Pengangkutan di Korea Selatan

Pembangunan infrastruktur moden bermula dengan Rancangan Pembangunan Lima Tahun pertama (1962–66), yang merangkumi pembinaan 275 kilometer landasan kereta api dan beberapa projek lebuh raya kecil.^[2] Pembinaan Lebuhraya Gyeongbu, yang menghubungkan dua bandar utama Seoul dan Busan, telah selesai pada 7 Julai 1970.

Tahun 1970-an menyaksikan peningkatan komitmen terhadap pelaburan infrastruktur. Rancangan Pembangunan Lima Tahun ketiga (1972–76) menambah pengembangan lapangan terbang dan pelabuhan laut. Sistem Kereta Api Bawah Tanah dibina di Seoul, dengan jaringan lebuh raya diperluas sejauh 487 km dan projek pelabuhan utama dimulakan di Pohang, Ulsan, Masan, Incheon dan Busan.^[2]

Jaringan kereta api mengalami peningkatan pada tahun 1980-an dengan pengelektrikan dan projek landasan tambahan. Kelajuan operasi juga meningkat di laluan utama. Walaupun jalan kereta api masih lebih berguna untuk pengangkutan barang, lalu lintas penumpang juga bertambah. Jalan raya mencecah sejauh 51,000 kilometer pada tahun 1988. Rangkaian lebuh raya juga diperluas untuk menghubungkan lebih banyak bandar utama dan mencapai jarak gabungan 1,539 kilometer sebelum akhir dekad itu.

Pengendali kereta api terbesar ialah Korail. Rangkaian kereta api diuruskan oleh Penguasa Rangkaian Kereta Api Korea.

Ekspres Kereta Api Korea memulakan perkhidmatan pada April 2004 sebagai perkhidmatan berkelajuan tinggi pertama di Korea. Perkhidmatan antara bandar disediakan oleh ITX-Saemaeul dan Mugunghwa-ho. ITX-Saemaeul umumnya berhenti kurang daripada Mugunghwa-ho. Ia berhenti di semua stesen dan tempahan tempat duduk tidak tersedia. Di laluan KTX beroperasi, perjalanan udara menurun dengan ketara dengan kurang penumpang memilih untuk terbang dan syarikat penerbangan menawarkan kurang penerbangan.

Perkhidmatan Kereta Api Nuriro beroperasi antara laluan Seoul-Sinchang dan laluan lain. Kereta Api Nuriro tersedia untuk penumpang di sekitar Kawasan Metropolitan Seoul, memberikan waktu perjalanan yang lebih pendek daripada Kereta Api Bawah Tanah Seoul. Kereta api laju juga mempunyai kos dan tempat duduk yang sama seperti Mugunghwa-ho. Korail merancang untuk memperluas kawasan perkhidmatan.^[3]

Kereta bawah tanah

Enam bandar terbesar di Korea Selatan — Seoul, Busan, Daegu, Gwangju, Daejeon dan Incheon — semuanya mempunyai sistem kereta api bawah tanah.

Sistem kereta bawah tanah Seoul ialah sistem tertua di negara ini, dengan bahagian Stesen Seoul – Cheongnyangni di Laluan 1 dibuka pada tahun 1974.

Laluan trem pertama di Seoul mula beroperasi antara Seodaemun dan Cheongnyangni pada bulan Disember 1898. Jaringan ini dikembangkan untuk merangkumi seluruh kawasan pusat bandar (daerah Jung-gu dan Jongno-gu) serta kawasan sekitarnya, termasuk Cheongnyangni di timur, Mapo-gu di barat, dan Noryangjin melintasi Sungai Han di selatan.

Jaringannya mencapai kemuncak pada tahun 1941,^[4] tetapi dihentikan untuk memberi laluan kepada kereta dan pengembangan sistem kereta bawah tanah pada tahun 1968. Laluan Bawah Tanah Seoul 1 dan Laluan 2 mengikuti jalan trem lama di sepanjang Jongno dan Euljiro.

Perkhidmatan serantau

Hampir semua bandar di Korea Selatan dari pelbagai saiz mempunyai perkhidmatan bas serantau. Laluan wilayah dikelaskan sebagai bas gosok (고속버스, bas ekspres "berkelajuan tinggi") atau bas shioe (시외버스, bas antara "subbandar") dengan bas gosok beroperasi dalam jarak yang lebih jauh dan (jika ada) paling sedikit berhenti dalam perjalanannya. Bas shioe biasanya beroperasi dalam jarak yang lebih pendek, agak perlahan, dan berhenti lebih banyak. Bas ini juga boleh sampai ke bandar lain. Dari Seoul, Terminal Bas Ekspres boleh dicapai dengan stesen kereta bawah tanah melalui Laluan 3, 7 dan 9.

