Клаўдзіа Раньеры

Прафесійную кар’еру Клаўдзіа пачаў у «Роме», хоць за два сезона ён згуляў толькі 6 матчаў. Затым ён выступаў за «Катандзара», «Катанію» і «Палерма».

Першым клубам у яго трэнерскай кар’еры стала «Путэалана». Але сапраўднае імя як трэнер ён сабе зрабіў у «Кальяры», які ён вывеў з Серыі С1 у Серыю А.

У 1991 годзе ён прыйшоў у «Напалі», дзе адпрацаваў 2 гады, але так нічога і не выйграў. У 1993 годзе Раньеры стаў трэнерам «Фіярэнціны», якая гуляла ў Серыі B. У свой першы сезон «фіялкі» вярнуліся ў элітны дывізіён, а ў 1996 годзе клуб перамог у Кубку і Суперкубку Італіі.

З 1997 па 1999 гады Раньеры працаваў з іспанскай «Валенсіяй». За гэты час клуб дамогся ўдзелу ў Лізе чэмпіёнаў і перамог у Кубку Іспаніі. Наступны сезон ён адпрацаваў у мадрыдскім «Атлетыка», але асаблівай славы не адшукаў і неўзабаве быў звольнены. З 2000 па 2004 год быў галоўным трэнерам лонданскага «Чэлсі», які падняў да другога месца ў чэмпіянаце Англіі, але тытылаў выйграць не здолеў і ў выніку быў заменены на Жазэ Маўрынью. Улетку 2004 года вярнуўся ў «Валенсію», з якой выйграў Суперкубак УЕФА, але вынікі ў чэмпіянаце былі не вельмі паспяховымі, і Клаўдзіа пакінуў каманду яшчэ да канца сезона.

Пасля «Валенсіі» Раньеры два гады не займаўся трэнерскай дзейнасцю, а ў лютым 2007 года ўзначаліў «Парму», з якой заняў 12-е месца. Пасля гэтага быў запрошаны ў турынскі «Ювентус», які вярнуўся ў Серыю A, на месца Дзідзье Дэшама, і каманда пад яго кіраўніцтвам заняла трэцяе месца ў першы ж год. У сезоне 2008/09 «Ювентус» выступаў нестабільна, і 18 мая 2009 года Раньеры быў адхілены ад пасады галоўнага трэнера турынскага гранда. 1 верасня 2009 года прызначаны галоўным трэнерам «Ромы». Кантракт быў падпісаны на 2 гады. У сезоне 2009/10 «Рома» пад яго кіраўніцтвам заняла другое месца, доўгі час навязваючы барацьбу «Інтэрнацыянале» за чэмпіёнства. У лютым 2011 года пакінуў рымскі клуб. З верасня 2011 па сакавік 2012 узначальваў міланскі «Інтэрнацыянале», які не здолеў вывесці з крызісу.

У маі 2012 года стаў галоўным трэнерам французскага «Манака». У першы ж сезон вярнуў манегаскаў у Лігу 1, а ў наступным ужо стаў віцэ-чэмпіёнам Францыі, саступіўшы першае месца «Пары Сен-Жэрмен», пасля чаго ў маі 2014 года пакінуў клуб. З ліпеня па лістапад 2014 года быў галоўным трэнерам зборнай Грэцыі, якай пад яго кіраўніцтвам набрала толькі 1 ачко ў чатырох матчах, саступіўшы Фарэрскім астравам (0:1), Паўночнай Ірландыі (0:2) і Румыніі (0:1) і зрабіўшы нічыю з Фінляндыяй (1:1). Пераемнікі Раньеры не здолелі выправіць сітуацыю, і Грэцыя ў адборы да чэмпіянату Еўропы 2016 заняла апошняе месца ў групе.

У ліпені 2015 года пасля адстаўкі Найджэла Пірсана быў прызначаны галоўным трэнерам англійскага «Лестэр Сіці». Пад кіраўніцтвам іальянскага спецыяліста «Лестэр Сіці» нечакана захапіў лідарства і ў выніку ўпершыню ў сваёй гісторыі стаў чэмпіёнам Англіі, а Раньеры быў прызнаны найлепшым трэнерам сезону Прэм’ер-лігі. У сезоне 2016/17 справы ў «Лестэр Сіці» пайшлі горш — каманда апынулася ўнізе табліцы недалёка ад зоны вылету. У лютым 2017 года Раньеры быў звольнены з пасады галоўнага трэнера^[2].

У чэрвені 2017 года было абвешчана аб прызначэнні Раньеры галоўным трэнерам французскага клуба «Нант»^[3]. Пакінуў «Нант» па заканчэнні сезона 2017/18. У лістападзе 2018 годзе падпісаў доўгатэрміновы кантракт з лонданскім «Фулхэмам»^[4], аднак ужо ў лютым 2019 года быў звольнены^[5].

У сакавіку 2019 года другі раз узначаліў «Рому»^[6], працаваў там да канца сезона 2018/19. У кастрычніку 2019 года стаў галоўным трэнерам «Сампдорыі»^[7], заставаўся на пасадзе да мая 2021 года.

У кастрычніку 2021 года стаў галоўным трэнерам «Уотфарда», падпісаўшы двухгадовы кантракт^[8], аднак ужо ў студзені 2022 года быў звольнены^[9].

У снежні 2022 года было абвешчана аб прызначэнні Раньеры галоўным трэнерам «Кальяры»^[10].