Janusz Korwin-Mikke

Pochodzenie i młodość

Część jego rodziny pochodziła ze Szwecji, następnie zamieszkiwała Saksonię; osiedliła się w Polsce w czasach saskich^[3]. Janusz Korwin-Mikke urodził się 27 października 1942 w okupowanej przez Niemców Warszawie jako jedyne dziecko Ryszarda Mikkego (1911–1966)^[4][3] oraz Marii z Rosochackich (1917–1944)^[3][5]. Jego ojciec przed wojną był kierownikiem wydziału konstrukcji silników w Państwowych Zakładach Lotniczych^[6]. Stryjem Janusza był pułkownik Tadeusz Mikke, który poległ w kampanii wrześniowej^[3]. Po śmierci matki podczas powstania warszawskiego jego wychowaniem zajęła się babka (ojciec został po wojnie na rok osadzony w więzieniu), a następnie macocha^[7].

Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie, w którym w 1959 uzyskał maturę^[8]. W szkole średniej wstąpił do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”^[9]. Po zdaniu egzaminu dojrzałości rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego i od drugiego roku studiów matematycznych zaczął uczęszczać na zajęcia na drugim kierunku – filozofii – na Wydziale Filozofii i Socjologii tej samej uczelni^[10]. 13 kwietnia 1964 za kolportaż ulotek wzywających do wiecu przeciwko represjom wobec sygnatariuszy Listu 34 został zatrzymany i następnie tymczasowo aresztowany do 23 kwietnia 1964^[11][12]. Po opuszczeniu aresztu okazało się, że Służba Bezpieczeństwa zabrała z uczelni jego dokumenty. Uniemożliwiło mu to dalsze studiowanie matematyki, chociaż do uzyskania absolutorium zabrakło dwóch egzaminów. Otrzymał jednakże drugi indeks i przez kolejne lata zaliczał przedmioty na kierunkach: prawo, socjologia, psychologia i filozofia^[12]. W marcu 1968 w związku z udziałem w protestach studenckich został powtórnie aresztowany (przetrzymywany w areszcie do lipca tegoż roku) i relegowany z uczelni. Dzięki wstawiennictwu dziekana Wydziału Filozofii i Socjologii Klemensa Szaniawskiego odzyskano skonfiskowane przez SB dokumenty studenckie. W rezultacie tych działań mógł wznowić naukę w trybie eksternistycznym. W 1969 uzyskał tytuł zawodowy magistra filozofii na podstawie pracy pt. Metodologiczne aspekty poglądów Stephena Toulmina, napisanej pod kierunkiem Henryka Jankowskiego^[13]. Pozostałych kierunków studiów nie dokończył.

W latach 1969–1974 był pracownikiem naukowym – najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, następnie na Uniwersytecie Warszawskim w Zespole Badań nad Informacją i Techniką Podejmowania Decyzji kierowanym przez Klemensa Szaniawskiego. Po rozwiązaniu zespołu i zwolnieniu wszystkich pracowników przez władze UW nie odwołał się od tej decyzji, co uczynili jego koledzy, którzy dzięki wsparciu ze strony związków zawodowych zostali przywróceni do pracy na uczelni^[14]. W poszukiwaniu źródeł utrzymania wznowił karierę zawodowego brydżysty (z gry w brydża utrzymywał się także na studiach). Efektem wysokiego poziomu gry był awans do kadry narodowej. Źródłem dochodów były również w tym czasie honoraria ze sprzedaży podręczników brydżowych^[15]. W brydżu uzyskał tytuł mistrza krajowego^[16].

Wraz z mistrzem świata Andrzejem Macieszczakiem napisał pięć podręczników brydżowych pod nazwiskiem Janusz Mikke. Autor felietonów publikowanych w miesięczniku „Brydż” (które w 1993 ukazały się w zbiorze pt. Pewnego razu...).

Działalność polityczna

PRL

W 1957 należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej^[17]. W latach 1962–1982 należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego, na znak protestu przeciwko poparciu przez SD w Sejmie ustawy o przymusie pracy (tzw. ustawa anty-pasożytnicza)^[18].

Dwudziestoletni okres członkostwa – jako szeregowy członek – w tej organizacji uzasadniał (oprócz chęci działalności politycznej) możliwością dostępu do wewnętrznego biuletynu informacyjnego (z przedrukami artykułów zagranicznych) oraz tolerowaniem przez władze SD jego działalności opozycyjnej^[19].

Po nieudanych próbach wpływu na ruch „Solidarność” zaczął go krytykować.

W 1978 założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu). Do momentu wprowadzenia stanu wojennego wydawnictwo opublikowało około 25 książek i broszur, niemal wyłącznie polskich autorów, najczęściej o tematyce ekonomicznej (w tym mało znane dzieła autorstwa Adama Heydla oraz Ferdynanda Zweiga przypominające tradycje polskiej myśli liberalnej okresu międzywojennego), a także bieżącą publicystykę polityczną (np. pracę Stanisława Ehrlicha). Officyna Liberałów publikowała również książki sprzedawane w kilku tysiącach egzemplarzy, np. W cieniu Katynia Stanisława Swianiewicza. Największa liczba pozycji o problemach społeczno-politycznych Polski została napisana przez samego Janusza Korwin-Mikkego^[20]. Także w 1978 rozpoczęło działalność prywatne seminarium „Prawica-Liberalizm-Konserwatyzm”, które funkcjonowało przez kilka lat w mieszkaniu Janusza Korwin-Mikkego w Warszawie. Uczestnikami seminarium byli studenci warszawskich uczelni, m.in. Piotr Aleksandrowicz, a tematyka zajęć dotyczyła zagadnień funkcjonowania państwa liberalnego^[21].