Perkhidmatan tempatan

Di bandar besar dan pekan, dua jenis bas bandar beroperasi secara umum: jwaseok (좌석, "koc") dan dosihyeong (도시형, "jenis bandar") atau ipseok (입석, "berdiri"). Kedua-dua jenis bas ini sering menggunakan laluan yang sama, membuat hentian yang sama (atau kurang) dan beroperasi pada frekuensi yang serupa, tetapi bas jwaseok lebih mahal dan menawarkan tempat duduk yang selesa, sementara bas doshihyeong lebih murah dan mempunyai tempat duduk yang lebih sedikit dan kurang selesa. Banyak bandar kecil dan pekan tidak mempunyai bas jwaseok dan bas mereka secara rasmi dipanggil nongeochon (농어촌, bas "luar bandar"). Bas tempatan di Seoul dan bandar-bandar lain berfungsi mengikut warna: bas biru merentasi seluruh bandar, yang hijau bermaksud beberapa hentian mereka dekat dengan stesen bawah tanah, dan bas merah keluar dari bandar.

Beberapa bandar mempunyai sistem pengelasan bas mereka sendiri.

Perkhidmatan yang lain

Lapangan Terbang Antarabangsa Incheon juga mempunyai rangkaian bas berkelajuan tinggi yang luas dari seluruh pelosok negara.

Bermula pada akhir 1990-an, banyak gedung membeli-belah mengoperasikan rangkaian bas percuma mereka sendiri untuk pembeli, tetapi peraturan pemerintah, yang disahkan oleh keputusan mahkamah pada 28 Jun 2001, telah melarang kedai-kedai untuk mengoperasikan bas.^[5] Namun, kebanyakan gereja, pusat jagaan kanak-kanak dan sekolah swasta menghantar bas untuk menjemput ahli jemaah, pesakit atau pelajar mereka.

Lebuh raya di Korea Selatan diklasifikasikan sebagai lebuh bebas, jalan kebangsaan dan pelbagai klasifikasi di bawah tahap kebangsaan. Hampir semua lebuh bebas ialah lebuh raya bertol dan sebahagian besar lebuh raya dibina, disenggara dan dikendalikan oleh Perbadanan Lebuh Raya Korea (Korea Expressway Corporation, KEC).

Rangkaian lebuh bebasnya menyambungkan sebahagian besar Korea Selatan. Tol dikumpulkan menggunakan sistem kutipan tol elektronik. KEC juga mengendalikan kemudahan rehat (kemudahan makan dan perkhidmatan) dalam perjalanan.

Terdapat juga beberapa jalan tol yang dibiayai secara peribadi. Lebuh Raya Nonsan-Cheonan, Lebuh Raya Daegu-Busan, Lebuh Raya Lapangan Terbang Antarabangsa Incheon, Lebuh Raya Seoul-Chuncheon dan bahagian-bahagian Lebuh Raya Lingkaran Seoul dibiayai sepenuhnya dan dikendalikan konsesi BOT. Lebuh Raya Donghae dibina dengan kerjasama antara KEC dan Perkhidmatan Pencen Negara.

Panjang keseluruhan rangkaian jalan raya Korea Selatan adalah 86,989 km pada tahun 1998. Daripada jumlah ini, 1,996 km ialah lebuh raya dan 12,447 km jalan kebangsaan. Menjelang tahun 2009, panjang lebuh raya gabungan telah mencapai kira-kira 3,000 km.

Hampir terputus dari daratan Asia melalui jalan darat akibat Korea Utara, Korea Selatan ialah sebuah negara pelayaran, dengan salah satu industri pembuatan kapal terbesar di dunia dan sistem perkhidmatan feri yang luas. Korea Selatan mengendalikan salah satu armada dagang terbesar yang menghubungkan China, Jepun dan Timur Tengah. Sebilangan besar pengusaha armada ialah konglomerat besar, sementara kebanyakan pengusaha feri ialah pengusaha swasta kecil.

Terdapat 1,609 km jalan air yang dapat dilayari di Korea Selatan, walaupun penggunaannya terbatas pada kapal kecil.

Feri

Pantai selatan dan barat negara ini dipenuhi dengan pulau-pulau kecil yang dicapai oleh feri. Selain itu, Kepulauan Jeju dan Ulleung di luar pesisir yang juga dilayani dengan feri. Pusat-pusat utama perkhidmatan feri termasuk Incheon, Mokpo, Pohang dan Busan, serta China dan Jepun.

Pelabuhan dan pelabuhan

Bandar-bandar ini mempunyai pelabuhan utama Jinhae, Incheon, Gunsan, Masan, Mokpo, Pohang, Busan (Pelabuhan Busan), Donghae, Ulsan, Yeosu, Jeju.

