சுவாமிநாராயண் சம்பிரதாயம்

சுவாமிநாராயண் இந்து சமயத்தில் அண்மைக் காலத்தில் உருவான பிரிவுகளில் ஒன்றான சுவாமிநாராயண் இந்து சமயப் பிரிவின் நிறுவனர் ஆவார். இவரை சகசநாத் சுவாமி என்ற பெயரிலும் அழைப்பர். இந்தியாவின் உத்தரப் பிரதேச மாநிலத்தில் உள்ள சப்பையா என்னும் ஊரில் 1781 ஆம் ஆண்டில் பிறந்த இவரது இயற்பெயர் கண்சியாம் பாண்டே. 1792ல், இவரது 11 ஆவது வயதில் இந்தியாவின் பெரும் பகுதிகளை உள்ளடக்கிய யாத்திரை ஒன்றை ஆரம்பித்தார். ஏழு ஆண்டுகள் எடுத்த இந்த யாத்திரையின் போது இவர் நீலகண்டர் என்னும் பெயரைப் பெற்றார்.

மேற்சொன்ன யாத்திரையின்போது பல்வேறு சமுதாய நலனுக்கான செயற்பாடுகளில் இவர் ஈடுபட்டார். இந்தப் பயணம் முடிந்து ஏறத்தாழ 10 ஆண்டுகளின் பின்னர், 1799ம் ஆண்டளவில் குசராத் மாநிலத்தில் குடியேறினார். 1800ல் இவரது குருவான சுவாமி இராமானந்தர் என்பவரால் உத்தவ் சம்பிரதாயம் என்னும் அமைப்பினுள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டார். இங்கே அவருக்கு சகசநாத் சுவாமி என்னும் பெயர் வழங்கப்பட்டது. இவரது குரு இறக்குமுன், உத்தவ் சம்பிரதாயத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை சகசநாத் சுவாமிக்கு அளித்தார். சகசநாத் சுவாமி கூட்டமொன்றைக் கூட்டி சுவாமிநாராயண் மந்திரத்தைக் கற்பித்தார். இதிலிருந்து இவர் சுவாமிநாராயண் என்னும் பெயர் பெற்றார். உத்தவ் சம்பிரதாயமும் சுவாமிநாராயண் சம்பிரதாயம் என்ற பெயரைப் பெற்றது.

வளர்ச்சியும் எதிர்ப்பும்

இந்த சம்பிரதாயம் 30 ஆண்டுகளில் சுவாமி நாராயணனின் தலைமையின் கீழ் விரைவாக வளர்ந்தது. 1820களில் குறைந்தது 100,000 பின்தொடர்பவர்கள் இருப்பதாக பிரிட்டிசு ஆதாரங்களின் மூலம் அறிய வருகிறது.^[13][9][14] அவர் ஒரு கவர்ந்திழுக்கும் ஆளுமையாக இருந்தார். ^[1] மற்றும் சுவாமிநாராயண் இயக்கத்தின் ஆரம்ப காலத்தில், பின்பற்றுபவர்கள் பெரும்பாலும் சமாதி என விளக்கப்படும் ஒரு தன்னிலை இழந்த நிலைக்கு தூண்டப்பட்டனர் அல்லது சுவாமி நாராயணனுடனான நேரடி தொடர்பு மூலம் அல்லது சுவாமி நாராயணன் மந்திரத்தை உச்சரிப்பதன் மூலம், அதில் அவர்கள் "தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தெய்வத்தின்" (விருப்ப தேவதை) தரிசனங்களைப் பெற்றனர். ^[15][16][17] உலகைத் துறந்து, தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்ற பிறகு, சுவாமி நாராயணன் தன்னைப் பின்பற்றுபவர்களிடமிருந்து பெரிய பரிசுகளைப் பெற்றதற்காக விமர்சிக்கப்பட்டார்.^[18] "ஒருவர் கொடுப்பது பொருத்தமானது" என்றும் தன்னைப் பின்பற்றுபவர்களின் பக்தியைத் திருப்திப்படுத்த தனிப்பட்ட விருப்பத்தால் அதைத் தேடுவதில்லை எனவும் சுவாமி நாராயணன் பதிலளித்தார்.^[19]

