał matce; dołączył do załogi statku, na którym zajmował się wszystkim, od pracy na pokładzie po gotowanie^[27].

Mając 17 lat wyjechał do Paryża, do swojego starszego brata Armando Edoardo. Tam zgłosił się do marynarki handlowej^[28]. Był kelnerem w pizzerii Pizza Pino na Polach Elizejskich, a następnie pomagał swojemu bratu w pracy w sieci restauracji Casa Nostra, naprzeciwko Wieży Eiffla^[29]. Dorabiał również w dyskotekach i domach publicznych. W wieku dwudziestu lat przeżył poważny wypadek na rowerze^[20]. Stał się stałym bywalcem paryskiego klubu 106 dla swingersów, gdzie wśród gości rozpoznał aktorów takich jak Gérard Depardieu i Michel Blanc^[27].

Początki kariery

W 1985 w klubie Les Chandelles poznał aktora, reżysera, producenta porno Leonardo Codazzo^[30][31]. Wkrótce został przedstawiony producentowi Markowi Dorcelowi i reżyserowi Michelowi Ricaudowi^[32][33][34], którzy obsadzili go w roli Franka w filmie Vidéo Marc Dorcel (VMD) Uwaga dziewczyny... (Attention fillettes..., 1987), w którym uprawiał seks analny^[5]. W Pięknej miłości (Belle d’Amour, 1989) wystąpił jako Maxim, klient burdelu^[35]. Gabriel Pontello zaangażował go do roli fotografa w filmie dla dorosłych Vidéo Marc Dorcel Urzekające modelki (Mannequins Envoutants/Piege A filles/Snatch Shots, 1989) u boku Christopha Clarka.

Przez jakiś czas mieszkał w Margate ze swoją partnerką Tiną Louise Germaine, brytyjską modelką. Porzucił wówczas branżę porno i przeniósł się do Londynu, gdzie rozpoczął karierę jako model, pracując dla agencji Garwin. Pod koniec romansu z Tiną powrócił do biznesu po dwóch latach z pomocą aktorki porno Teresy Orlowski.

Jego pierwszym włoskim filmem była Fantastica Moana (1987) w reżyserii Riccardo Schicchi z Moaną Pozzi, Christophem Clarkiem i Gabrielem Pontello. Wyróżniał się wśród innych odtwórców ról erotycznych wielkością penisa (w stanie wzwodu ok. 24 cm długości i 6 cm grubości)^{[6][7][8][36]}. Intensywność jego scen w filmach, jego atletyczna budowa ciała, a także jego seksualne praktyki sprawiły, że Rocco zyskał międzynarodowe uznanie w opinii publicznej, szczególnie we Włoszech^[37].

Siffredi zaczął występować zarówno w pornografii opartej na fabule, jak i w stylu gonzo, ze stylami seksu od zwykłego do ekstremalnego^[38]. Występy Siffrediego obejmujące seks analny, anilingus, facesitting, ass to mouth a także ostry seks oraz jego psychologiczna intensywność i atletyzm przyniosły mu uznanie i ostatecznie kult^[38].

W 1993 zadebiutował jako reżyser i producent z własną firmą produkcyjną Rocco Siffredi Produzioni. W 1995 zdobył nagrodę Hot d’or dla najlepszego nowego reżysera^[39].

Kariera w Stanach Zjednoczonych

W 1990 przeniósł się do Los Angeles. Jego przyjaciel z dzieciństwa, Marco Pe, zapoznał go z reżyserem Johnem Leslie, który wyznaczył go do roli Michaela w Klątwie kobiety-kota (Curse of the Cat Woman, 1991), a następnie do roli Reynaldo w dramacie fantasy Kameleony (Chameleons, 1992). W Przygodach Mikki Finn (The Adventures of Mikki Finn, 1991) pojawił się jako włoska gwiazdor rocka.

W 1991 w Las Vegas otrzymał swoją pierwszą nagrodę AVN Award w kategorii „Najlepsza scena seksu grupowego – wideo”^[40] w Evil Angel Productions Buttman’s Ultimate Workout (1990) w reż. Johna Stagliano, który zaangażował go do roli Dario w Tańcu twarzy (Face Dance, 1992), uhonorowanej AVN Award w kategorii „Najlepszy film” i XRCO Hall of Fame.

