ஜனபாதங்கள்

ஜனம் (மக்கள்) மற்றும் பாதம் (காலடி) ஆகிய சொற்கள் இணைந்து ஜனபாதம் என்ற சொல் உருவானது.^[2][3]

இலக்கிய ஆதாரங்கள் ஜனபாதங்கள் கி. மு. 1500 மற்றும் கி. மு. 500க்கு இடையில் செழித்திருந்தன என்று பரிந்துரைக்கின்றன. "ஜனபாதம்" என்ற சொல்லானது முதன் முதலில் ஐத்தரேய (8.14.4) மற்றும் சதபத (13.4.2.17) பிராமண நூல்களில் காணப்படுகிறது.^[5]

வேத சம்கிதங்களில் ஜனா என்ற சொல்லானது ஒரு பழங்குடியினத்தைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டது. இதன் உறுப்பினர்கள் ஒரே மூதாதையர் மரபைக் கொண்டிருந்ததாக நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர்.^[6] ஒரு மன்னனால் தலைமை தாங்கப்பட்டு இருந்த ஜனாவின் உறுப்பினர்களின் ஒரு பொதுவான அவையாக சமிதி இருந்தது. அதற்கு ஒரு மன்னனைத் தேர்ந்தெடுக்கவோ அல்லது அரியணையிலிருந்து இறக்கவோ சக்தி இருந்தது. மன்னனுக்கு ஆலோசனை கூறிய அறிவு மிகுந்த மூத்தோரின் ஒரு சிறிய அவையாக சபா இருந்தது.^[7]

ஜனங்கள் என்பவை உண்மையில் பகுதியளவு நாடோடிகளாக இருந்த மேய்ச்சல் சமூகங்கள் ஆகும். ஆனால், நாடோடி வாழ்க்கையைக் குறைத்துக் கொண்ட போது குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்புகளுடன் படிப்படியாக இவர்கள் தொடர்புபடுத்தப்பட்டவர்களாக உருவாயினர். ஜனங்களுக்குள் பல்வேறு குலங்கள் (இனங்கள்) வளர்ச்சியடைந்தன. ஒவ்வொரு குலத்திற்கும் ஒரு சொந்தத் தலைவர் இருந்தார். படிப்படியாகத் தற்காப்பு மற்றும் போர் முறைத் தேவைகளானவை ஜனங்களை ஜனபதிகளால் (சத்திரியப் போர் வீரர்கள்) தலைமை தாங்கப்பட்ட இராணுவக் குழுக்களை உருவாக்கத் தூண்டின. இந்த முன் வடிவமானது இறுதியாக வளர்ச்சியடைந்து ஜனபாதங்கள் என அறியப்படும் அரசியல் குழுக்கள் நிறுவப்படக் காரணமாகியது.^[8]

சில ஜனங்கள் தமது சொந்த ஜனபாதங்களாக வளர்ச்சியடைந்த அதே நேரத்தில், மற்றவை ஒரு பொதுவான ஜனபாதத்தை உருவாக்குவதற்காக ஒன்றாகக் கலந்தன எனத் தோன்றுகிறது. சுதா மிசுரா என்ற அரசியல் அறிவியலாளர் பாஞ்சால ஜனபாதத்தின் பெயரானது அது ஐந்து (பஞ்ச) ஜனங்களின் இணைவு என்பதைப் பரிந்துரைக்கிறது என்கிறார்.^[9] ஆரம்ப நூல்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள சில ஜனங்கள் (அஜா மற்றும் முதிபா போன்றவை) பிந்தைய நூல்களில் எந்த ஒரு குறிப்பிடுதலையும் பெறவில்லை. இந்த சிறிய ஜனங்கள் வெல்லப்பட்டு பெரிய ஜனங்களுடன் அங்கமாகச் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டன என்ற கோட்பாட்டை மிசுரா முன் வைக்கிறார்.^[9]

