Search

Wikipedysta:Vles1/Sprawy karne współpracowników Julii Tymoszenko

< Wikipedysta:Vles1

Sprawy karne współpracowników Julii Tymoszenko — sprawy karne, założone na Ukrainie od maja 2010 roku przeciwko współpracownikom Julii Tymoszenko.

Głównym zarzutem wobec aresztowanych jest nadużycie władzy i przekroczenie służbowych uprawnień[1][2][3]; a jednocześnie Prokuratura Generalna Ukrainy nie ujawniła żadnych dowodów w sprawach [4][2][3]. Zwolennicy Julii Tymoszenku [kto?] złożyli protesty do Unii Europejskiej i zwrócili się o interwencję do USA[5][6]{{r|11-10-2011-usa}, Rosji[7], organizacji ochrony praw człowieka (Freedom House[8], Transparency International) argumentując, iż działania służb ukraińskich maja podłoże polityczne [9][10][8]. Z taką ocena nie zgadzają się przedstawiciele "Partii regionów" i Prokuratura Ukrainy [11]

Budynek "Gabinetu ministrów Ukrainy"
"Podatkowy Majdan" (Kijów), 29 listopada 2010

Współpracownicy Tymoszenko wobec których wszczęto sprawy karne od 2010 roku

Prześladowania na tle politycznym na Ukrainie były omawiane w prasie europejskiej, rosyjskiej a amerykańskiej jak i na samej Ukrainie[12][13][14][15][16][17][18][19][4][2][3][13][20][13].

Od maja 2010 roku, wszczęto szereg spraw karnych przeciwko Julii Tymoszenko i jej współpracownikom[9]. W październiku 2011 roku, w areszcie było kilkunastu współpracowników z "Rady Ministrów Tymoszenko"; połowa z nich przebywa w areszcie śledczym od 8 do 12 miesięcy. Oskarżeni zostali głównie o przekroczeniu służbowych uprawnień :

  1. Minister spraw wewnętrznych — Jurij Łucenko.
  2. Minister obrony — Wałerij Iwaszenko[21][22][23].
  3. Minister finansów — Bohdan Danyłyszyn[23].
  4. Minister zasobów naturalnych — Heorhij Filipchuk[15][24].
  5. Zastępca ministra sprawiedliwości — Jewhen Kornijczuk[25][26][12].
  6. Szef służby celnej Ukrainy — generał Anatolij Makarenko[27].
  7. Głowa Regionalnego Urzędu Celnego — Taras Szepitko[28][29].
  8. Kierownik Państwowego resortu Skarbu Ukrainy — Tetiana Sluz[14][18][30]
  9. zastępca kierownika resortu Skarbu— Tetiana Hrycun[18][31].
  10. ) Zastępca przewodniczącego "Naftohazu" (państwowy monopol z handlu ropą i gazem) — Igor Didenko[32]. Maria Kusznir[33] — zastępca głównego księgowego „Naftohazu“.
  11. Minister budownictwa (i były mer Lwówa) — Wasyl Kujbida[13][34][35]
  12. Gubernator (kierownik państwowej administracji) Dniepropietrowskiego obwodu ((były minister transportu i łączności) — Wiktor Bondar[12][36].
  13. Gubernator Charkowskiego obwodu Arsen Awakow[37] — prawie rok był zmuszony przebywać we Włoszech, gdzie przyznano mu azyl polityczny; i dopiero po wybraniu jego na posła parlamentu Ukrainy — wrócił do Ukrainy[38][39].

Również wszczęto sprawy karne przeciwko aktywistom „Podatkowego Majdanu 2010 roku“[40][41], który zorganizowano przez przedsiębiorców w ścisłej współpracy z Tymoszenko-BJuT. Pod koniec 2010 i na początku 2011 roku — uwięziono ośmiu[42][43][44] przedstawicieli ruchu przedsiębiorców "Wspólna sprawa", organizatorów "Podatkowego Majdanu 2010 roku" we współpracy z Tymoszenko.

12 października 2011 roku, Prokuratura Generalna Ukrainy oświadczyła o zamiarze inicjować wznowienie spraw karnych (które były zamknięte w latach 2003–2005) co do krewnych Tymoszenko (Ołeksandr Tymoszenko[23], Giennadij Tymoszenko[45]); oraz współpracowników korporacji "Jedyne energetyczne systemy" (w sprawie dostaw przez JESU materiałów budowlanych do Rosji w latach 1996–1997) : Eugeniusz Szago, Antonіna Bolura, Lidia Sokolczenko.

W Czechach mieszka Ołeksandr Tymoszenko (mąż Julii Tymoszenko), który uzyskał tam azyl na początku 2012 r.[46][23]

32) W listopadzie 2012 roku Prokuratura generalna oświadczyła o wszczęciu sprawy karnej przeciwko znanemu posłowi od BJuT Andrijowi Szkilowi[23] (Szkil był przewodnikiem UNA-UNSO i organizował protesty w marcu 2001 roku, podczas akcji "Ukraina bez Kuczmy"). W grudniu 2012 Szkil był zmuszony wyjechać do Czech[23][47].

33-35) Sprawy karne również zostały wszczęte przeciwko niektórym kandydatom od "Batkiwszczny" na stanowiska merów podczas miejscowych wyborów 2010 roku. Po wyborach samorządowych-2010 presja była wywierana na merów Zaporoża, Krzemieńczuka, Nowomoskowska (i innych), którzy zostali wybrani od "Batkiwszczny", ale ze względu na naciski wszyscy — wyszli z "Batkiwszczny" i oświadczyli, że są niezależni, ponieważ inaczej nie mogli pracować.

