Би Би Кинг

Кинг е роден во Ита Бена, Мисисипи, мал град во близина на Индианола, Мисисипи. Негови редители беа Алфред Кинг и Нора Ела Кинг. Кинг пораснал пеејќи во црковен (госпел) хор. На 12 годишна возраст тој ја купи својата прва гитара за $15.00.^[2] Во 1943 Кинг ја напушти Индианола за да работи како возач на трактор.

Во 1946 Кинг го следеше својот братучед Бука Вајт во Мемфис, Тенеси. Вајт го зема со него во следните 10 месеци.^[2] Како и да е, Кинг на кратко се врати во Мисисипи каде што се одлучи подобро да се подготви за неговата следна посета и се врати во Западен Мемфис, Арканзас, две години подоцна, во 1948. Тој свиреше на радио програмата на Сони Бои Вилјамсон на „KWEM“ во Западен Мемфис, Арканзас, каде што разви локална публика. Овие појавувања на Кинг го доведоа до постојани договори во „Sixteenth Avenue Grill“ во Западен Мемфис, а потоа до десетминутен настап во легендарната радио станица во Мемфис, „WDIA“.

Потоа Кинг работеше во локалната R&B радио станица „WDIA“ како пејач и миксер и тука го доби прекарот „Beale Street Blues Boy“, подоцна скратено во B.B.^[3][4] Тоа е местото во кое за првпат се сретна со Т-Бони Вокер. – „Откако за првпат го слушнав, знаев дека морам да имам електрична гитара“- рече Кинг.^[5]

1949-2005

Во 1949 Кинг почна да снима песни при договорот со „RPM Records“ во Лос Анџелес. Сем Филипс, подоцна основоположник на „Sun Records“, беше продуцент на многу од раните снимки на Кинг. Пред неговиот договор со оваа издавачка куќа, Кинг водеше дебата со „Bullet Record“ земајќи го впредвид синглот „Miss Martha King“ (1949) кој и не се покажа добро на музичките листи. „Моето прво снимање беше во компанија надвор од Нешвил, наречена „Bullet“ – рече Кинг. „Го имав Финис Њуборн на пијано, неговиот татко беше на тапаните, а неговиот брат свиреше со мене на гитара. Исто така го имав Таф Грин на бас гитара, Бен Бренч како тенор, а неговиот брат Томас Бренч свиреше на труба. Женскиот свирач беше на тромбон. Новородената фамилија беше домашен бенд во познатата „Plantation Inn“ во Западен Мемфис“.^[6]

Кинг Направи свој бенд, „the B.B. King Review“, под водство на Милард Ли. Во бендот беа Келвин Овинс и Кинет Сендс на труба, Лоренс Бурдин на алто саксофон, Џорџ Колимен на тенор саксофон,^[7] Флоид Њумен на баритон саксофон, Милард Ли на пијано, Џорџ Џоинер на бас и Ерл Форест и Тед Кури на тапани. Онзи Хорн беше истрениран музичар назначен како асистент на Кинг за неговите композиции. Според неговите признавања тој не можел добро да ги свири акордите,^[8] па секогаш се засновал на импровизации. Сево ова беше проследено со турнеја низ САД во големите театри во градовите како Вашингтон Д.С., Лос Анџелес, Чикаго, Детроит и св.Луис, исто како и голем број на свирки низ мали клубови низ јужните американски држави.

Во зимата, 1949, Кинг свиреше во халата за играње во Твист, Арканзас. Со намера да се загрее халата, буре наполнето до пола со керозин било запалено. Ова е често практикувано во тоа време. За време на изведбата двајца мажи почнале да се тепаат меѓу себе удирајќи се во близина на запаленото буре со што распрскале запалено гориво низ подот. Халата вивнала во пламен, што довело до морална евакуација. Откако излегол, Кинг сфатил дека ја заборавил својата гитара внатре, па се втурнал низ пламените за да си ја спаси евтината гитара од $30. Двајца загинаа во пожарот. Следниот ден Кинг дозна дека двајцата мажи се тепале за некоја жена која се викала Лусил. Својата гитара тој ја крсти Лусил, како и секоја друга гитара која ја имаше по овој приближно фатален настан. Тоа му служеше како потсетник никогаш да не се втурнува во запален објект или пак да се тепа за жена.