ஜனபாதங்கள் படிப்படியாக கி. மு. 500 வாக்கில் கலைக்கப்பட்டன. வட இந்தியாவில் மகதம் போன்ற ஏகாதிபத்திய சக்திகளின் வளர்ச்சி இவற்றின் கலைப்புக்குக் காரணமாக அமைந்தது எனக் கூறலாம். தெற்காசியாவின் வடமேற்குப் பகுதியில் பாரசீகர்கள் மற்றும் கிரேக்கர்கள் போன்றோரால் நடத்தப்பட்ட அயல்நாட்டுப் படையெடுப்புகளும் இதற்குக் காரணமாக அமைந்தன.^[10]

இக்காலத்தில் வட இந்தியாவில் உச்சபட்ச அரசியல் ஒருமமாக ஜனபாதங்கள் இருந்தன. இந்த அரசியல் அமைப்புகள் பொதுவாகக் முடியரசுகளாக இருந்தன. எனினும், ஒரு சில ஒரு வகைக் குடியரசு அமைப்பைப் பின்பற்றின. இதில் ஆட்சியாளர்கள் மரபு வழியாகப் பதவிக்கு வந்தனர். இராச்சியத்தின் தலைவர் இராஜா அல்லது மன்னர் என்று அழைக்கப்பட்டார். ஒரு புரோகிதர் மற்றும் சேனானி (இராணுவத்தின் தளபதி) ஆகியோர் மன்னனுக்குத் துணையாக இருந்தனர். மேலும், இரண்டு பிற அரசியல் அமைப்புகளும் இருந்தன. அவை மூத்தோர்களின் ஒரு மன்றம் எனக் கருதப்படும் சபா மற்றும் ஒட்டு மொத்த மக்களின் ஒரு பொது அவையான சமிதி ஆகியவை ஆகும்.^[11]

இராச்சியங்களின் எல்லைகள்

பெரும்பாலும் ஆறுகள் இரண்டு அண்டை இராச்சியங்களின் எல்லைகளாக இருந்தன. வடக்கு மற்றும் தெற்குப் பாஞ்சாலம், மேற்கு (பாண்டவரின் இராச்சியம்) மற்றும் கிழக்குக் (கௌரவரின் இராச்சியம்) குரு தேசம் ஆகியவற்றை இதற்கு எடுத்துக் காட்டாகக் கொள்ளலாம். சில நேரங்களில் இராச்சியங்களை விடப் பெரிய காடுகள் ஜனபாதங்களின் எல்லைகளாக இருந்தன. இதற்கு எடுத்துக்காட்டாகப் பாஞ்சாலம் மற்றும் கோசலைக்கு இடையில் இருந்த நைமிசாரண்யக் காட்டை எடுத்துக் கொள்ளலாம். இமயமலை, விந்தியச்சலம் மற்றும் சகியத்திரி போன்ற மலைத் தொடர்களும் இவற்றின் எல்லைகளாக இருந்தன.

நகரங்களும், கிராமங்களும்

சில இராச்சியங்கள் ஒரு முதன்மை நகரத்தைக் கொண்டிருந்தன. அந்நகரங்கள் ஜனபாதங்களின் தலைநகரங்களாகச் சேவையாற்றின. எடுத்துக்காட்டாக, பாண்டவர்களின் இராச்சியத்தின் தலை நகரம் இந்திரப்பிரஸ்தம் ஆகும். கௌரவர்களின் இராச்சியத்தின் தலைநகரம் அத்தினாபுரம் ஆகும். வடக்குப் பாஞ்சாலத்தின் தலைநகரமானது அகிச்சத்ரா ஆகும். அதே நேரத்தில் தெற்குப் பாஞ்சாலத்தின் தலைநகரமானது கம்பில்யா ஆகும். கோசலை தன் தலைநகரத்தை அயோத்தியில் கொண்டிருந்தது. முதன்மை நகரம் அல்லது ஆட்சி செய்யும் மன்னனின் அரண்மனை அமைந்துள்ள நகரமான தலைநகரம் தவிர்த்து, சிறு பட்டணங்களும், கிராமங்களும் இராச்சியம் முழுவதும் பரவியிருந்தன. மன்னரால் நியமிக்கப்பட்ட அதிகாரிகளால் வரியானது அவ்விடங்களில் இருந்து வசூலிக்கப்பட்டது. மற்ற மன்னர்கள் மற்றும் கொள்ளைக்காரப் பழங்குடியினங்களில் இருந்து வரும் தாக்குதலில் இருந்து பாதுகாப்பளிப்பதை இதற்குப் பதிலாக மன்னர் செய்தார். மேலும், படையெடுத்து வரும் அயல் நாட்டு நாடோடிப் பழங்குடியினங்களுக்கு எதிராகவும் பாதுகாப்பு அளித்தார். குற்றம் செய்தவர்களைக்குத் தண்டனை கொடுத்ததன் மூலம் தனது இராச்சியத்தில் சட்டம் ஒழுங்கையும் மன்னர் நடைமுறைப்படுத்தினார்.^[12][13]