36-37) Sergij Własenko (główny obrońca Julii Tymoszenko w sądzie) 29 stycznia 2013 powiedział : "Rozpoczęły się represje przeciwko Jewhenii Tymoszenko, Hryhorijowi Nemyrji oraz w stosunku do mnie otwarto trzy sprawy karne"[48][49][50].

nie na temat

Oceny "spraw karnych przeciwko współpracownikom Tymoszenko" w Unii Europejskiej

13 stycznia 2011 Czechy udzieliły azylu politycznego eksministrowi gospodarki Bohdanowi Danyłyszynu.

22 czerwca 2010 (w przeddzień rozpoczęcia rozprawy sądowej w sprawie Tymoszenko) — Ambasador Wielkiej Brytanii na Ukrainie Leigh Turner — w udzielonym wywiadzie gazecie "Dzień" przestrzegł władze Ukrainy co do prześladowania opozycji:

  • "Uważnie śledzimy za rozwojem spraw karnych przeciwko byłym urzędnikom… jesteśmy zaniepokojeni domniemaniami o możliwych politycznych motywach tych spraw… Przejrzyście wyjaśniliśmy przedstawicielom ukraińskiej władzy, że każde wrażenie stosowania selektywności i nieproporcjonalności narzędzi prawa może znacznie i na dłuższy czas zaszkodzić międzynarodowej reputacji Ukrainy"[51].

Sześć rezolucji Parlamentu Europejskiego: "Sprawy Julii Tymoszenko i innych członków byłego rządu"

W latach 2010–2012 Europejski Parlament przyjął sześć[52][53][54][55][56][57] rezolucji w sprawie prześladowań karnych "rządu Tymoszenko i jej politycznych sojuszników".

9 czerwca 2011 "Europejski parlament" przyjął bardzo ważną rezolucję co do Ukrainy "Sprawy Julii Tymoszenko i innych członków byłego rządu" :

  • "Europejski parlament, biorąc pod uwagę swoje poprzednie rezolucje co do Ukrainy, w szczególności rezolucję z dnia 25 listopada 2010 roku… Biorąc pod uwagę oświadczenie swojego Prezydenta o zatrzymaniu Julii Tymoszenko 24 maja 2011 roku, biorąc pod uwagę oświadczenie przedstawiciela Wysokiego Przedstawiciela UE Catherine Ashton z dnia 26 maja 2011 w sprawie Julii Tymoszenko, biorąc pod uwagę oświadczenie Komisarza Štefana Füle po jego spotkaniu z Julią Tymoszenko 24 marca 2011…
1. Podkreśla znaczenie zabezpieczenia maksymalnej przejrzystości śledztw, prześladowania Prokuratury i sądu oraz zastrzega sprzeciw możliwości stosowania karnego wymiaru sprawiedliwości jak środka osiągania celów politycznych.
2. Zakłopotany wzrostem selektywnego prześladowania działaczy politycznej opozycji na Ukrainie oraz nieproporcjonalnością stosowanych środków, zwłaszcza w sprawie Tymoszenko i byłego ministra spraw wewnętrznych Łucenko; zwraca uwagę na to, iż Łucenko przebywa w areszcie od dnia 26 grudnia 2010 roku"[53].

25 października 2011 roku Parlament Europejski (absolutną większością; głosami pięciu frakcji z sześciu) przyjął rezolucję co do Ukrainy (trzecią w roku), w której biorąc pod uwagę oświadczenia przewodniczących Unii Europejskiej, oświadczył, że :

  • "ponieważ do kryminalnej odpowiedzialności przyciąga się coraz większa ilość urzędników administracji państwowej", Parlament Europejski "Potępia skazanie byłej premier Julii Tymoszenko (punkt 2 Rezolucji)", "Nalega na tym, że wszystkie pozwy przeciwko byłym i obecnym urzędnikom muszą przestrzegać standardy europejskie (punkt 6 Rezolucji)"[54].

Rezolucje ZPRE oraz OBWE

26 stycznia 2012 ZPRE przyjął rezolucję w sprawie "funkcjonowania instytucji demokratycznych na Ukrainie"[2]. Rezolucja zwraca uwagę na polityczny charakter spraw karnych przeciwko Tymoszenko i ministrom jej rządu (zostali wymienieni ministrowie Jurij Łucenko, Walerij Iwaszenko, Bohdan Danyłyszyn, Heorhij Filipczuk, generał Anatolij Makarenko, Jewhen Kornijczuk)[58].

12 lipca 2012 OBWE podjęło uchwałę w sprawie Ukrainy[59].

Europejski Trybunał Praw Człowieka

3 lipca 2012 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że areszt Jurija Łucenko jest bezprawny i politycznie umotywowany[60].

Oceny z Rosji

Prezydent i premier Rosji (Putin i Miedwiediew[7][61]) zrobili szereg oświadczeń o "politycznie umotywowanym procesie nad Julią Tymoszenko" : "Nie bardzo rozumiem, za co jej dali 7 lat" (Putin)[62][63]. Również 11 października 2011 roku, MSZ Rosji zrobiło oficjalne ogłoszenie (patrz strona MSZ Rosji):

  • "Nie wolno nie brać pod uwagę ten fakt, że przywódcy wielu krajów i światowe społeczeństwo postrzegają cały ten proces sądowy jako zainicjowany wyłącznie z powodów politycznych"[64].

Dyrektor "ukraińskiego wydziału Instytutu krajów WNP" (Rosyjski Państwowy Instytut WNP) Władimir Korniłow zaznaczył, że "jeśli Kijów dalej będzie ignorować opinię Unii Europejskiej, Rosji i Stanów Zjednoczonych w „sprawie Julii Tymoszenko“, może się zdarzyć, że Bruksela zacznie traktować Ukrainę jako drugą Białoruś"[65].

