گشنیز

برگ و ساقه

در ایران از برگ و ساقه گشنیز به عنوان سبزی‌جات خوردنی استفاده می‌شود. نام گشنیز همچنین به‌عنوان یکی از مواد اصلی در فرمول مخفی کوکاکولا ذکر شده‌است.^[۱] به دلیل اینکه گرما و حرارت می‌تواند بر کاهش طعم گشنیز اثر داشته باشد، برگ گشنیز را اغلب به صورت خام استفاده کرده و یا بلافاصله قبل از سرو غذا به آن اضافه می‌کنند. در آشپزی هندی و آسیای مرکزی، از برگ گشنیز به مقدار فراوان استفاده می‌شود و تا زمانی که طعم آن کم شود آن را می‌پزند.^[۲]

دانه

در هند، از تخم گشنیز به‌عنوان یکی از ادویه‌جات مهم استفاده می‌گردد. تخم گشنیز ادویه‌ای است که عطر قوی دارد و از آن در آشپزی ایرانی استفاده می‌شود. در طب سنّتی نیز از آن استفاده می‌کنند. در ایران از تخمِ گشنیز برای تصفیهٔ خون و استفاده در شیرینی‌جات خانگی بهره می‌برند. از آن در صنعت عطرسازی هم استفاده می‌شود.

ریشه

ریشهٔ گشنیز در آشپزی به‌ویژه آشپزی تایلند استفاده می‌شود.

کاربردهای دارویی

یک پژوهش اولیه نشان داده‌است که اسانس گشنیز می‌تواند باکتری‌های گرم مثبت و گرم منفی از جمله استافیلوکوکوس اورئوس، انتروکوکوس فکالیس، سودوموناس آئروژینوزا و اشریشیا کلی را مهار کند.^[۴] همچنین به‌نظر می‌رسد که اسانس گشنیز به‌علت داشتن درصد بالای لینالول اثر ضد درد داشته باشد.^[۵]

برگ گشنیز خام، حاوی ۹۲ درصد آب، ۴ درصد کربوهیدرات، ۲ درصد پروتئین و کمتر از ۱ درصد چربی است (جدول). ویژگی‌های تغذیه‌ای بذر گشنیز با ساقه یا برگ تازهٔ آن متفاوت است. برگ‌ها به‌طور ویژه غنی از ویتامین آ، ویتامین ث و ویتامین کا هستند. دانه‌ها به‌طور کلی محتوای ویتامین کمتری دارند، اما مقادیر قابل توجهی فیبر، کلسیم، سلنیم، آهن، منیزیم و منگنز در رژیم غذایی فراهم می‌کنند.^[۶]

• 
  تخم گشنیز
• 
  ریشهٔ گشنیز
• 
  گل‌های بوتهٔ گشنیز

• میر حیدر، حسین(۱۳۷۲)، معارف گیاهی، انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامی - تهران، چاپ اول.
• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Coriander». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
• فواید دارویی گشنیز