அஸ்டெக் நாகரிகம்

அசுடெக் நாகரிகம் (Aztec culture:/ˈæztɛk/ ^[1]) 1300 முதல் 1521 வரையிலான காலகட்டத்தில் மத்திய மெக்சிகோவில் வாழ்ந்த மக்களின் கலாச்சாரத்தைக் குறிக்கிறது. மெக்சிகா கலாச்சாரம் என்றும் அறியப்படும் இக்கலாச்சாரம் இடையமெரிக்கப் பண்பாட்டுப் பகுதியிலிருந்து தழைத்தோங்கியது ஆகும். இக்காலகட்டத்தில் மெக்சிகோ மூன்று நகர அரசுகள் சேர்ந்து உருவான மும்மடிக் கூட்டணியால் ஆளப்பட்டு வந்தது. டெக்சுகோகா மற்றும் டெபானிகா பழங்குடியினர்கள் சேர்ந்து அசுடெக் பேரரசை நிறுவினர். மத்திய மெக்சிகோவின் சில இனக்குழுக்கள், குறிப்பாக நகோதா மொழி பேசக்கூடிய மக்கள் அசுடெக் மக்கள் என அழைக்கப்பட்டனர். 14 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 16 ஆம் நூற்றாண்டு வரை இடையமெரிக்கப் பகுதியின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் இவ்ர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தியுள்ளனர். இவர்கள் தங்களை மெக்சிகா அல்லது மெகிக்கா என்று அழைத்துக்கொண்டனர் ^[2].

அசுடெக்குகள் என்று அழைக்கப்பட்ட மக்களின் கலாச்சாரம் அசுடெக் கலாச்சாரம் எனப்பட்டது. ஆனால் மத்திய மெக்சிகோவின் பெரும்பாலான இன குழுக்கள் அடிப்படை கலாச்சார பண்புகளை பகிர்ந்து கொண்டதால் அசுடெக் கலாச்சாரத்தை அடையாளப்படுத்தும் பண்புகளை அசுடெக்குகளுக்கு மட்டுமே உரியவை எனப் பிரத்யேகமாகக் கூற முடியாது. இதே காரணத்திற்காக அசுடெக் நாகரிகம் என்ற கருத்துத் தோற்றத்தை, ஒரு பொது இடையமெரிக்க நாகரிகத்தின் சமகால நாகரிமாக அறிய முடிகிறது ^[3]. மத்திய மெக்சிகோவில் வாழ்ந்த மக்கள் நிலங்களில் மக்காச்சோளம் சாகுபடி செய்தனர். பிபில்டின் எனப்படும் உயர்குடிப் பிரபுக்கள் மற்றும் மாசெகுவால்டின் எனப்படும் சாதாரன மக்களும் கலந்ததாக அசுடெக் சமுதாயம் காணப்பட்டது. டெசுகாட்லிபோகா, டிலாலோகா, கிட்சால்குவாடலி போன்ற தெய்வங்களின் வழிபாடு இச்சமூகத்தின் ஓர் அங்கமாக விளங்கியது. டொனால்போகுவலி எனப்படும் 260 நாட்கள் உள்ளடங்கிய சியுபோகுவலி என அழைக்கப்பட்ட 365 நாட்கள் நாட்காட்டி முறையை இவர்கள் பயன்படுத்தினார்கள். டெனோகிட்லாங்கின் நகரத்திலிருந்த அசுடெக்குகள் குறிப்பாக மெக்சிகோவின் காக்கும் கடவுள் ஊட்சிலோபோச்சோட்லி, இரட்டை பிரமிடுகள், மற்றும் அசுடெக் I முதல் III என அறியப்பட்ட பீங்கான் ஆடை ஆகியவற்றை வணங்கினர்.

13 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் மெக்சிகோ பள்ளத்தாக்கு அசுடெக் நாகரிகத்தின் இதயமாக இருந்தது. அசுடெக்கு மும்மடி கூட்டணியின் தலைநகரமான டெனோகிட்லான் நகரம் இப்பள்ளத்தாக்கில்தான் இருந்தது. டெக்சுகோகோ ஏரியில் சிறுதீவாக உயர்ந்த நிலப்பகுதியில் இந்நகரம் உருவாக்கப்பட்டது. மும்மடிக் கூட்டணி அசுடெக் பேரரசை உருவாக்கியது. கப்பம் கட்டிக்கொண்டு ஒரு சிற்றரசாக இருந்த அசுடெக் நாகரிகம் நாளடைவில் மெக்சிகோ பள்ளத்தாக்குக்கு அப்பாலும் அதன் அரசியல் மேலாதிக்கத்தை விரிவுபடுத்திக் கொண்டது. இடையமெரிக்க நகரங்கள் சிலவற்றை பிந்தைய காலகட்டத்தில் வென்று தன்னுடன் இணைத்துக் கொண்டது. டெனோகிட்லான், டெக்சுகோகோ மற்றும் இட்லாகோபான் நகர அரசுகள் ஒன்றிணைந்து 1427 ஆம் ஆண்டில் மும்மடிக் கூட்டணியை உருவாக்கின. முன்னதாக மெக்சிகோ வளைகுடாவை ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த அசுகாபோட்சால்கோவின் டெபானெக் அரசை இக்கூட்டணி தோற்கடித்தது. விரைவிலேயே இக்கூட்டணியிலிருந்த டெக்சுகோகோவும் இட்லாகோபானும் பலமிழந்து டெனோகிட்லான் நகர அரசின் தலைவர்கள் உண்மையில் கூட்டணியை ஆட்சிசெய்தனர். பேரரசு தன் சக்தியை வர்த்தக மற்றும் இராணுவ ஆக்கிரமிப்பின் மூலம் அதிகரித்துக் கொண்டது. ஆக்ரமித்த அல்லது கைப்பற்றிய மாகாணங்களில் வெறும் இராணுவ பலத்தைப் பயன்படுத்தி மட்டும் ஆட்சி செய்வது உண்மையான பேரரசு அல்ல. மாறாக அதன் கட்டுபாட்டிலுள்ள சிற்றரசுகளை நட்பு ஆட்சியாளர்களை நிறுவியும், ஆளும் வம்சங்களுக்கிடையில் திருமண உறவுகளை உருவாக்குவதன் மூலமூம், அவர்களுக்கு வழங்கப்படும் உயர் அதிகாரங்களை விரிவுபடுத்துவதன் மூலமும் மட்டுமே உண்மையான பேரராசாக இருக்க முடியும் ^[4]. சிற்றரசுகள் அசுடெக் பேரரசர் இயூ டிலாட்டோவானிக்கு கப்பம் கட்டினர். இது அவர்களை பொருளாதார ரீதியாக வெளியுறவுக் கொள்கைகளையும், தொலைவில் உள்ள பகுதிகளுடன் தொடர்பாடல் மற்றும் வர்த்தகத்தையும் கட்டுப்படுத்தியது. ஆடம்பர பொருட்களை கையகப்படுத்துவதற்கு உயரதிகார மையத்தை சார்ந்து இருக்க வேண்டியதாயிற்று ^[5].

