Fulham F.C.

Klub został założony w 1879 roku jako Fulham St Andrew’s Church Sunday School przez wyznawców Kościoła Anglii z Kensington^[2]. W październiku 1885 zespół rozegrał swój pierwszy mecz w rozgrywkach piłkarskich. Było to spotkanie w ramach London FA Cup z zespołem Hendon, przegrane 0:9. W następnym sezonie Fulham wygrał rozgrywki West London Cup, wygrywając w finale 2:1 z drużyną St Matthew’s. W grudniu 1888 roku klub zmienił swoją nazwę na Fulham Football Club, której używa do dziś^[3]. W sezonie 1892/1893 Fulham wygrał rozgrywki West London League, a cztery lata później rozpoczął grę w Second Division London League. 12 grudnia 1898 roku Fulham stał się zawodowym klubem i w tym samym roku dołączył do Second Division Southern League^[3]. W sezonie 1900/1901 klub przyjął czerwono-białe barwy. Od 1903 oficjalne stroje meczowe są białe.W sezonie 1899/1900 Fulham zajął drugie miejsce w Second Division, ale przegrał mecz o awans z Thames Ironworks. W sezonach 1901/1902 i 1902/1903 klub wygrał rozgrywki ligowe, jednak nie zdołał zwyciężyć w meczu decydującym o awansie. Mimo to zdecydowano się powiększyć First Division i Fulham awansował do najwyższej klasy rozgrywek Southern League^[3][4].

W 1904 roku klub zatrudnił Harry’ego Bradshawa na stanowisku menadżera zespołu. W sezonie 1905/1906 Fulham wygrał rozgrywki Southern League i rok później powtórzył to osiągnięcie^[3]. W sezonie 1907/1908 stał się członkiem Football League i rozpoczął grę w Second Division. W tym samym roku zespół doszedł do półfinału Pucharu Anglii. Po dwudziestu latach klub spadł do Third Division, ale po czterech sezonach awansował do Second Division. W sezonie 1935/1936 Fulham powtórzył wcześniejsze osiągnięcie – doszedł do półfinału krajowego pucharu. W czasie II wojny światowej oficjalne rozgrywki piłkarskie w Anglii zostały zawieszone^[4].

Po zakończeniu wojny, w sezonie 1948/1949 klub wygrał rozgrywki Second Division i awansował do najwyższej ligi piłkarskiej w Anglii. Po trzech latach ponownie spadł do drugiej ligi, a po siedmiu kolejnych sezonach powrócił do First Division. Pod koniec lat 60. klub przeżył spadek formy – w ciągu dwóch lat trafił do trzeciej ligi. Szybko jednak awansował do Second Division, gdzie grał do 1980 roku, kiedy to ponownie został zdegradowany do niższej ligi.

Po kilkunastu latach gry, Fulham roku spadł do czwartej ligi w 1994. Trzy lata później zdołał awansować o ligę wyżej, a w sezonie 1999/2000 występował w drugiej lidze. Rok później klub wygrał rozgrywki ligowe i awansował do Premier League^[4]. W roli beniaminka zespół zajął 13. miejsce. W rozgrywkach FA Cup, Fulham dotarł do półfinału, ale po konfrontacji z Chelsea, odpadł z rozgrywek. 17 kwietnia 2003 r., z funkcji menedżera zespołu zwolniony został Jean Tigana, a posadę zajął Chris Coleman.

Kolejne rozgrywki Premier League dla klubu ze stolicy były bardziej udane, pod względem wyników w lidze. Najlepszym strzelcem został Louis Saha, który zanotował 13 trafień (rozgrywki Premier League). 18 lipca 2004 roku do londyńskiego klubu dołączył napastnik Andrew Cole, wcześniej występujący m.in.: w Manchesterze United i Arsenalu. W sezonie 2006/2007 z funkcji trenera klubu został zwolniony Chris Coleman, a na jego miejsce chwilowo zatrudniono Lawriego Sancheza. Pod koniec grudnia funkcję stałego trenera objął Roy Hodgson. Pod jego wodzą Fulham w sezonie 2008-9 zajęło siódme miejsce w Premier League.

W sezonie 2009/2010 klub zajął 12. miejsce w lidze^[5] oraz dotarł do finału Ligi Europy, w którym przegrał 1:2 z Atlético Madryt^[6]. W dniu 29 lipca 2010, na stanowisko trenera został mianowany Mark Hughes. Największą sensacją tego sezonu była wygrana 4:0 z Tottenhamem. W dniu 2 czerwca 2011 Hughes zrezygnował z pracy w Fulham. Klub ostatecznie zajął 8. miejsce w lidze.

7 czerwca 2011 roku Martin Jol podpisał 2-letni kontrakt z Fulham. Pierwszy mecz nowy menedżer rozegrał w Lidze Europy, wygrywając to spotkanie 0:3. W lidze zaś chwalono Jola za zwycięstwo z Queens Park Rangers 6:0. W pucharze Anglii Fulham odpadło w 4. rundzie przegrywając z Evertonem 2:1.

W sezonie 2012/2013 Fulham zajęło 12. miejsce w ligowej tabeli.

W lipcu 2013 roku właścicielem klubu został pakistański biznesmen Shahid Khan. Kupił on Fulham za około 150-200 milionów funtów, jednak oficjalna kwota nie została potwierdzona^[7].

