Stefan Löfven

Wychowywał się w rodzinie zastępczej. Ukończył szkołę średnią i kurs zawodowy w Kramfors, następnie studiował na Uniwersytecie w Umeå, rezygnując po kilkunastu miesiącach^[2].

Pracę zawodową podjął w 1976 w urzędzie pocztowym w Sollefteå. W latach 1979–1995 pracował w przedsiębiorstwie Hägglunds w Örnsköldsvik. Zaczynał jako spawacz, w 1981 dołączył do związku zawodowego Metall, stając się etatowym działaczem związkowym. Od 1995 był ombudsmanem swojej organizacji związkowej, w 2001 objął stanowisko jej wiceprzewodniczącego. W 2006 stanął na czele IF Metall, nowo utworzonej centrali związkowej^[1][3].

Zaangażował się również w działalność Szwedzkiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej, dołączając w 2006 do krajowych władz wykonawczych tego ugrupowania^[1]. Po rezygnacji Håkana Juholta 27 stycznia 2012 został wybrany na nowego przewodniczącego partii^[3]. W wyborach w 2014 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Riksdagu^[4]. Kierowani przez niego opozycyjni socjaldemokraci uzyskali wówczas największą liczbę mandatów, zawiązując mniejszościową koalicję z Partią Zielonych. 2 października 2014 parlament zatwierdził Stefana Löfvena na stanowisku premiera^[5], na którym urzędowanie rozpoczął następnego dnia.

W 2018 został wybrany na kolejną kadencję szwedzkiego parlamentu^[6]. Wspierająca go koalicja utraciła kilkanaście mandatów. 25 września 2018 premier przegrał w nowym parlamencie głosowanie nad wotum zaufania, co rozpoczęło procedurę dymisji rządu^[7]. W październiku 2018 otrzymał misję utworzenia nowego gabinetu, która – podobnie jak poprzedzająca ją misja lidera centroprawicy Ulfa Kristerssona – zakończyła się niepowodzeniem^[8]. Kolejną próbę stworzenia rządu podjął w listopadzie, jednakże w grudniu 2018 Riksdag odrzucił jego kandydaturę na premiera^[9].

Skutkiem tego głosowania stało się kontynuowanie rozmów koalicyjnych z perspektywą przedterminowych wyborów parlamentarnych. W styczniu 2019 opozycyjne dotąd partie liberałów i centrystów zadeklarowały umożliwienie reelekcji Stefana Löfvena, podpisując porozumienie programowe i deklarując chęć uniemożliwienia uzyskania wpływów przez Szwedzkich Demokratów^[10]. Po kilku dniach wstrzymanie się od głosu zadeklarowała dotąd wspierająca gabinet Partia Lewicy^[11]. 18 stycznia 2019 lider socjaldemokratów ponownie został zatwierdzony na urzędzie premiera – 155 posłów było przeciw, wybór umożliwiły jednak głosy popierające jego kandydaturę (115) i wstrzymujące się (77), co łącznie stanowiło większość wśród głosujących^[12]. 21 stycznia Stefan Löfven przedstawił skład nowego rządu, który tym samym rozpoczął funkcjonowanie^[13].

W 2021 Partia Lewicy wycofała swoje poparcie dla rządu. 21 czerwca tegoż roku parlament uchwalił wotum nieufności wobec gabinetu (wniosek poparło 181 członków Riksdagu)^[14]. 28 czerwca Stefan Löfven ogłosił swoją rezygnację, pozostając na czele rządu do czasu sformowania nowego gabinetu^[15]. 7 lipca Riksdag ponownie jednak zatwierdził kandydaturę lidera socjaldemokratów na premiera – przy 173 posłach przeciw, 116 głosujących za i 60 wstrzymujących się^[16]. Jego trzeci rząd rozpoczął działalność 9 lipca 2021^[17][18].

W sierpniu 2021 zapowiedział ustąpienie z funkcji przewodniczącego partii i następnie z urzędu premiera^[19]. 4 listopada tegoż roku na czele socjaldemokratów zastąpiła go Magdalena Andersson^[20]. Sześć dni później Stefan Löfven złożył oficjalną rezygnację ze stanowiska premiera^[21]. Zakończył urzędowanie 30 listopada 2021, kiedy to powołany został gabinet Magdaleny Andersson.

W październiku 2022 wybrany na przewodniczącego Partii Europejskich Socjalistów^[22].

• Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy (Ukraina, 2021)^[23]

• Pierwszy rząd Stefana Löfvena
• Drugi rząd Stefana Löfvena
• Trzeci rząd Stefana Löfvena