W 2000 zdobył nominację do AVN Award w kategorii „Wykonawca roku”^[41]. Za rolę Narciso Nunzio w dramacie fantasy Vivid Cesarz (Emperor, 2006) w reż. Paula Thomasa był nominowany do AVN Award w kategorii „Najlepszy aktor filmu pełnometrażowego” i XRCO Award w kategorii „Najlepszy aktor”.

W maju i czerwcu 2017 zdobył największą popularność w Nowym Jorku^[42]. Zwyciężył w rankingu Adult Entertainment Broadcast Network „gwiazdorów porno lata 2019”^[43]. 15 stycznia 2021 został nagrodzony podczas ceremonii wręczenia Xbiz Awards 2021 w Los Angeles za „Najlepszą scenę seksu”, którą zagrał wraz z amerykańską aktorką Jane Wilde w filmie fabularnym Rocco’s Back to America for More Adventures (2020)^[44], a 23 stycznia 2021 zdobył AVN Award w kategorii „Najlepsza scena seksu analnego” w Rocco’s Back to America for More Adventures (2020) z Jane Wilde i „Wykonawca zagraniczny roku”^[45].

W 2019 otrzymał dziewięć nominacji do AVN Award, w tym dwie w kategorii „Najlepsza scena seksu grupowego w zagranicznej produkcji” w Teens vs. MILFs 7 (2018) z Kirą Thorn, Juanem Lucho i Isabellą Lui oraz Rocco: Sex Analyst 3 (2018) z Canelą Skin i Megan Inky^[46], a także „Zagraniczny wykonawca roku”^[46], „Zagraniczny reżyser roku”^[46], „Najlepszy film typu dorosła kobieta/młoda dziewczyna”^[46] – I Teens vs MILFs 8 (2018), „Najlepsza scena seksu analnego”^[46] w I Am Angela (2018) z Angelą White, „Najlepsza orgia/film gang bang”^[46] w Rocco Siffredi Hard Academy 3 (2018), „Najlepsza kontynuowana seria”^[46] – Rocco’s Intimate Castings (2018) oraz „Najlepszy zagraniczny film pełnometrażowy/Antologia filmowa” – Rocco’s Abbondanza 6 (2018)^[46]. W kwietniu 2018 został opisany na łamach magazynu „Cosmopolitan”^[47]. i zwyciężył w rankingu Top 10 najpopularniejszych i najlepszych gwiazdorów porno 2019 przeprowadzonym przez portal RedBled.com^[48].

Rozwój kariery w Europie

Najważniejsze europejskie firmy produkcyjne zaoferowały mu role w produkcjach wysokobudżetowych. W Rzymie Alessandro Perrella zaangażował go do Dzikiej atrakci (Wild Attraction, 1992), gdzie jako włoski malarz romansował z żoną amerykańskiego dyrygenta. Wystąpił jako Rocco Legros w filmie Alexa Renzy Gran Prix Australia (1992). We włoskim dreszczowcu erotycznym Silvio Bandinellego Bassi istinti (1992), nawiązującym do kultowego filmu Paula Verhoevena Nagi instynkt, pojawił się jako Roberto Onorati. Jako reżyser rozpoczął pracę od włoskiej produkcji Prawdziwe opowieści Rocco (Rocco e le storie vere, 1993).

Niemiecki reżyser Walter Molitor (Moli) wybrał go jako tytułowego protagonistę do Dr Rocco Mr. Sodo (Das Monster & die Schönen, 1992), parodii powieści Roberta Louisa Stevensona Doktor Jekyll i pan Hyde, jako doktora Henry’ego w pastiszu baśni Piękna i Bestia – Das Monster & die Schönen (1992) i tytułowego Doriana Graya w Lustrze pożądania (Spiegel der Lüste, 1992) i Erotic Dorian Gray (Bidnis der Leidenschaft, 1998), zainspirowanym powieścią Oscara Wilde’a Portret Doriana Graya. Był także Giacomo Casanovą w serii filmów Freda J. Lincolna Casanova (1993-1994).

