ถั่วหัวช้าง

ถั่วหัวช้าง เมล็ดแก่ ปรุงสุกโดยไม่ใส่เกลือ
คุณค่าทางโภชนาการต่อ 100 กรัม (3.5 ออนซ์)
พลังงาน	686 กิโลจูล (164 กิโลแคลอรี)
คาร์โบไฮเดรต	27.42 g
น้ำตาล	4.8 g
ใยอาหาร	7.6 g
ไขมัน	2.59 g
อิ่มตัว	0.269 g
ไม่อิ่มตัวมีพันธะคู่เดี่ยว	0.583 g
ไม่อิ่มตัวมีพันธะคู่หลายคู่	1.156 g
โปรตีน	8.86 g
วิตามิน
วิตามินเอ	(0%) 1 μg
ไทอามีน (บี1)	(10%) 0.116 มก.
ไรโบเฟลวิน (บี2)	(5%) 0.063 มก.
ไนอาซิน (บี3)	(4%) 0.526 มก.
กรดแพนโทเทนิก (บี5 )	(6%) 0.286 มก.
วิตามินบี6	(11%) 0.139 มก.
โฟเลต (บี9)	(43%) 172 μg
วิตามินบี12	(0%) 0 μg
วิตามินซี	(2%) 1.3 มก.
วิตามินอี	(2%) 0.35 มก.
วิตามินเค	(4%) 4 μg
แร่ธาตุ
แคลเซียม	(5%) 49 มก.
เหล็ก	(22%) 2.89 มก.
แมกนีเซียม	(14%) 48 มก.
ฟอสฟอรัส	(24%) 168 มก.
โพแทสเซียม	(6%) 291 มก.
โซเดียม	(0%) 7 มก.
สังกะสี	(16%) 1.53 มก.
องค์ประกอบอื่น
น้ำ	60.21 g
	หน่วย; μg = ไมโครกรัม • mg = มิลลิกรัม; IU = หน่วยสากล;
	ประมาณร้อยละคร่าว ๆ โดยใช้การแนะนำของสหรัฐสำหรับผู้ใหญ่ ; แหล่งที่มา: USDA FoodData Central

ถั่วหัวช้าง
	ถั่วหัวช้างขาวและเขียว
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	Plantae
ไม่ได้จัดลำดับ:	Angiosperms
ไม่ได้จัดลำดับ:	Eudicots
ไม่ได้จัดลำดับ:	Rosids
อันดับ:	Fabales
วงศ์:	Fabaceae
สกุล:	Cicer
สปีชีส์:	C. arietinum
ชื่อทวินาม
	Cicer arietinum; L.

ถั่วหัวช้าง หรือ ถั่วลูกไก่ (อังกฤษ: chickpea; ชื่อวิทยาศาสตร์: Cicer arietinum) เป็นพืชในวงศ์ถั่ว เมล็ดมีโปรตีนสูง เป็นถั่วที่ปลูกในตะวันออกกลางมานานราว 7,500 ปีมาแล้ว^[1]

ถั่วหัวช้างเป็นถั่วที่มีบทบาทสำคัญในอาหารเมดิเตอร์เรเนียน อาหารตะวันออกกลาง และอาหารอินเดีย มีสองชนิดคือ กาบูลี เมล็ดใหญ่ สีครีมนวล เปลือกเรียบ และแบบเดซี ขนาดเล็กกว่า สีเข้ม เปลือกขรุขระกว่า ทั้งสองแบบเมล็ดเป็นทรงกลม มีจะงอยแหลม ใช้ทำอาหารได้หลายอย่างเช่น บดละเอียดทำฮุมมุส บดหยาบผสมเครื่องปรุงแล้วทอดเรียก ฟาลาเฟล ใส่ในแกง สลัด ผัดหรือทอดกับเนื้อสัตว์^[2]