ஜனபாதங்கள் சத்திரிய ஆட்சியாளர்களைக் கொண்டிருந்தன.^[14] இலக்கியக் குறிப்புகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, ஜனபாதங்கள் மன்னருடன் சேர்த்து பின்வரும் அவைகளால் நிர்வாகம் செய்யப்பட்டன என வரலாற்றாளர்கள் கோட்பாடுகளை உருவாக்கியுள்ளனர்:

சபா (மன்றம்)

தகுதி வாய்ந்த உறுப்பினர்கள் அல்லது மூத்தோரின் (பெரும்பாலும் ஆண்கள்) ஒரு மன்றத்தை ஒத்த அவையானது மன்னனுக்கு ஆலோசனைகளைக் கூறியது. அவர்கள் நீதி தொடர்பான செயல்களைச் செய்தனர். கானாக்கள் அல்லது குடியரசு ஜனபாதங்கள் கான-இராச்சியம் என்று அழைக்கப்பட்டன. இவற்றிற்கு மன்னர்கள் கிடையாது. மூத்தோரின் அவையானது இதன் நிர்வாகத்தை நடத்தியது.^[1]

பௌர சபா (செயல் மன்றம்)

பௌர சபா என்பது தலை நகரத்தின் (புரம்) அவை ஆகும். இது நகர நிர்வாகத்தைக் கவனித்துக் கொண்டது.^[15]

சமிதி (பொது அவை)

ஒரு சமிதி என்பது பொதுவாகக் குடியரசு அல்லது நகர அரசின் அனைத்து முதிர் வயதுடையவர்களையும் கொண்டிருந்தது. ஒட்டு மொத்த நகர அரசுக்கும் ஒரு முக்கியமான கருத்து கூறப்பட வேண்டும் எனும் போது ஒரு சமிதியானது கூட்டப்பட்டது. விழாக்களின் போது திட்டமிடவும், நிதி பெறவும், விழாக்களை நடத்தும் நேரத்திலும் ஒரு சமிதி கூட்டப்பட்டது.

ஜனபாதா

ஜனபாத அவயானது ஜனபாதத்தில் எஞ்சியவர்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியது. ஒரு வேளை கிராமங்களை இது பிரதிநிதித்துவப்படுத்தி இருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. கிராமங்கள் ஒரு கிராமினியால் நிர்வாகம் செய்யப்பட்டன.^[15]

"பௌர-ஜனபாதா" என்று அழைக்கப்பட்ட ஒரு பொதுவான அவை இருந்தது என சில வரலாற்றாளர்கள் கோட்பாடுகளைக் குறிப்பிடுகின்றனர். ஆனால், ராம் சரண் சர்மா போன்ற பிறர் இக்கோட்பாட்டுடன் ஒத்துப் போவதில்லை. பௌர சபா மற்றும் ஜனபாதா ஆகிய அவைகள் இருந்தன என்பதே ஒரு சர்ச்சைக்குரிய கருத்தாக உள்ளது.^[16]

ஜனபத ஆயுதங்கள்

பண்டைக்கால இந்திய உணர் கொம்பு வாள்; உலோக வேலைப்பாடு, கி. மு. 1800 – கி. மு. 1500 [17] பண்டைக்கால இந்தியக் கோடரிக் கூர் விளிம்பு, கி. மு. 1800 – கி. மு. 1500[18]

