กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชีย
กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชีย เป็นกลุ่มย่อยของภาษาตระกูลออสโตรนีเซียน มีผู้พูดทั้งหมดราว 351 ล้านคน แพร่กระจายในบริเวณหมู่เกาะตั้งแต่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไปจนถึงหมู่เกาะแปซิฟิก และมีจำนวนเล็กน้อยในผืนแผ่นดินของทวีปเอเชีย ภาษามาลากาซีเป็นภาษาในกลุ่มนี้ที่อยู่ห่างไกลที่สุดใช้พูดบนเกาะมาดากัสการ์ในมหาสมุทรอินเดีย
| กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชีย | |
|---|---|
| ภูมิภาค: | เอเชียตะวันออกเฉียงใต้, เอเชียตะวันออก, มหาสมุทรแปซิฟิก, มาดากัสการ์ |
| การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | ออสโตรนีเซียน
|
| ภาษาดั้งเดิม: | มลายู-พอลินีเชียดั้งเดิม |
| กลุ่มย่อย: |
|
| ISO 639-5: | poz |
| กลอตโตลอก: | mala1545[1] |
 กลุ่มภาษาบอร์เนียว กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียตะวันตกอื่น (ภูมิศาสตร์) กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียกลาง (ภูมิศาสตร์) กลุ่มภาษาฮัลมาเฮราใต้-นิวกินีตะวันตก กลุ่มภาษาโอชีแอนิกตะวันตกสุด | |
 กลุ่มย่อยของกลุ่มภาษาโอชีแอนิก: กลุ่มภาษาหมู่เกาะแอดมิรัลตีและแยป กลุ่มภาษาเซนต์มาไทอัส กลุ่มภาษาโอชีแอนิกตะวันตก กลุ่มภาษาเตโมตู กลุ่มภาษาโซโลมอนตะวันออกเฉียงใต้ กลุ่มภาษาโอชีแอนิกใต้ กลุ่มภาษาไมโครนีเชีย กลุ่มภาษาฟีจี-พอลินีเชีย | |
ลักษณะเฉพาะของกลุ่มภาษานี้คือมีแนวโน้มใช้การซ้ำคำทั้งหมดหรือบางส่วนเพื่อแสดงรูปพหูพจน์ การออกเสียงเป็นแบบง่าย ๆ ไม่ค่อยพบกลุ่มของพยัญชนะ เช่น str หรือ mpt ในภาษาอังกฤษ มีเสียงสระใช้น้อย ส่วนมากมีห้าเสียง
การจัดจำแนก
หลายทศวรรษที่ผ่านมา กลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียถูกแบ่งเป็นกลุ่มตะวันตกและกลุ่มกลาง–ตะวันออก การแบ่งของกลุ่มตะวันตกเป็นการแบ่งโดยใช้ลักษณะทางภูมิศาสตร์โดยไม่มีความเกี่ยวพันกับหน่วยทางภาษาศาสตร์ ในปัจจุบันกลุ่มตะวันตกนี้จึงแบ่งเป็นกลุ่มนอกและกลุ่มในที่กลายเป็นสาขาย่อยของกลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียศูนย์กลาง กลุ่มในเรียกว่ากลุ่มภาษาบอร์เนียว-ฟิลิปปินส์ กลุ่มนอกเรียกว่า กลุ่มภาษาซุนดา-ซูลาเวซี
