Здравствена писменост

Обичен јазик

Обичен јазик се однесува на употреба на стратегии за пишување кои им помагаат на читателите да најдат, разберат и применат информации за да ги исполнат своите потреби.^[13] Тој има витална улога во подобрувањето на здравствената писменост. Во врска со образованието на читателите, културната обука на услужниците и дизајнирањето на системот, обичниот јазик им помага на луѓето да направат поинформирани здравствени избори.

Обичниот јазик, сепак, не е пристап што одговара на сите. Некои стратегии можат да се користат за подобрување на комуникацијата меѓу медицинските професионалци, додека други ќе ја подобрат комуникацијата со пациентите и негувателите. Токму во оваа област на комуникација меѓу давателот и пациентот, напорите за здравствена писменост се најсилни. Пациентите и потрошувачите воопшто треба да ги разберат концептите на кои професионалците честопати се повикуваат во техничка смисла. Здравствените работници мора да ја познаваат својата публика со цел подобро да им служат на своите пациенти и на општите читатели или слушатели.

Обичен јазик е дефиниран од Меѓународната федерација за обичен јазик како пишување чија „формулација, структура и дизајн е толку јасна што наменетите читатели можат лесно да го најдат она што им треба, да разберат што наоѓаат и да ги користат тие информации.^[14]

Клучни елементи на обичниот јазик:

• Организирање на информации за најважните поенти да бидат на прво место
• Разбивање на комплексни информации во разбирливи парчиња
• Користење на едноставен јазик или јазик познат на читателот
• Дефинирање на технички термини и кратенки
• Користење на активен глас во речениците на ПГП (предмет-глагол-предмет) кога субјектот/агентот/темата се совпаѓаат
• Различна должина и структура на реченицата за да се избегне монотонијата
• Користење списоци и табели за полесно разбирање на сложениот материјал

Националниот институт за здравство (НИЗ) препорачува материјалите за едукација на пациентите да бидат напишани на ниво на читање од 6-7 одделение; понатамошните препораки дадени од Канцеларијата за комуникации и јавни врски на НИХ се објавени во нивната иницијатива „Јасна комуникација“. ^[15]

Фактори

Многу фактори го одредуваат нивото на здравствена писменост на материјалите или интервенциите за здравствена едукација: читливост на текстот, моментална здравствена состојба на пациентот, јазични бариери на пациентот, културолошка соодветност на материјалите, формат и стил, структура на реченици, употреба на илустрации и бројни други фактори.^[16][17]

Студија на 2.600 пациенти спроведена во 1995 година од страна на две американски болници покажала дека помеѓу 26% и 60% од пациентите не можат да ги разберат насоките за лекови, стандарден образец за информирана согласност или материјали за закажување состанок.^[18] Националната проценка на писменоста на возрасните (НААЛ) во 2003 година спроведена од Министерството за образование на САД покажала дека 36% од учесниците постигнале резултати како „основни“ или „под основните“ во однос на нивната здравствена писменост и заклучиле дека околу 80 милиони Американци имаат ограничена здравствена писменост.^[5]

Стандардизирани мерки на здравствена писменост се најновите знаци на виталност (НВС), кои ги прашуваат луѓето за етикетата за исхрана,^[19] и Тестот за функционална здравствена писменост (ТОФХЛА), кој ги прашува учесниците во тестот да пополнат 36 празни места во упатствата на пациентите за Xrays и апликација Medicaid, од повеќе избори, и 4 броја во дозирани форми на медицина.^[20][21][22]

Младата и мултидисциплинарна област на здравствена писменост се појавија од две групи експерти: лекари, здравствени услуги како медицински сестри,^[23] и здравствени едукатори; и практичари за основно образование за возрасни (ABE) и англиски јазик како втор јазик во областа на образованието. Лекарите и медицинските сестри се извор на студии за разбирање и усогласеност на пациентот. Основно образование за возрасни / англиски јазик за говорници на јазици различни од англиски (АБЕ или ЕСОЛ) специјалисти учат и дизајнираат интервенции за да им помогнат на луѓето да развиваат вештини за читање, пишување и разговор и сè повеќе да вметнуваат наставни програми со здравствени информации за да промовираат подобра здравствена писменост. Низа пристапи кон образованието на возрасните им донесуваат вештини за здравствена писменост на луѓето во традиционални училници, како и на местото каде што работат и живеат.