Oceny w USA

30 grudnia 2010 Departament Stanu USA zawiadomił ukraiński rząd o zatroskaniu sprawami karnymi przeciwko drużynie Tymoszenko, o tym, że "prześladowanie nie powinno być selektywne albo politycznie umotywowane"[6].

24 czerwca 2011 Departament Stanu USA oświadczył, że sąd nad J. Tymoszenko jest politycznie umotywowanym procesem nad przedstawicielami opozycji[66][63][67][68].

Oceny po wyroku Tymoszenko (po 11 października 2011 roku)

11 października 2011 roku (w dzień skazania Julii Tymoszenko) Administracja prezydenta USA wezwała "zwolnić J. Tymoszenko oraz innych politycznych liderów i byłych urzędników"[69][70].

W latach 2010–2013 sekretarz stanu USA Hillary Clinton stwierdziła wielokrotnie, że Stany Zjednoczone są bardzo zaniepokojone sytuacją Julii Tymoszenko[71].

13 października 2011 roku wiceprzewodniczący grupy wsparcia Ukrainy w Kongresie USA Marcy Kaptur zarejestrowała projekt rezolucji w sprawie "prześladowań lidera opozycji Julii Tymoszenko i jej współpracowników"[72].

22 września 2012 r. Senat USA uchwalił rezolucję, w której wezwał Departament Stanu USA do nałożenia sankcji na ukraińskich urzędników zaangażowanych w prześladowanie polityczne J. Tymoszenko i jej współpracowników[72].

14 lutego 2013 senator John McCain powiedział, że w Kongresie coraz częściej słychać rozmowy o możliwych sankcjach dla ukraińskich polityków : "Komisja ds. stosunków międzynarodowych będzie rozpatrywać tę kwestię. Trudno dzisiaj przewidzieć, jaki będzie tego rezultat, ale jesteśmy naprawdę niezwykle zaniepokojeni sytuacją naruszania podstawowych praw człowieka i stanem demokracji na Ukrainie"[73].

Sprawa przeciwko eksministrowi gospodarki Bohdanowi Danyłyszynowi

5 sierpnia 2010 roku Bohdan Danyłyszyn wyleciał do Niemiec.

12 sierpnia 2010 roku Prokuratura Generalna Ukrainy wszczęła sprawę karną wobec Ministra Gospodarki (2007–2010) w rządzie Tymoszenko — Bohdana Danyłyszyna wg cz. 2 art. 364 "Nadużycie władzy lub stanowiska". Danyłyszyn był ścigany międzynarodowym listem gończym[74].

18 października 2010 Danyłyszyn przyjechał z Niemiec do "ukraińskiej ambasady w Czechach" — gdzie jego adwokat rzekomo umówił się na "spotkanie w sprawie ugody", lecz po spotkaniu w ukraińskiej ambasadzie — Danyłyszyn został aresztowany (18 października 2010) przez Czeską policję (na wniosek Interpolu), przy wyjściu z ukraińskiej ambasady w Pradze.

Po areszcie Danyłyszyn złożył wniosek o udzielenie "azylu politycznego"; i 12 stycznia 2011 otrzymał "azyl polityczny w Czechach"[8].

Godło Ministerstwa Obrony Ukrainy

Sprawa przeciwko eksministrowi obrony Iwaszenko

24 sierpnia 2010 roku, został zaaresztowany były p. о. Ministra Obrony Walerij Iwaszenko, który został oskarżony o podjęcie niezgodnej z prawem decyzji o realizacji majątku "Remontowej stoczni w Teodozji"[75][21].

20 czerwca 2011 W. Iwaszenko ogłosił głodówkę na znak protestu przeciwko jego zatrzymaniu w areszcie, ale z powodu gwałtownego pogorszenia zdrowia — był zmuszony wstrzymać głodówkę 25 czerwca.

14 stycznia 2013 roku Walerij Iwaszenko otrzymał azyl polityczny w Danii[22].

Sprawa przeciwko byłego Ministra Zasobów Naturalnych Heorhija Filipczuka

14 grudnia 2010 roku został zaaresztowany były "minister zasobów naturalnych Ukrainy" Heorhij Filipczuk: "Generalna Prokuratura Ukrainy 13 grudnia 2010 wszczęła sprawę karną wobec byłego ministra ochrony zasobów naturalnych Ukrainy Heorhija Filipczuka wg oznak przestępstwa, przewidzianego cz. 2 art. 364 Kodeksu Karnego Ukrainy (nadużycie władzy), które spowodowało poważne skutki"[15]. Filipczuk został oskarżony w sprawie "pieniędzy z Kioto"(patrz Sprawy Karne wobec Julii Tymoszenko w 2010 roku)[24].

8 kwietnia 2011 Generalna Prokuratura zawiadomiła o zwolnieniu z aresztu Heorhija Filipczuka, "w związku z zakończeniem rozpoznania materiałów sprawy karnej"[24].

05 kwiecień 2012 Heorhij Filipchuk został skazany na trzy lata więzienia i przewieziony do aresztu w sądzie[24].

Sprawa przeciwko eksministrowi rozwoju regionalnego i budownictwa Wasilija Kujbidy

W czerwcu 2010 roku wszczęto sprawę karną[35][76] wobec Wasyla Kujbidy (minister rozwoju regionalnego i budownictwa w rządzie Tymoszenko w latach 2007–2010; mer Lwówa w 1994–2002; doktor nauk państwowej służby). SBU oskarżyła Kujbidę w tym, iż on bez konkursu mianował "kierownika" Państwowej architektonicznej i budowlanej kontroli "w Obwodzie Rówieńskim"[35]. Sąd rozpoczął się w sierpniu 2010[76], jednak rozprawa była wielokrotnie odraczana w czasie — na wrzesień, październik, listopad.

