Карл VI Габсбург

Нарадзіўся ў Вене. Другі сын імператара Леапольда I і Элеаноры Пфальц-Нойбургскай.

Калі вымерла іспанская галіна Габсбургаў (1700), Карл выступіў прэтэндэнтам на прастол Іспаніі. Абвешчаны ў 1703 годзе ў Вене «Карлам III Іспанскім», ён адправіўся ў 1704 годзе ў Іспанію, пры дапамозе каталонцаў узяў Барселону і Валенсію, у 1706 годзе вытрымаў аблогу Барселоны. У верасні 1710 года яму атрымалася пры дапамозе моцных падмацаванняў з Аўстрыі і дзякуючы поспехам графа Старемберга ўступіць у Мадрыд, але неўзабаве ён ізноў апынуўся загнаным у невялікі паўночна-заходні вугал паўвострава.

17 красавіка 1711 года памёр яго брат імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі Іосіф I, і Карл, які ўспадкаваў яго германскія землі, вярнуўся ў Германію; у снежні 1711 года ён атрымаў імператарскую карону. Пакінуты саюзнікамі і слаба падтрымліваны імперскімі чынамі, Карл у 1714 годзе быў прымушаны падпісаць Раштацкі мір з Францыяй, па якім да яго адышлі Неапаль, Мілан і Іспанскія Нідэрланды.

Удалей ішла вайна з Турцыяй. Пад начальствам прынца Яўгенія аўстрыйскія войскі атрымалі рашучыя перамогі пры Петэрвардэйне і Бялградзе. Паводле Пасаровіцкага міру 1718 года Аўстрыя набыла Тэмешскі банат, Паўночную Сербію з Бялградам, частку Босніі і Валахіі.

Славалюбівыя планы іспанскай каралевы Елізаветы Фарнезэ і яе ўлюбёнца Хуліа Альбероні выклікалі ў 1718 годзе саюз чатырох дзяржаў — Францыі, Англіі, Галандыі і Свяшчэннай Рымскай імперыі; іспанцы былі вымушаны прызнаць аўстрыйскія правы на Італію, прычым Карл выгодна вымяняў у Савоі востраў Сіцылію за Сардзінію.

Каб захаваць непадзельна за сваімі спадчыннікамі аўстрыйскія ўладанні, Карл 19 красавіка 1713 года выдаў «прагматычную санкцыю», якая пры адсутнасці мужчынскага нашчадства аддавала ўсю манархію жаночай лініі нашчадства Карла. Тым часам у Карла яшчэ не было дзяцей; праз тры гады ў яго нарадзіўся сын, які неўзабаве памёр, а затым нараджаліся толькі дочкі. Большасць дзяржаў спачатку не схільна была выказацца на карысць прагматычнай санкцыі. Толькі ў 1725 годзе Карлу атрымалася дамагчыся згоды Іспаніі, потым, наконт складзенага супраць яго і Іспаніі Герэнгаўзенскага дагавора, прыцягнуць на свой бок Расію ў жніўні 1726 года і Вустэргаўзенскім дагаворам 1726 гады адхіліць Прусію ад яе герэнгаўзенскага саюзніка, прызнаўшы за ёй права на Берг.

З іншага боку, Францыя і Англія прыцягнулі на свой бок Галандыю, Данію і Швецыю. Суасонскі кангрэс не дасягнуў пагаднення; Іспанія перайшла на бок Францыі. Да палітычных разладаў далучыліся эканамічныя. Заснаваная ў Астэндэ Усходняя гандлёвая кампанія ўзмоцнена заахвочвалася Карлам, які вельмі цікавіўся ўздымам гандлю і прамысловасці — і гэта яшчэ больш павялічвала непрыязнасць марскіх дзяржаў, якія глядзелі на акіянскі гандаль як на сваю манаполію. Напружаны стан доўжыўся некалькі гадоў; нарэшце ў 1731 годзе было складзена пагадненне, якое гарантавала прагматычную санкцыю з боку Англіі і Галандыі наўзамен знішчэння Остэндскай гандлёвай кампаніі.

Францыя па-ранейшаму заставалася варожай Карлу і скарысталася вакантнасцю польскага прастола ў 1733 годзе для аднаўлення вайны з Аўстрыяй. Расія і Аўстрыя выказаліся на карысць саксонскага курфюрста Фрыдрыха Аўгуста II; Францыя, Іспанія і Сардзінія жадалі даставіць прастол Станіславу Ляшчынскаму, цесцю Людовіка XV. У вайне, якая ўзгарэлася затым, французскія войскі занялі Мілан і ўсю Ламбардыю да Мантуі, іспанскае войска авалодала Неапалем і Сіцыліяй; на берагах Рэйна былі заваяваны Кель, Філіпсбург і ўся Латарынгія. Па папярэднім пагадненні ў Вене, у 1735 годзе (канчаткова мір складзены быў толькі ў 1738 годзе) Карл VI дамогся прызнання прагматычнай санкцыі і набыў Парму і П’ячэнцу, але ахвяраваў Неапаль, Сіцылію і некаторымі акругі Мілана, роўна як зусім адмовіўся ад Латарынгіі, якая аддадзена была Станіславу Ляшчынскаму і пасля смерці яго павінна была адысці да Францыі.

Не меней няўдачлівы быў Карл у распачатай па пачыне Расіі вайне з Асманскай імперыяй. Аўстрыя страціла паводле Бялградскага міру (верасень 1739), за выключэннем Баната, амаль усе свае набыцці паводле Пасаровіцкага (Пажарэвацкага) міру.

Карл памёр 20 кастрычніка 1740 года і пакінуў манархію сваёй 23-гадовай дачкі, Марыі-Тэрэзіі.

23 красавіка 1708 года ажаніўся з прынцэсай Елізаветай Хрысцінай Браўншвайг-Вольфенбютэльскай (1691—1750), дачкой герцага Людвіга Рудольфа.

• Марыя Тэрэзія (1717—1780), імператрыца, жонка Франца Стэфана Латарынгскага,
• Марыя Ганна (1718—1744), жонка Карла Аляксандра Латарынгскага.