Razem ze swoim stryjem, publicystą katolickim Jerzym Mikkem, próbował przyłączyć się do tzw. komisji ekspertów przy komitecie strajkowym stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980. Szefowie komisji dokooptowali do swego grona tylko stryja, jednocześnie rezygnując z zaproponowanej przez Janusza Korwin-Mikkego współpracy. Decyzję swą uzasadnili jego nieodpowiedzialnością i ekscentrycznością poglądów. Kiedy próbował sprzedawać wśród strajkujących robotników swoje wydawnictwa, został siłą usunięty z terenu zakładu^[22]. W późniejszym czasie został doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność”. Umożliwiło mu to wzięcie udziału w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, który odbył się we wrześniu i październiku 1981 w Gdańsku. Skrytykował tam decyzje podjęte przez zjazd z powodu uchwalenia jednocześnie dwóch sprzecznych w jego ocenie programów gospodarczych: mieszanego modelu planowo-rynkowego autorstwa Stefana Kurowskiego oraz propozycji utrzymania ekonomiki socjalistycznej zaproponowanej przez Ryszarda Bugaja i Waldemara Kuczyńskiego. Jego zdaniem ta dwoistość poglądów świadczyła o słabości całej organizacji^[23]. W 1981 opublikował swoje postulaty na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego w broszurze pt. Mała niebieska książeczka. Wezwał członków SD do odrzucenia ideologii PZPR i wprowadzenia w Polsce zasad wolnego rynku. Nawoływał również do przyjęcia nowych wzorców ideowych i oparcia programu tej partii na twórczości ekonomisty Adama Krzyżanowskiego, dawnego członka SD. Podjęcie postulowanych przez niego działań miało doprowadzić – jego zdaniem – do przekształcenia SD w dużą partię konserwatywno-liberalną. Nowe władze SD nie podjęły żadnego z przedstawionych przez niego postulatów^[24]. W 1981 powołał do życia Narodową Federację na rzecz Wolnej Gospodarki, której celem miało być popularyzowanie idei konserwatywnego liberalizmu w Polsce. Sygnatariuszami federacji byli m.in. Edward Lipiński, Stefan Kisielewski, Gabriel Janowski i Jacek Maziarski. Przygotowania do ogólnopolskiego zjazdu stowarzyszenia przerwało wprowadzenie stanu wojennego^[25].

W marcu 1982 został zatrzymany za kolportaż wydawnictw drugiego obiegu, a następnie internowany w Białołęce na okres od 9 kwietnia do 13 lipca 1982^[17][26]. W czasie pobytu w ośrodku odosobnienia poznał się ze Stanisławem Michalkiewiczem^[27][28]. Po zwolnieniu z internowania podpisał tzw. deklarację lojalności^[29]. W okresie stanu wojennego kontynuował działalność Officyny Liberałów. Znakiem firmowym wydawnictwa była seria „Biblioteczka Laureatów Nobla”, w ramach której ukazywały się m.in. publikacje ekonomistów liberalnych: Friedricha von Hayeka oraz Miltona Friedmana^[30]. W 1984 postanowił wznowić niejawną działalność polityczną i założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów „Prawica”, jednak przedsięwzięcie to zakończyło się niepowodzeniem^[31]. W 1986 Janusz Korwin-Mikke rozpoczął wydawanie kwartalnika konserwatywno-liberalnego „Stańczyk”. Zaczęli w nim publikować autorzy wywodzący się z kilku ośrodków myśli konserwatywno-liberalnej w kraju (w tym Mirosław Dzielski), co sprzyjało wymianie poglądów oraz integracji tych środowisk i wkrótce doprowadziło do powstania nowej organizacji politycznej^[32]. W 1987 został koordynatorem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej). 14 listopada 1987 listę sygnatariuszy RPR podpisało 15 osób, m.in.: Krzysztof Bąkowski, Ryszard Czarnecki, Tomasz Gabiś, Stefan Kisielewski, Andrzej Maśnica, Stanisław Michalkiewicz, Janusz Korwin-Mikke, Andrzej Sadowski oraz Robert Smoktunowicz^[33][34]. Za najwyższą wartość uczestnicy RPR uznali wolność. Zadeklarowali, iż pragną, aby RPR stał się koalicją konserwatystów, liberałów, ludowców, monarchistów i narodowców. W 1988 Janusz Korwin-Mikke otrzymał zaproszenie jako przedstawiciel RPR (razem z Robertem Smoktunowiczem) do wzięcia udziału w odbywającym się w Pizie Kongresie Międzynarodówki Liberalnej^[35].

Przystąpił do powołanego 18 grudnia 1988 Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie^[36]. W 1989 wziął udział w konkursie ogłoszonym przez Centralny Urząd Planowania na projekt systemu podatkowego w Polsce i zdobył w nim I nagrodę. System był oparty na podatkach: olborze, podymnym, łanowym i pogłównym^[37]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku kandydował do Senatu w województwie wrocławskim (konkurując m.in. z kandydatami wspieranymi przez Komitet Obywatelski i „Solidarność”). W głosowaniu zajął 9. miejsce spośród 11 kandydatów^[38].

III RP

28 paW 1990 założył tygodnik „Najwyższy CZAS!”, którego wydawcą był do października 2007 i w którym publikował swoje felietony. W początkach października 1990 doszło w UPR do rozłamu. Podczas konwentu partyjnego część działaczy próbowała dokonać zmiany na stanowisku prezesa i odwołać Janusza Korwin-Mikkego. Po nieudanej próbie secesjoniści ogłosili powstanie nowej partii o podobnej nazwie na czele z biznesmenem Sławomirem Jarugą. Pozostali delegaci wybrali Janusza Korwin-Mikkego ponownie na stanowisko prezesa oraz udzielili mu poparcia w starcie do prezydentury. Nie zdołał on jednakże zebrać wymaganej liczby podpisów poparcia, by wystartować w wyborach prezydenckich^[39]. Do kolejnego rozłamu w UPR doszło w 1995, gdy grupa konserwatywnych działaczy skrytykowała Janusza Korwin-Mikkego za nieudzielenie poparcia Lechowi Wałęsie w drugiej turze wyborów prezydenckich. Na zjeździe partii doprowadzili oni do usunięcia go z funkcji prezesa i powołali na to stanowisko wiceprezesa UPR Mariusza Dzierżawskiego. Kiedy władze UPR nie zatwierdziły tego wyboru, frakcja konserwatywna, wśród których było kilku założycieli UPR, postanowiła opuścić partię i powołać w styczniu 1996 nowe ugrupowanie pod nazwą Stronnictwo Polityki Realnej^[40].