Kujbida oświadczył, że istnieje przepis według którego, jeśli kandydatura na stanowisko "głowy obwodowej PABK" zatwierdza się ministrem przy uzgodnieniu z gubernatorem, to konkurs nie przeprowadza się. Były gubernator obwodu rówieńskiego Wiktor Matczuk potwierdził świadczenia Kujbidy[77].

13 grudnia 2010 powyższa sprawa była zamknięta[35] decyzją Szewczenkiwskiego rejonowego sądu m. Kijowa. Prokurator wniósł protest na zamknięcie sprawy, lecz 14 stycznia 2011 "Apelacyjny sąd Kijowa" potwierdził decyzję o zamknięciu sprawy[35].

Wasyl Kujbida oświadczył, że wszczęcie przeciwko niemu sprawy miało na celu nie dopuścić jego do wyborów mera Lwówa:

  • "Do mnie zaczęły się czepiać po tym, jak przeprowadziłem konsultacje co do możliwości uczestnictwa w wyborach na stanowisko głowy miasta Lwówa. Później większość czasu musiałem spędzić w Kijowie, a więc zapomnieć o wyborach. Czyli, cel, żeby ja nie kandydował na mera został osiągnięty"[78] Rzeczywiście, "wybory do samorządów na Ukrainie" odbyły się 31 października 2010, i wkrótce "sprawa Kujbidy" była zamknięta. Należy zauważyć, że przed samorządowymi wyborami na Ukrainie — postępowanie karne zostało wszczęte przeciwko merom kilku miast[79][80].

Sprawa przeciwko byłemu pierwszemu zastępcy ministra sprawiedliwości Kornijczukowi

22 grudnia 2010 roku prokuratura aresztowała byłego "pierwszego zastępcę ministra sprawiedliwości"(w Radzie Ministrów Tymoszenko) Jewhena Kornijczuka; jest on zięciem głowy Sądu Najwyższego Ukrainy Wasilija Onopenko. Kornijczuk został aresztowany w dzień porodu swej żony — dwa dni później noworodek trafił do reanimacji. Jednak kilka tygodni później Jewhen Kornijczuk został zwolniony "pod warunkiem, że nie opuści miejsca zamieszkania" (po spotkaniu Wasyla Onopenko z prezydentem Janukowiczem)[12][25][26].

15 lutego 2011 byłemu pierwszemu zastępcy ministra sprawiedliwości Jewhenowi Kornijczukowi zmieniono środek zapobiegawczy na zakaz opuszczania miejsca pobytu[26].

Sprawa przeciwko Wiktorowi Bondarowi, eks-gubernatorowi obwodu Dniepropetrowskiego

24 grudnia 2010 został aresztowany były minister transportu, eks-gubernator[81] obwodu Dniepropietrowskiego Wiktor Bondar. Dokładnie mówiąc, Bondar dołączył się do "drużyny premiera Tymoszenko" — tylko w ostatnich miesiącach przed prezydenckimi wyborami — 2010, lecz jego wsparcie (jak gubernatora jednego z największych obwodów Ukrainy) było bardzo ważne na wyborach-2010.

Przeciwko W. Bondarowi wszczęto sprawę co do jego pracy na posadzie p. о. Ministra Transportu w 2006 roku (w rządzie Jechanurowa, po zwolnieniu ministra transportu E. Czerwonenko) podczas budowy dworca autobusowego "Teremky" w Kijowie (straty oszacowano na 5 mln hrywien (około 950 tys. USD)) (cz. 5 art. 27, cz. 2 art. 194 art. 353 Kodeksu Karnego Ukrainy "— pomoc w umyślnym niszczeniu cudzego mienia, co wyrządziło szkodę w szczególnie dużych rozmiarach, łączące z samowolnym przywłaszczeniem władczych uprawnień)[12][36][82].

Sprawa przeciwko Igorowi Didenko, Anatolijowi Makarenko

Godło Ministerstwa Paliw i Energetyki

23 czerwca 2010 roku aresztowano byłego szefa służby celnej Ukrainy — Anatolija Makarenko[83].

8 lipca 2010 roku aresztowano byłego pierwszego zastępcę głowy "Naftohaz" Igora Didenko[32].

22 lipca 2010 pierwszy zastępca Prokuratora Generalnego Wiktor Pszonka zawiadomił: "21 lipca 2010 zatrzymaliśmy Tarasa Szepitko — zastępcę kierownika działu Energetycznego regionalnego Urzędu Celnego"[28]. Pszonka podkreślił, że orzeczenie Sztokholmskiego Sądu nie jest podstawą dla wszczęcia sprawy karnej.

Wszyscy trzej oskarżeni w tym, iż w ramach realizacji ukraińsko — rosyjskiej międzyrządowej umowy z dnia 19 stycznia 2009 (o przezwyciężeniu "ukraińsko-rosyjskiego gazowego kryzysu-2009") — rozliczyli i przyjęli na stan państwowej spółki NAK "Naftohaz" 11 mld metrów sześciennych gazu od kompanii "Gazprom" (pierwotnie gaz był przeznaczony dla szwajcarskiej firmy "RosUkrEnergo", który ona nie spłaciła; ten dług RosUkrEnergo w 1.7 mld dolarów stał się przyczyną wstrzymania przez Rosję dostaw gazu dla Ukrainy i Europy na dwadzieścia dni w styczniu 2009 roku).