W wysokobudżetowych filmach kostiumowych porno z fabułą Joego D’Amato^[49] zagrał Tarzana w Tarzan-X: Shame of Jane (1994), markiza de Sade w Marquis de Sade (1994), Marca Polo w Marco Polo: La storia mai raccontata (1994), torreadora Antonia Guerrero w Torero (1996), Rocky’ego w Bokser (Rocco – The Italian Stallion, 1997) i Rocco e i mercenari (1999), Dutcha Fergusona w porno westernie Calamity Jane (1998) oraz kowboja Rocky’ego w dwuczęściowym westernie porno Bandyci (Rocco e i magnifici 7, 1998; Rocco e i mercenari, 1999) na motywach Siedmiu wspaniałych. U czeskiej reżyserki Ivany Mattei został obsadzony w filmie kostiumowym fantasy Bohem Production Nieśmiertelna (The Immortal, 2000), którego akcja toczy się w XVIII wieku.

Realizował serie filmów w stylu gonzo Animal Trainer, Rocco's True Anal Stories, Rocco’s Dirty Dreams, Rocco Initiations i Puppet Master na Węgrzech (Budapeszt stał się siedzibą firmy Rocco Siffredi Produzioni), Pradze, Madrycie, Barcelonie, Ibizie, Paryżu, Londynie, Montrealu, Rosji, Włoszech, Brazylii, Los Angeles, Kenii, Australii i Filipinach oraz różnych wschodnioeuropejskich krajach, w tym w Polsce – Rocco Invades Poland (2000) ze scenami sadomasochistycznymi, takimi jak uległość, głębokie gardło, rimming, plucie i bicie.

Od 9 do 12 września 2018 w Berlinie był gospodarzem gali pierwszej edycji nagród Xbiz Europa^[50][51][52]. W lutym i marcu 2019 jego autorskie produkcje były najchętniej oglądane wśród filmów porno w Wielkiej Brytanii^[53].

Obecność w kulturze masowej

W grudniu 1990 pojawił się na okładce amerykańskiej edycji miesięcznika dla pań „Playgirl”^[54], a w marcu 1991 w niemieckiej edycji „Playgirl”^[55]. W 1999 pozował nago do francuskiej reklamy gry wideo TrickStyle, wydanej na konsolę Sega Dreamcast^[56].

Catherine Breillat powierzyła mu rolę Paolo, którego główna bohaterka poznaje w barze w kontrowersyjnym dramacie erotycznym Romans X (Romance X, 1999)^[57].

Zagrał postać Antochta we włoskim dreszczowcu Marii Martinelli Miłość ekstremalna (Amore Estremo, 2001)^[58], a także w kontrowersyjnym dramacie Catherine Breillat Anatomia piekła (Anatomie de l'enfer/Anatomy of Hell, 2004).

Jego pasją stał się motocross^[59], co ujawnił w produkcji Rocco: Super Moto Hard (2002). W kwietniu 2004 trafił na okładkę francuskiego magazynu „Têtu”^[60]. We wrześniu 2006 ukazała się autobiografia pt. Io, Rocco (wyd. Mondatori)^[59].

W maju 2007 w salonie Pitti Uomo we Florencji zaprezentował swoją kolekcję ubrań pt. „Rocco”. Była to linia dżinsów, t-shirtów i ubrań na chwile relaksu^[61].

W Castiglione delle Stiviere reklamował chipsy “Amica Chips” (2006)^[62] z Ornellą Muti (2014)^[63][64].

Współpracował z kontrowersyjnym fotografem Terrym Richardsonem^[65], a jego zdjęcia ukazały się w książce Purple Sexe #9 (wyd. Purple Institute, Paryż 2008)^[66][67].

Znalazł się też w obsadzie komedii włoskiej Wesele w Paryżu (Matrimonio a Parigi, 2011) jako François^[68]. Pracował także jako statysta w serialach telewizyjnych, w tym I Cesaroni 5 (2012).

14 lutego 2013 był honorowym gościem koncertu „Campioni – Sanremo Story” 63. edycji Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, uczestnicząc w występach gościnnych grupy Elio e le Storie Tese z piosenką „Un bacio piccolissimo”^[69]. 20 kwietnia 2013 został mianowany „Honorowym Ambasadorem Wenus” przez zrzeszenie studenckie Goliardia Excelsa Neptuni Balla. W listopadzie 2013 prowadził program Cielo Ci pensa Rocco^[70][71]. Podczas Mistrzostw świata w piłce nożnej 2014 nakręcił reklamę prezerwatyw^[59].

