สันตะสำนัก
สันตะสำนัก[7] (ละติน: Sancta Sedes, ภาษาละตินศาสนา: [ˈsaŋkta ˈsedes]; อิตาลี: Santa Sede [ˈsanta ˈsɛːde]) หรือ อาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์[8] (อังกฤษ: Holy See) คือสถาบันฝ่ายปกครองศาสนาในกำกับของมุขนายกแห่งกรุงโรม อันเป็นตำแหน่งประมุขของคริสตจักรโรมันคาทอลิกทั้งหมดด้วย สันตะสำนักเป็นที่ตั้งของรัฐบาลกลางของคริสตจักรโรมันคาทอลิก ฉะนั้นเมื่อกล่าวถึง “สันตะสำนัก” จึงหมายถึงองค์กรบริหารส่วนกลางของคริสตจักรโรมันคาทอลิกทั้งหมด[7] และเป็นอาณาจักรทางศาสนาที่เป็นที่ยอมรับตามกฎหมายนานาชาติว่าเป็นรัฐอิสระที่มีประมุขเป็นพระสันตะปาปาและสถาปนาความสัมพันธ์ทางทูตกับประเทศอื่นได้[9]
สันตะสำนัก | |
|---|---|
 ตราแผ่นดิน | |
| เมืองหลวง | นครรัฐวาติกัน (โดยพฤตินัย) (ที่มีทรัพย์สินและสิทธิสภาพนอกอาณาเขตรอบ ๆ โรม ประเทศอิตาลี) 41°54.2′N 12°27.2′E / 41.9033°N 12.4533°E |
| เขตอำนาจศาสนจักร | มุขมณฑลโรม (ศีลมหาสนิทสากล) คริสตจักรละติน โรมันคาทอลิก |
| ภาษาทำการ | อิตาลี (การบริหารและการทูต)[1] ฝรั่งเศส (เฉพาะทางการทูต)[2] |
| ศาสนา | โรมันคาทอลิก |
| เดมะนิม | Papal Pontifical |
| ประเภท | อิปิสโคปัลซี พระสันตะปาปาของบิชอปแห่งโรม, พระสันตะปาปา, ประมุขแห่งคริสต์จักรโรมันคาทอลิกทั่วโลก |
| การปกครอง | รัฐเดี่ยว สมบูรณาญาสิทธิราชย์แบบคริสเตียน[3] (ภายใต้ศาสนจักร[4] และเทวาธิปไตย[5]แบบเลือกตั้ง[6]) |
| ฟรานซิส | |
• พระคาร์ดินัลเลขาธิการแห่งรัฐ | Pietro Parolin |
| ดินแดนอธิปไตยภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ | |
• Apostolic see | คริสต์ศตวรรษที่ 1 โดยซีโมนเปโตร ("Prince of the Apostles") |
• Papal primacy | ศาสนาคริสต์ยุคแรก – สมัยโบราณ (กฎหมายศาสนจักร; ประวัติศาสตร์กฎหมาย) |
• Donation of Sutri | ค.ศ. 728 (ดินแดนในดัชชีแห่งโรมของพระเจ้าLiutprand) |
• Donation of Pepin | ค.ศ. 756 (อำนาจอธิปไตยในดัชชีแห่งโรม ซึ่งยืนยันโดยพระเจ้าเปแป็ง) |
| ค.ศ. 756–1870 ค.ศ. 1075: Dictatus papae ค.ศ. 1177: สนธิสัญญาเวนิส (ยืนยันอำนาจอธิปไตยอีกครั้งโดยจักรพรรดิฟรีดริชที่ 1 แห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์) | |
• นักโทษในวาติกัน | ค.ศ. 1870–1929 (ภายใต้ราชอาณาจักรอิตาลี) |
| ค.ศ. 1929– (สนธิสัญญาลาเตรันกับอิตาลี) | |
เว็บไซต์ Vatican.va | |
.svg)
สันตะสำนักแบ่งการบริหารออกเป็น 4 ระดับ[7] ได้แก่
- สมณะกระทรวง (Congregation)
- สมณะทบวง (Pontifical Council)
- สำนักกรรมาธิการ (Pontifical Commission)
- สำนักงาน (Holy Office)
ทั้งนี้สันตะสำนักไม่ใช่นครรัฐวาติกันที่ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1929 สันตะสำนักถือว่ามีมาตั้งแต่ศาสนาคริสต์ยุคแรก ตำแหน่งทูตจะไม่ใช่ตำแหน่งทูตแห่งนครรัฐวาติกัน แต่จะเป็นทูตแห่งสันตะสำนัก และผู้แทนของพระสันตะปาปาในรัฐหรือประเทศอื่นก็ถือว่าเป็นผู้แทนของสันตะสำนัก มิใช่ผู้แทนของนครรัฐวาติกันเรียกว่าเอกอัครสมณทูต
ขณะที่มุขมณฑลอื่น ๆ ในคริสตจักรต่างก็เป็นมุขมณฑลที่ศักดิ์สิทธิ์ แต่การเรียกอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์โดยทั่วไปแล้วจะเป็นความหมายที่ใช้ในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศและในความหมายของประมวลกฎหมายพระศาสนจักร[10] ที่หมายถึงรัฐบาลกลางของคริสตจักรโรมันคาทอลิกทั้งหมด
อ้างอิง
อ่านเพิ่ม
- Köck, Heribert F. (1975). Die Völkerrechtliche Stellung Des Heiligen Stuhls: Dargestellt an Seiner Beziehungen Zu Staaten Und Internationalen Organisationen. Berlin: Duncker und Humblot. ISBN 978-3-428-03355-3.