Во меѓувреме Кинг имаше многу настапи, па 1956 стана година на рушење на рекорди со 342 запишани настапи. Истата година тој ја основа својата издавачка куќа, „Blues Boys Kindom“ со главно седиште на „Beale Street“ во Мемфис. Таму, покрај другите проекти, Кинг создаде артисти како Милард Ли и Леви Сибјури.

Во 1950те Кинг стана едно од најважните имиња во R&B музиката правејќи импресивна листа од хитови како што се „3 O'Clock Blues“, „You Know I Love You“, „Woke Up This Morning“, „Please Love Me“, „When My Heart Beats like a Hammer“, „Whole Lotta Love“, „You Upset Me Baby“, „Every Day I Have the Blues“, „Sneakin' Around“, „Ten Long Years“, „Bad Luck“, „Sweet Little Angel“, „On My Word of Honor“, и „Please Accept My Love“. Во ноември 1964, Кинг го сними албумот „Live at the Regal“ во театарот „Regal“ во Чикаго, Илионис.

Кинг доби Греми Награда за песната „The Thrill is Gone“,^[9] неговата верзија стана хит и на поп и на Р&Б листите што беше чудно во тоа време за Р&Б артист. Исто така го доби 183 место на листата „500 најдобри песни на сите времиња“ („500 Greatests songs of All Time“) на магазинот „Rolling Stone“. Понатамошното прославување кај рок публиката го доби на американската турнеја на „Rolling Stones“ во 1969. Успесите на Кинг продолжија низ 1970те со песните како „To Know You is to Love You“ и „I Like to Live the Love“.

Во 1980 Кинг беше примен во Блуз Халата на Славните (анг.„Blues Hall of Fame“). Во 2004 тој ја доби меѓународната награда „Polar Music Prize“ давана на артисти како признание на извонредните постигнувања во создавањето и унапредувањето на музиката.^[10]Од 1980те па наваму тој продолжи да го негува високото ниво и активната кариера појавувајќи се на голем број телевизиски шоуа, свирејќи 300 вечери годишно. Во 1980 Кинг доби нова генерација на обожаватели со синглот „When Love Comes to Town“, дело на заеднички напори на Кинг и ирската група „U2“ за нивниот албум „Rattle and Hum“. Во 2000 Кинг се соедини со гитаристот Ерик Клептон за да го снимат албумот „Riding With the King“.

2006-денес: проштална турнеја и подоцнежни кативности

На 80 години, на 29 март 2006, Кинг свиреше во „Hallam Arena“ во Шефилд, Англија. Ова беше првиот датум од неговата англиско-европска проштална турнеја. Тој беше поддржан на оваа турнеја од ирскиот гитарист Гери Мур со кој Кинг и претходно бил на тирнеја и снимал песни со него меѓу кои и песната „Since I Met You Baby“. Британската турнеја заврши на 4 април со свирењето во „Wembley Arena“. На 28 јуни 2009, Кинг се врати во „Wembley Arena“ за да заврши турнеја низ Голема Британија со британската блуз икона Џон Маиал. Кога бил прашан зашто се одлучил за друга турнеја кога веќе ја завршил својата проштална, Кинг насмевнувајќи се рекол дека тој впрочем никогаш не рекол дека неговата проштална турнеја ќе биде и последна.^[11]

Во јули Кинг се вратил во Европа свирејќи двапати (2 и 3 јули) на четириесеттото издание на џез фестивалот во Монтре („Montreux Jazz Festival“), Швајцарија, а исто така и во Цирих на „Blues at Sunset“ на 14 јули. За време на неговото шоу во Монтре, „Stravinski Hall“ тој учествуваше на џем со Џо Семпл, Ренди Крафорд, Дејвид Сенборн, Гледис Најт, Лела Џејмс, Ерл Томас, Стенли Кларк, Џон Мек Логлин, Барбара Хендрик и Џорџ Дјук. Крајот на европската турнеја беше во Луксембург на 19 септември 2006, во „D’Coque Arena“Во ноември и декември Кинг шест пати свиреше во Бразил. За време на прес конференција на 29 ноември во Саун Пауло, новинар го прашал Кинг дали тоа би било неговата последна турнеја, а тој одговори „Еден од моите најомилени актори е маж од Шкотска кој се вика Шон Конери. Повеќето од вас го знаат како Џејмс Бонд 007. Тој направи филм по име Never Say Never Again“.При крајот на октомври 2006, Кинг сними концертен компакт диск и ДВД насловено како „B.B. King Live“ за настапите во Нешвил и Мемфис. Четириноќната продукција го вклучуваше неговиот регуларен бенд, „B.B. King Blues Band“, опфаќајки ги неговите ноќни настапи низ светот. Ова беше првата продукција на настапи во живо во 14 години.