Konserwatywno-Liberalną Partią UPR Janusz Korwin-Mikke kierował do 1997, kiedy to złożył rezygnację z funkcji prezesa, przyjmując odpowiedzialność za porażkę opartego na tym ugrupowania komitetu wyborczego w wyborach do Sejmu. Jednocześnie wskazał na swojego następcę dotychczasowego wiceprezesa UPR Stanisława Michalkiewicza^[41]. W 1999 ponownie objął tę funkcję, ustępując tym razem ze stanowiska w 2002 po nieudanych dla UPR wyborach samorządowych. Swoją powtórną dymisję uzasadnił chęcią przekazania władzy w partii w ręce działaczy młodszego pokolenia^[39].

W latach 1991–1993 Janusz Korwin-Mikke był posłem z okręgu poznańskiego na Sejm I kadencji^[42]. Trzyosobowe Koło Parlamentarne UPR (pierwotnie określane jako klub) w Sejmie przedłożyło kilkanaście projektów ustaw, wśród nich m.in. projekt konstytucji (autorstwa Stanisława Michalkiewicza), większościową ordynację wyborczą, ustawę o Radzie Stanu, ustawę reprywatyzacyjną oraz ustawę o zmianie pozycji prawnej związków zawodowych, z których żadna nie została uchwalona w toku procesu legislacyjnego. Jedyną skuteczną inicjatywą parlamentarzystów UPR było przegłosowanie przez Sejm w dniu 28 maja 1992 uchwały lustracyjnej osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe, skutkującą utworzeniem tzw. listy Macierewicza^[43]. Janusz Korwin-Mikke był jednym z najbardziej aktywnych mówców Sejmu I kadencji. Czasami zachowywał się jednak jak mówca wiecowy – dużo nieprzychylnych komentarzy wywołały użyte przez niego w trakcie debaty budżetowej słowa „rząd rżnie głupa” albo nazwanie strajkujących nauczycieli „zdesperowanym motłochem”. Przez większość posłów uznawany był za ekscentryka i skandalistę o utopijnych poglądach^[44].

Kandydował bez powodzenia w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2001, w wyborach do PE w 2004 oraz w 2004 dwukrotnie w wyborach uzupełniających do Senatu^[45][46].

W trakcie kampanii w 2001, będąc kandydatem na senatora z ramienia koalicji Blok Senat 2001, popadł w konflikt z gazetą „Wieczór Wrocławia”, na łamach której opublikowano artykuł pt. Za Hitlera było lepiej, sugerujący, że Janusz Korwin-Mikke podczas spotkania z wyborcami we Wrocławiu popierał działania Adolfa Hitlera^[47]. W reakcji działacze współtworzącej blok Unii Wolności zaapelowali do popierającej kandydata Platformy Obywatelskiej o wycofanie jego kandydatury^[48]. Janusz Korwin-Mikke pozwał redakcję gazety^[49]. Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględnił jego powództwo, nakazując przeproszenie i sprostowanie^[50].

W 2002 bezskutecznie kandydował z listy UPR do sejmiku mazowieckiego^[51]. W 2005 zainicjował partię Platforma Janusza Korwin-Mikke w celu startu z jej komitetu kandydatów UPR w wyborach parlamentarnych w tym samym roku. Sam nie przystąpił wówczas do nowej partii, lecz jako członek UPR z jej listy kandydował po raz kolejny do Sejmu w okręgu warszawskim^[52]. W 2006 zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, zajmując 4. miejsce za Kazimierzem Marcinkiewiczem, Hanną Gronkiewicz-Waltz i Markiem Borowskim z wynikiem 2,3%^[53]. Kandydował w tych wyborach bez powodzenia także do sejmiku mazowieckiego^[54], a w maju 2007 w przedterminowych wyborach wojewódzkich w podlaskim.

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej^[55]. W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu popieranie aborcji. W trybie wyborczym został pozwany również przez Partię Kobiet, za nazwanie jej „partią ekshibicjonistek”, Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść^[56].

17 października 2009 wystąpił z UPR, motywując to swoim sprzeciwem wobec udzielenia absolutorium prezesowi tego ugrupowania, Bolesławowi Witczakowi^[57]. Przystąpił także do Platformy JKM (przekształconej następnie w Wolność i Praworządność) i stanął na jej czele. W 2010 ponownie kandydował na prezydenta Warszawy. Zajął 4. miejsce spośród 11 kandydatów z wynikiem 3,9% głosów^[58]. Równocześnie bezskutecznie kandydował do sejmiku mazowieckiego^[59].

Kandydował w międzyczasie także czterokrotnie na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1995 i 2000 z ramienia UPR, w 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR, w 2010 jako kandydat partii Wolność i Praworządność. W drugiej turze wyborów w 2010 zasugerował poparcie Jarosława Kaczyńskiego^[60].

25 marca 2011 została zarejestrowana partia Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (powołana przez działaczy Wolności i Praworządności oraz grupy działaczy UPR), której Janusz Korwin-Mikke został prezesem. Dzień wcześniej doszło do zakończenia prawnej likwidacji WiP^[61], wyrejestrowanej 6 października 2010^[62]. 12 maja 2011 UPR-WiP przyjęła nazwę Kongres Nowej Prawicy. W 2013 Janusz Korwin-Mikke był kandydatem KNP w wyborach uzupełniających do Senatu w okręgu rybnickim, uzyskując 7,9%^[63].

W 2014 kierowany przez niego KNP w wyborach do Europarlamentu zajął 4. miejsce z wynikiem 7,2% głosów. Janusz Korwin-Mikke wywalczył jeden z czterech mandatów przypadających temu ugrupowaniu, otrzymując w okręgu śląskim 67 928 głosów^[64].

5 stycznia 2015 został zastąpiony na funkcji prezesa KNP przez Michała Marusika^[65]. Kilkanaście dni później ogłosił powstanie nowej partii pod nazwą Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN)^[66], której został prezesem (w 2021 człon „Koalicja” w nazwie partii zastąpiono członem „Konfederacja”).