1 grudnia 2013 posadę trenerską stracił Martin Jol, ponieważ jego drużyna spisywała się bardzo słabo. Jego miejsce zajął René Meulensteen^[8][9].

14 lutego 2014 roku René Meulensteen został zastąpiony przez niemieckiego szkoleniowca Felixa Magatha^[10].3 maja w 37. kolejce angielskiej Premier League po przegranej 1:4 ze Stoke City Fulham spadło do Championship^[11].

8 lipca 2014 dołączył napastnik Leeds United – Ross McCormack, stając się tym samym najdroższym piłkarzem zakupionym przez klub z Championship^[12].

Na zapleczu Premier League Fulham grało bardzo słabo i 18 września 2014 Felix Magath został zwolniony z funkcji menadżera. Jego miejsce zajął Kit Symons.28 października 2014 klub ze stolicy odpadł z Pucharu Ligi Angielskiej przegrywając z Derby County 2:5, zaś 3 lutego 2015 przegrał mecz powtórkowy 4. rundy Pucharu Anglii z Sunderlandem.27 grudnia 2015 roku nowym trenerem został Slavisa Jokanović. Fulham sezon 2015/16 zakończyło na 20. miejscu w tabeli, ostatecznie utrzymując się w Championship.

26 maja 2018 Fulham powróciło do Premier League, wygrywając w finale baraży na Wembley 1:0 z Aston Villą.

• finał Ligi Europy w sezonie 2009/2010
• Puchar Intertoto w 2002 roku
• finał Pucharu Anglii w sezonie 1974/75

Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Fulham F.C..

Stan na sierpień 2022^[13]

Trenerzy Fulham

Imię i nazwisko Kraj Lata Harry Bardshaw 1904–1909 Phil Kelso 1909–1924 Andy Ducat 1924–1926 Joe Bradshaw 1926–1929 Ned Liddell 1929–1931 James McIntyre 1931–1934 Jimmy Hogan 1934–1935 Jack Peart 1935–1948 Frank Osborne 1948–1949 Bill Dodgin, Sr. 1949–1953 Frank Osborne 1953–1956 Doug Livingstone 1956–1958 Bedford Jezzard 1958–1964 Vic Buckingham 1965–1968 Bobby Robson 1968 Bill Dodgin, Jr. 1969–1972 Alec Stock 1972–1976 Bobby Campbell 1976–1980 Malcolm MacDonald 1980–1984 Ray Harford 1984–1986 Ray Lewington 1986–1990 Alan Dicks 1990–1991 Don Mackay 1991–1994

Imię i nazwisko Kraj Lata Ian Branfoot 1994–1996 Micky Adams 1996–1997 Ray Wilkins 1997–1998 Kevin Keegan 1998–1999 Frank Sibley 1999 Paul Bracewell 1999–2000 Karl-Heinz Riedle 2000 Jean Tigana 2000–2003 Chris Coleman 2003–2007 Lawrie Sanchez 2007 Ray Lewington 2007 Roy Hodgson 2007–2010 Mark Hughes 2010–2011 Martin Jol 2011–2013 René Meulensteen 2013-2014 Felix Magath 2014 Kit Symons 2014-2015 Peter Grant 2015 Stuart Gray 2015 Slaviša Jokanović 2015–2018 Claudio Ranieri 2018-2019 Scott Parker 2019–2021 Marco Silva 2021–

Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Fulham F.C..

Aktualny na 26 lipca 2023^[14]

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Marek Rodák
2	2 obrońcaOB	Kenny Tete
4	2 obrońcaOB	Tosin Adarabioyo
6	3 pomocnikPO	Harrison Reed
8	3 pomocnikPO	Harry Wilson
9	4 napastnikNA	Aleksandar Mitrović
10	3 pomocnikPO	Tom Cairney (kapitan)
13	2 obrońcaOB	Tim Ream (wicekapitan)
14	4 napastnikNA	Bobby Decordova-Reid
17	1 bramkarzBR	Bernd Leno
18	3 pomocnikPO	Andreas Pereira
19	4 napastnikNA	Rodrigo Muniz

Nr	Poz.	Piłkarz
20	4 napastnikNA	Willian
26	3 pomocnikPO	João Palhinha
27	2 obrońcaOB	Kevin Mbabu
28	3 pomocnikPO	Saša Lukić
30	4 napastnikNA	Carlos Vinícius
31	2 obrońcaOB	Issa Diop
33	2 obrońcaOB	Antonee Robinson
35	3 pomocnikPO	Tyrese Francois
	2 obrońcaOB	Terence Kongolo
	3 pomocnikPO	Anthony Knockaert
	4 napastnikNA	Ivan Cavaleiro
	4 napastnikNA	Raúl Jiménez

Piłkarze na wypożyczeniu

Osobny artykuł: Derby zachodniego Londynu.

Mecze z Chelsea to dla kibiców jedne z najważniejszych pojedynków w sezonie. Pierwsze oficjalne spotkanie pomiędzy tymi drużynami odbyło się 3 grudnia 1910 roku w ramach rozgrywek English Division 2. Fulham wygrało ten mecz 1:0. Pierwsze zwycięstwo Chelsea miało miejsce cztery miesiące później – 8 kwietnia 1911 roku. The Blues wygrali tamto spotkanie 2:0.

• Oficjalna strona klubu (ang.)