На 28 јули 2007, Кинг свиреше на вториот фестивал „Crossroads Guitar Festival“ на Ерик Клептон, заедно со 20 други гитаристи со цел да соберат пари за центарот за зависни болести на Клептон, „Crossroads Centre“. Настапуајќи во Чикаго тој ги свиреше песните „Playing the Cost to Be the Boss“, „Rock me Baby“ и „Thrill is gone“ со Роберт Креи, Џими Вон и Хуберт Сумлин. Исто така, во 2007 година Кинг ја прифати понудата за придонес во концертот „Goin’ Home: A Tribute to Fast Domino“. Со Иван Невил, Кинг ја отсвири неговата верзија на песната „Goin’ Home“.

Во јуни 2008, Кинг свиреше на фестивалот „Bonnaroo Music and Art Festival“ во Манчестер, Тенеси. Исто така тој беше финалниот изведувач на 25от „Чикаго Блуз Фестивал“ (анг. „Chicago Blues Festival“) на 8 јуни 2008 и на Монтреи Блуз Фестивал (анг. „Montrey Blues Festival“), следејќи го Таџ Махал. Во јули, истата година, каналот „Sirius XM Radio’s Bluesville“ беше преименуван во „B.B. King’s Bluesville“.На 1 декември 2008, Кинг свиреше во театарот „Maryland Theatre“ во Хегерстаун, Мериленд.^[12] Набрзо на 3 декември Кинг и Џон Маер беа завршниот акт на 51от Концерт за Греми Номинации (анг. „Grammy Nomination Concert“) свирејќи ја „Let the Good Times Roll“ од Луис Џордан. Потоа на 30 декември 2008, Кинг свиреше во чест на глумецот Морган Фриман на „The Kennedy Center Honors Awards Show“.

Во летото во 2009, Б.Б. Кинг започна европска турнеја со концерти во Франција, Германија, Белгија, Финска и Данска.

На 27 мај 2010, Кинг настапи во Мароко на „Mawazine Festival“.^[13]

Низ периодот од 52 години Кинг свирел на повеќе од 15.000 настапи.^[14]

Во 2001 Кинг се пријави како официјален поддржувач на „Little Kids Rock“. Тоа е непрофитабилна организација која обезбедува бесплатни музички инструменти и инструкции за деца во непривилегирани јавни училишта низ САД. Кинг е член на почесниот одбор на директори.

Кинг беше оженет двапати, за Марта Ли Дентон од 1946 до 1952 и за Су Керол Хал од 1958 до 1966. И двата брака завршија поради големите обврски на Кинг.^[2] Изјавено е дека тој е татко на 15 деца.^[2] Тој живееше со дијабетис мелитус тип 2 околу 20 години и е силен оратор во борбата против болеста, појавувајќи се на реклами за лекови за дијабетис.

Кинг е лиценциран приватен пилот, а да лета научил во 1963 на аеродромот „Chicago Hammond Airport“ во Линсинг.^[15][16] Тој често летал, но по советот на осигурителната компанија и менаџерот во 1995, Кинг беше замолен да лета само со копилот и како резултат на тоа тој престана да го прави тоа на 70 години.^[17]

Неговиот омилен пејач е Франк Синатра. Во неговата автобиографија Кинг збори за тоа како бил, и уште е, обожавател на Синатра, а и за тоа како секоја вечер заспива слушајки го класичниот албум на Синатра „In the Wee Small Hours“.^[18]

Албуми

Синглови

Сè уште некатегоризирани снимања

1. Blues Summit; 1993
2. How Blue Can You Get? Live Performances; 1996
3. Take It Home; 1998
4. His Best - The Electric B.B. King; 1998
5. Greatest Hits; 1998
6. Forever Gold; 1999
7. Millennium Collection - 20th Century Masters; 1999
8. His Definitive Greatest Hits; 1999
9. Anthology; 2000
10. Live at San Quentin; 2001
11. Here & There - The Uncollected B.B. King; 2001
12. A Christmas Collection of Hope; 2001
13. Blues is King; 2002
14. Christmas Collection - 20th Century Masters; 2003
15. Original Greatest Hits; 2005

