Amomek szydlasty

Jest to wysoka (1,5–3 m)^[7], wiecznie zielona roślina o tęgich, błyszczących, wąskich blaszkach liściowych i czerwonawych ogonkach. Na czerwonobrązowych kłączach rozwijają się żółte lub białe kwiaty, z których powstają owoce zawierające nasiona^[6].

Owoce zbierane późną jesienią, używane są jako przyprawa^[6]. Od kardamonu zielonego (uważanego za właściwy kardamon, a reprezentującego odrębny rodzaj roślin imbirowatych)^[8] różni się smakiem – ma lekko dymny posmak i bardziej wyrazisty, kamforowy aromat. Kardamon czarny uprawia się w Azji od blisko 5 tysięcy lat^[5], uważany za najstarszą używaną przyprawę na świecie i nazywany królową przypraw^[6]. Indie są jednym z największych producentów i eksporterów kardamonu, zbierając 3500–4000 ton rocznie^[6], ponadto jego uprawa prowadzona jest także przez Nepal i Bhutan^[5]. Kardamon jest zbierany ręcznie i jest 3. najdroższą przyprawą świata^[6] pod po szafranie i wanilii^[8]. W klimacie umiarkowanym gatunek uprawiany jest w warunkach szklarniowych^[6].

Tradycyjnie stosowany jest w kuchni indyjskiej, pakistańskiej, nepalskiej, wietnamskiej oraz chińskiego Syczuanu^[5] do dań warzywnych i mięsnych^[9]. Strąki czarnego kardamonu tradycyjnie suszy się przy otwartym ogniu, co nadaje im bardziej intensywnego smaku i aromatu. Kardamon nepalski jest niezastąpionym składnikiem mieszanki przypraw garam masala^[5].

Chińska medycyna tradycyjna wykorzystuje czarny kardamon jako środek na zaburzenia układu pokarmowego, a wywar z kłączy rośliny na żółtaczkę. Stosowany jest również jako środek wspomagający trawienie^[10]. Wśród mieszkańców Indii i Nepalu występuje zwyczaj żucia nasion po posiłku w celu pozbycia się nieprzyjemnego zapachu z ust^[5]. Badania potwierdziły wpływ czarnego kardamonu na poziom cholesterolu^[11] i obniżenie ciśnienia tętniczego^[12].

Prace Aulusa Corneliusa Celsusa wskazują, że kardamon czarny mógł być importowany na teren imperium rzymskiego. Naukowy opis gatunku przeprowadził szkocki chirurg i botanik William Roxburgh, który prowadził badania na zleceni Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej^[7].