Улан Уде

Улан Уде најпрво бил наречен Удинское (У́динское) поради неговата локација на реката Уда. Основан е како мала тврдина во 1668 година. Од околу 1735 година, населбата била наречена Удинск (Уди́нск). Името било сменето во Верхнеудинск, буквално „Горниот Удинск“ (Верхнеу́динск) во 1783 година, за да се разликува од Нижнеудинск („Долен Удинск“) што лежи на друга река Уда близу Иркутск.

„Горните“ и „долните“ се однесуваат на позициите на двата града во однос на едни со други, а не на локацијата на градовите на нивнита река Уда. Верхнеудинск лежи на устието на реката Уда, односно на долниот крај, додека Нижнеудинск е долж средниот потег на реката Уда. Сегашното име му било дадено на градот на 27 јули 1934 година и во Бурјати значи „црвена Уда“, како одраз на идеологијата на Комунистичката партија на Советскиот Сојуз.

Улан Уде лежи 5640 km источно од Москва и 100 km југоисточно од Бајкалското Езеро, на 600 м надморска височина во подножјето на планинските масиви Камар-Дабан и Улан-Бургас, веднаш до сливот на реката Селенга и нејзината притока Уда, која го дели градот.^[9]

Хидрографија

По Улан Уде поминуваат две реки, Селенга и Уда. Селенга обезбедува најголем прилив на Бајкалското Езеро, снабдувајќи 50% од сите реки во неговиот слив. Селенгата внесува во езерото околу 30 km3 вода годишно, вршејќи големо влијание врз формирањето на езерската вода и нејзината санитарна состојба.

Уда е вистинскиот прилив на реката Селенга. Должината на водотекот е 467 km.

Првите жители на областа каде што сега се наоѓа Улан Уде биле Евенките, а подоцна и Бурјатските Монголи. Улан Уде бил населен во 1666 година од руските козаци како тврдина на Удинское. Поради поволната географска положба, тој рапидно растел и станал голем трговски центар што ја поврзува Русија со Кина и Монголија и од 1690 година бил административен центар на регионот Трансбајкал.

До 1775 година, тој бил познат како Удинск, а во 1783 година добил статус на град и бил преименуван во Верхнеудинск. По големиот пожар во 1878 година, градот бил скоро целосно обновен. Трансибирската железница стигнала до градот во 1900 година предизвикувајќи експлозија во растот. Населението, кое било 3.500 во 1880 година, достигнало до 126.000 во 1939 година.^[10]

Од 6 април до октомври 1920 година Верхнеудинск бил главен град на Далечноисточната Република, позната и како Република Чита.^[11] Таа била номинално независна држава што постоешла од април 1920 до ноември 1922 година во најисточниот дел на рускиот Далечен Исток. На 27 јули 1934 година, градот бил преименуван во Улан Уде.

Во рамките на административните поделби, тој е вметнат како град со републичко значење на Улан Уде - административна единица со статус еднаков на окрузите.^[4] Како општинска поделба, значењето на градот републички Улан Уде е вградено како Урбан Округ Улан Уде.^[5]

Според пописот од 2010 година, во Улан Уде живееле 404.426 луѓе;^[2] наспроти 359.391 запишани во пописот во 2002 година.^[8] Според бројот на жители, тој е трет по големина град во источен Сибир.

Етничкиот состав на населението на градот во 2010 година:^[15]

• Руси: 63,6%
• Бурјати: 32,7%
• Украинци: 0,6%
• Татари: 0,5%
• Други: 2,6%

Градот е центар на тибетскиот будизам во Русија и се наоѓа на важниот Иволгински датсан 23 km од градот.

Улан Уде се наоѓа на главната линија (Транссибирска линија) на Транссибирската железница помеѓу Иркутск и Чита на раскрсницата на трансмонголската линија (трансмонголска железница) која започнува од Улан Уде и продолжува на југ преку Монголија до Пекинг во Кина.

Градот лежи и на делот М55 на автопатот Бајкал (дел од Трансибирскиот автопат). Аеродромот го опслужува аеродромот Улан Уде (Бајкал), како и помалиот аеродром Улан Уде Восточни.

До 1991 година, Улан Уде бил затворен за странци. Постојат стари трговски куќи богато украсени со резба во дрво и камен во историскиот центар на Улан Уде, покрај бреговите на реките, кои се исклучителни примери на рускиот класицизам. Градот има голем етнографски музеј кој потсетува на историјата на народите во регионот. На централниот плоштад има голема и крајно невообичаена статуа на главата на Владимир Ленин: најголемата во светот. Изграденаво 1970 година за стогодишнината од раѓањето на Ленин, се надвиснува над главниот плоштад на 7,7 m и тежи 42 тони.^[16]

Етнографскиот музеј на народите во Трансбајкал е еден од најголемите руски музеи на отворено. Музејот содржи историски наоди од ерата на Гробната култура на плочите Ксионгну до средината на 20 век, вклучувајќи уникатна колекција примероци на дрвена архитектура на Сибир - и повеќе од четириесет архитектонски споменици.

Катедрала Одигитриевски - Православна црковна епархија на Бурјат, била првата камена зграда во градот и е сибирски барокен архитектонски споменик. Катедралата се смета за уникатна бидејќи е изградена во зона на висока сеизмичка активност во срцето на градот на бреговите на реката Уда каде што таа се влева во Селенга.

Една од атракциите на Улан Уде е споменикот на градскиот плоштад - плоштадот на Советите - во форма на главата на Ленин (вајарите Г.В. Нерода, Ј.Г. Нерода, архитектите Душкин, П.Г. Зилберман). Споменикот, е тежок 42 тони и е со висина од 7.7 метарs (25 ст), бил отворен во 1971 година во чест на стогодишнината од раѓањето на Ленин.^[16] Меѓународниот фестивал за музика и култура „ Гласот на номадите “ се одржува секоја година на различни локации во градот.

Улан Уде служи како крајна точка за Монголскиот митинг.

Улан Уде може да се опише како да поседува влажна степска клима која се граничи со умереноконтинентална клима. Климата се одликува со долги, суви, ладни зими и кратки, но многу топли лета. Врнежите се мали и многу концентрирани во потоплите месеци.

• Ирина Пантаева, модел на Sports Illustrated
• Оксана Омелијанчик, уметничка гимнастичарка
• Дмитриј Маслеев, пијанист
• Александар Сластин, глумец
• Ина Степанова, олимписка стрелачка