Został po raz piąty z rzędu kandydatem swojego ówczesnego ugrupowania w wyborach prezydenckich w 2015^[67]. Poparli go również działacze partii Dzielny Tata^[68]. W przeprowadzonych 10 maja 2015 wyborach zajął 4. miejsce, zdobywając 486 084 głosy, co stanowiło 3,3% głosów ważnych^[69]. Zapowiedział, że nie poprze żadnego z kandydatów, którzy weszli do drugiej tury^[70]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku otwierał listę wyborczą partii KORWiN w Warszawie^[71], nie uzyskując mandatu (ugrupowaniu zabrakło ćwierć punktu procentowego do przekroczenia progu).

W styczniu 2018 zapowiedział rezygnację z mandatu europosła^[72]. W Europarlamencie VIII kadencji zasiadał do 1 marca 2018^[73]. Zwolniony przez niego mandat w Parlamencie Europejskim objął Dobromir Sośnierz^[74]. Ubiegał się o stanowisko prezydenta Warszawy w wyborach samorządowych w tym samym roku^[75], zajął 7. miejsce na 14 kandydatów^[76]. W tych samych wyborach kandydował także na radnego miejskiego, nie zdobywając mandatu radnego^[77]. W grudniu 2018 zawarł w imieniu partii KORWiN koalicję powołaną na wybory do Parlamentu Europejskiego w 2019 z Ruchem Narodowym^[78], która w lutym 2019 przyjęła nazwę Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy^[79]. Kandydował z jej listy ponownie do PE, formacja ta nie przekroczyła progu wyborczego i nie uzyskała żadnych mandatów^[80].

W wyborach parlamentarnych w 2019 został wybrany do Sejmu z okręgu stołecznego z listy Konfederacji (funkcjonującej już jako federacyjna partia Konfederacja Wolność i Niepodległość)^[81]. Wziął następnie udział w zorganizowanych przez tę partię prawyborach mających wyłonić jej kandydata w wyborach prezydenckich w 2020^[82] (nie uzyskał nominacji). 15 października 2022 ustąpił z funkcji prezesa partii KORWiN (zastąpił go Sławomir Mentzen), został wówczas wybrany przez aklamację na honorową funkcję prezesa-założyciela partii^[83] (która w następnym miesiącu przyjęła nazwę Nowa Nadzieja).

W wyborach parlamentarnych w 2023 kandydował do Sejmu jako lider listy Konfederacji z okręgu numer 20 obejmującego obszar powiatów grodziskiego, legionowskiego, nowodworskiego, otwockiego, piaseczyńskiego, pruszkowskiego, warszawskiego zachodniego i wołomińskiego (województwo mazowieckie^[84]). Na finiszu kampanii kontrowersje wzbudziły jego wypowiedzi o pedofilii^[85]. Ostatecznie zdobywając 9939 głosów nie uzyskał reelekcji^[86].

Po wyborach został zawieszony w prawach członka Konfederacji oraz wykluczony z Rady Liderów partii^[87]. Współprzewodniczący partii Krzysztof Bosak określił kroki podjęte wobec Mikkego jako „dopełnienie zmiany pokoleniowej w środowisku konserwatywno-liberalnym”^[88]. 28 października 2023 po kongresie partii Nowa Nadzieja, jej prezes Sławomir Mentzen, poinformował, że Korwin-Mikke nie będzie kandydował z list Konfederacji w kolejnych wyborach^[89].

13 grudnia na konferencji prasowej zapowiedział on utworzenie nowej partii politycznej^[90].

5 stycznia 2024 w serwisie X ogłosił nazwę nowej partii politycznej. Według polityka nazwa nowej partii to "KORWiN" i ma taki sam program wyborczy, jak poprzedni KORWiN (Nowa Nadzieja)^[91].

Działalność społeczna

W 2000 był jednym z dwóch kandydatów na prezesa Polskiego Związku Szachowego (zgłoszonym przez Andrzeja Filipowicza), przegrał ze Stanisławem Łobaziewiczem^[92]. W tym samym roku uczestniczył w rozegranej w Radomiu symultanie byłego mistrza świata Anatolija Karpowa (partię poddał po 19 posunięciach)^[93].

W 2007 założył Fundację Indywidualnego Kształcenia. Został członkiem honorowym Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego^[94].

Działalność publicystyczna

Teksty publicystyczne Janusz Korwin-Mikke zaczął publikować na przełomie lat 60. i 70. Najczęściej ukazywały się one w owym okresie w tygodniku akademickim „Student” oraz w tygodniku Stowarzyszenia „Pax” – „Konfrontacje”, a także sporadycznie w czasopismach: „Polityka”, „Kultura”, „Tygodnik Kulturalny”, „Problemy”, „Życie Literackie”, „Tygodnik Demokratyczny”, „Tygodnik Powszechny” oraz „Literatura na Świecie”. Początkowo twórczość dotyczyła głównie problematyki nauki i szkolnictwa wyższego, systemu oświaty oraz spraw związanych z rodziną^[15]. Publicystykę społeczno-polityczną oraz ekonomiczną rozpoczął w drugiej połowie lat 70., publikując we własnym wydawnictwie Officyna Liberałów teksty m.in. krytykujące system powszechnych ubezpieczeń społecznych (Ubezpieczenia) oraz manifest programowy potencjalnej partii konserwatywno-liberalnej (Program Liberałów)^[95]. W latach 1980–1982 przedstawił w szeregu artykułów swoją wizję odbudowy i wyjścia polskiej gospodarki z etatyzmu. W kolejnych artykułach opublikowanych w pierwszej połowie lat 80. wskazywał źródła wzrostu ekonomicznego i krytykował niewystarczające jego zdaniem działania władz reformujących gospodarkę. W swojej ówczesnej publicystyce starał się udowodnić, iż główny konflikt pomiędzy władzą a społeczeństwem nie sprowadza się do dylematu autokracja – demokracja, lecz etatyzm – wolność gospodarcza, tak więc przyszły spór o kształt ustrojowy państwa rozegra się pomiędzy etatystami a liberałami. Przyjął również zasadę, aby publikować jak najwięcej swoich poglądów w oficjalnej prasie w celu dotarcia z nimi do maksymalnej liczby odbiorców, nawet wbrew zarzutom środowisk opozycyjnych o współpracę z władzami^[96]. Pod koniec lat 80. nastąpił wzrost zainteresowania czytelników i wydawców publicystyką Janusza Korwin-Mikkego. Jego felietony ukazywały się m.in. w czasopismach: „Ład”, „Brulion”, „Wprost”, „Młoda Polska”, „Przegląd Tygodniowy”, „Stańczyk”, „Nie” oraz „Tygodnik Demokratyczny”. W 1990 został laureatem dwóch nagród: nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Antoniego Słonimskiego (za prowokacje intelektualne) oraz Nagrody Kisiela (za odwagę, zdecydowane poglądy, gotowość bronienia swoich racji i wizjonerstwo)^[97].