- Köck, Heribert F. (1995). "Holy See". ใน Bernhardt, Rudolf; Macalister-Smith, Peter (บ.ก.). Max Planck Encyclopedia of Public International Law. Vol. 2. Amsterdam: North-Holland. ISBN 978-0-444-86245-7.
- Brusher, Joseph S. (1959). Popes Through the Ages. Princeton, N.J: Van Nostrand. OCLC 742355324.
- Chamberlin, E. R. (1969). The Bad Popes. New York: Dial Press. OCLC 647415773.
- Dollison, John (1994). Pope-pourri. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-88615-8.
- Maxwell-Stuart, P. G. (1997). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present. London: Thames and Hudson. ISBN 978-0-500-01798-2.
- Norwich, John Julius (2011). The Popes: A History. London: Chatto & Windus. ISBN 978-0-7011-8290-8.
- Duffy, Eamon (1997). Saints and Sinners, a History of the Popes. Yale University Press. ISBN 978-0-300-07332-4.
- Durant, William James (1950). The Story of Civilization. Vol. IV. The Age of Faith: A History of Medieval Civilization – Christian, Islamic, and Judaic – from Constantine to Dante, A.D. 325–1300. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-01200-7.
- Durant, William James (1957). The Story of Civilization. Vol. VI. The Reformation. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-61050-0.
- Franzen, August; Dolan, John (1969). A History of the Church. Herder and Herder.
- Granfield, Patrick (1987). The Limits of the Papacy: Authority and Autonomy in the Church. New York: Crossroad. ISBN 978-0-8245-0839-5.
- Grisar, Hartmann (1912). History of Rome and the Popes in the Middle Ages. London: Kegan Paul, Trench, Trübner. OCLC 11025456.
- John Paul II, Pope (22 February 1996). "Universi Dominici Gregis". Vatican Publishing House.
- Kelly, J. N. (1986). Oxford Dictionary of the Popes. Prentice Hall. ISBN 978-0-19-190935-1.
- Kerr, William Shaw (1950). A Handbook on the Papacy. London: Marshall, Morgan & Scott. OCLC 51018118.
- Küng, Hans (2003). The Catholic Church: A Short History. Random House. ISBN 978-0-8129-6762-3.
- Loomis, Louise Ropes (2006) [1916]. The Book of the Popes (Liber Pontificalis): To the Pontificate of Gregory I. Merchantville, New Jersey: Evolution Publishing. ISBN 978-1-889758-86-2.
- Noble, Thomas; Strauss, Barry (2005). Western Civilization. Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-43277-6.
- Orlandis, José (1993). A Short History of the Catholic Church. Scepter. ISBN 978-1-85182-125-9.
- La Due, William J. (1999). The Chair of Saint Peter: A History of the Papacy. Maryknoll, N.Y: Orbis Books. ISBN 978-1-57075-249-0.
แหล่งข้อมูลอื่น
- The Holy See
- The Holy See News Portal (News.va) เก็บถาวร 28 มิถุนายน 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- The Vatican ที่ยูทูบ
- Primacy of the Apostolic See
- CIA World Factbook on Holy See
- Between Venus and Mars, the Church of Rome Chooses Both—The Holy See's geopolitics analyzed in the light of the dominant doctrines
- The Holy See in the course of time, from an Orthodox perspective
- Inside the Vatican Documentary on National Geographic YouTube channel