Viswanathan Anand

Znany w świecie szachowym pod imieniem Vishy i przydomkiem „Tygrys z Madrasu”^[5], swój pierwszy sukces na arenie międzynarodowej osiągnął w 1987 roku w Baguio, zdobywając tytuł mistrza świata juniorów. Rok później otrzymał tytuł arcymistrza. Z początkiem lat 90. zadomowił się w szachowej czołówce światowej po wygraniu kilku prestiżowych turniejów. Największym jego ówczesnym osiągnięciem było zwycięstwo w 1992 roku turnieju w Reggio Emilia, w którym w pokonanym polu pozostawił dwóch wówczas najsilniejszych szachistów globu – Garriego Kasparowa i Anatolija Karpowa. W tym, jak i w kolejnym, 1993 dwukrotnie podzielił I miejsca w memoriałach Maxa Euwego w Amsterdamie. Dał się poznać jako błyskotliwy szachista, a jego charakterystyczną cechą było niezwykle szybkie rozgrywanie partii.

W 1995 rozegrał mecz przeciwko Kasparowowi o mistrzostwo świata pod egidą Stowarzyszenia Zawodowych Szachistów (PCA). Mecz odbył się w World Trade Center w Nowym Jorku. Po początkowej serii ośmiu remisów wygrał jedną partię, lecz z następnych pięciu przegrał aż cztery, tym samym poniósł porażkę w całym meczu w stosunku 7½ – 10½^[6].

W 1997 wystąpił w Groningen w pierwszych mistrzostwach świata rozgrywanych systemem pucharowym. W turnieju głównym okazał się najlepszy w finale pokonując Michaela Adamsa, a następnie zmierzył się w styczniu 1998 w Lozannie z Anatolijem Karpowem w meczu o mistrzostwo świata. Spotkanie przegrał w 3 – 5 i zdobył tytuł wicemistrza świata^[7].

W 2000 zdobył tytuł mistrza świata, triumfując w turnieju rozegranym systemem pucharowym według przepisów FIDE. W finale rozegranym w Nowym Delhi pokonał bez porażki Aleksieja Szyrowa, wygrywając trzy partie i remisując jedną^[8]. W kolejnych mistrzostwach, rozegranych na przełomie 2001 i 2002 roku w Moskwie, awansował do półfinału, w którym uległ Wasilijowi Iwanczukowi^[9]. W 2005 podzielił w San Luis II-III miejsce w kolejnym turnieju o mistrzostwo świata^[10].

W styczniu 2000 roku zwyciężył w bardzo silnie obsadzonym turnieju błyskawicznym Plus GSM World Blitz Chess Cup w Warszawie^[11]. W październiku 2003 roku w Cap d’Agde po raz pierwszy zostały rozegrane mistrzostwa świata w szachach aktywnych (na rozegranie partii zawodnicy mieli 25 minut z dodawanym czasem 10 sekund po każdym posunięciu). Wygrał turniej (w finale pokonując Władimira Kramnika), wyprzedzając dziesięciu szachistów z pierwszej dwunastki listy rankingowej FIDE^[12].

W latach 1984–2006 siedmiokrotnie reprezentował swój kraj na szachowych olimpiadach. Na swoim koncie posiada srebrny medal, który otrzymał w roku 2004 za uzyskanie drugiego najwyższego wyniku rankingowego^[13].

Do najważniejszych indywidualnych sukcesów należą zwycięstwa w turniejach elity w Wijk aan Zee (w latach 2003, 2004 i 2006 – wspólnie z Weselinem Topałowem), Dortmundzie (2004 – wspólnie z Arkadijem Naiditschem) oraz Morelii i Linares (2007^[14] i 2008^[15]), jak również siedmiokrotnie (1996, 1999, 2000, 2001, 2005, 2006, 2007) w León.

Od początku lat od lat 90. utrzymuje się w ścisłej czołówce światowej. Cieszy się niezwykłą popularnością w swoim kraju, podobną do sławy mistrzów krykieta. Jego pozycja w światowych szachach przyczyniła się do znacznego wzrostu popularności współczesnych szachów w Indiach.

W 2007 po raz drugi swojej karierze został mistrzem świata, zwyciężając w rozegranym w Meksyku turnieju z udziałem ośmiu zawodników. Jako jedyny nie przegrał w nim partii, wygrał cztery i z wynikiem 9 pkt (z 14 możliwych) wyprzedził Władimira Kramnika i Borysa Gelfanda^[16]. W 2008 obronił w Bonn tytuł, pokonując Władimira Kramnika w stosunku 6½ – 4½.

W maju 2010 pokonał w Sofii pretendenta i byłego mistrza świata Bułgara Weselina Topałowa w stosunku 6½ – 5½^[17]. W 2012 obronił tytuł mistrza świata, pokonując w Moskwie Borysa Gelfanda w stosunku 8½ – 7½^[18]. 22 listopada 2013 roku po przegranym w stosunku 3½: 6½ meczu w Ćennaj utracił tytuł na rzecz Magnusa Carlsena^[19]. W 2014 zwyciężył w rozegranym w Chanty-Mansyjsku turnieju pretendentów, zdobywając prawo do udziału w meczu o mistrzostwo świata z Magnusem Carlsenem^[20]. W meczu tym uległ Norwegowi w stosunku 4½: 6½, nie odzyskując tytułu mistrza świata^[21].

Jest ambasadorem World Wide Fund for Nature^[22].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 marca 2011, z wynikiem 2817 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na światowej liście FIDE^[23].

• Order Padma Vibhushan – dwukrotnie (2008^[24] i 2009^[25])
• Order Padma Bhushan (2001)
• Order Padma Shri (1988)^[26]

Ponadto, w 1985, został uhonorowany nagrodą Arjuna Award^[27].

• ChessBase Megabase 2008
• Individual Calculations: Anand, Viswanathan (ang.)
• Anand – Carlsen 2013, Anand’s previous world championship victories (ang.)

• Viswanathan Anand – wybrane partie szachowe (ang.)
• Viswanathan Anand – profil na stronie FIDE (ang.)
• World Champion Vishy Anand turns forty (ang.)
• Vishy Anand: a passionate portrait | part 1 | part 2 (ang.)