ஒரு இராச்சியத்திற்கு எல்லைக் காவல் என்று யாரும் கிடையாது. எல்லைப் பிரச்சனைகள் மிக அரிதாகவே ஏற்பட்டன. ஒரு மன்னர் ஒரு இராணுவ நடவடிக்கையை நடத்தலாம். இது திக்விஜயா என்று அழைக்கப்பட்டது. இதன் பொருள் அனைத்து திசைகளையும் வெற்றி கொள்வது என்பதாகும். ஒரு மன்னர் மற்றொரு மன்னரை ஒரு யுத்தத்தில் தோற்கடிக்கலாம். இந்த யுத்தங்கள் ஒரு நாளுக்கு நீடித்தன.^[19] வென்ற மன்னரின் முதன்மை நிலையைத் தோற்கடிக்கப்பட்ட மன்னர் ஒப்புக் கொள்வார். சில நேரங்களில், தோற்கடிக்கப்பட்ட மன்னர் வெற்றி பெற்ற மன்னருக்கு திறை செலுத்துமாறு கூறப்படும். இத்தகைய திறையானது ஒரே ஒரு முறை மட்டுமே செலுத்தப்படும். குறிப்பிட்ட கால இடைவெளியில் தொடர்ச்சியாக அவை செலுத்தப்படுவதில்லை. பெரும்பாலான நேரங்களில் தோற்கடிக்கப்பட்ட மன்னர் தன்னுடைய சொந்த இராச்சியத்தை ஆளுவதற்குச் சுதந்திரம் கொடுக்கப்படுவார். தோற்ற மன்னருடன் எந்த வித தொடர்பையும் பேணாமல் அவர் தன் இராச்சியத்தை ஆள்வார். ஒரு இராச்சியம் மற்றொரு இராச்சியத்தை இணைக்கும் நிகழ்வுகள் நடைபெறவில்லை. மன்னருக்காக இந்த நடவடிக்கைகளை ஒரு இராணுவத் தளபதி பெரும்பாலும் நடத்தினார். ஒரு இராணுவ படையெடுப்பும், திறை செலுத்துவதும் பெரும்பாலும் ஒரு பெரிய சடங்குடன் (இராசசூய வேள்வி அல்லது அசுவமேத யாகம் போன்ற) படையெடுக்கும் மன்னரின் இராச்சியத்தில் நடத்தப்படும். இந்தச் சடங்குகளுக்குத் தோற்கடிக்கப்பட்ட மன்னரும் ஒரு நண்பனாகவும், கூட்டாளியாகவும் அழைக்கப்படுவார்.^[20]

புதிய இராச்சியங்கள்

ஒரு பெரிய இனமானது ஒரு தலைமுறையில் ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட மன்னர்களைப் பெற்றெடுத்த போது புதிய இராச்சியங்கள் உருவாக்கப்பட்டன. தங்களது ஏராளமான இராச்சியங்கள் மூலம் வட இந்தியா முழுவதும் ஆட்சி செய்ததில் குரு இன மன்னர்கள் மிகுந்த வெற்றிகரமானவர்களாகத் திகழ்ந்தனர். ஒவ்வொரு வெற்றிகரமான தலைமுறைக்குப் பிறகும் இந்த இராச்சியங்கள் உருவாக்கப்பட்டன. இதே போல் நடு இந்தியாவில் யாதவர் இன மன்னர்கள் ஏராளமான இராச்சியங்களை உருவாக்கினர்.^[21]

