Piłka nożna na letnich igrzyskach olimpijskich

Zawody w piłce nożnej w ramach igrzysk olimpijskich rozgrywane są od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1900 w Paryżu. Dwukrotnie dyscyplina ta nie znalazła się w programie igrzysk (w 1896 roku w Atenach i w 1932 w Los Angeles). Niektóre źródła podają, że w 1896 roku został rozegrany nieoficjalny turniej z udziałem trzech drużyn (Dania, Izmir i Ateny). Zwycięzcą miała zostać drużyna duńska po pokonaniu reprezentacji Izmiru 15:0^[1].

Pierwszy turniej dla kobiet rozegrany został w 1996 roku w Atlancie.

Łącznie do 1930 roku, kiedy odbyły się pierwsze mistrzostwa świata, olimpijski turniej piłki nożnej był uznawany za najważniejsze rozgrywki międzynarodowe w tej dziedzinie sportowej, jednak przez zakaz udziału w nich piłkarzy profesjonalnych mistrzostwa świata zyskały większy prestiż.

Na letnich igrzyskach olimpijskich w 1960 roku został zmieniony format rozgrywek i ograniczono liczbę uczestników. Odtąd 16 drużyn dzielono na cztery grupy, w których mecze rozgrywane były systemem kołowym. Następnie czwórka zwycięzców z każdej grupy systemem pucharowym wyłaniała olimpijskiego mistrza.

Profesjonalnym piłkarzom zezwolono występować na letnich igrzyskach olimpijskich dopiero w 1984 roku w Los Angeles, ale tylko reprezentantom Azji, Afryki, strefy CONCACAF i Oceanii. Całkowicie zakaz anulowano w 1992 roku, ale wtedy wprowadzono ograniczenie wiekowe. W każdej drużynie może występować maksymalnie trzech piłkarzy dowolnego wieku, reszta zawodników w dniu rozpoczęcia igrzysk olimpijskich nie może przekroczyć 23 roku życia. Dlatego często reprezentacja olimpijska kraju określana jest również reprezentacją narodową U-23.