• Во 1987 тој беше поканет во „Rock & Roll Hall of Fame“ станувајќи еден од првите артисти кои ќе бидат почестени од страна на музејот.^[32]
• Во 1990 беше награден со наградата „National Medal of Arts“^[33]
• Во 1991 беше награден со „National Heritage Fellowship“ од „NEA“^[34]
• Кинг беше награден од „Kennedy Center Honors“ во 1995. Оваа награда е дадена за да се признае „доживотни и извонредни талентни достигнувања од најпрестижните уметници на нашиот народ“^[35]
• Во 2004 „Royal Swedish Academy of Music“ го награди Кинг со наградата „Polar Music Prize“ за неговиот значаен придонес во блузот.^[10]
• На 15 декември во 2006, претседателот Џорџ В.Буш му ја даде на Кинг наградата „Presidential Medal of Freedom“^[36]
• На 27 мај во 2007 на Кинг му беше доделен почесен докторат во музиката од „Brown University“.^[37]
• Во 2009 магазинот „Time“ му го додели третото место на Кинг на нивната список на 10 најдобри електрични гитаристи на сите времиња^[38]
• Секоја година во текот на првата недела во јуни, фестивалот „B.B. King Homecoming Festival“ се одржува во Индианола, Мисисипи.^[39]
• На 29 мај 2010, паркот „Sabarosa Park“ беше преименуван во „B.B. King Park“ во чест на Кинг кој бесплатно свиреше на концерт пред 20.000 луѓе.

Греми награди

Во 1987 на Кинг му беше дадена Греми Награда за Животно Дело (анг. Grammy Lifetime Achievement Award ).^[40] До 2009 освои 15 греми награди од кои десет беа Греми Награди за Најдобар Традиционален Блуз Албум (анг. Grammy Award for Best Traditional Blues Album): во 2009 за „One Kind Favor“, 2005 за „B. B. King & Friends: 80“, 2003 за „A Christmas Celebration of Hope“, 2001 за „Riding with the King“, 2000 за „Blues on the Bayou“, 1994 за „Blues Summit“, 1992 за „Live at the Apollo“, 1991 за „Live at San Quentin“, 1986 за „My Guitar Sings the Blues“ и во 1984 за „Blues ‘N’ Jazz“. Во 1982 тој ја доби греми наградата за Најдобро Етничко или Традиционално Фолк Сминање за „There Must Be a Better World Somewhere“. Во 1997 Кинг доби греми награда за Најдобра Рок Инструментална Изведба (анг. Grammy Award for Best Rock Instrumental Performance). Во 1971 тој доби греми награда за Најдобра Машка Р&Б Вокална Изведба (анг. „Grammy Award for Best Male R&B Vocal Performance“) за песната „The Thrill Is Gone“. Во 1998 година му беше дадена „Grammy Hall of Fame Award“ наградата за „The Thrill Is Gone“, награда која се дава на снимки кои се најмалку 25 години стари и кои имаат квалитативно или историско значење.^[41]

• B. B. King's Blues Clubs
• Official B. B. King-website
• The official signature B. B. King guitar, by Gibson Архивирано на 18 декември 2008 г.
• Official B. B. King Museum website
• World Blues-One of the oldest B. B. King websites on the net
• B. B. King UK Fan Site Архивирано на 11 март 2007 г.
• [1]
• [2]
• 1980 Blues Foundation Hall of Fame induction Архивирано на 5 март 2007 г.
• Фотографии 1 2 Архивирано на 19 јули 2008 г.
• B. B. King's oral history video excerpts во „The National Visionary Leadership Project“
• B. B. King biographer Charlie Sawyer writes about returning to the Delta and a "charette" on the B. B. King Museum and Delta Interpretive Center in Indianola, Mississippi Архивирано на 24 септември 2005 г.
• Harvard University pays tribute to B.B. King with multiple web pages and a video of a 2-hour concert honoring B.B. King at Harvard University in 2007, featuring "Monster Mike" Welch and J. Geils performing with the blues band "2120 South Michigan Avenue"