கலாச்சார வேற்றுமைகள்

மேற்கு இந்தியாவின் பகுதிகள் சற்றே வேறுபட்ட கலாச்சாரத்தைக் கொண்ட பழங்குடியினங்களால் ஆதிக்கம் செலுத்தப்பட்டன. குரு மற்றும் பாஞ்சால இராச்சியங்களில் இருந்த பெரும்பான்மை நடைமுறை வழக்குடையோரான வேத கலாச்சாரத்தவரால் வேதம் சாராதவர்களாக இவர்கள் கருதப்பட்டனர். இதே போல் இந்தியாவின் கிழக்குப் பகுதிகளில் சில பழங்குடியினங்கள் கருதப்பட்டன.^[22] வேதம் சாராத கலாச்சாரம் இடையே பழங்குடியினங்கள், குறிப்பாக காட்டுமிராண்டி இயல்பைக் கொண்டவை, மிலேச்சர்கள் என்று பொதுவாகக் குறிப்பிடப்பட்டனர். இமயமலை தாண்டி வடக்கே இருந்த இராச்சியங்கள் குறித்து பண்டைக்கால இந்திய இலக்கியத்தில் மிகச் சிறிதளவே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. சினா என்று அறியப்பட்ட ஒரு இராச்சியமாகச் சீனா குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது பெரும்பாலும் மிலேச்ச இராச்சியங்களுடன் குழுப்படுத்தப்பட்டது.

வேத இலக்கியப் படி

பண்டைக்கால இந்தியாவின் ஐந்து பிரிவுகளை வேதங்கள் குறிப்பிடுகின்றன:^[23]

• உதிச்ய (வடக்குப் பகுதி)
• பிரச்ய (கிழக்குப் பகுதி)
• தக்சிண (தெற்குப் பகுதி)
• பிரதிச்ய (மேற்குப் பகுதி)
• மத்திய-தேச (நடுப் பகுதி)

வேத இலக்கியமானது பின்வரும் ஜனங்கள் அல்லது ஜனபாதங்களைக் குறிப்பிடுகிறது:^[24]

புராண இலக்கியம்

புராணங்கள் பண்டைக் கால இந்தியாவின் ஏழு துணைப் பிரிவுகளைக் குறிப்பிடுகின்றன:^[25]

• உதிச்யா (வடக்குப் பகுதி)
• ப்ரச்யா (கிழக்குப் பகுதி)
• தக்சிணபாத (தெற்குப் பகுதி)
• அபரந்தா (மேற்குப் பகுதி)
• மத்திய-தேசா (நடுப் பகுதி)
• பர்வத-சிரயின் (இமயமலைப் பகுதி)
• விந்திய-ப்ரஷ்தா (விந்திய மலைப் பகுதி)

சுதாமா மிசுரா என்ற அரசியல் அறிவியலாளரின் ஆய்வுப் படி, புராண நூல்கள் பின்வரும் ஜனபாதங்களைக் குறிப்பிடுகின்றன:^[26]

சமசுகிருத இதிகாசங்கள்

மகாபாரதத்தின் பீஷ்ம பருவமானது சுமார் 230 ஜனபாதங்களைக் குறிப்பிடுகிறது. அதே நேரத்தில், இராமாயணம் இதில் ஒரு சிலவனவற்றையே குறிப்பிடுகிறது. புராணங்களைப் போல் இல்லாமல் பண்டைக்கால இந்தியாவின் எந்த ஒரு புவியியல் பிரிவுகளையும் மகாபாரதம் குறிப்பிடவில்லை. ஆனால், சில ஜனபாதங்களைத் தெற்கு அல்லது வடக்கு எனப் பகுப்பதற்கு ஆதரவளிக்கிறது.^[27]

பௌத்த நூல்கள்

பௌத்த விதி நூல்களான அங்குத்தர நிகயா, திகா நிகயா, சுல்லா-நித்தேசா ஆகியவை தங்களுக்குள் சில வேறுபாடுகளைக் கொண்டிருந்தாலும் முதன்மையாகப் பின் வரும் 16 மகாஜனபாதங்களைக் குறிப்பிடுகின்றன:^[28]

சமண நூல்

சமண நூலான வியக்யபிரஜ்னப்தி அல்லது பகவதி சூத்திரம் 16 முக்கிய ஜனபாதங்களைக் குறிப்பிடுகிறது. ஆனால், பல பெயர்கள் பௌத்த நூல்களில் உள்ளவற்றிலிருந்து வேறுபடுகின்றன.^[28]

• மகாஜனபாதம்