Sprawa Tarasa Szepitko w marcu-2009

Jeszcze za czasów prezydenta Juszenko — 2 marca 2009 roku SBU (szef Nalywajczenko, pierwszy zastępca Choroszkowski) wszczęła sprawę karną co do faktu przejęcia przez "Naftohaz" "6,3 mld m³ tranzytowego gazu ziemnego w kwocie 7,4 mld hrywien. (prawie 1 mld . USD.)"[29], w niniejszej sprawie został zatrzymany "zastępca szefa Energetyki Regionalnego Urzędu Celnego" Taras Szepitko Jednak p. o. prezesa zarządu "Naftohaz" Igor Didenko decyzję o wszczęciu sprawy karnej w Szewczenkowskim rejonowym sądzie Kijowa; i 24 marca 2009 roku Szewczenkowski rejonowy sąd uznał za niezgodne z prawem niektórych działań SBU, i skasował uchwałę SBU o wszczęciu danej sprawy (Szepitko został zwolniony z Aresztu śledczego)[29][28][84].

Maria Kusznir — zastępca głównego księgowego "Naftohaz"

Maria Kusznir — to czwarta osoba oskarżona w "gazowej sprawie RosUkrEnergo" (w której zostali aresztowani Didenko, Makarenko, Szepitko).

23 lipca 2010 SBU wszczęła sprawę karną przeciwko "zastępcy głównego księgowego "Naftohaz" Marii Kusznir. 26 lipca 2010 Peczerski rejonowy sąd Kijowa wydał postanowienie o zatrzymaniu Kusznir. Szef SBU Walerij Choroszkowski oświadczył, że Kusznir została zatrudniona w "Naftohaz Ukrainy" specjalnie dla odpraw celnych gazu "RosUkrEnergo": "Ona miała tylko złożyć odpowiedni podpis. Właśnie ona wydała decyzję, postawić gaz na bilans „Naftohazu“ i podpisała pierwotny dokument"[85].

Początkowo Kusznir oskarżono wg "cz. 2 art. 367 Kodeksu Karnego Ukrainy" (służbowe niedbalstwo, które miało poważne skutki)[33], która przewiduje karę pozbawienia wolności na okres "do trzech lat"[85]; lecz 9 września 2010 — przeciwko Kusznir wszczęto sprawę karną wg "cz.2 art. 364 Kodeksu Karnego Ukrainy" (nadużycie władzy lub stanowiska, które spowodowało poważne skutki).

"10 września 2010 we współpracy z organami ścigania Federacji Rosyjskiej Kusznir została zatrzymana w Wołgogradzkim obwodzie (Federacja Rosyjska)"[33]; a miesiąc później wydana Ukrainie. Od tego czasu (do października 2011) M. Kusznir przebywa w areszcie śledczym, a w prasie nie ma żadnych wzmianek o postępach w jej sprawie.

Chronologia wydarzeń co do "powództwa RosUkrEnergo" w arbitrażu w Sztokholmie

Pierwsze powództwo RosUkrEnergo do NAK "Naftohaz Ukrainy" zostało złożone w kwietniu 2008 roku (w "Arbitrażowym sądzie przy izbie Handlowej w Sztokholmie"), a w styczniu 2009 roku RosUkrEnergo podała jeszcze trzy powództwa przeciwko "Naftohazu". "Naftohaz" również złożyły cztery powództwa do "RosUkrEnergo". Wszystkie pozwy w tym pytaniu zostały połączone w jedną sprawę[86][87].

2 kwietnia 2010 "Sąd Arbitrażowy w Sztokholmie" wydał pośrednią decyzję (w sprawie powodowych żądań RosUkrEnergo do NAK "Naftohaz Ukrainy" w kwocie $ 2 mld USD), zobowiązując "Naftohaz" zwrócić powodowi $ 197 mln[88].

8 czerwca 2010 Sąd Arbitrażowy w Sztokholmie podjął decyzję (na podstawie "porozumienia stron", według której Ukraiński "Naftohaz" uznał wszystkie roszczenia RosUkrEnergo), zgodnie z którym "Naftohaz Ukrainy" musi zwrócić RosUkrEnergo "11 mld m³ gazu i dodatkowo 10% rekompensaty"[88][75].

Te 11 mld m³ rosyjskiego gazu — w styczniu-2009 były przeznaczone do RosUkrEnergo (RUE), które przez RosUkrEnergo nie były spłacone na rzecz "Gazpromu"[89]. Dlatego w 2009 roku:

"Naftohaz praktycznie zaprzestał walki o swoje racje w arbitrażu w Sztokholmie, skazując się na przegraną z RUE" (szef Naftohazu Jurij Bojko poprzednio pracował w RUE)[92]. "Wyrok arbitrażu w błyskawicznym tempie zatwierdziły do wykonania sądy na Ukrainie"[92]

W okresie listopad — kwiecień 2011r. — "Naftohaz" przekazał szwajcarskiej firmie RosUkrEnergo 12.1 mld m³ gazu (11 mld m³; dodatkowo 10% rekompensaty); а RUE zapłaciła do "Naftohaz" 1.7 mld USD[91]. W roku 2011 (przy cenach dla UE "490 USD[90] za tysiąc m³") łączna wartość przekazanego gazu — około 5.4 mld USD[93][94][90].

Opinia Firtasz patrz w magazynie "Focus"[95][96].

Zobacz też

Zwolnienie Makarenko i Szepitko — po roku w areszcie śledczym

5 lipca 2011 Makarenko i Szepitko zostali niespodziewanie zwolnieni z Aresztu śledczego (jednak sprawy karne przeciwko nim nie są zamknięte i nadal obowiązuje "zakaz opuszczania miejsca pobytu")[97]. Prasa powiązała zwolnienie Makarenko — z przyszłym spotkaniem 6 lipca 2011 (na Krymie) premiera Rosji Putina i prezydenta Janukowicza; przecież jeszcze latem 2010 roku "dowódcy rosyjskiej floty" (znajomi Makarenko po służbie morskiej w Rosji) zwracali się z prośbą[27] do W. Putina i W. Janukowicza z apelem o zwolnienie Makarenko z aresztu, Putin potrzymał ich prośbę w swym występieniu w "Dniu Marynarki Wojennej Rosji 2010"[98].

