Język filipiński
Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino[2]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalskiego, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich[1]. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich.
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | ok. 25 mln | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | Filipiny | ||||
| Organ regulujący | Komisyon sa Wikang Filipino | ||||
| Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-2 | fil | ||||
| ISO 639-3 | fil | ||||
| IETF | fil | ||||
| Glottolog | fili1244 | ||||
| Ethnologue | fil | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin; używa go jako ojczystego około 25 milionów osób.
W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z hiszpańskiego i angielskiego[3].
W przeciwieństwie do wielu innych języków Azji Południowo-Wschodniej (ale podobnie jak np. malajski) filipiński nie jest językiem tonalnym[4][5].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- John U. Wolff, Pilipino Phrasebook, Lonely Planet Publications, 1988 (ang.).
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
Linki zewnętrzne
- Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, Dallas: SIL International [dostęp 2009-12-21] (ang.).