Pantera sundajska

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1823 roku francuski przyrodnik Georges Cuvier, nadając mu nazwę Felis diardi^[2]. Holotyp pochodził z Jawy^[6].

Przez długi czas N. diardi traktowany był jako podgatunek N. nebulosa^[7], zidentyfikowany w 2007 na podstawie badań DNA jako nowy gatunek^{[8][9][10][3][11]}, który oddzielił się od N. nebulosa 1,4 miliona lat temu. Na podstawie analizy genetycznej wyróżniono dwa podgatunki N. diardi^[3][11]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunki^[6].

Etymologia

• Neofelis: gr. νεος neos „nowy”; rodzaj Felis Linnaeus, 1758 (kot)^[12].
• diardi: Pierre-Medard Diard (1794–1863), francuski zoolog, odkrywca, kolekcjoner z Holenderskich Indii Wschodnich z lat 1819–?1863^[13].
• borneensis: Borneo, Indonezja^[3].

Pantera sundajska występuje w Indonezji, zamieszkując w zależności od podgatunku^[3][11][6]:

• Neofelis diardi borneensis – pantera borneańska^[5] – Borneo.
• Neofelis diardi diardi – pantera sumatrzańska^[5] – Sumatra i Wyspy Batu.

Długość ciała (bez ogona) 70–105 cm, długość ogona 60–85 cm; masa ciała 10–25 kg; dorosłe samice są mniejsze i lżejsze od dorosłych samców^[14].

Szacuje się, że w lasach Indonezji istnieje ok. 18 000 sztuk pantery sundajskiej. Specjaliści oceniają, że na Borneo żyje od 5 do 11 tysięcy Neofelis diardi, a na Sumatrze kolejne 3 do 7 tysięcy.

Status zagrożenia w zależności od podgatunku.