அவரது தலைமையின் முதல் பதினைந்து ஆண்டுகளில், குசராத்தில் பிரிட்டிசு குடியேற்றவாதிகள் வரும் வரை, சுவாமி நாராயணின் அமைச்சகம் "பெரும் எதிர்ப்பை எதிர்கொண்டது." ^[20] . மேலும், அவரது வாழ்க்கையில் பல முயற்சிகள், "மத மற்றும் மதச்சார்பற்ற சக்திகளால்" பதிவாகியுள்ளன. ^[20] சுவாமி நாராயணன் அனைத்து சாதிகளிலிருந்தும் மக்களை ஏற்றுக்கொண்டார். சாதி அடிப்படையிலான பாகுபாட்டைக் குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தினார். இது உயர்சாதி இந்துக்களின் விமர்சனத்திற்கும் எதிர்ப்பிற்கும் வழிவகுத்தது. ^[21], சகசானந்தரின் நெறிமுறை சீர்திருத்தங்கள் ஒழுக்கக்கேடான புஷ்டிமார்க்க நடைமுறைகளுக்கு எதிரான எதிர்ப்பாகக் கருதப்படுகிறது. ^[22]சகஜானந்தர் உண்மையில் வல்லபாச்சார்யாரின் வழிமுறைகளாலும், பிற வைணவ மரபுகளாலும் தாக்கம் பெற்றவர். மேலும் நேர்மறையானவர். ^[23] குசராத்தில் பிரபலமான வல்லபாச்சாரியாரின் புஷ்டிமார்க்கத்தின் கூறுகளை அவர் அங்கீகரிப்பதற்காக இணைத்தார் ^[24][23] அவரது சீர்திருத்தங்கள் முதன்மையாக தந்திரிகளுக்கு எதிராகவும், "கிராம மற்றும் பழங்குடி தெய்வங்களுடன் தொடர்புடைய" நடைமுறைகளுக்கு எதிராகவும் இலக்கு வைக்கப்பட்டிருக்கலாம். ^[23]

நவீன இந்தியாவின் வரலாற்றாசிரியரான டேவிட் ஹார்டிமனின் கூற்றுப்படி, தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினர் சுவாமி நாராயணனின் சமூகத்தில் ஈர்க்கப்பட்டனர். ஏனெனில் அவர்கள் அதே வெற்றி மற்றும் குடியேற்ற ஆட்சியின் சகாப்தத்தில், நில வரிகள் முன்னோடியில்லாத அளவுக்கு உயர்த்தப்பட்டன. நிலங்கள் "கிராம சமூகங்களிடமிருந்து பறிக்கப்பட்டன" . மேலும், வறுமை பரவியது என்று ஹார்டிமன் கூறுகிறார். ^[25] ஹார்டிமனின் கூற்றுப்படி, சகசானந்தரின் சமூக மறுசீரமைப்பும் அவரது காலத்தின் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினரைச் சென்றடைந்த அமைதிவாத அணுகுமுறையும் பிரிட்டிசு ஆட்சியாளர்களின் ஆதரவைக் கண்டது. ஆனால் அது ஆங்கிலேயர்கள், உள்ளூர் பணம் கொடுப்பவர்கள், பணக்கார விவசாயிகளின் சுரண்டலை மேலும் அதிகரித்தது. ^[25]

சுவாமி நாராயணன், தலைமைக் காலத்தில் 3,000 சுவாமிகளை தனது நியமித்தார், ^{[10] [9]} அவர்களில் 500 பேர் பரமகம்சர்களாக உயர்ந்த சந்நியாச நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர். ^{[20] [26] [27]} சுவாமி நாராயணன் தனது சுவாமிகளை மற்றவர்களுக்கு சேவை செய்ய ஊக்குவித்தார். உதாரணமாக, கத்தியவாரில் 1813-14இல் ஏற்பட்ட பேரழிவு பஞ்சத்தின் போது, சுவாமிகள் குசராத்தில் பாதிக்கப்படாத பகுதிகளில் பொருட்களைச் சேகரித்து பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு விநியோகித்தார். ^{[28] [29]} ஆசிரியர்களாகவும், போதகர்களாகவும், சுவாமி நாராயணனின் போதனைகளை குசராத் முழுவதும் பரப்புவதில் அவர்கள் கருவியாக இருந்தனர். இது சம்பிரதாயத்தின் விரைவான வளர்ச்சிக்கு உதவியது. ^{[29] [30]} மேலும் வேத வர்ணனைகள் மற்றும் பக்தி கவிதைகள் இயற்றுதல் மூலம் அவர்கள் சம்பிரதாயத்தின் "புனித இலக்கியத்தை" உருவாக்கினர். ^{[29] [31] [32] [33]}

