Pertempuran Chaldiran

44°19′37.19″E / 39.0888528°N 44.3269972°E / 39.0888528; 44.3269972

Pertempuran Chaldiran atau Chaldoran (Parsi: چالدرانcode: fa is deprecated , Turki: Çaldırancode: tr is deprecated ) berlaku pada 23 Ogos 1514 dan berakhir dengan kemenangan untuk Empayar Uthmaniyyah ke atas Empayar Safavid dari Parsi. Akibatnya, Uthmaniyah mendapat penguasaan segera ke atas timur Anatolia dan utara Iraq. Pertempuran ini menandakan permulaan bagi 41 tahun peperangan yang menghancurkan kedua-dua empayar Islam yang hanya berakhir pada tahun 1555 dengan Perjanjian Amasya. Kesemua kehilangan Safavid bagi kawasan yang diduduki oleh penganut Syiah di Parsi, seperti Azerbaijan, Luristan dan Kirmanshah, adalah sementara yang kemudiannya dapat dirampas semula. Bagaimanapun, kehilangan Iraq, selain Kurdish dan Armenia di timur Anatolia, adalah kekal.

Pertempuran Chaldiran
Sebahagian daripada Perang Parsi-Uthmaniyyah
Tugu memperingati pertempuran di medan asal
Tarikh 23 Ogos, 1514 Lokasi Barat Laut Iran Keputusan Kemenangan muktamad Uthmaniyyah
Pihak yang terlibat
Empayar Uthmaniyyah	Empayar Safavid
Komandan dan pemimpin
Sultan Selim I	Shah Ismail I
Kekuatan
60,000[1] 100,000[2] 212,000,[3] artillery and janissary musketeer[4]	55,000 orang[5] 12,000 orang[3] 40,000 orang[4] 80,000[6]
Kerugian dan korban
Kurang dari 2,000 orang	Kira-kira 5,000 orang[7]

Di Chaldiran, Uthmaniyah memiliki pasukan yang lebih besar dan lebih baik dengan jumlah antara 60,000 sehingga 200,000 orang, sementara pasukan Iran sekitar 40,000 orang. Shah Ismail I, yang cedera dan hampir ditawan dalam pertempuran ini, meninggalkan istana dan berundur daripada pentadbiran kerajaan^[8] selepas isteri-isteri beliau ditawan oleh Selim I,^[9] dengan sekurang-kurang seorang daripadanya mengahwini negarawan dari Uthmaniyah.^[10] Pertempuran ini mempunyai kepentingan sejarah bukan hanya menolak idea bahawa Murshid daripada Syiah-Qizilbash tidak boleh runtuh,^[11] tetapi juga memperincikan sempadan Uthmaniyah-Safavid dan menyebabkan para ketua Kurdi menukar persetiaan mereka daripada Safavid kepada Uthmaniyah.^[12]