W wypowiedziach dotyczących ustroju Polski szlacheckiej doszukiwał się jego liberalnych elementów, m.in. broniąc instytucji liberum veto. Wiek XIX natomiast jako wiek kapitalizmu uznaje za apogeum rozwoju cywilizacji europejskiej (powołując się na ówczesny w jego ocenie duch niezależności, przedsiębiorczości, odpowiedzialności oraz oszczędności), a także stawiając ten okres w opozycji do czasów współczesnych, w których jego zdaniem dominuje system socjalny^[98][99]. Najwięcej miejsca w swojej publicystyce Janusz Korwin-Mikke poświęca zagadnieniom ekonomicznym^{[potrzebny przypis]}.

Według niego Europa swój szczyt cywilizacyjny osiągnęła w XIX wieku^[100][101]. Współczesny poziom kultury europejskiej ocenił jako niższy cywilizacyjnie od krajów muzułmańskich^[100].

Autor tekstów w tygodnikach „Najwyższy Czas!”, „Uważam Rze”, „Angora” i „Fakty po Mitach”^[102], gazetach „Dziennik Polski” i „Super Express”, na blogach oraz okazyjnie w innych tytułach prasowych (np. dwutygodniku „Dobry Znak”). Prowadził także rozmowy na antenie TV Biznes.

Działalność medialna i artystyczna

Wystąpił w kilku produkcjach filmowych i telewizyjnych^[103]:

• 1993:
  • Kraj świata jako przemawiający polityk (głos),
  • Tylko strach jako polityk w studio telewizyjnym (on sam),
  • Co się stało? jako on sam,
• 1994:
  • Nocna zmiana jako on sam,
  • Jest jak jest jako on sam,
• 2001:
  • Wtorek jako on sam.

W 1998 nagrał z Krzysztofem Skibą piosenkę „Stop podatki!”, która znalazła się na płycie Wąchole^[104].

W 2019 jako pierwszy polski polityk wziął udział w roaście^[105].

W 2020 w ramach akcji charytatywnej #Hot16Challenge2, mającej na celu zbiórkę funduszy na rzecz przeciwdziałania pandemii COVID-19, nagrał utwór „Jestem rapu Bogiem”, który przez część komentatorów został oceniony jako podżegający do nienawiści^[106]. Piosenka ta następnie znalazła się na płycie pt. Mowa Nienawiści, zawierającej także utwory wykonywane przez innych polityków Konfederacji^[107].

Korwin-Mikke od dekad deklaruje konserwatywny liberalizm – popiera monarchiczne, kapitalistyczne państwo minimum, wzorowane na tych z XIX wieku i na Liechtensteinie^{[potrzebny przypis]}. Doktryna Korwin-Mikkego obejmuje co najmniej kilkadziesiąt postulatów; bywa zaliczana do prawicowego libertarianizmu i nazywana korwinizmem. Jego sympatycy i zwolennicy, np. wyborcy, bywają znani jako korwiniści^[108][109] lub – pejoratywnie – jako kuce^[110]. Niektórzy politolodzy nazywają Korwin-Mikkego populistą^[111][112] i przejawia on cechy kojarzone z tym zjawiskiem, np. wrogość do większości klasy politycznej i jej przywilejów; zarzuca jej opresyjność, głosi emancypację od niej i przedstawia swoje postulaty jako szansę na cud gospodarczy^{[potrzebny przypis]}. Z drugiej strony głosi także opinie bardzo niepopularne i jest wyraźnym elitarystą – wypowiadał się lekceważąco o większości ludu, odrzucając wartość jego woli czy interesu^[113]. Publicznie bronił agresji ogółem, nie tylko swojej agresji fizycznej^[114]. Odróżnia go to od ściśle rozumianych libertarian, opierających się na aksjomacie nieagresji.

Polityka

Konserwatyzm

Korwin-Mikke krytykuje wszelkie idee lewicowe; zalicza do nich:

• demokrację, którą uważa za „najgłupszy ustrój świata”^[115][116];
• feminizm; nazywał feministki, jako ogół, idiotkami^[117];
• Unię Europejską; deklarował nienawiść do niej i eurosceptycyzm^[118][119].

Głosi też inne poglądy reakcyjne, np.:

• popiera karę śmierci, chłosty oraz kary cielesne na dzieciach^{[120][121][122][123]}
• odrzuca czynne prawo wyborcze u kobiet oraz powszechną edukację seksualną^[124].

Przez poparcie dla kary śmierci krytykował członkostwo Polski w Radzie Europy zwalczającej tę praktykę^[125]. Tak jak wielu konserwatystów jest za karaniem aborcji, a jeśli nie jest karana, to jego zdaniem ojciec dziecka powinien mieć prawo ją zawetować^[126]. Nie we wszystkich kwestiach jest maksymalnie prawicowy – przykładowo bronił prawa do zapłodnienia in vitro u ludzi^[127].

Liberalizm

Korwin-Mikke głosi też pewne postulaty kojarzone z libertarianizmem^[128][129] – jego naczelna wartość to wolność w rozumieniu negatywnym, przez co odrzuca:

• regulacje dostępu do narkotyków i broni palnej;
• wymogi recept^[130],
• obowiązki szczepień^[d][131] i zapinania pasów bezpieczeństwa w ruchu drogowym^[132],
• kary za posiadanie pornografii dziecięcej i za niektóre formy molestowania dzieci^[124],
• płacę minimalną^[133],
• regulacje klimatyczne^[134][135].