Był jednym z rozbitków z pierwszej edycji reality show L’isola dei famosi (Survivor, 2015), gdzie spędził dwa miesiące na wyspie i zajął piąte miejsce^[72]. W 2015 wziął udział w programie L’isola dei famosi 10 z włosko-francuską aktorką Catherine Spaak i Fanny Negueshą, byłą dziewczyną piłkarza Mario Balotelliego^[73].

W czerwcu 2016 trafił na okładkę i siedem stron specjalnego wydania francuskiego magazynu „Le Monde”^[74]. W lipcu 2016 wystąpił ze swoją rodziną w programie La 5 Casa Siffredi^[75]. Był też na okładce magazynów takich jak francuski „Têtu” (luty 2004) i londyński „Buffalo Zine” (Nr 9/2019)^[76].

5 września 2016 na Festiwalu Filmowym w Wenecji miała miejsce premiera filmu dokumentalnego Rocco (2016)^[77] w reż. Thierry’ego Demaizière i Albana Teurlai.

Wziął udział w spocie reklamowym włoskich materacy termoelastycznych i piankowych Box Mistral „Lasciati sedurre” (Pozwól się uwieść, 2018) i bokserek „VMan” (2019)^[78], a w 2021 reklamował czekoladki „Soffoconi” produkowane przez cukiernię w Foligno^[79].

Wiosną 2019 odbył tournée z monodramem Ostatni samuraj (l’Ultimo Samurai) autorstwa Fabrizio Testini, Dario Vergassola i Giovanniego Tamburrino, w reżyserii Claudio Gnomusa. Zagrał na włoskich scenach takich jak Teatro Golden w Palermo, Teatro Metropolitan w Katanii, Teatro Galleria w Legnano i Teatro Verdi w Montecatini Terme. W kwietniu 2019 wraz z synami wziął udział w sesji zdjęciowej dla londyńskiego magazynu „Buffalo Zine”^[80]. W 2020 w Teatr Ariston w San Remo zrealizowano sztukę Autentico (premiera: 6 marca 2021), której był współautorem z Luciano Melchionną^[81][82]. Wystąpił jako uwiedziony i opuszczony bandyta w teledysku piosenkarki Lialai do piosenki „Kill Me“ (2021)^[83][84].

28 kwietnia 2021 nakładem włoskiego wydawnictwa Mondadori ukazała się książka Sex Lessons (Lekcje seksu) autorstwa Rocco Siffrediego^[85], który opowiedział o jej treści na łamach włoskiej edycji „Vanity Fair”^[86]. We wrześniu 2021 włoska edycja magazynu „Wired” wypuściła na rynek europejski napój energetyzujący Rocco Energizer^[87].

Jesienią 2022 ujawniono, że w Rzymie rozpoczęły się zdjęcia do filmowej adaptacji jego życia. Serial Netflixa składa z siedmiu odcinków i nosi tytuł Supersex, a w roli głównej został obsadzony Alessandro Borghi^[88].

28 grudnia 2022 otrzymał nagrodę zasłużony dla miasta Ortona, co wywołało sporo kontrowersji^[89][90][91]. W czerwcu 2023 wystąpił jako model podczas pokazu kolekcji marki Dsquared2 wiosna/lato 2024 na targach odzieżowych w Mediolanie^[92][93].

Przez trzy lata był związany z modelką i aktorką angielską Louise Germaine. 14 maja 1993 na gali wręczenia nagród Hot Vidéo festiwalu filmów erotycznych w Cannes, gdzie Rocco był nominowany za rolę Doriana Graya w Portrait Passion (1992, Euro Vidéo), poznał swoją przyszłą żonę, Rosę Caracciolo (ur. 29 czerwca 1972 w Budapeszcie jako Rózsa Tassi^[94][95][96]), byłą węgierską modelkę, którą w 1990 fotograf zgłosił do konkursu piękności Miss Węgier, który wygrała^[37][97]. Później wystąpili razem w kilku produkcjach pornograficznych, m.in. w parodiach filmów: Tarzan-X: Shame of Jane (1994), Marquis de Sade (1994), Bodyguard (Il Guardaspalle, 1995), Hamlet: Dla miłości Ofelii (X Hamlet, 1995) i Rocco: Lo Stallone Italiano 2 – La sfida (1997)^[98]. Z żoną pojawił się także w reklamie telewizyjnej dla 48248, serwis SMS. Mają dwóch synów: Lorenzo (ur. 16 kwietnia 1996)^[23] i Leonardo (ur. 5 października 1999)^[99][100].