Dagang Laut

Pada tahun 1999, terdapat sejumlah 461 kapal dagang (1,000 GT atau lebih) berjumlah 5,093,620 GT / 8,100,6348,100,634 DWT tan. Ini boleh dibahagikan mengikut jenis seperti berikut:^[7]

• pukal 98
• kargo 149
• kapal tangki kimia 39
• pukal gabungan 4
• bekas 53
• gas cecair 13
• pembawa beban besar pelbagai fungsi 1
• penumpang 3
• kapal tangki petroleum 61
• muatan sejuk 26
• roll-on/roll-off 4
• kapal tangki khas 4
• pengangkut kenderaan 6

Korean Air ditubuhkan oleh pemerintah pada tahun 1962 untuk menggantikan Korean National Airlines dan telah dimiliki secara swasta sejak tahun 1969. Ia merupakan syarikat penerbangan tunggal Korea Selatan sehingga tahun 1988. Pada tahun 2008, Korean Air melayani 2.164 juta penumpang, termasuk 1.249 juta penumpang antarabangsa.^[8]

Syarikat penerbangan kedua, Asiana Airlines, ditubuhkan pada tahun 1988 dan awalnya melayani Seoul, Jeju dan Busan untuk destinasi dalam negeri dan Bangkok, Singapura, Jepun dan Los Angeles di peringkat antarabangsa. Menjelang tahun 2006, Asiana melayani 12 bandar domestik, 66 bandar di 20 negara asing untuk lalu lintas komersial dan 24 bandar di 17 negara untuk lalu lintas kargo.^[9]

Dengan gabungan kedua-duanya, syarikat penerbangan Korea Selatan kini melayani 297 laluan antarabangsa.^[10] Syarikat penerbangan yang lebih kecil, seperti Air Busan, Jin Air, Eastar Jet dan Jeju Air, menyediakan perkhidmatan domestik dan laluan Jepun/Asia Tenggara dengan tambang yang lebih rendah.

Korea Selatan mengandungi koridor udara penumpang paling sibuk mengikut bilangan penumpang setiap tahun. Lebih daripada sepuluh juta orang melakukan perjalanan antara Lapangan Terbang Gimpo Seoul dan Jeju pada tahun 2015 sahaja. Memandangkan persaingan sengit dan harga berpatutan, trend semakin meningkat ke arah perjalanan udara yang lebih banyak di laluan ini. Begitu juga, perjalanan udara juga berkembang antara Jeju dan lapangan terbang daratan lain. Terdapat perbincangan mengenai Terowong Bawah Laut Jeju yang bakal menjadikan banyak penerbangan domestik ini tidak berfungsi.

Perjalanan udara juga bersaing dengan perkhidmatan kereta api berkelajuan tinggi KTX dan telah menurun pada tahun 2000-an dan 2010-an.

Lapangan terbang

Pembinaan lapangan terbang terbesar Korea Selatan, Lapangan Terbang Antarabangsa Incheon, selesai pada tahun 2001, tepat pada waktunya untuk Piala Dunia FIFA 2002. Menjelang tahun 2007, lapangan terbang itu melayani 30 juta orang penumpang setahun.^[11] Lapangan terbang ini telah dipilih sebagai "Lapangan Terbang Terbaik di Seluruh Dunia" selama empat tahun berturut-turut sejak tahun 2005 oleh Airports Council International.^[12]

Seoul juga mempunyai Lapangan Terbang Antarabangsa Gimpo (sebelumnya Lapangan Terbang Antarabangsa Kimpo). Laluan antarabangsa kebanyakannya menggunakan Incheon, sementara perkhidmatan domestik menggunakan Gimpo. Lapangan terbang utama yang lain adalah di Busan dan Jeju.

Terdapat 103 buah lapangan terbang di Korea Selatan (anggaran pada 1999) dan ini mungkin dikelaskan seperti berikut.

Lapangan terbang dengan landasan berturap (anggaran 1999):

• jumlah: 67
• lebih dari 3,047 m: 1
• 2,438 hingga 3,047 m: 18
• 1,524 hingga 2,437 m: 15
• 914 hingga 1,523 m: 13
• di bawah 914 m: 20

Lapangan terbang dengan landasan berturap (anggaran 1999):

• jumlah: 36
• lebih dari 3,047 m: 1
• 914 hingga 1,523 m: 3
• di bawah 914 m: 32 (1999)

Lapangan helikopter (anggaran 1999): 203

• Saluran Paip Selatan-Utara Korea
• Saluran Paip Trans Korea

Saluran paip ini adalah untuk produk petroleum. Selain itu, saluran selari paip petroleum, minyak dan pelincir (POL) yang sedang disiapkan

• Senarai topik berkaitan Korea
• Pengangkutan di Korea Utara
• Institut Pengangkutan Korea

• Rencana ini mengandungi bahan daripada Perpustakaan Kongres Pengajian Negara yang merupakan terbitan pemerintah Amerika Syarikat dalam domain awam.

• Korea Expressway Corporation
• Peta sistem lebuh raya
• Korean Air
• Asiana Airlines
• Lapangan Terbang Antarabangsa Incheon
• Lapangan Terbang Antarabangsa Gimpo