Twierdzi, że chcącemu nie dzieje się krzywda. Jest bliski prawicowej odmianie libertarianizmu, ponieważ jego drugą naczelną wartością jest własność prywatna. Przez to odrzuca:

• większość podatków, zwłaszcza podatki dochodowe i spadkowe^{[136][137][138]}
• obowiązki ubezpieczeń,
• wszelką redystrybucję dochodów, np. zasiłki,
• pieniądz fiducjarny, zamiast tego proponując parytet złota^[139],

Deklarował bliskość ideową ruchowi TEA Party z USA^[140]. Odwołuje się do XIX-wiecznych konserwatywnych liberałów takich jak Claude Frédéric Bastiat, Alexis de Tocqueville czy Herbert Spencer^[98].

Polityka zagraniczna

Popierał sojusz Polski z USA, jednak krytykował członkostwo w NATO, stacjonowanie w Polsce wojsk USA i sprzeciwiał się konfrontacji z Rosją^[141]. Poparł aneksję Krymu^[142][143], po czym odwiedził ten półwysep, nie kryjąc się z tym^[144][145]. Zrobił to bez kontroli granicznej ze strony Ukrainy, łamiąc jej przepisy. Reagowała na to ukraińska prokuratura, a w odpowiedzi Korwin-Mikke apelował do niej o realizm^[146]. Występował w rosyjskiej telewizji, gdzie zarzucał polskim władzom rusofobię^[147]. Po rozpoczęciu przez Rosję inwazji z 2022 roku krytykował sankcje^[148], sugerował, że Rosja się broni^[149] i twierdził, że po wojnie Ukraina może zaatakować Polskę^[150]. Wybielał rosyjską historię i jej działania, demonizując przy tym Ukrainę^[151][152]. Te i inne wypowiedzi – jak podane niżej teorie spiskowe – są zgodne z rosyjską propagandą, przez co JKM jest posądzany o wspieranie rosyjskiego imperializmu.

Z drugiej strony bronił niepodległości Ukrainy i Białorusi, uzasadniając tym poparcie dla dyktatury Aleksandra Łukaszenki^[153]. Bronił także innego autorytaryzmu sprzymierzonego z Rosją: syryjskiego reżimu Baszszara al-Asada^[154].

Metody

Korwin-Mikke dopuszcza współpracę z siłami o innych poglądach, „nawet z kanibalami”^{[potrzebny przypis]}, jako sposób wywierania wpływu politycznego. Kooperował między innymi z Platformą Obywatelską^{[potrzebny przypis]}, Ligą Polskich Rodzin i Ruchem Narodowym, nie wykluczając też koalicji rządowej z Prawem i Sprawiedliwością^[155][156].

Faktografia

Klimat

Swój sprzeciw do ochrony klimatu uzasadniał w sposób pseudonaukowy, przecząc:

• istnieniu lądolodu na średniowiecznej Grenlandii^[157];
• podnoszeniu się poziomu morza na skutek globalnego ocieplenia; opinia Korwin-Mikkego sugeruje, że Grenlandia i Antarktyda nie istnieją jako lądy^[158];
• ogólnej szkodliwości ocieplenia klimatu i wzrostu emisji dwutlenku węgla^[159].
• antropogeniczności ocieplenia klimatu;
• konsensusowi naukowców na ten temat.

Grupa polskich klimatologów ogłosiła jedną jego z wypowiedzi klimatyczną bzdurą roku 2016^[160]. W 2014 roku zajął trzecie miejsce w tym plebiscycie^[161].

Gospodarka

Swój leseferyzm uzasadnia w sposób konsekwencyjny: wierzy, że wolny rynek, ochrona własności prywatnej oraz redukcja państwa do niezbędnego minimum stwarza optymalne szanse na rozwój gospodarczy. Największe zagrożenie dla gospodarki dostrzega w interwencjonizmie państwowym. Powołuje się na ekonomistów wolnorynkowych jak Friedrich von Hayek, Ludwig von Mises czy Milton Friedman^[162].

Historia

Korwin-Mikke komentował też wydarzenia XX wieku:

• popierał rewizjonistyczne poglądy na holocaust, konkretniej część opinii Davida Irvinga. W szczególności negował istnienie dowodów na to, że Adolf Hitler wiedział o zagładzie Żydów^[163];
• twierdził, że liczba ofiar masakry w Pekinie z 1989 roku jest zawyżana. Krytykował przy tym protestujących jako zbyt lewicowych, a państwowych morderców nazwał obrońcami wolności^[164].

Na temat wydarzeń z XXI wieku Korwin-Mikke głosił teorie spiskowe:

• na temat Euromajdanu – oskarżał władze Polski i USA o współudział w atakach na demonstrantów i policjantów^[165][166];
• twierdził, że oficjalne definicje epidemii były nakierowane na zysk firm farmaceutycznych jak Pfizer^[167];
• negował rosyjską odpowiedzialność za rzeź w Buczy^[168].

Korwin-Mikke wywoływał skandale, np. przez:

• używanie wulgaryzmów^[169] i ataków osobistych;
• odczłowieczanie przeciwników ideowych;
• oskarżanie ich o faszyzm;
• porównania do nazistów;
• wypowiedzi uznawane za dyskryminujące lub uprzedzone, np. rasistowskie, antysemickie, islamofobiczne, seksistowskie, homofobiczne, transfobiczne i ableistyczne, choć wspierał fundację służącą ludziom niepełnosprawnym^[170].

Używając porównań do nazizmu, parafrazował przy tym hasła III Rzeszy i wykonywał jej charakterystyczne gesty jak salut rzymski, za co był dyscyplinowany przez Parlament Europejski^[171]. Mimo deklarowania legalizmu łamał przepisy Polski i Ukrainy:

• spoliczkował jednego z przeciwników, za co był prawomocnie ukarany grzywną^[172];
• dostał się na Krym po jego aneksji przez Rosję.

Różne wypowiedzi i inne zachowania Korwin-Mikkego bywały stanowczo krytykowane przez osoby publiczne Polski i zagranicy, karane przez Parlament Europejski i Sejm oraz prowadziły do konfliktów z prawem. Jak wspomniano we wcześniejszych sekcjach:

• wypowiedzi polityka o pedofilii były zgłaszane do polskiej prokuratury;
• prokuratura Ukrainy reagowała na jego nielegalne wejście na Krym we współpracy z Rosją;
• polski sąd w 2017 roku prawomocnie skazał Korwin-Mikkego na grzywnę za spoliczkowanie Michała Boniego.