பேரரசின் அரசியல் செல்வாக்கு மேலும் தெற்கில் பரவியது. பல போர்களை நடத்தி இடையமெரிக்க நகரங்களைக் கைப்பற்றி தனது ஆட்சிப்பகுதிகளை விரிவாக்கியது. மெக்சிகோவின் சியாபாசு பகுதியையும், மத்திய அமெரிக்காவின் குவாத்தமாலாவையும் தனது பேரரசுடன் சேர்த்துக் கொண்டது. பசிபிக் பெருங்கடல் முதல் அட்லாண்டிக் பெருங்கடல் வரை பக்கத்துக்குப் பக்கம் தனது எல்லைகளை விரிவாக்கிக் கொண்டது. எர்னான் கோர்டெசு தலைமையிலான எசுபானிய வெற்றியாளர்கள் வருவதற்கு சற்று முன்பாக 1519 இல் பேரரசு அதன் அதிகபட்ச அளவை அடைந்தது, அசுடெக் பேரரசின் பாரம்பரிய எதிரிகளான நகூவல் மொழி பேசும் டிலாக்சுகால்டெகாவுடன் இணைந்ததன் மூலம் அவரல் அசுடெக் பேரரசை கவிழ்க்க முடிந்தது. இதன் விளைவாக மெக்சிக்கோ நகரத்தின் புதிய குடியேற்றத்தை அசுடெக் தலைநகரில் எசுபானிய புதிய குடியேற்றம் நிறுவப்பட்டது. மேலும் இவர்கள் மத்திய அமெரிக்காவை காலனித்துவப்படுத்துவதற்கான வழிமுறைகளை மேற்கொண்டனர்.

அசுடெக் கலாச்சாரம் மற்றும் அதன் வரலாறு போன்றவற்றை மெக்சிகோ நகரத்திலுள்ள புகழ்பெற்ற டெம்போலோ மேயர் போன்ற அகழ்வாராய்ச்சிகளில் கிடைத்த தொல்பொருள் சான்றுகளால் முதன்மையாக அறியப்பட்டது.

கொலம்பியர்களின் வருகைக்கு முன்னரே எழுதப்பட்ட புத்தகங்களில் இருந்தும் அறியப்பட்டது. அசுடெக் நாகரிகத்தைக் குறித்து கோர்டெசு மற்றும் பெர்னல் டிலாசு டெல் காசுடில்லோ போன்ற எசுபானிய வீரர்கள் நேரடியாக சாட்சியம் அளித்தனர். குறிப்பாக அசுடெக் கலாச்சாரம் மற்றும் வரலாறு என்ற தலைப்பில் எழுதப்பட்ட எசுபானிய துறவியின் வரலாற்று நூலும், பிரான்சிசுகன் சபையைச் சேர்ந்த பெர்னார்டினோ டி சகாகுயின் எழுதிய புளோரெண்டைன் கோடெக்சு போன்றவர்கள் நாவாட்டில் மொழியில் எழுதிய இலக்கியங்களும் அசுடெக் நாகரிகத்திற்கான சான்றுகளாகும். அசுடெக் கலாச்சாரம் அதன் உச்சத்தில் இருந்தபோது வளமான மற்றும் சிக்கலான புராண மற்றும் சமயமரபுகளை கொண்டிருந்தது, அத்துடன் குறிப்பிடத்தக்க கட்டிடக்கலை மற்றும் கலைச் சாதனைகளையும் அடைந்திருந்தது.

அசுடெக் நாகரிகம் கட்டாய கல்வி முறையைக் கொண்டிருந்த ஒரு முன்னேற்றகரமான நாகரிகமாகும். அசுடெக் நாகரிகம் கட்டட கலையிலும், கலை திறன்களிலும் சிறந்து விளங்கியது. கலாசாரத்திலும், அறிவியல் முன்னேற்றதிலும் உன்னத நிலையில் விளங்கிய அசுடெக் நாகரிக மக்கள், நரபலியிடுதல் போன்ற கொடுர பழக்க வழக்கங்களையும் மேற்கொண்டு வந்தனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.^[6]