W czerwcu 2004 zadeklarował, że chce zakończyć grę w filmach porno i skupić się na reżyserii i produkcji. Przyczyną tego były jego dzieci, powiedział wtedy: „Moje dzieci dorastają, nie mogę już dłużej mówić „tato idzie do pracy zarobić pieniądze dla rodziny”, one chcą wiedzieć więcej”^[101]. Siffredi walczył z uzależnieniem od seksu i na kilka dni znikał z domu, aby uprawiać seks; w tym z prostytutkami, starszymi kobietami, transkobietami i mężczyznami^[102]. Powrócił do grania w branży pornograficznej w 2007, biorąc udział między innymi w takich produkcjach, jak Briana loves Rocco, Rocco's Dirty Dreams 5. Po jego decyzji, aby powrócić do kariery ekranowej w przemyśle pornograficznym w 2009, Siffredi opowiadał: Rozmawiałem z żoną i powiedziała, że to jest tylko mój problem, a nie jej i chłopców^[103]. Powiedziała też: „To ty postanowiłeś z tym skończyć, nigdy cię o to nie prosiliśmy. Jeśli więc chcesz wrócić, po prostu wróć”^[104].

W reality show L’Isola dei Famosi (Celebrity Island, 2015) opowiadał o swoim uzależnieniu od seksu^[105]. Przyznał, iż prosił Boga o pomoc^[106][107]. „Jestem osobą, której płacono za to, by była tym, kim chce. Zapłaciłem za to własnym istnieniem. Jako dziecko śniłem o diable. Mówiłem mu: uczyń mnie sławnym, a kiedyś ci za to zapłacę. Moim diabłem jest moja seksualność. Były momenty gdy myślałem o ciemności, o prawdziwej autodestrukcji. Gdy pociąga cię pustka, seksualność, która nie istnieje, obrazy, które u innych wywołują mdłości, wiesz, że coś jest nie tak. Gdy tracisz kontrolę, prowadzi to do chaosu.” – mówił w filmie dokumentalnym Rocco (2016) dostępnym na Netflixie^[108]. We wrześniu 2017 w programie radiowym Radio 24 La Zanzara dokonał Coming outu i ujawnił, że jest osobą biseksualną i uprawiał seks z mężczyznami: „Mam wszystko..., mężczyzn, kobiety, shemale”^[109].

Jego kuzyn, Gabriel Zéro (właśc. Gabriele Galetta), w latach 1988–2018 był wieloletnim asystentem i współpracownikiem Siffrediego, pracował jako wykonawca, scenarzysta i reżyser filmów porno. Był żonaty z Nayeli, z którą miał córkę Norę i syna Ryana^[110]. Zmarł 2 marca 2020 na zawał serca w swoim domu w Villa San Tommaso w Ortonie w regionie Abruzja, w wieku 58 lat^[111].

Pod koniec października 2020 poinformował, że on, żona, synowie, pokojówka i kierowca są zarażeni koronawirusem SARS-CoV-2^[112].

• Patrizia D’Agostino: Rocco Siffredi. Il mito di un uomo italiano. Castelvecchi Editore, 1998. ISBN 978-88-8210-106-0.
• Rocco Siffredi: Io, Rocco. Arnoldo Mondadori Editore, 2006. ISBN 978-88-04-55995-5.
• Rocco Siffredi: Sex Lessons. Arnoldo Mondadori Editore, 2021. ISBN 978-88-04-72933-4.

W 2021 w Teatrze Polskim w Bydgoszczy miała miejsce premiera spektaklu Porno w reż. Jana Jelińskiego, gdzie rolę Rocco Siffrediego zagrał Michał Surówka^[169].

• Rocco Siffredi w bazie Notable Names Database (ang.)
• Rocco Siffredi w bazie Filmweb
• Rocco Siffredi w Internetowej Bazie Filmowej (fdb.pl)