கோயில்கள்

அவரது வாழ்க்கையின் இறுதிக் கட்டத்தில், சுவாமி நாராயணன் பல்வேறு வழிகளில் தனது கவர்ச்சியை நிறுவனமாக்கினார்: வழிபாட்டிற்கு வசதியாக கோவில்களை கட்டுதல்; புனித நூல்களை எழுதுதல்; துறவிகளின் துவக்கத்திற்காக ஒரு மத அமைப்பை உருவாக்குதல் போன்றவை. ^[1] கடவுளின் வழிபாட்டை பின்பற்றுபவர்களுக்கு ஒரு இடத்தை வழங்குவதற்காக அவர் சம்பிரதாயத்தின் கோயில் பாரம்பரியத்தை நிறுவினார். ^{[24] [34]} அவர் பின்வரும் இடங்களில் கிருட்டிணனின் உருவங்களைக் கொண்ட ஆறு கோயில்களை கட்டினார். ^[35] கோயிலுள்ள உருவங்கள் அவரை பின்பற்றுபவர்களால் சுவாமி நாராயணனின் பிரதிநிதிகளாகக் கருதப்படுகின்றன: ^[35] அகமதாபாத் (1822), நர நாராயணனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது; புச் (1823), நர நாராயணுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது; வத்தால் (1824), லட்சுமி நாராயணனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது; தோலேரா (1826), மதன் மோகனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது; ஜூனாகத் (1828), ராஞ்சோத்ராய்க்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது, கதாடா (1828), கோபிநாத்ஜிக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது. ^[36] சுவாமி நாராயணன் கிருட்டிணனின் பல்வேறு வெளிப்பாடுகளின் மூர்த்திகள் அல்லது புனித உருவங்களை நிறுவினார். விஷ்ணுவும் அவரது துணைவியும், இந்த ஒவ்வொரு கோயில்களின் மைய ஆலயங்களிலும் விளக்கப்பட்டனர். ^[36] அவர் தனது சொந்த உருவத்தை அரிகிருட்டிணனின் வடிவில் வத்தாலில் உள்ள கோயிலில் ஒரு பக்க ஆலயத்தில் நிறுவினார். ^{[35] [37] [38] [34]} அவரது ஆதர்ச பக்தர்களின் மூர்த்திகளை நிறுவும் பாரம்பரியத்தைத் துவக்கி, அவரைப் பின்பற்றுபவர்களின் மோட்சத்தைப் பின்தொடர்வதை எளிதாக்கினார். ^[39]

• அக்சர்தாம் கோயில்
• சுவாமிநாராயண் கோயில்களின் பட்டியல்

• Shree Swaminarayan Mandir Vadtal: "Swaminarayan propagated a philosophy called Vishistadvaita."
• Brahmbhatt 2016b: "Sahajanand explicitly states that his school of Vedanta is Ramanuja's Vishishtadvaita," while "he also states that his system of devotional praxis is based on the Vallabha tradition."
• Brahmbatt 2016b: "Certain portions of Swaminarayan Vedanta commentaries indicate an affinity for Vishishtadvaita's interpretation of canonical texts; others indicate overlap with Shuddhadvaita School, and yet others are altogether unique interpretations."
• (Williams 2018, ப. 38): "They are not Shrivaishnavas, but they do propagate a theology that developed in relation to the modified nondualism of Ramanuja and they follow the devotional path within Vaishnavism"
• Kim 2005: "The philosophical foundation for Swaminarayan devotionalism is the viśiṣṭādvaita, or qualified non-dualism, of Rāmānuja (1017–1137 ce)."
• Dwyer 2018, ப. 186: "The sect's origin in Vishistadvaita"
• Beckerlegge 2008: "Swaminarayan theology is largely dependent on Ramanuja's theistic Vedanta and the Vishishtadvaita tradition"
• Herman 2010, ப. 153: "Most certainly, the sect is directly tied to traditional Vishishtadvaita as expounded by Ramanuja in the 12th century.
• Roshen Dalal (2020), Hinduism: An Alphabetical Guide, Penguin Books India:^[40] "Swaminarayan's philosophy is said to be similar to Vishistadvaita, with some minor differences."
• (Williams 2018, ப. 91): "Ramanuja allowed for some distinction within the ultimate reality, and Sahajanand elaborated on this duality by indicating that two entities, Purushottam and Akshar, are eternal and free from the illusion of maya."
• Yogi Trivedi (2016), p. 134: "...there were many who followed [after Shankara]: Ramanuja (eleventh–twelfth centuries), Madhva (thirteenth century), Vallabha, and those in Chaitanya's tradition (both fifteenth–sixteenth centuries), to mention four of the most prominent. It is within the Vedantic tradition, particularly as expressed in the thinking of these four bhakti ācāryas (acharyas), that Swaminarayan's doctrine emerged. Swaminarayan was keen to engage with this Vedanta commentarial tradition by presenting his own theological system."
• Dwyer 2018, ப. 185: "While vishistadvaita forms the theological and philosophical basis of the Swamiyaranam sect, there are several significant differences."

அச்சு ஆதாரங்கள்

இணைய ஆதாரங்கள்

• Raymond Brady Williams (2018), An introduction to Swaminarayan Hinduism. Cambridge University Press, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-108-42114-0, OCLC 1038043717}}
• Williams, Raymond Brady; Trivedi, Yogi (eds.) (2016). Swaminarayan Hinduism: tradition, adaptation and identity (1st ed.). New Delhi, India: Oxford University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-908657-3. OCLC 948338914
• J.G. Melton (2020) "New New Religions" in North America: The Swaminarayan Family of Religions, The Journal of CESNUR
• Paramtattvadas, Swami (2017). An introduction to Swaminarayan Hindu theology. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-107-15867-2. OCLC 964861190.