Seksizm

W 1991 Janusz Korwin-Mikke opublikował poradnik dla mężczyzn pt. Vademecum ojca, w którym zamieścił wiele porad, które zostały uznane za kontrowersyjne i seksistowskie (np. twierdzenie, że nieposłuszeństwo dzieci wynika z niewykonywania przez żonę poleceń męża)^[173]. „Gazeta Wyborcza” w dodatku „Wysokie Obcasy” nadała Korwin-Mikkemu tytuł szowinisty roku 2007^[174][175]. W 2010 stwierdził, że kobiety powinny być pozbawione czynnego prawa wyborczego. Swój pogląd argumentował zbyt małym zaangażowaniem kobiet w kwestie polityczne^[176].

1 marca 2017 podczas debaty w Parlamencie Europejskim na temat różnic w wynagrodzeniach między kobietami a mężczyznami stwierdził, że „kobiety muszą zarabiać mniej, bo są słabsze, mniejsze i średnio mniej inteligentne”^[177]. Nadmienił, że „takie zdanie nie powinno być odbierane jako obraźliwe dla kobiet, podobnie jak nie powinno być powodem obrazy dla mężczyzn stwierdzenie, że kobiety mają lepszą pamięć od mężczyzn”^[177]. Wypowiedź ta była komentowana w mediach zagranicznych^[178].

Ableizm

W 2012, wypowiadając się na temat igrzysk paraolimpijskich, stwierdził, iż „równie dobrze można by organizować zawody w szachy dla debili”, dodając:

„jeśli chcemy, by ludzkość się rozwijała, w telewizji powinniśmy oglądać ludzi zdrowych, pięknych, silnych, uczciwych, mądrych – a nie zboczeńców, morderców, słabeuszy, nieudaczników, kiepskich, idiotów – i inwalidów, niestety”^[179].

Homofobia i transfobia

W 2019 roku Korwin-Mikke nazwał ruch LGBT większym zagrożeniem niż zmiany klimatu^[180].

Nazywa osoby homoseksualne homosiami, a słowa „gej” używa w innym znaczeniu niż to najczęstsze, obejmując nim tylko część homoseksualnych mężczyzn i nie tylko ich^[180]. W 2020 w swoim wpisie w serwisie Twitter stwierdził, że chrześcijanie mają obowiązek domagać się kamienowania osób homoseksualnych^[181]. Komisja Etyki Poselskiej ukarała go za tę wypowiedź naganą^[182].

W 2012 określił transpłciową posłankę Annę Grodzką mianem „dziwadła”, które „weszło do Sejmu (...) dlatego, że jest dziwadłem”^[176].

Inne

Stosunek Korwin-Mikkego do seksualności był krytykowany przez innych działaczy konserwatywno-liberalnych, np. Pawła Chojeckiego^[183].

Korwin-Mikke przynajmniej dwukrotnie sfotografowany został podczas snu w czasie posiedzeń, w parlamentarnych salach obrad (Sejm RP, oraz Parlament Europejski)^[184][185].

W 1966 Janusz Korwin-Mikke zawarł związek małżeński z Ewą Mieczkowską, ze związku tego ma dwóch synów: Ryszarda (ur. 1968) i Krzysztofa (ur. 1971). Po rozwodzie w 1973 związał się z Małgorzatą Szmit (ślub kościelny w 1993), z którą ma troje dzieci: Kacpra (ur. 1974), Jacka (ur. 1977) i Zuzannę (ur. 1982). Z dwóch innych nieformalnych związków ma córki Korynnę (ur. 1983) i Nadzieję (ur. 2011) oraz syna Karola (ur. 2013)^{[186][187][188]}. W 2016 zawarł związek małżeński z młodszą o 44 lata Dominiką Sibigą, matką dwójki swoich najmłodszych dzieci^[189][190]. Jego żona bez powodzenia kandydowała z list KW Konfederacji w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019^[191] oraz w wyborach parlamentarnych w 2023^[192].

Ma przyrodnią siostrę Krystynę Korwin-Mikke, tłumaczkę^[193][194]. Jego zięciem jest polityk Bartłomiej Pejo^[195].

Deklaruje jednocześnie katolicyzm i deizm^[196].

nr	Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1	1989			Senat I kadencji	woj. wrocławskie	6409 (1,34%) [38]
2	1991		Unia Polityki Realnej	Sejm I kadencji	nr 18	17 297 (4,05%) [197]
3	1993			Sejm II kadencji	nr 35	23 624 (4,37%) [198]
4	1995		Ogólnopolski KW Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	428 969 (2,40%) [199]
5	1997		Unia Prawicy Rzeczypospolitej	Sejm III kadencji	nr 35	15 364 (3,07%) [200]
6	2000		KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	252 499 (1,43%) [201]
7	2001		KWW Blok Senat 2001	Senat V kadencji	nr 3	107 837 (11,37%) [202]
8	2002		Unia Polityki Realnej	Sejmik Województwa Mazowieckiego II kadencji	nr 7	20 707 (8,09%) [51]
9	2004		KWW Janusza Korwin-Mikke	Senat V kadencji	nr 3	10 782 (18,08%) [45]
10	2004		Unia Polityki Realnej	Parlament Europejski VI kadencji	nr 12	22 239 (3,76%) [203]
11	2004			Senat V kadencji	nr 26	3467 (11,53%) [45]
12	2005		KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	214 116 (1,43%) [204]
13	2005		Platforma Janusza Korwin-Mikkego	Sejm V kadencji	nr 19	19 246 (2,54%) [52]
14	2006		Unia Polityki Realnej	Prezydent m.st. Warszawy	–	15 951 (2,27%) [53]
15				Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji	nr 7	15 412 (5,02%) [205]
16	2007			Sejmik Województwa Podlaskiego III kadencji	nr 1	2333 (3,70%) [206]
17	2007		Liga Polskich Rodzin	Sejm VI kadencji	nr 25	3640 (0,77%) [55]
18	2010		KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	416 898 (2,48%) [207]
19	2010		KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke	Prezydent m.st. Warszawy	–	25 153 (3,90%) [58]
20				Sejmik Województwa Mazowieckiego IV kadencji	nr 2	11 412 (5,21%) [59]
21	2013		Nowa Prawica – Janusza Korwin-Mikke	Senat VIII kadencji	nr 73	2160 (7,92%) [63]
22	2014			Parlament Europejski VIII kadencji	nr 11	67 928 (8,02%) [64]
23	2015		KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	486 084 (3,26%) [69]
24	2015		KORWiN	Sejm VIII kadencji	nr 19	56 994 (5,20%) [208]
25	2018		KWW Wolność w Samorządzie	Prezydent m.st. Warszawy	–	11 516 (1,29%) [76]
26				Rada m.st. Warszawy	nr 3	1683 (1,54%) [77]
27	2019		KWW Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy	Parlament Europejski IX kadencji	nr 12	26 425 (2,02%) [80]
28	2019		Konfederacja Wolność i Niepodległość	Sejm IX kadencji	nr 19	60 385 (4,37%) [81]
29	2023			Sejm X kadencji	nr 20	9939 (1,36%) [209]
30	2024		KW Bezpartyjni	Prezydent m.st. Warszawy	–	10 839 (1,40%) [210]
31				Rada m.st. Warszawy	nr 3	1208 (1,30%) [211]

