Irina Bokowa
Irina Georgiewa Bokowa, bułg. Ирина Георгиева Бокова (ur. 12 lipca 1952 w Sofii[1]) – bułgarska urzędniczka państwowa, dyplomata, działaczka społeczna i polityk, długoletnia pracownik bułgarskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, wiceminister (1995–1996) i p.o. ministra spraw zagranicznych w rządzie Żana Widenowa (1996–1997), deputowana do konstytuanty (1990–1991) oraz do Zgromadzenia Narodowego 39. kadencji (2001–2005), ambasador Bułgarii we Francji i Monako oraz stały przedstawiciel Bułgarii przy UNESCO (2005–2009), od 2009 do 2017 dyrektor generalny UNESCO.
Data i miejsce urodzenia | 12 lipca 1952 |
---|---|
Minister spraw zagranicznych Bułgarii (p.o.) | |
Okres | od 13 listopada 1996 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Dyrektor generalny UNESCO | |
Okres | od 2009 |
Poprzednik | |
Następca | |
Życiorys
Jest absolwentką anglojęzycznego liceum w Sofii (1971) oraz Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych (1976). Naukę kontynuowała na University of Maryland, College Park (1989) oraz na Uniwersytecie Harvarda (1999).
Była działaczką Bułgarskiej Partii Komunistycznej[2]. W 1977 rozpoczęła pracę w bułgarskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie zajmowała się problematyką europejską oraz Organizacją Narodów Zjednoczonych. Na początku lat 90. została deputowaną do konstytuanty, w której zasiadała w latach 1990–1991. W 1995 weszła do socjalistycznego rządu Żana Widenowa na stanowisko wiceministra odpowiedzialnego za integrację europejską. Od listopada 1996 do lutego 1997 w tym samym gabinecie pełniła obowiązki ministra spraw zagranicznych[3]. W międzyczasie startowała również w wyborach prezydenckich w 1996 jako kandydatka na wiceprezydenta u boku ówczesnego ministra kultury Iwana Marazowa. W drugiej turze otrzymali około 40% głosów, przegrywając z kandydatami Związku Sił Demokratycznych[4].
Po odwołaniu gabinetu Żana Widenowa zaangażowała się w różne inicjatywy pozarządowe, m.in. współpracowała z Europejskim Instytutem Uniwersyteckim we Florencji oraz była założycielką think tanku promującego wartości europejskie i proces integracyjny.
Z listy lewicowej Koalicji dla Bułgarii z powodzeniem wystartowała w wyborach parlamentarnych w 2001, wygranych przez liberalny Narodowy Ruch Symeona Drugiego. Przez cztery lata zasiadała w Zgromadzeniu Narodowym, gdzie była wiceprzewodniczącą komisji spraw zagranicznych. Pod koniec kadencji w czerwcu 2005 została mianowana ambasadorem Bułgarii we Francji, otrzymała równoczesną akredytację w Monako oraz przy UNESCO.
22 września 2009 została desygnowana na dyrektora generalnego UNESCO[5]. W rywalizacji o to stanowisko pokonała dziewięciu innych kandydatów, m.in. Egipcjanina Faruka Husniego[6], którego krytykowali m.in. Bernard-Henri Lévy, Claude Lanzmann oraz laureat Pokojowej Nagrody Nobla Elie Wiesel, zarzucając mu antysemityzm i udział w organizacji egipskiej cenzury. Została pierwszą kobietą oraz pierwszym przedstawicielem Europy Wschodniej na tym stanowisku. Jej kandydatura została zatwierdzona na sesji Zgromadzenia Generalnego UNESCO 15 października 2009[7]. W listopadzie 2013 wybrano ją na drugą kadencję[8]. Zakończyła urzędowanie w listopadzie 2017, gdy funkcję tę objęła Audrey Azoulay.
W 2016 bez powodzenia ubiegała się o urząd sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych[9].
Życie prywatne
Dwukrotnie zamężna. Z pierwszym mężem Lubomirem Kołarowem ma dwoje dzieci: córkę Naję i syna Pawła. Jej drugim mężem został Kalin Mitrew. Jest córką Georgiego Bokowa, redaktora naczelnego komunistycznej prasy oraz pracownika KC Bułgarskiej Partii Komunistycznej[10]. Jej brat Filip Bokow również został dyplomatą oraz politykiem, został m.in. szefem gabinetu premiera Sergeja Staniszewa i ambasadorem Bułgarii w Słowenii.
Przypisy
Bibliografia
- Irina Bokova. unesco.org. [dostęp 2017-12-30]. (ang.).
- Biography. bokova.eu. [dostęp 2017-12-30]. (ang.).