Биомедицински пристап

Биомедицинскиот пристап кон здравствената писменост, кој стана доминантен (во САД) во текот на 80-тите и 90-тите години на минатиот век, честопати прикажувал лица кои немаат здравствена писменост или „страдаат“ од ниска здравствена писменост. Овој пристап претпоставува дека примателите се пасивни во нивна сопственост и примаат здравствена писменост и сметаат дека моделите на писменост и здравствена писменост се политички неутрални и универзално применливи. Овој пристап се смета за недостиг кога е ставен во контекст на пошироки еколошки, критички и културни пристапи кон здравјето. Овој пристап произведе и продолжува да се репродуцира бројни корелациони студии.^[24]

Нивото на здравствена писменост се смета за адекватно кога населението има доволно знаење, вештини и самодоверба да го води сопственото здравје, а луѓето се во состојба да останат здрави, да се опорават од болест и / или да живеат со попреченост или болест.^[25]

Мекмареј наведува дека здравствената писменост е важна во заедницата затоа што се однесува на здравствените нееднаквости. Не случајно, индивидуите со пониско ниво на здравствена писменост живеат, непропорционално, во заедници со пониска социо-економска состојба. Пречка за постигнување соодветна здравствена писменост за овие лица е недостаток на свесност или разбирање на информации и ресурси релевантни за подобрување на нивното здравје. Овој јаз во знаењето произлегува од тоа што и пациентите не можат да ги разберат презентираните информации и несоодветните напори и материјали на болниците за решавање на овие празнини во писменоста.

Поробустен поглед на здравствената писменост вклучува можност за разбирање на научни концепти, содржина и здравствени истражувања; вештини во говорна, пишана и онлајн комуникација; критичко толкување на пораките за масовни медиуми; навигација на комплексни системи на здравствена заштита и управување; знаење и употреба на капитал и ресурси на заедницата; и користење на културно и домородно знаење при донесување на здравствени одлуки.^[26][27] Овој интегративен поглед ја гледа здравствената писменост како социјална одредница на здравјето што нуди моќна можност за намалување на нееднаквостите во здравството.

Оваа перспектива ја дефинира здравствената писменост како широк спектар на вештини и компетенции што луѓето ги развиваат во текот на нивниот живот за да бараат, разбираат, проценуваат и да користат здравствени информации и концепти за да направат информиран избор, да ги намалат здравствените ризици и да го зголемат квалитетот на животот.^[28] Иако различните дефиниции се разликуваат во текстот, сите тие спаѓаат во оваа идејна рамка.

Дефинирање на здравствена писменост на тој начин гради темел за повеќедимензионален модел на здравствена писменост изграден околу четири централни области:^[28]

• фундаментална писменост,
• научна писменост,
• граѓанска писменост и
• културна писменост.

Цитираниот труд од Заркадоолас и сор. се фокусира на „јавниот дискурс за тероризам и биотероризам што доминираше во масовните медиуми за време на заканата од антракс во САД во текот на 2001 година“. Понова хартија се фокусира на пандемијата COVID-19.^[29]

Постојат неколку тестови, кои ја потврдија веродостојноста во академската литература што може да се спроведе за да се тестира нечија здравствена писменост. Некои од овие тестови вклучуваат Медицински тест за препознавање термин (МЕТЕР), кој бил развиен во Соединетите Држави (2 минути време на администрација) за клиничката поставка.^[30] МЕТЕР вклучува многу зборови од тестот за Брза проценка на писменоста на возрасните во медицината (РЕАЛМ). Краткото оценување на здравствената писменост кај шпанско и англиско население (SAHL-S & E) користи прашања за препознавање зборови и повеќе избор за да се тестира разбирањето на лицето. CHC-Тестот ги мери критичните здравствени компетенции и се состои од 72 ставки дизајнирани да го тестираат разбирањето на лицето за медицинските концепти, пребарувањето литература, основната статистика и дизајнот на експерименти и примероци.

Според извештајот на Институтот за медицина (2004), ниската здравствена писменост негативно влијае на резултатот од третманот и безбедноста на испораката на грижата.^[31] Недостатокот на здравствена писменост влијае на сите сегменти на населението. Сепак, тоа е непропорционално во одредени демографски групи, како што се стари лица, етнички малцинства, неодамнешни имигранти, лица кои се соочуваат со бездомници,^[32] и лица со ниска општа писменост.^[33] Овие популации имаат поголем ризик од хоспитализација, подолг престој во болница, со помала веројатност да се усогласат со третманот, почесто прават грешки со лекови,^[34] и се повеќе болни кога првично бараат медицинска нега.^[35]

Несовпаѓањето помеѓу комуникацијата на клиничарот за содржината и способноста на пациентот да разбере дека содржината може да доведе до грешки во лековите и негативни медицински резултати. Вештините за здравствена писменост не се проблем само кај општата популација. Здравствените работници (лекари, медицински сестри, јавни здравствени работници) исто така можат да имаат слаби вештини за здравствена писменост, како што е намалена можност за јасно објаснување на здравствените проблеми на пациентите и јавноста.^[36] Покрај прилагодувањето на содржината на она што здравствените работници им го соопштуваат на своите пациенти, добро уредениот изглед, соодветни илустрации и интуитивен формат на пишани материјали може да ја подобрат употребливоста на литературата за здравствена заштита. Ова за возврат може да помогне во ефикасна комуникација помеѓу давателите на здравствени услуги и нивните пациенти.^[37]