W związku ze zwolnieniem Makarenko, w ukraińskiej prasie pojawiły się "przecieki informacji od posłów różnych frakcji Rady Najwyższej", że to Rosja zaleciła Ukrainie "zaprzestania prześladowań Tymoszenko"[99]. Tak samo, podczas konferencji prasowej 7 lipca 2011, w Moskwie (o wynikach negocjacji [[Władimir Putin|Putin]-Azarow) premier Putin wypowiadał się, że Rosja jest przeciwna przeglądowi "gazowej umowy z dnia 19 stycznia 2009", i uważa, że krytyka tej umowy z boku rządu Ukrainy — ma "umotywowanie polityczne; pragnienie udowodnić, że poprzednicy wszystko zrobili źle"[100].

Kierowniczki Państwowego resortu Skarbu Tetiana Sluz i Tetiana Hrycun

Tetiana Sluz

Od 24 grudnia 2010 Tetiana Sluz jest poszukiwana (Kierownik Państwowego resortu Skarbu Ukrainy); jej zarzucają uczestnictwo w sprawie o "pieniądze z Kioto"[30] (patrz. Sprawy Karne wobec Jlii Tymoszenko w 2010 roku). Prokuratura twierdzi, że Sluz przebywa zagranicą[18][30].

TetianaTetiana Hrycun, pierwszy zastępca kierownika Państwowego resortu Skarbu

19 lipca 2010 została zatrzymana Tetiana Hrycun (były pierwszy zastępca Państwowego resortu Skarbu Ukrainy)[13][31]. 22 lipca 2010 Peczerski sąd rejonowy wydał postanowienie o jej areszcie — jej postawiono zarzuty "nadużycie władzy lub stanowiska, które spowodowało poważne skutki" (część 2 artykułu 364 Kodeksu Karnego Ukrainy; przewiduje pozbawienie wolności na okres 3-6 lat):

  • Hrycun "od września 2009 roku do kwietnia 2010 roku" dawała swym podległym polecenia nie przelewać 800 mln hrywien konkursowych gwarancji "uczestnikom prywatyzacyjnego konkursu w sprawie Odeskiego Zakładu Przyportowego" (OZP) — kompaniom "Nortima" i "Frunze-Flora" (te kompanie również wywalczyły w sądzie kary na "ponad 2 mln hrywien". (około 190 tys. euro)). Hrycun została oskarżona, ponieważ uniemożliwiała zwrot środków wbrew "zaleceniu Państwowego Funduszu Mienia Ukrainy"[31].

Stanem na październik 2011 — Tetiana Hrycun znajduje się w areszcie śledczym[13].

Istota konfliktu naokoło "Odeskiego Zakładu Przyportowego" (OZP): Premier Tymoszenko pragnęła przez prywatyzację strategicznego przedsiębiorstwa OZP — istotnie uzupełnić budżet państwowy w "kryzysowy 2009 rok". Jednocześnie, Ukraina przygotowywała się do wyborów prezydenta; prezydent Juszczenko prowadził walkę z Tymoszenko i wydał Ukaz o zakazie prywatyzacji OZP[101]. Ze względu na ten Ukaz — w konkursie nie wzięli udział "najsilniejsi inwestorzy"; chęć uczestnictwa zgłosiły tylko trzy firmy. Podczas konkursu cena pozostała na poziomie wywoławczym[102]. Aukcję wygrała firma "Nortima" (Igora Kołomojskiego), lecz Tymoszenko oświadczyła, że zakład nie będzie sprzedany, ponieważ "miała miejsce zmowa uczestników w celu wykupu wg minimalnej ceny"[103][104].

W odpowiedzi Kołomojski obiecał odwołać się do sądu; a Tymoszenko — wstrzymała zwrot wadium „wpłaconego przez Nortima i Frunze-Flora“ (jednocześnie trzeci uczestnik konkursu — rosyjska firma „Azot-Serwis“, działająca na rzecz „Gazpromu“, natychmiast otrzymała zwrot wadium). Tymoszenko oświadczyła, że w budżecie państwowym nie ma pieniędzy — i wadium zostanie całkowicie zwrócony dopiero po prywatyzacji „Odeskiego Zakładu Przyportowego“[105][31].

Sprawa przeciwko byłemu ministrowi MSW Jurijowi Łucence

Godło MSW Ukrainy

26 grudnia 2010 roku aresztowano byłego ministra MSW Ukrainy Jurija Łucenko[106][107]. Przeciwko Łucence wszczęto trzy sprawy karne:

  • W sprawie zawyżenia emerytury dla jego kierowcy (w kwocie około 100 euro miesięcznie oraz jednokrotnej odprawy w 2.5 tys. euro)[108][109].
  • W sprawie kosztów na obchodzenie „Dnia milicji“ w pałacu „Ukraina“ w latach 2008–2009[109][110] — łącznie za dwa lata wydano około 600 tys. hrywien (około 60 tys. euro).
  • W sprawie nielegalnego śledzenia osób w „sprawie o otruciu Juszczenki“[109].

Listy z więzienia

Podczas uwięzienia, Łucenko napisał (do czerwca 2011) sześć „listów z więzienia“ — publicystyczne artykuły na aktualne polityczne tematy[111][112].

Jurij Łucenko w opozycji, pół roku przed wyborami do Rady Najwyższej. 20 marca 2007.

