J

J (minuskuła: j) (jot, jota^[1]) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego. Pierwotnie była jedynie wariantem graficznym litery I. W pisowni polskiej J służy głównie do zapisu półsamogłoski przedniej /j/ (niesylabicznego i). W alfabecie łacińskim J występuje od XII w., w polskim występuje od XVII w.^[2].

Współcześnie litera j jest używana do oznaczania głoski:

• /j/ w językach bałtyckich, słowiańskich, uralskich oraz w językach germańskich (oprócz angielskiego, luksemburskiego oraz scots), a także w języku esperanto i włoskim
• /ɟ/ w języku konkani i w części języków afrykańskich
• /t/ w języku Kiowa
• /x/ lub /h/ w języku hiszpańskim
• /з/ w języku azerskim, francuskim, katalońskim, portugalskim, rumuńskim, tatarskim i tureckim
• /ʤ/ w języku angielskim, indonezyjskim, malajskim, turkmeńskim i w części języków afrykańskich

Litery j używa się w oficjalnych transkrypcjach z następujących języków azjatyckich:

• głoski /j/ w języku kantońskim w transkrypcji jyutping
• głoski /dz/ w języku paszto w standardowej transliteracji na alfabet łaciński
• głoski /ʥ/ w języku japońskim w transkrypcji Hepburna
• głosek /ʥ/ i /ʨ/ w języku koreańskim w różnych metodach transkrypcji
• głoski /ʨ/ w języku chińskim mandaryńskim w transkrypcji pinyin

Litera J

Wymowa litery J

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.