Wybory prezydenckie

Wybory parlamentarne

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wynik	Uwagi
1989		Senat I kadencji	woj. wrocławskie	6409 (1,34%)	Kandydat nie uzyskał mandatu
1991	Unia Polityki Realnej	Sejm I kadencji	nr 18	17 297 (4,05%)	Kandydat uzyskał mandat
1993		Sejm II kadencji	nr 35	23 624 (4,37%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
1997	Unia Prawicy Rzeczypospolitej	Sejm III kadencji		15 364 (3,07%)
2001	KWW Blok Senat 2001	Senat V kadencji	nr 3	107 837 (11,37%)	Kandydat nie uzyskał mandatu
2005	Platforma Janusza Korwin-Mikkego	Sejm V kadencji	nr 19	19 246 (2,54%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
2007	Liga Polskich Rodzin	Sejm VI kadencji	nr 25	3640 (0,77%)
2011	Nowa Prawica - Janusza Korwin-Mikke	Sejm VII Kadencji	nr 19	–	Lista nie została zarejestrowana[212]
2015	KORWiN	Sejm VIII kadencji		56 994 (5,20%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
2019	Konfederacja Wolność i Niepodległość	Sejm IX kadencji		60 385 (4,37%)	Kandydat uzyskał mandat
2023		Sejm X kadencji	nr 20	9939 (1,36%)	Kandydat nie uzyskał mandatu

Wybory samorządowe

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wynik				Uwagi
				Pierwsza Tura		Druga Tura
				Głosy	%	Głosy	%
1990	–
1994
1998
2002	Unia Polityki Realnej	Sejmik Województwa Mazowieckiego II kadencji	nr 7	20 707 (8,09%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
2006		Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji	nr 7	15 412 (5,02%)
		Prezydent m.st. Warszawy	–	15 951	2,27% #4	–		Kandydat nie przeszedł do II tury
2010	KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke	Sejmik Województwa Mazowieckiego IV kadencji	nr 2	11 412 (5,21%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
		Prezydent m.st. Warszawy	–	25 153	3,90% #4	–		Druga tura nie odbyła się
2014	–
2018	KWW Wolność w Samorządzie	Rada m.st. Warszawy	nr 3	1683 (1,54%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
		Prezydent m.st. Warszawy	–	11 516	1,29% #7	–		Druga tura nie odbyła się
2024	Bezpartyjni	Rada m.st. Warszawy	nr 3	1208 (1,30%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
		Prezydent m.st. Warszawy	–	10 839	1,40% #5	–		Druga tura nie odbyła się

Wybory do parlamentu europejskiego

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wyniki	Uwagi
2004	Unia Polityki Realnej	Parlament Europejski VI kadencji	nr 12	22 239 (3,76%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
2009	–
2014	Nowa Prawica - Janusza Korwin-Mikke	Parlament Europejski VIII kadencji	nr 11	67 928 (8,02%)	Kandydat uzyskał mandat
2019	KWW Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy	Parlament Europejski IX kadencji	nr 12	26 425 (2,02%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego

Wybory uzupełniające

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wyniki	Uwagi
2004	KWW Janusza Korwin-Mikke	Senat V kadencji	nr 3	10 782 (18,08%)	Kandydat nie uzyskał mandatu
2004	Unia Polityki Realnej	Senat V kadencji	nr 26	3467 (11,53%)
2007		Sejmik Województwa Podlaskiego III kadencji	nr 1	2333 (3,70%)
2013	Nowa Prawica - Janusza Korwin-Mikke	Senat VIII kadencji	nr 73	2160 (7,92%)

Pisma polityczne i społeczne^[213]

Pisma o brydżu^[214]

• 1976: Brydż, Wydawnictwo „Watra”.
• 1980: Bez impasu. Elementy logiki i psychologii w brydżu, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, ISBN 83-203-0213-7.
• 1980: Brydż dla początkujących, Wydawnictwo „Watra”, ISBN 83-225-0005-X.
• 1986: Brydż sportowy, wydawnictwo Sport i Turystyka, ISBN 83-217-2535-X.
• 1987: Quizy brydżowe, Wydawnictwo „Watra”, ISBN 83-225-0170-6.
• 1993: Pewnego razu..., wydawnictwo Doris, ISBN 83-85761-03-9.

• Tomasz Cukiernik, Cezary Zawalski, Korwin. Ojciec polskich wolnościowców, B&T Press, 2023, ISBN 978-83-9583242-0.

• Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2016-10-07].
• Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2016-10-07].
• Cezary Zawalski: Prezes. Janusz Korwin-Mikke – publicysta i polityk. Warszawa: Von Borowiecky, 2003. ISBN 83-87689-53-X.
• Tomasz Sommer: Korwin. Wolnościowiec z misją. Warszawa: 3S Media, 2009, seria: Biblioteka wolności. ISBN 978-83-923894-5-3.

• Janusz Korwin-Mikke – strona prywatna. [dostęp 2022-12-24].