Głodówka Jurija Łucenki — 30 dni i 25 kg wagi

Protestując przeciwko bezprawnemu aresztu, Jurij Łucenko 22 kwietnia 2011 zaczął głodówkę (podczas głodówki on nic nie jadł, pił kawa z cukrem)[113][114][115] 28 kwietnia podpisał oficjalny list do kierownictwa Aresztu śledczego „o dobrowolnej odmowie od jedzenia“; do 10 maja — schudł 19.5 kg[115] i „został przeniesiony do medycznej części Lukianowskiego Aresztu w związku z pogorszeniem stanu zdrowia“[115]. W tym samym dniu — Łucenko został hospitalizowany do Kijowskiego szpitalu „pogotowia przy ul. Bratysławskiej, 3“. 19 maja ze względu na pogarszający się stan zdrowia — Łucenko położyły pod „kroplówkę z glukozy; dożylne odżywianie“. 23 maja 2011 miał odbyć się sąd, podczas którego rozpatrzono zagadnienie o „środku zapobiegawczym (czyli, Łucenko mogły zwolnić z aresztu)“. Łucenko przerwał głodówkę — dopiero po rozprawie 23 maja[116][117] (wytrzymując 30 dni głodówki oraz tracąc około 25 kg wagi) on oświadczył:

  • „Uważam, że nie ma sensu dalej kontynuować głodówkę. Zaczynałem, żeby udowodnić, że na Ukrainie nie ma prokuratury. Podczas dzisiejszego posiedzenia sądu udowodniłem, że my nie mamy sprawiedliwego sądu, lecz w dalszym ciągu potrzebuję zdrowie, żeby to zmienić“[117].

Po głodówce znacznie pogorszył się stan zdrowia Łucenko. W styczniu 2012 roku Jirij Łucenko przeszedł zabieg operacyjny na jelitach.

3 lipca 2012 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że areszt Jurija Łucenko jest bezprawny i politycznie umotywowany[13].

„Podatkowy Majdan-2010“

Jesienią 2010 przez Ukrainę przeszła fala masowych protestów[118][119] przedstawicieli małego i średniego biznesu; oni protestowali przeciwko krokom „władzy Janukowicza“ co do skrócenia „socjalnych standardów“ przez przeprowadzenie całego szeregu „oligarchicznych reform“:

  • Nowy „Emerytalny Kodeks“ i „Kodeks Pracy“[120] — również istotnie pogarszały stan szerokich mas.
  • Nowy „Podatkowy Kodeks“ znacznie (kilka razy) zwiększał podatki dla „małego biznesu“ (zwłaszcza dla „najmniejszych firm“, które do tego korzystały z „uproszczonego systemu opodatkowania“); również ucierpiał średni biznes. Fizycznym osobom — przedsiębiorcom zakazano (przez wprowadzenie dodatkowej opłaty) świadczyć usługi dla „osób prawnych“; również Kodeks przewidywał możliwość „przeglądu mieszkania przedsiębiorcy przez Inspekcję Skarbową bez decyzji Prokuratora“.
„Podatkowy Majdan“ (Kijów), 29 listopada 2010

Demonstracje odbyły się w Kijowie (50.000 protestujących) oraz we wszystkich większych miastach: Charków, Dniepropietrowsk, Odessa, Donieck, Zaporoże, Połtawa, Tarnopol, Równe, Czernihów, Czerniowce. Targi Zaporoża, Charkowa, Czernihowa, Równego były zamknięte, w znak poparcia protestów[118][121][40]

Kulminacją protestów był „Podatkowy Majdan“ (ogólnoukraińskie wiece „przedsiębiorców małego i średniego biznesu“ przeciwko „Podatkowemu Kodeksu Azarowa — Tihipko“, który maił miejsce 22 listopada 2010 — 3 grudnia 2010). Majdan-2010 osiągnął skasowania „najgorszych postanowień Podatkowego Kodeksu Azarowa-Tihipko“. Podczas tych protestów „przedsiębiorców małego i średniego biznesu“ podtrzymał BJuT-Tymoszenko (22 listopada 2010 Tymoszenko występowała na Majdanie z przemówieniem „Majdan wymaga WETO“)[122][40]; na scenie ona stała razem z liderem Majdanu- 2010, liderem organizacji „Wspólna przyczyną“ Ołeksandrem Danylukiem[123][124][125].

Podczas "Podatkowego Majdanu-2010" stały "namioty posłów BJuT (oraz Ludowej samoobrony), które funkcjonowały jako "sekretariaty posłów BJuT i LO" w celu ochrony Majdanu przed interwencją milicji[126]. Chociaż od samego początku protestów — BJuT pragnął nie przejmować inicjatywy „ruchu przedsiębiorców“, żeby zabezpieczyć „masowe akcje, wolne od politycznej konfrontacji“[123][124][125].

Represje wobec "Podatkowego Majdanu-2010", areszt aktywistów

27 listopada 2010 do namiotów protestujących na Majdanie — przyszli prezydent Janukowicz i premier Azarow, oni obiecali "usłyszeć ich apel". Rzeczywiście, część najbardziej drażniących przepisów "Podatkowego Kodeksu" była usunięta w "nowej redakcji Kodeksu z dnia 29 listopada 2010"[127][128][129], lecz:

  • 3 grudnia 2010 milicja usunęła namioty "Podatkowego Majdanu": "O 5 rano Majdan został otoczony przez cztery oddziały współpracowników MSW"[130].
  • 28 grudnia 2010 zostały aresztowane trzech aktywistów "Podatkowego Majdanu": Garkawenko I. А., Zaplatkin О. W. oraz Gruzyniw W. М.; czwarty aresztowany (współzałożyciel organizacji Ołeksandr Mandycz) został szybko zwolniony. Stanem na 14 stycznia 2011 — zostały wszczęte sprawy karne na 7 aktywistów "Podatkowego Majdanu", są to przedsiębiorcy: Ochtyrski, Mandycz, Kawenko, Zaplatkin, Gruzinow, Malnyczenko, Fedczuk. Im postawiono zarzuty "uszkodzenia płytek na Majdanie Niepodległości" w kwocie 230 tys. hrywien (21 tys. euro)[42][131]. Im postawiono zarzuty wg artykułu: "umyślne zniszczenie lub uszkodzenie cudzego mienia, co wyrządziło szkodę na dużą skalę przy poprzedniej zmowie grupy osób"[43].
  • W grudniu 2010 — został aresztowany aktywista "Podatkowego Majdanu" Sergij Kostak (stanem z lipca 2011 — przebywa w areszcie śledczym)[44].

