Філіп V (кароль Іспаніі)

Нарадзіўся ў Францыі. Заняў іспанскі прастол ва ўзросце няпоўных 17-ці гадоў па завяшчанні бяздзетнага іспанскага караля Карла II, свайго стрыечнага дзеда. Гэта рашэнне выклікала пратэст кааліцыі еўрапейскіх дзяржаў, якія баяліся гегемоніі Францыі ў свеце, і Вайну за іспанскую спадчыну (1700—1713). Па яе выніках Філіп утрымаў іспанскую карону і заморскія калоніі, аднак адрокся ад правоў на французскі прастол (што прадухіляла зліццё дзвюх дзяржаў) і пазбавіўся шэрагу ўладанняў іспанскіх Габсбургаў у Еўропе.

З 1700 да 1715 г. Іспанія цалкам знаходзілася пад французскім уплывам і з’яўлялася як бы правінцыяй Францыі. Філіп ва ўсім прытрымліваўся інструкцый Людовіка XIV.

З другі шлюб Філіпа з Елізаветай Фарнезэ, і са смерцю Людовіка XIV французскі ўплыў саступіў месца іншым, галоўным чынам італьянскаму, правадырамі якога былі каралева і кардынал Альбероні (да 1719 г.), прыкладам чаго з’яўляецца Змова Чэламарэ, накіраваная на прызнанне Філіпа, унука памерлага Людовіка XIV, рэгентам Францыі.

Міністры Філіпа галоўныя высілкі свае звярталі на абмежаванне ўплыву царквы і правоў духавенства ў вобласці суда і дзяржаўнага кіравання і на ўзняцце ўзроўню народнай асветы. З рэформаў гэтага валадарання найбольш выдатнымі былі скасаванне кастыльскага закона пераходу ў спадчыну прастола і ўвядзенне салічнага, па якім жанчыны пазбаўляліся права на спадчыну.

Акрамя таго, кіраванне Філіпа было адзначана знішчэннем фуэрас Каталоніі, пасля таго як у 1714 г. было падушана паўстанне каталонцаў, якія падтрымлівалі правы эрцгерцага Карла.

Пры ім эканоміка Іспаніі пачала ў значнай меры аднаўляцца пасля зацяжнога крызісу XVII стагоддзя, што было звязана з прыцягненнем у краіну замежных саветнікаў (французскіх і, пазней, італьянскіх), аднак вайну за французскі прастол Іспанія прайграла.

Думка пра вяртанне Гібралтара ніколі не пакідала Філіпа; ён спадзяваўся вярнуць яго пры дапамозе прэтэндэнта на англійскі прастол Якава III Сцюарта. Ён таксама марыў і пра вяртанне італьянскіх правінцый, якія дасталіся Аўстрыі паводле Утрэхцкага дагавора. Урэшце яму ўдалося, часткова пасродкам дыпламатыі, часткова пры дапамозе ваеннай сілы, дамагчыся таго, што Каралеўства Абедзвюх Сіцылій дасталася яго сыну дон Карласу.

Ён спрабаваў уступіць у саюз з Расіяй, пасля таго як паміж ёй і Аўстрыяй адбылося пагадненне (Венскі трактат), накіраванае супраць Францыі, Англіі і Прусіі (Гановерскі саюз).

У 1724 годзе Філіп, які пакутаваў на цяжкія нервовыя расстройствы і «меланхолію», адрокся на карысць свайго старэйшага сына Луіса I, але юны кароль памёр у тым жа годзе ад воспы, і бацька зноў вярнуўся на прастол, хоць хвароба не пакідала яго да канца жыцця.

Пахаваны паводле завяшчання ў палацавай царкве Ла-Гранха.

У 1701 годзе Філіп V ажаніўся з Марыяй Луізай Савойскай (1688—1714). У іх нарадзіліся чатыры сына, двое з якіх памерлі ў маленстве.

• Луіс (1707—1724), кароль Іспаніі Луіс I з 15 студзеня па 31 жніўня 1724 года
• Фердынанд (1713—1759), кароль Іспаніі Фердынанд VI (1746—1759).

Другі раз ён ажаніўся 24 снежня 1714 года з Елізаветай Фарнезэ (1692—1766), у гэтым шлюбе нарадзіліся:

• Карл (1716—1788), кароль Неапаля (як Карл VII) і Сіцыліі (1734—1759), кароль Іспаніі Карл III (1759—1788)
• Марыяна Вікторыя (1718—1781), у шлюбе з каралём Партугаліі Жазэ I,
• Філіп (1720—1765), герцаг Пармскі,
• Марыя Тэрэзія (1726—1746), у шлюбе з Людовікам Фердынандам, дафінам Францыі,
• Луі Антуан (1727—1785),
• Марыя Антуанэта (1729—1785), у 1750 годзе ў шлюбе з Сардзінскім каралём Віктарам Амадэем III.