Tak więc, "pokojowe protesty przeciwko Kodeksu Podatkowego" zostali aresztowani i są w więzieniu bez procesu na więcej niż siedem miesięcy (od lipca 2011) 8 osób.

Współpraca prezydenta Janukowicza z częścią opozycji, która nie uznaje liderem Tymoszenko

Istnieje część opozycji, która nie uznaje Tymoszenko swoim liderem, dlatego też nie może zostać uznana za "współpracowników Tymoszenko" — chociaż to też pewna grupa opozycji.

Polityczna siła W. Juszczenko

Po dojściu do władzy Wiktora Janukowicza zaznała prześladowań i aresztów prawie wyłącznie polityczna siłą J. Tymoszenko i ministrowie jej Rady Ministrów. Wiktor Janukowycz współpracuje z strony opozycji — najbliżsi współpracownicy Wiktor Juszczenko Wiktor Juszczenko otrzymali wysokie stanowiska :

Inne opozycyjne polityczne siły

Również nie ma prześladowań karnych względem liderów i politycznych sił "niezjednoczonej opozycji" (niezjednoczona opozycja przeciwstawia się i Janukowiczowi, i Tymoszenko) : eks-spikera Arseniusza Jaceniuka, Sergia Tihipko, Anatolija Hrycenko, Ołeha Tiahnyboka.

Są przykłady współpracy Janukowicza nawet z "byłymi politykami BJuT", pod warunkiem, że ci politycy — całkowicie zerwali z BJuT. Dwoje z ich otrzymali "znaczące stanowiska":

  • Ołeksandr Feldman (№ 43[137] na liście BJuT w wyborach-2007; ekskierownik BJuT w Charkowskim obwodzie; właściciel dużego rynku w Charkowie) — 25 czerwca 2010 wyłączony z BJuT-"Batkiwszyny" (odmówił oddania mandatu posła od partii BJuT); 16 marca 2011 dołączył się do "Partii Regionów"[138]; 8 lipca 2011 został wybrany do politycznej rady PR[139].
  • Andrij Portnow (№ 58[137] na liście BJuT w wyborach-2007; znany prawnik grupy "Privat", stanął na czele zespołu prawników Tymoszenko w sprawie po prezydenckich wyborach-2010) — 2 kwietnia 2010 został mianowany na stanowisko "zastępcy Przewodniczącego Administracji prezydenta" (Przewodniczący AP miał 9 zastępców). Również wyłączony z BJuT-"Batkiwszyny"; 16 kwietnia 2010 złożył "poselski mandat od BJuT". 5 kwietnia 2011 zwolniony[140] ze stanowiska "zastępcy Przewodniczącego Administracji prezydenta".

Feldman i Portonow — kiedyś wcześniej "znani posłowie BJuT"[141], ale nie "najbliżsi współpracownicy Tymoszenko" (№ 43, № 58 na liście). Łącznie z "posłów frakcji BJuT" — w latach 2010–2011 wykluczono (w zasadzie za "głosowanie niezgodnie z polityką frakcji"), około jednej trzeciej posłów — ze 156 zostało "trochę ponad 100 posłów" (październik 2011).

Przypisy

Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „100-mlrd-2010”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „11-5-2010-yulia”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „2013-Iagland”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „kuchma-szerban”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „polskieradio”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „rompey-2010”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „siwiec”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „soznanie-10-1-2012”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

Bibliografia

Ukraiński Helsiński Komitet ds Praw Człowieka :

Sześć rezolucji Parlamentu Europejskiego: "Sprawy Julii Tymoszenko i innych członków byłego rządu" :

Materiały multimedialne

Protesty Antypodatkowe na Ukrainie

Kategoria:AktualneKategoria:Ukraińscy politycyKategoria:Ukraińscy ministrowieKategoria:Deputowani Rady Najwyższej UkrainyKategoria:Politycy Bloku Julii Tymoszenko

Źródło: „https:https://www.search.com.vn/wiki/index.php?lang=pl&q=Wikipedysta:Vles1/Sprawy_karne_współpracowników_Julii_Tymoszenko&oldid=73468076”
🔥 Top keywords: Wikipedia:Strona głównaSpecjalna:SzukajLiga Mistrzów UEFAFacebookKotyninaYouTubeSzczepan TwardochIzabela BodnarJadwiga StaniszkisWho put Bella in the Wych Elm?Jacek ProtasiewiczPolskaDubajCarlo AncelottiReal MadrytLiga Mistrzów UEFA (2023/2024)Ninja Warrior PolskaIranKatarzyna KotulaFallout (seria)IzraelStanisław DerehajłoAndrij Łunin17 kwietniaKlaudiusz ŠevkovićRobert MazurekBrama (ryba)Zmarli w kwietniu 2024Czarny RomanII wojna światowaPep GuardiolaAdolf HitlerFentanylŁukasz GibałaCzernihówRobert LewandowskiPokolenie ZWarszawaXHamster